Οταν κάνεις περισσότερες από έξι – επτά μεταγραφές, χρειάζεσαι και τους “έτοιμους”. Εκείνους που θα ανεβάσουν το επίπεδο. Έναν Αραούχο, έναν Πρίγιοβιτς, έναν Εμενίκε, έναν Μπεργκ. Κάποιες φορές δεν θα αποδώσουν.

Όπως ο Καρντόσο. Χρειάζεσαι όμως και τους απολύτως χρήσιμους. Έναν Χουλτ, έναν Ντίντακ, έναν Σεμπά, έναν Κάνιας. Όταν η ακριβότερη μεταγραφή μιας ελληνικής ομάδας – ακόμη και του Ολυμπιακού πλέον – γίνεται με κόστος που φαίνεται... πενταροδεκάρες για μια ομάδα της Championship, βασικό ζητούμενο είναι η απόκτηση και ορισμένων ξένων που θα διαθέτουν το εξής πακέτο: ανερχόμενος, σε ηλικία για πρώτη ή δεύτερη μεταγραφή - “σκαλοπάτι” στην καριέρα του, ει δυνατόν διεθνής και από δυνατό πρωτάθλημα ώστε να έχει παραστάσεις και με σχετικά μικρό κόστος, ώστε αν είσαι μάγκας ως club να αξιοποιήσεις και τη μεταπωλητική αξία του, στην περίπτωση που εκείνος βελτιωθεί και εξελιχθεί.

Τέτοια μεταγραφή ήταν το 2014 στα 23 του από την Άντερλεχτ ο Λούκα Μιλιβόγεβιτς για τον Ολυμπιακό. Ήταν επίσης το 2014 στα 23 του από τη Νυρεμβέργη ο Ρόμπερτ Μακ για τον ΠΑΟΚ. Ήταν το 2013 στα 21 του από τη Νιουκάστλ ο Μεχντί Αμπέντ για τον Παναθηναϊκό. Ήταν στα 24 του ο Γιάκομπ Γιόχανσον τον Ιανουάριο του 2015 για την ΑΕΚ από την Γκέτεμποργκ. Τέτοια είναι και του Άρνορ Τρίστασον για την Ένωση!

Οι περισσότεροι στεκόμαστε – δικαίως – στην “κανονικότητα”, την οργάνωση και την ταχύτητα της Ένωσης που ενισχύθηκε και στην επίθεση με Λιβάγια – Κλωναρίδη, πήρε τον Τσόσιτς αντί του Κολοβέτσιου, τον Έλντερ Λόπες για το αριστερό άκρο της άμυνάς της, είχε ήδη αποκτήσει Γιακουμάκη – Τσιντώτα και ξανά προς τη δόξα τραβά, μπας και κατορθώσει να φτάσει στους ομίλους του Europa League (αυτός είναι ο ρεαλιστικός στόχος) με μονταρισμένο εξ' αρχής σύνολο. Θα ήταν, ωστόσο, χρήσιμο, να σταθούμε ιδιαιτέρως στις προδιαγραφές της τελευταίας χρονικά μεταγραφής της.

Ο Τρίστασον είναι μια “ψαγμένη” απ' όλες τις πλευρές κίνηση. Δεν είναι λαμπερός. Δεν προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Δεν ενθουσιάζει, δεν κατεβάζει οπαδούς στο “Ελευθέριος Βενιζέλος”. Δεν είναι “θωρηκτό”, ούτε τανκ, ούτε Hummer. Είναι ένας άγνωστος στους περισσότερους από εμάς 24χρονος Ισλανδός εξτρέμ που αγωνιζόταν στην επίσης άγνωστη για την πορεία της και το ποδόσφαιρό της, Ραπίντ Βιέννης, προερχόμενος από την επίσης άγνωστη πλην των ειδικευόμενων του στοιχήματος, σουηδική Νόρσεπινγκ. Όσοι τον θυμούνται, τον θυμούνται από το γκολ στο 94' επί της Αυστρίας στο περυσινό Euro, όπου συνήθως ο Τρίστασον καθόταν στον πάγκο. Κάτι θυμόμαστε όλοι για τον αποκλεισμό των Άγγλων από τους “ψαράδες”, οι οποίοι είχαν προκριθεί με περισσότερους βαθμούς από την Πορτογαλία στον ίδιο όμιλο (5 έναντι 3) και έφτασαν μέχρι τον προημιτελικό, όπου συνετρίβησαν από τους Γάλλους (5-2).

