Μην υπερβάλλουμε, αυτό το κυριακάτικο απόγευμα ήταν του Τάσου Μπακασέτα και της Πλατείας. Eνός παιδιού που τρέχει καλύτερη χρονιά και από τον Μάνταλο και από τον Νίνη και από τον Πέλκα, παρότι δηλώνει «επιθετικός». Toυ δεύτερου καλύτερου Ελληνόπουλου της σεζόν μετά από τον Κώστα Φορτούνη.

Ήταν ένα απόγευμα μιας ομάδας – παρέας στη Νέα Σμύρνη, στην οποία πίστευαν μόνο οι «από μέσα», όταν ξεκινούσε για ακόμη μια σεζόν χωρίς άδεια και με τη γνωστή ποινή περιορισμού μεταγραφών. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τον Σεμπαστιάν Λέτο. Τον πίστευαν μόνο οι «από μέσα» (όχι όλοι έχω την εντύπωση μετά το «φιάσκο» του Εσιέν) και ο ίδιος ο «Σέμπα». Άντε, το πολύ - πολύ και κάποιοι πολύ συναισθηματικοί οπαδοί του Παναθηναϊκού…

Μην υπερβάλλουμε δις: τα γκολ του Αργεντινού εναντίον της Βέροιας δεν είναι απόδειξη ποιότητας και κλάσης. Το ξέρει και ο ίδιος, πιθανώς και ο Στραματσόνι και όσοι (ελάχιστοι) από τους τωρινούς συμπαίκτες του ξέρουν ποιος… ήταν ο Λέτο. Είναι, όμως απόδειξη άλλων, εξίσου σημαντικών πτυχών για έναν ταλαιπωρημένο αθλητή. Σημαντικών, διότι λείπουν από αυτόν τον Παναθηναϊκό, όσο λείπει από την ΑΕΚ επί παραδείγματι ένας κλασικός γκολτζής σέντερ φορ. Ήταν απόδειξη του πείσματος, της επιμονής, του μαχητικού πνεύματος, της «καρδιάς», του «δεν τα παρατάω ποτέ». Έτσι ήταν, έτσι είναι αυτός ο τύπος. Μαχητής. Στη ζωή και στο γήπεδο. Κι αυτό δεν αλλάζει.

Τι άλλο δεν αλλάζει; Η προσωπικότητα και ο αγωνιστικός εγωισμός του. Το έχουμε ξαναγράψει: παίκτης που παίρνει στο κυνήγι τον Σισέ – σε προπόνηση της Παιανίας - και τρέχουν 5-6 να τον «μαζέψουν» την εποχή που ο Γάλλος μεσουρανούσε, παίκτης που θυμώνει με τον Καραγκούνη για ένα κόρνερ ή για ένα φάουλ, παίκτης που σέρνει σχεδόν μόνος στην πλάτη του μια ολόκληρη ομάδα προς τον τίτλο όταν ήταν στα ντουζένια του, δεν είναι δυνατόν να απεμπολήσει τα ηγετικά στοιχεία του.

Τότε, στην περίοδο της πολυμετοχικότητας, όταν ο Παναθηναϊκός έσφυζε από ισχυρές ποδοσφαιρικές προσωπικότητες, ίσως αυτά τα χαρακτηριστικά του Αργεντινού, σε συνδυασμό με το εκρηκτικό στοιχείο του, να δημιουργούσαν και κάποια προβλήματα στα αποδυτήρια και στον αγωνιστικό χώρο. Σήμερα, που στα 30 του είναι και πιο ώριμος στις αντιδράσεις του και στον τρόπο παιχνιδιού του (πιο ομαδικός), στον Παναθηναϊκό που «διψάει» για ηγέτες, αυτά τα στοιχεία είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ.

Συλλέγοντας από διαφορετικούς πομπούς κάποιες πληροφορίες από τα αποδυτήρια, είχαμε τολμήσει πριν από περίπου έναν μήνα τη σύγκριση του Μάικλ Εσιέν με τον Λέτο. Όχι ως προς το επίπεδό τους. Ως προς την εργασιακή συμπεριφορά τους στην καθημερινότητα. Ίσως να ήταν άστοχη, μα «βγαίνει» μέσα στο γήπεδο. Σχεδόν πάντα «βγαίνει», να ξέρετε. Υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά σε γενικές γραμμές αυτό που θα κάνεις κάθε μέρα ατομικά και η ένταξη στο σύνολο θα απεικονιστεί αργά ή γρήγορα στο γρασίδι. Στη χαμηλότατου επιπέδου Σούπερ Λίγκα, για τον Αργεντινό βγαίνει γρήγορα. Σε ανώτερου επιπέδου πρωτάθλημα, ίσως να μην έβγαινε ποτέ.

