Το τσιπάκι του ΠΑΟΚ
Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για τη γοητεία, το βάρος, τις απαιτήσεις, και τον ηλεκτρισμό του πρωταθλητισμού, που αρχίζει να βιώνει ο Δικέφαλος.
Mετά από τις 2-3 πρώτες αγωνιστικές, μόνο δύο από τον ΠΑΟΚ τόλμησαν να πουν ότι στόχος είναι το πρωτάθλημα. Ο Αγγελος Αναστασιάδης και ο Δημήτρης Παπαδόπουλος.
Ακόμη και τώρα οι περισσότεροι (αν όχι όλοι), το αποφεύγουν. Για να μην προσθέσουν πίεση; Για να μην ανεβάσουν τον πήχη; Για να μην πει κάποιος στο τέλος αν το κατακτήσει ο Ολυμπιακός (όπως είναι το απολύτως λογικό λόγω ποιότητας και «βάθους» ρόστερ) ότι η σεζόν είναι αποτυχημένη; Επειδή απλώς δεν πίστευαν στην ανάπτυξη τέτοιας δυναμικής; Ισως για όλους αυτούς τους λόγους μαζί.
Μα η διαφορά συγκριτικά με την προηγούμενη σεζόν των ηχηρών μεταγραφών, της «τρέλας» με Σαββίδη, των μεγαλοστομιών του μεγαλομετόχου της ΠΑΕ είναι μία και κομβική: ο οπαδός του ΠΑΟΚ είναι συνειδητοποιημένος. Όχι πως δεν επηρεάζεται από τα αποτελέσματα. «ΠΑΟΚ είσαι αφού»: θυμόμαστε την ατμόσφαιρα μετά την εκτός έδρας ήττα από τη Ζίμπρου και την εντός έδρας ισοπαλία με την Καλλονή…
Ο Αναστασιάδης και ο Παπαδόπουλος προφανώς δεν ήθελαν το… κακό της ομάδας. Να βάλουν πίεση σε όλους εσωτερικά ήθελαν. Να δώσουν έξτρα κίνητρο, να τους βάλουν στο μυαλό την ιδέα, τη φλόγα. Το «μπορούμε». Αν όχι «να το πάρουμε», να «παλέψουμε για να το πάρουμε»! Γιατί αυτοί οι δύο; Διότι δεν έχει δα αυτή η ομάδα και πολλούς «ψημένους» στον πρωταθλητισμό και πολλούς με τον καλώς εννοούμενο ποδοσφαιρικό εγωισμό. «Σάλπι», «Παπ», Τζιόλης, Ρατς από τους βασικούς, Μαντούρο, Σπυρόπουλος από τους αναπληρωματικούς. Τέλος.
Αυτοί και ο προπονητής του έχουν κάνει πρωταθλητισμό έστω σε μια σεζόν. Ολοι με… άλλες ομάδες στην καριέρα τους. Τον Παναθηναϊκό, την Σαχτάρ, τον Αγιαξ.
Και είναι σκληρός ο μπαγάσας ο πρωταθλητισμός. Να παίζεις ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ σε κάθε ματς! Να φέρνεις ισοπαλία και να είσαι στενοχωρημένος. Να νιώθεις «άδειος» για 30-60 λεπτά. Όχι εντός, που συμβαίνει πάντα όταν δεν έρχεται το τρίποντο. Εκτός. Με τον Παναιτωλικό και τον Πλατανιά και τον Εργοτέλη που ήδη νίκησε ο ΠΑΟΚ. Με τον Αστέρα, την Ξάνθη, τον ΠΑΣ και τον Λεβαδειακό που θα κληθεί να αντιμετωπίσει έως το τέλος του πρώτου γύρου εκτός Τούμπας. Και μετά από την πρώτη ώρα, όταν μπαίνεις στο πούλμαν ή στο αεροπλάνο, να λες μέσα σου «πάμε!».
Να σηκώνεις κεφάλι άμεσα μετά την αποτυχία της Κυριακής. Και να σκέφτεσαι τι πρέπει να κάνεις περισσότερο για να βελτιωθείς εσύ και να ανταποκριθείς στις καινούριες απαιτήσεις. Του πρωταθλητισμού. Θέλει άντερα και κότσια. Ειδικά στις στραβές. Θέλει καλή ζωή έξω από το γήπεδο και συνέπεια στην προπόνηση. Θέλει περισσότερο μυαλό και περισσότερο πάθος στο 90λεπτο. Θέλει και σωματική ετοιμότητα και πνευματική ωριμότητα για τη διαχείριση των καταστάσεων αγώνα με τον αγώνα. Πρώτος στόχος η νίκη. Και αν μου «βγει» το ματς, «ξεμπουκώνω» άμα λάχει και το ευχαριστιέμαι με πολλές ευκαιρίες, ωραίο ποδόσφαιρο και πολλά γκολ.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να αλλάξει το «τσιπάκι» στον ΠΑΟΚ. Τώρα είναι που θα αρχίσει να φορτώνεται με βάρος. Τώρα που τα media τονίζουν το «+5», κάνουν ωραία αφιερώματα στο 1985, τώρα που ο οπαδός αρχίζει και «ψήνεται» περισσότερο και πιστεύει ότι μπορεί τουλάχιστον να το διεκδικήσει. Κίνδυνος έπαρσης δεν υπάρχει. Όχι μόνο λόγω Αγγελου. Και λόγω χαρακτήρα παικτών. Το θέμα δεν είναι αν θα πάρουν αέρα τα μυαλά τους. Το θέμα είναι αν θα μπορέσουν να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης που οι ίδιοι με τα αποτελέσματά τους βάζουν στον εαυτό τους. Με πρώτο (και για μένα πολύ σοβαρό τεστ) το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό την Κυριακή!