Στα 24 του λοιπόν. Με γεμάτη σεζόν 33 συμμετοχών στην Ραπίντ Βιέννης που τερμάτισε πέμπτη πέρυσι, αλλά μάλλον άπλωσε τα πόδια της πέρα από το σεντόνι της και τώρα “συμμαζεύεται”: ο Τρίστασον που της κόστισε πέρυσι 2,3 εκατ. Ευρώ ήταν η ακριβότερη μεταγραφή της τελευταίας 20ετίας! Αριστερός εξτρέμ σε 4-4-2 και 4-3-3 κατά κύριο λόγο. Οπως κάθε μοντέρνος ακραίος, παίζει και στην δεξιά πτέρυγα. Μεταγραφή με μηδενικό κόστος και με προσεγγίσιμη οψιόν αγοράς ύψους 1 εκατ. Ευρώ (συνήθως μειώνονται αυτές οι ρήτρες όταν έρθει η στιγμή της διαπραγμάτευσης). Στην 18άδα – όχι ακόμη στην 11άδα – της εθνικής Ισλανδίας, στην οποία έχοντας παίξει μόνο δύο 90λεπτα, μετράει 5 γκολ σε 13 ματς. Ενα σούπερ “πακέτο” εξελίξιμου παίκτη, σε τρομερό timing, σούπερ ηλικία και με έκτη ταχύτητα κινήτρων, για το οποίο η Ένωση έχει τη δυνατότητα αγοράς και μεταπώλησής του μελλοντικά. Ένας σύγχρονος εξτρέμ που προς το παρόν κοστίζει στην ΑΕΚ ελάχιστα συγκριτικά με την χρηματιστηριακή αξία του, ένα πρότυπο μεταγραφής για όλες τις ελληνικές ομάδες που έχουν φιλοδοξίες για ωραία πράγματα σε πρωτάθλημα – Ευρώπη. Μπορεί και να μην της “βγει”, όλοι στο γήπεδο κρίνονται. Αν και συνήθως οι φίλοι μας οι “Βόρειοι” είναι αξιόπιστοι. Ομως σε κάθε περίπτωση, αξίζει της προσοχής μας ως πρότζεκτ. Ποδοσφαιρικά και... επιχειρηματικά.

ΤΟ ΤΑΜΠΟΥ ΤΩΝ "ΜΗ ΜΕΤΑΓΡΑΦΩΝ" ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ "BIG-4"

Κατά τα λοιπά, ο Ολυμπιακός τώρα αρχίζει να σπριντάρει μεταγραφικά και να “κόβει” παίκτες, ο Παναθηναϊκός έχει πέντε - έξι στόπερ και μηδέν σέντερ φορ βράζοντας στο ζουμί των οικονομικών προβλημάτων του και ο ΠΑΟΚ ετοιμάζεται για τον Μακ, βιάζεται για γκολκίπερ και ψάχνεται προσεκτικά για τη μεσαία γραμμή του.

