Green day λοιπόν! Aκριβέστερα, green Saturday. Ώρα ήταν να γελάσει και το χειλάκι των πικραμένων εφέτος φίλων του Παναθηναϊκού. Τα χαμόγελα για τον Εξάστερο φαίνονταν σταδιακά μετά την επιστροφή του Τζέιμς, πολλαπλασιάστηκαν εντός του 2017 μετά τις νίκες επί του Ολυμπιακού και μετατράπηκαν σε πανηγύρια για την εκτός έδρας εύκολη κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας.

Όταν γυρίσει και ο Γκιστ, ίσως δούμε και καλύτερο θέαμα και σημαντικότερα αποτελέσματα στη λήξη της σεζόν. Τα χαμόγελα για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό είχαν στερέψει. Όπως και οι οπαδοί του στο μισοάδειο «Απόστολος Νικολαϊδης» εντός του 2017.

Τα αισιόδοξα για τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού μηνύματα ελήφθησαν στο «χοιροστάσιο» των Ιωαννίνων, όταν επί 45 λεπτά είχε παίξει μονότερμα τον αντίπαλό του και τελικά είχε μείνει στο 1-1 λόγω αστοχίας και ανοησίας στην τελική πάσα και προσπάθεια. Είχε σημειωθεί τότε πως ο Ουζουνίδης και οι παίκτες έπρεπε να μείνουν πολύ μακριά από τις διοικητικές κραυγές για τη διαιτησία (Twitter – ανακοίνωση – χαμός). Και το έκαναν! Απόδειξη, ήταν η συνέχεια. Τα εννιά γκολ στον Αστέρα Τρίπολης, τα τέσσερα (ναι, δύσκολα, αλλά τέσσερα!) στον Παναιτωλικό, μα περισσότερο απ’ όλα – ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα και το εύρος των νικών – τα στοιχεία ποδοσφαιρικής ταυτότητας που γράφει ένα – ένα από την αρχή το Τριφύλλι.

Η ΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΟ "ΜΙΣΟ - ΜΗΔΕΝ"

Όχι πως δεν είχε προσπαθήσει να αλλάξει τα δεδομένα από την αρχή ο Ουζουνίδης. Προσπάθησε. Αλλά έπρεπε να περάσει το μεταβατικό στάδιο του «ανώμαλου» Ιανουαρίου για να φτάσουμε πια στην «κανονικότητα» του Φεβρουαρίου. Ο Ουζουνίδης ανέλαβε μια ομάδα πληγωμένη μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μια ομάδα με καταρρακωμένο ηθικό, με μηδέν νίκες σε ντέρμπι, σχεδόν αποκλεισμένη από τον επόμενο γύρο του Κυπέλλου Ελλάδας μετά την ήττα στο Ηράκλειο από τον ΟΦΗ. Μια ομάδα με προβληματική φυσική κατάσταση, με παίκτες που περίμεναν τα οφειλόμενα, που έτρωγαν «ντου» στο Κορωπί, που ένιωθαν άδειοι και δίχως στόχους για το υπόλοιπο της σεζόν. Πολλοί σκέφτονταν το μέλλον τους σε άλλη ομάδα την επόμενη σεζόν, αρκετοί ήταν τραυματίες, άλλοι θα έφευγαν για το Κόπα Άφρικα, ένα μπάχαλο.

Δυο πράγματα ήθελε στην αρχή. Σκληράδα και νίκες. Μπας και ανακτηθεί μέρος της χαμένης αυτοπεποίθησης, ώστε να κερδηθεί χρόνος και με 4-5 μεταγραφές «σουλουπώσει» το μαγαζί. Με 4-2-3-1 σταθερά, με έξι παίκτες πίσω από τη μπάλα, διστακτικά και προσεκτικά. Με στόχο το «μηδέν» πίσω και ένα – δυο γκολ χάρη στο ατομικό ταλέντο του Μπεργκ, του Ιμπάρμπο, του Λέτο, του Βγιαφάνιες. Έτσι νίκησε ΠΑΟΚ και Ατρόμητο. Μα οι σημαντικότερες νίκες του ήταν η πρόκριση επί του Απόλλωνα στο Κύπελλο που έδωσε πνοή και στόχο για το 2017 και το «μαστίγιο με καρότο» στα αποδυτήρια.