Ξέρετε, είναι πολύ γοητευτικό αυτό για τον κάθε ποδοσφαιριστή. Να βάζει ψηλότερους στόχους. Υπάρχουν παίκτες που τερματίζουν την καριέρα τους χωρίς να έχουν ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ ούτε μια φορά τον τίτλο! Που δεν έχουν βιώσει το άγχος, τον ηλεκτρισμό, την πώρωση, την απογοήτευση, την πίκρα, την ηδονή της «διαδρομής». Που δεν έχουν πανηγυρίσει ΠΟΤΕ ένα γκολ επί του οποιουδήποτε «Εργοτέλη» ως γκολ που «με διατηρεί πρώτο». Ο ΠΑΟΚ μπήκε πια σ΄ αυτό το ταξίδι. Σ΄ αυτό το τρένο. Και αυτό είναι πολύ όμορφο, πολύ σαγηνευτικό επαγγελματικά για τους παίκτες του. Διότι αν ρωτήσετε οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή, ανεξαρτήτως χαρακτήρα και νοοτροπίας που κουβαλάει, θα σας πει ότι είτε έβγαλε πολλά είτε λίγα χρήματα στην καριέρα του, το «παιχνίδι» δεν βγήκε ποτέ από μέσα του. Και το παιχνίδι έχει νικητές και ηττημένους. Και πολλούς δρόμους για να φτάσεις στη νίκη ή στην ήττα.
Κάποιους απ΄ αυτούς ο ΠΑΟΚ τους έχει ακολουθήσει εφέτος. Καθαροί ρόλοι στο γήπεδο, ταυτότητα ποδοσφαιρική με τα καλά και τα προβλήματά της, αντοχές στην πάντα φορτισμένη λόγω DNA συλλόγου μετά από αποτυχίες (Γκινγκάμπ, Φιορεντίνα και ασφαλώς Καλαμαριά, ΠΑΣ, πιθανός αποκλεισμός από το Κύπελλο). Μαχητικότητα τρομερή, καλή ατμόσφαιρα και χημεία στα αποδυτήρια. Κάποιους άλλους καλείται να τους βρει! Να τους «δει».
Στο rotation. Στις αντοχές. Στα κίνητρα των «αναπληρωματικών» που πρέπει να πάρουν και ματς πρωταθλήματος ως «βασικοί» για να τονωθεί τα κίνητρό τους και να νιώσουν ότι προσφέρουν στην κοινή προσπάθεια για διεκδίκηση τίτλου. Στην εύρεση εναλλακτικών πηγών δημιουργικής ενέργειας αν μπλοκαριστούν ο Ρατς, ο Μακ και ο Σάλπι, αν «σιγήσει» ο Κλάους σε κάποιο/α παιχνίδια. Και στην ενίσχυση τον Ιανουάριο τουλάχιστον με έναν στόπερ και έναν μέσο.
Όταν η ομάδα ανεβάζει τον πήχη, ο πήχης ανεβαίνει και για τον μεγαλομέτοχο και για τον προπονητή! Όχι μόνο για τους παίκτες…
ΥΓ. Δύο τα σημαντικά για τον Παναθηναϊκό μετά τη νίκη επί του Ατρόμητου.
1. Οπλίζονται με αυτοπεποίθηση μετά και το 3-1 επί του Παναιτωλικού που ακολούθησε τις δυο διαδοχικές ήττες από ΟΦΗ και Ολυμπιακό παίκτες και προπονητικό τιμ. Και φτιάχνει το κέφι των οπαδών ενόψει Αϊντχόφεν και ΠΑΟΚ, αν και ήδη είναι πιο… κεφάτοι λόγω της επιστροφής του Μπεργκ.
2. Δείχνει να διαθέτει περισσότερες αξιόπιστες – για το τωρινό επίπεδό του!- επιλογές. Κυρίως τους Στιλ, Μπούι, των οποίων η βελτίωση είναι εμφανέστατη, αλλά και τον Χρήστο Δώνη. Παράλληλα, καλύτερη είναι σταδιακά η απόδοση των Πράνιτς – Πέτριτς, είναι ενεργός πλέον ο Μέντες, ενώ μετά τη διακοπή του πρωταθλήματος θα είναι 100%... fit (που λέει και ο Αναστασίου), ο Μπεργκ και ο Σίλντενφελντ. Θα έχει κι άλλες απώλειες στον πρώτο γύρο δεδομένου ότι δεν έχει αγωνιστεί με ΠΑΟΚ, Αστέρα Τρίπολης και Παναιτωλικό (όλα εκτός έδρας!), όχι όμως τόσο πολλές όσο μέχρι τώρα. Στον β’ γύρο, με λιγότερα (ή… καθόλου) ευρωπαϊκά παιχνίδια, με δύο (θεωρητικά) μεταγραφές και πληρέστερος, θα παίξει καλύτερο ποδόσφαιρο, θα είναι πιο σταθερός, αναμένεται να χάσει λιγότερους βαθμούς. Δεν θεωρώ ότι θα μπορέσει να διεκδικήσει τίτλο. Όμως θα παρουσιάσει καλύτερη εικόνα, θα μπει στα πλέι οφ και αν είναι προσεκτικός θα διεκδικήσει και πάλι το Κύπελλο Ελλάδας. Πέρασαν 20 χρόνια από την τελευταία φορά που κατέκτησε δύο διαδοχικές σεζόν το τρόπαιο: 1994-1995.
Follow me on Twitter: Seretinio
