Το μάθημα για την «επόμενη» εθνική

«Σκληρό» το αποτέλεσμα, ναι. Όμως καθαρό. Ουδεμία αδικία. Η εθνική Ελλάδας αδίκησε τον εαυτό της. Με τα «στιγμιαία λάθη» που θα’ λεγε και ο Πασχάλης, στην άμυνα και με τις τέσσερις χαμένες ευκαιρίες της. Δεν είναι για κλάματα, ούτε για κραυγές το αποτέλεσμα. Ούτε, όμως για γέλια. Ούτε καν για χαμόγελα. Εχουμε και λέμε…

ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ

• Ότι αρκετοί παίκτες κατέθεσαν «winning spirit» και ποδοσφαιρικό εγωισμό πολύ γρήγορα μετά το 1-0, αλλά και μετά το 2-0.

• Ότι παρά τα λιγοστά ατομικά λάθη τους, οι δυο κεντρικοί αμυντικοί έδειξαν σε καλή κατάσταση, ταχύτατοι, αποτελεσματικοί σε πολλές περιπτώσεις. Δεν τους εμπιστεύονται όσο μπορούν. Και στη δημιουργία παιχνιδιού με υπεραριθμία στη μεσαία γραμμή αν «κατεβάσει» μπάλα ο Παπασταθόπουλος και όταν πρέπει να ρισκάρει η εθνική επιθετικά.

• Η επιθετικότητα και τα τρεξίματα του Τοροσίδη, ο οποίος στο β΄ μέρος τα έδωσε όλα. Τρεις σέντρες στο τέλειο σημείο στο πρώτο δοκάρι αναξιοποίητες, εκτός από την ασίστ στον Γκέκα.

• Η ενέργεια που κατέθεσε ο Κονέ για 60 λεπτά και η φρεσκάδα που έδωσαν Μήτρογλου/Φετφατζίδης.

• Τα «ανεβάσματα» του Χολέμπας από την αριστερή πλευρά και το πρέσινγκ του Μανιάτη στον κεντρικό άξονα, καλύπτοντας και «άλλων» χώρους πολλές φορές.

ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ

• Η έλλειψη συγκέντρωσης πάλι στα πρώτα λεπτά. Αν υπήρχε απόλυτη συγκέντρωση, είτε ο Μανιάτης, είτε ο Μανωλάς θα είχαν αποκρούσει μετά την ντρίμπλα που – φυσιολογικά – «τρώει» ο Χολέμπας από έναν εκ των καλύτερων ακραίων του Καμπιονάτο.

• Ότι η εθνική άργησε να πάρει χαμπάρι την «ελεύθερη» κίνηση Ροντρίγκες – Κουαρδάδο στα πρώτα 20 λεπτά.

• Οι τρομερές δυσκολίες σε «σετ» παιχνίδι επί 65 λεπτά. Ο Πέκερμαν έξυπνα έδωσε χώρο. Μα η Ελλάδα είναι μια ομάδα που δεν μπορεί εύκολα και δεν ΞΕΡΕΙ πώς να σπάσει «κλειστές» άμυνες. Όχι μόνο σε επίπεδο Μουντιάλ, εναντίον έμπειρων παικτών. Ακόμη και εναντίον πολύ κατώτερων ομάδων, στα προκριματικά. Κι αυτό ίσως γίνει και στα επόμενα ματς αν προηγηθεί στο α΄ μέρος ο αντίπαλος.

• ΔΕΝ ΠΙΕΖΟΥΝ πολύ την εθνική στην πρώτη ζώνη της οι αντίπαλοι, διστάζουν για το 0-1, την θεωρούν «ύπουλη» ομάδα. Σκέφτονται «αν το φάμε πώς θα το γυρίσουμε – θα κλειστούν πίσω αυτοί!». Αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτεί η ελληνική ομάδα! Χθες επιτηρούσαν απλώς τον Κατσουράνη για την πρώτη πάσα και δόθηκαν πολλές δυνατότητες και χώροι στους ακραίους μπακ σε φάση επίθεσης.

• Οι δυσκολίες ανασταλτικά και από τις δύο πτέρυγες όταν οι Κολομβιανοί αποφάσιζαν να παίξουν στις πλευρές. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τους πάντα φιλότιμους, αλλά χθες αναποτελεσματικούς Σαλπιγγίδη-Σαμαρά. Αλλά με τις καλύψεις από τους μέσους.

• Ότι ο Σάντος ΔΕΝ ρίσκαρε. Ρίσκο δεν είναι να αλλάζεις Γκέκα/Μήτρογλου ή Σάλπι/Φέτφα. Ρίσκο είναι να παίξεις με δύο επιθετικούς. Η’ να «ανεβάσεις» τον Κατσουράνη ως «οκτάρι», αφήνοντας τον Μανιάτη λίγο πιο πίσω κεντρικά, μπας και πάρεις καμιά κάθετη πάσα που τόσο πολύ έλειπε σε παιχνίδι κατοχής. Η΄ να παίξεις με τρεις κεντρικούς αμυντικούς μετά το 2-0. Δεν το αποφάσισε ο κόουτς.

