ΑΕΚ FC 2015: Πώς θα... (ξε)φύγει
Ο Γιάννης Σερέτης γράφει με αφορμή το φιλικό εναντίον του Παναθηναϊκού για την τωρινή εικόνα και την επόμενη ημέρα της ΑΕΚ.
Το χθεσινό φιλικό στο μοναδικό γήπεδο της υφηλίου όπου πας με κοντομάνικο και φεύγεις με κασκόλ/γάντια/σκούφο δεν είχε για μένα τόσο “παναθηναϊκό” ενδιαφέρον.
Ναι, ρίξαμε μια ματιά στο (αποτυχημένο χωρίς Ζέκα και Μέντες) 3-4-1-2 του Αναστασίου, εστιάσαμε στην εικόνα του διψασμένου Νίνη, παρατηρήσαμε τις επιφυλάξεις του Μπεργκ που ακόμη παίζει διστακτικά λόγω κλείδας (κι ας έκανε τη διαφορά μόλις μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο), είδαμε και τον Μπερίσα με τον Σταματάκη. Και τον Τάκη Σπυρόπουλο να βγάζει δύο ασίστ!!!
Ομως σαφέστατα για έναν ουδέτερο παρατηρητή το ενδιαφέρον ήταν ο βαθμός ανταγωνιστικότητας της ΑΕΚ. Και το αλατοπίπερο η εύρεση του ονόματος του διαιτητή. Του Αναστάσιου Παπανδριόπουλου της ΕΠΣ Πειραιά, ο οποίος αποσύρθηκε από την ενεργό δράση στις 16 Αυγούστου, μετά από θητεία μέχρι τη Football League και στο πρωτάθλημα Κύπρου.
Ηταν αξιόπιστο τεστ;
Ηταν αυτό άραγε ένα αξιόπιστο τεστ για την Ενωση; Ηταν ένα παιχνίδι από το οποίο μπορεί κάποιος με βεβαιότητα να θεμελιώσει την οποιαδήποτε άποψή του για το επίπεδό της ατομικά και συνολικά, επειδή αγωνίστηκε εναντίον μιας ομάδας με (προς το παρόν) μεγαλύτερο μπάτζετ, βάθος και ποιότητα σε συγκεκριμένες θέσεις;
Οχι, δεν ήταν το απόλυτο τεστ. Το σοβαρό “διαγώνισμα” θα είναι ένας “διπλός” προημιτελικός ή ημιτελικός Κυπέλλου εναντίον του Ολυμπιακού, του ΠΑΟ, του Αστέρα Τρίπολης. Θα είναι ο “τελικός πρόκρισης” στο ΟΑΚΑ εναντίον του Ατρόμητου, στον οποίο η Ενωση ζητά το “1-Χ” για διασφάλιση της πρόκρισης, ενώ οι Περιστεριώτες χρειάζονται μόνο νίκη. Οχι ένα φιλικό ματς στο οποίο οι Πράσινοι αλλάζουν όλη την ενδεκάδα τους στο 46', όπως έκανε σταδιακά και ο Τραϊανός Δέλλας στο β΄ μέρος. Eνα παιχνίδι χωρίς κίτρινη κάρτα, ένα 90λεπτο στο οποίο το μαρκάρισμα του Λαγού στον Μάνταλο (με τον οποίο φωτογραφιζόταν και αγκαλιαζόταν πριν από το πρώτο σφύριγμα) είναι το μόνο πραγματικά “σκληρό” που θα θυμόμαστε.
Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, ήταν ένα παιχνίδι με ρυθμό, με ένταση, με φάσεις. Ματς στο οποίο ο Παναθηναϊκός άλλαξε ολικά την ενδεκάδα του στο β΄ μέρος, δεν έπαιξε ούτε ένα λεπτό με όλους τους “βασικούς”, αλλά είχε μόνο τρεις απουσίες: Ζέκα, Καρέλης, Ατζαγκούν.