Παίρνει ένα μάθημα ο Παναθηναϊκός απ΄ αυτή την ιστορία. Μάθημα για το μέλλον. Αρκεί να μην λειτουργήσουν οι διοικούντες του ως… οπαδοί και προστρέξουν - ενθουσιασμένοι όντες - να… ανανεώσουν το συμβόλαιο του Λέτο μέχρι τα 32 ή τα 33 του. Το έχουν κάνει – λανθασμένα - με αρκετούς στο παρελθόν, έχοντας πολύ μικρό δείγμα γραφής, όπως τώρα με τον «Σέμπα». Αυτή θα είναι - προς το παρόν - λανθασμένη ερμηνεία. Το μάθημα θα το πάρουν αν ψάξουν πιο προσεκτικά αυτή τη φορά στη μεταγραφική περίοδο. Για (τουλάχιστον) έναν – δυο παίκτες που θα μεταδίδουν παντού τη θετική ενέργεια, το πάθος τους, το «παίζω για να νικήσω». Που θα έχουν τη δυνατότητα να κουβαλήσουν το βάρος της φανέλας και θα αποτελούν παράδειγμα προς τους υπόλοιπους.

Τα καλά και τα κακά νέα

Ποιοι από τους υπόλοιπους έχουν αυτή τη στιγμή το «πακέτο» στον Παναθηναϊκό; Ο Ζέκα και ο Μπεργκ. Υπάρχουν κάποιες προσδοκίες και για τον Μολέντο. Aπό όλους τους υπόλοιπους που πιθανότατα θα έχουν μια θέση στο ρόστερ της επόμενης σεζόν, «κάτι» λείπει. Από ορισμένους η πείρα, από άλλους το winning spirit, από κάποιους η ποιότητα, από πολλούς ο ποδοσφαιρικός εγωισμός και ο δεσμός με την ομάδα τους.

Δεν θα έχουν όλοι θέση στο ρόστερ αυτό και μάλλον δεν το έχουν καταλάβει άπαντες, όπως φάνηκε στο χθεσινό ματς εναντίον της Βέροιας. Δεν έχουν αντιληφθεί ίσως πως ο Στραματσόνι κάνει τα τελευταία τεστ. Τελευταία, διότι στα πλέι οφ ο Ιταλός δοκιμές και πειράματα δεν πρόκειται να κάνει. Χαμένη ευκαιρία, λοιπόν, για τον Λουντ, τον Εβανζελίστα και τον Μαμούτε. Όταν σε εντός έδρας ματς εναντίον της ελλιπούς Βέροιας, καλύτεροι είναι ο Ζέκα, ο Λέτο και ο Πέτριτς, η… «γερουσία» με λίγα λόγια, γίνεται αντιληπτή η «χαμένη ευκαιρία» για κάποια παλικάρια.

Τα ευχάριστα νέα για τον Στραματσόνι είναι ότι βρίσκει στον Λέτο έναν τύπο που μπορεί σίγουρα να τον βοηθήσει στις εσωτερικές διοργανώσεις και αν δείξει στην προετοιμασία ικανός να ανταποκριθεί και σε υψηλότερο τέμπο, ίσως και στην Ευρώπη. Τα δυσάρεστα πλην της κακής εμφάνισης αρκετών και της δυσλειτουργίας στον κεντρικό άξονα με «ανοιχτό» 4-4-2 (χωρίς «δεκάρι») είναι πως το δίδυμο Τελάντερ – Σάντσεθ έδειξε πως του λείπει ο Μολέντο! Αν επαναληφθεί η πρόσκαιρη παρατήρηση (διότι αμφότεροι προέρχονταν από μακρόχρονη απουσία), ας κρατήσουμε μικρό καλάθι για το μέλλον του Ισπανού που έχει και το μεγαλύτερο συμβόλαιο στο Τριφύλλι. Το «κλειστό» τετραετούς διάρκειας συμβόλαιο, βέβαια, είναι κλαδί με πολλά αγκάθια…

Follow me on Twitter: Seretinio