Σε άλλες χώρες τα ταμπού έχουν καταρρεύσει εδώ και χρόνια. Πάμπολλες οι μεταγραφές μεταξύ Γιουβέντους – Μίλαν – Ίντερ στην Ιταλία. Πάμπολλες οι μεταγραφές μεταξύ των κορυφαίων αγγλικών ομάδων αν και η αλήθεια είναι πως μεταξύ Λίβερπουλ – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν... συνηθίζονται. Στη Γερμανία η πώληση παίκτη της Ντόρτμουντ στην Μπάγερν έχει... καταντήσει η συνήθεια που (δεν) έγινε λατρεία, μέχρι παρεξηγήσεως. Στην Ελλάδα, όμως, για να φορέσει ένας παίκτης άλλη φανέλα του “Big -4” πρέπει πρωτίστως να λήξει το συμβόλαιό του. Να μείνει ελεύθερος. Όπως ο Δημήτρης Κολοβέτσιος ή ο Κώστας Μανωλάς πριν από λίγα χρόνια. Η' να ανήκει σε άλλη ομάδα. Όπως ο Βίκτωρ Κλωναρίδης. Ή να πάει πρώτα σε άλλο σύλλογο ως “σκαλοπάτι” και εν συνεχεία να τον αγοράσει ο έτερος “μεγάλος”. Όπως ο Σπύρος Ρισβάνης. Η' να φύγει πρώτα στο εξωτερικό και εν συνεχεία να επιστρέψει με άλλη φανέλα. Οπως ο Παναγιώτης Ταχτσίδης.

Πέρασαν σχεδόν 10 χρόνια από την απόκτηση του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου και του Χρήστου Μελίσση, που πήγαν από τον ΠΑΟΚ στον Παναθηναϊκό με αμοιβή (και μάλιστα πλουσιοπάροχη από τα φορτωμένα μαστάρια της πολυμετοχικότητας) στην ομάδα που τους παραχώρησε. Θα ήταν παράλογο ή “παρεξηγήσιμο” να έπαιρνε ο Παναθηναϊκός τον Καρίμ Ανσαριφάρντ – ακόμη και με δανεισμό λόγω των οικονομικών προβλημάτων - αν δεν ταιριάζει στον Ολυμπιακό; Να έκανε πρόταση ο πρωταθλητής για τον Χουλτ; Να ζητούσε ο ΠΑΟΚ η ο Ολυμπιακός τον Μολέντο; Η ΑΕΚ τον Τσίμιροτ, ο ΠΑΟΚ τον Κασάμι, να γίνει τζέρτζελο; Στην Ελλάδα, ναι, θα ήταν παρεξηγήσιμο! Έτσι μας έμαθαν, έτσι τους έμαθαν. Οι οπαδοί τους παράγοντες, οι παράγοντες τους οπαδούς και όλοι μαζί τους δημοσιογράφους.

Σε πιο φιλικό περιβάλλον, σε πιο καθαρό ποδοσφαιρικό τοπίο, με ομαλές σχέσεις μεταξύ ιδιοκτητών ΠΑΕ (δηλαδή επιχειρήσεων) και όχι “εχθρών”, τέτοιου είδους μεταγραφές θα ήταν απολύτως φυσιολογικές. Είτε για παίκτες που δεν θέλει κάποια ομάδα, είτε για παίκτες για τους οποίους κάποια άλλη πληρώνει αδρά. Με μέτρο βεβαίως. Όχι... τρεις πωλήσεις στον ίδιο σύλλογο ή μία κάθε χρόνο: το καταλαβαίνουμε, υπάρχει και ο ανταγωνισμός στο ίδιο πρωτάθλημα και στο ίδιο Κύπελλο. Όμως θα είχαν καταργηθεί αυτού του είδους τα συμπλέγματα. Και να είστε σίγουροι πως η... φάση θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον και αλατοπίπερο για όλους μας, αλλά και μεγαλύτερα οφέλη για τους ίδιους τους ιδιοκτήτες, στους οποίους η ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία που λειτουργεί στο συγκεκριμένο θέμα με κανόνες ελληνικού σπιτονοικοκυριού της δεκαετίας του '60, επιβάλλει αυτόν τον “άγραφο νόμο”. Έναν νόμο που απαγορεύει τα οφέλη του ενός από το πορτοφόλι (όσο βαρύ ή ελαφρύ κι αν είναι) του “διπλανού” και ταυτόχρονα στέλνει συνήθως στο εξωτερικό παίκτες αξιόλογους οι οποίοι θα μπορούσαν να παραμείνουν στην υποβαθαμισμένη ελληνική Λίγκα.

Άντε να δούμε ποιοι θα τον σπάσουν: κάποια στιγμή σίγουρα θα συμβεί!

* Follow me on Twitter: Seretinio