Κάποιοι... παλαίουρες στα κατεψυγμένα “δημοσιογραφικά” αναπολούσαν τα μεγαλεία των κιτρινοπράσινων ντέρμπι στα 90's. Κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να θυμηθούν αν έχουν παρακολουθήσει ποτέ μαζί σε διπλανές καρέκλες ματς ΑΕΚ – Παναθηναϊκός οι δυο πρόεδροι. Η' πότε είχε διεξαχθεί ξανά μεταξύ τους φιλικό. Ομως η βασική κουβέντα μεταξύ των περισσότερων ήταν η εξής: “Πού θα τερμάτιζε η σημερινή ΑΕΚ στο εφετινό πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκας και τι επιπλέον χρειάζεται η επόμενη, αυτή που θα χτιστεί το καλοκαίρι;”
Το χαμόγελο και το ζητούμενο
Αυτή η ΑΕΚ δικαιούται να χαμογελά. Εχει ταυτότητα ποδοσφαιρική, την κατέθεσε με μεγαλοπρεπή υπογραφή στο πρώτο ημίχρονο. Αυτό είναι το σημαντικότερο. Και επειδή βρήκε και ανοιχτούς χώρους και όχι “μπόλικα πούλμαν με ολίγη από ταμπούρι” όπως πέρυσι ή και εφέτος στο πρωτάθλημα, φάνηκαν οι αρετές της και στο transition. Και το αμυντικό και το επιθετικό.
Φάνηκαν, ταυτόχρονα και οι αδυναμίες της σε αυτό το επίπεδο. Κυρίως στη διάρκεια της έντασης. Η ενδεκάδα του α' μέρους, από την οποία απουσίαζε στην έναρξη του β΄45λεπτου μόνο ο τραυματίας Μάνταλος, έχασε τ' αυγά και τα καλάθια στο 45' – 65', προτού αρχίσουν οι αλλαγές από τον “Τράι”.
Το μεγάλο πρόβλημα, λοιπόν, η Ενωση θα το βρει μπροστά της την άνοιξη. Οχι ότι η εφετινή σεζόν θα είναι “παιχνιδάκι”. Θα αντιμετωπίσει δυσκολίες, θα χάσει και βαθμούς. Μόνο, όμως, σε ορισμένα παιχνίδια. Η επιστροφή της στη Super League, βάσει της δικής της ποιότητας για το επίπεδο της Football League, αλλά και της δυναμικότητας των ανταγωνιστών της, φαίνεται δεδομένη.
Από το Πάσχα, όμως, οι αρμόδιοι (δεν ξέρω ποιοι θα είναι) θα κληθούν να καταστρώσουν το πλάνο της επόμενης σεζόν. Και προτού αρχίσουν το χτίσιμο, θα πρέπει να απαντήσουν στο κεντρικό ερώτημα. “Ποιος είναι ο στόχος μας και πώς θα δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις, πώς από τη δική μας πλευρά θα αυξήσουμε τις πιθανότητες για να τον πετύχουμε;”. Οποιαδήποτε κι αν είναι η απόφαση, θα πρέπει να την κοινοποιήσουν με επιχειρήματα στους φίλους της ομάδας με ειλικρίνεια. Χωρίς μεγαλοϊδεατισμούς, μόνο με ρεαλισμό. “Θα κάνουμε αυτό κι αυτό, γιατί εφέτος θέλουμε να φτάσουμε εκεί”.
Εχει δυο τεράστια όπλα αυτή η ΑΕΚ. Πρώτο: τη φλόγα των οπαδών της που δεν έσβησε ούτε πέρυσι στη Γ΄ Εθνική. Φλόγα η οποία όταν δεν συνδυάζεται με “κουπο-τιτλο-λαγνεία” είναι πιο αυθεντική! Δεύτερο: τη (σπάνια για την Ενωση τα τελευταία 20 χρόνια) συσπείρωσή της!
Ομως το “ερχόμαστε”, ανήκει ήδη στο παρελθόν. Είναι, πλέον μια λέξη - “σύνθημα” που παραπέμπει στην περυσινή ομάδα. Η ΑΕΚ είναι εδώ. Δεν χρειάζεται σε κανέναν να αποδείξει ότι... ήρθε. Αλλά να προγραμματίσει – μέσω και της αξιολόγησης παικτών και προπονητικού τιμ κατά τη διάρκεια της τρέχουσας σεζόν - τον τρόπο με τον οποίο από το 2015 θα... (ξε)φύγει. Προς τα μπρος.