• Το σημαντικότερο πρόβλημα της εθνικής είναι από την αρχή της προετοιμασίας η θέση του σέντερ φορ. Όχι επειδή δεν σκοράρουμε με ευκολία ή επειδή χθες έχασε ένα γκολ που θύμισε… Βοσνία στο «Γ. Καραϊσκάκης» ο Φάνης. Αλλά διότι – εφόσον παίζει με ΕΝΑΝ η εθνική Ελλάδας – εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις κινήσεις του φορ που χθες δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις. Αν δεν βρεθεί λύση από διαφορετικό πρόσωπο (Μήτρογλου) στα επόμενα ματς, θα πρέπει να αναζητηθούν περισσότερες τελικές προσπάθειες από τους ακραίους και τους μέσους.

• Λίγα κλεψίματα στη μεσαία γραμμή, κακές κινήσεις χωρίς τη μπάλα σε φάση επίθεσης εναντίον οργανωμένης άμυνας, ούτε σκέψη για πίεση «ψηλά» και «άπλωμα» της ομάδας, ακόμη και σε διαστήματα «ελέγχου» του ρυθμού και κυριαρχίας.
  

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ηταν χαμένη ευκαιρία για την Ελλάδα βάσει εμφάνισης και ροής αγώνα. Θα μπορούσε να πάρει έναν βαθμό και να βάλει δύσκολα στους Κολομβιανούς, οι οποίοι δεν έπεισαν για τον τίτλο του «φαβορί» στον όμιλο.

Για να προκριθεί η Ελλάδα χρειάζεται πλέον νίκη επί της Ιαπωνίας, η οποία για μένα είναι η ομάδα με τα περισσότερα μειονεκτήματα συγκριτικά με την Ακτή Ελεφαντοστού και την Κολομβία (έχει και χαρίσματα ασφαλώς, αλλά οι αδυναμίες της «κουμπώνουν» στα ελληνικά πλεονεκτήματα).

Ας ελπίσουμε ότι τέσσερις επιπλέον ημέρες θα δώσουν στον Σάντος τη δυνατότητα να αλλάξει το «Γκέκας – Μήτρογλου 65-25» σε «Μήτρογλου – Γκέκας 65-25». Οποια ομάδα παίρνει προβάδισμα έναντι της Ελλάδας αποκτά τόσο μεγάλο πλεονέκτημα όσο εμείς θεωρούμε ότι γίνεται αντιστρόφως.

Διότι η Ελλάδα είναι μια ομάδα η οποία όχι μόνο δεν έχει μάθει πώς να διασπά ΕΜΠΕΙΡΕΣ και ΜΟΥΝΤΙΑΛΙΚΕΣ ομάδες που παίζουν με οκτώ παίκτες πίσω από τη μπάλα (δυσκολεύεται πολλές φορές με πολύ κατώτερες στα προκριματικά…), αλλά δεν έχει και την ποιότητα για να το καταφέρει.

Αν συνειδητοποιήσουν κάποια στιγμή οι αρμόδιοι ότι έχουμε τόσο ταχείς στόπερ για δέκα χρόνια (Πάπα / Μανωλάς), και τόσο ικανούς ακραίους μπακ στο transition, ώστε να μην χρειάζεται η εθνική Ελλάδας τόσο πολλές «καλύψεις» αμυντικές, ίσως να βελτιωθεί και σε συνθήκες κατοχής μπάλας.

«Ανεβάζοντας» την πρώτη ζώνη πιο ψηλά για να παίρνει μέτρα στο γήπεδο όλη η ομάδα και συνεπακόλουθα να βρίσκει πιο εύκολα λύσεις σε «σετ» επιθέσεις με περισσότερους παίκτες μέσα και γύρω από την περιοχή. Να δουλευτεί σ΄ αυτό το κομμάτι περισσότερο, να βρει και ικανότερους στο «1vs1» παίκτες και να αλλάξει συνολικά λογική.

Αυτό είναι το ποδοσφαιρικό «μάθημα» από το χθεσινό παιχνίδι με την Κολομβία, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Τα ίδια θα έγραφα ακόμη κι αν είχε τελειώσει 1-1 η 2-1 ή 2-2 αν είχε μειώσει ο Φάνης. Και είναι ένα μάθημα που καλείται να διδαχθεί όχι αυτή η εθνική. Η επόμενη, με τον διάδοχο του Σάντος. MVP o Toροσίδης – σημαντικότερο πρόβλημα οι κινήσεις του σέντερ φορ.

Follow me on Twitter: Seretinio