Η απομάκρυνση των 5 από τις 10 μεταγραφές του καλοκαιριού (θα ήταν 6 αν βρισκόταν ομάδα και για τον Ρινάλντι) ταρακούνησε πολλούς και ξεκαθάρισε το τοπίο. Ήταν δίπλα σε όλους εκείνη τη βραδιά του «ντου», αφιέρωσε αρκετές ώρες για προσωπική συζήτηση και με τον Ιμπάρμπο και με τον Γουακάσο επί παραδείγματι. Τους ήθελε, τους θεωρεί παίκτες «επιπέδου Παναθηναϊκού». Όπως και τον Λεντέσμα. Μα κατέληξε στο ότι για το δρόμο που ήθελε να χαράξει, έπρεπε να ακολουθήσουν μόνο οι «πολεμιστές». Μόνο αυτοί που είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν το 100% σε κάθε αγώνα. Είτε λέγονται «Πίσπας», είτε λέγονται «Μπεργκ».

Η ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΡΟΣΤΕΡ

Είχε προβλέψει ο Ουζουνίδης – καταγεγραμμένες πολλάκις οι δηλώσεις του – ότι ο Ιανουάριος επρόκειτο να είναι πολύ δύσκολος για τον Παναθηναϊκό. Κι ας είχε θεωρητικά εύκολους αντιπάλους. Τον τρόμαζε η ιδέα των διαδοχικών αγώνων Τετάρτη – Κυριακή σε συνδυασμό με την λειψανδρία. Χωρίς Μολέντο, Κουτρουμπή και Ζέκα σε κάποια ματς, χωρίς τον Λέτο και τον Μέστο σε άλλα, χωρίς Ιμπάρμπο – Λεντέσμα – Γουακάσο – Κουλιμπαλί – Εμποκού σταθερά. Μόνο με μία μεταγραφή, τον Κουρμπέλη, που προερχόταν από αγωνιστική απραξία. Και μόνο με μια ευτυχή συγκυρία, την ετοιμότητα του Ράσμους Τελάντερ που τώρα είναι «οφ» με μυϊκό τραυματισμό. Το πρόβλημα δεν εντοπιζόταν μόνο στην αριθμητική έλλειψη. Αλλά και στην κόπωση εκείνων που σήκωναν το βάρος χωρίς να πάρουν ανάσα. Του Μπεργκ, του Λουντ, του Βιγιαφάνιες, του Χουλτ, του Κουρμπέλη. Κάποιοι τραυματίστηκαν και έχασαν παιχνίδια. Κάποιοι άντεξαν λόγω κράσης και οικονομίας δυνάμεων. Έπαιξαν πολλοί. Από Χουχούμη – Μαρινάκη μέχρι Μπουμάλ – Π. Βλαχοδήμο, Χατζηγιοβάννη – Πίσπα – Ευαγγέλου έως και ο Ρινάλντι! Το μοναδικό που είχε στο κεφάλι του ήταν η διαχείριση έμψυχου δυναμικού. Δεν μπορούσε να βελτιώσει πολλά. Δεν είχε διαθέσιμο χρόνο μεσοβδόμαδα. Και όταν «καθάρισε» το τοπίο, τα έβαλε σε μια σειρά.

ΤΟΝ ΑΛΛΑΞΑΝ ΚΛΩΝΑΡΙΔΗΣ - ΕΜΠΟΚΟΥ

Γύρισε ο Κουλιμπαλί, βασικός. Γύρισε ο Εμποκού, προστέθηκε και ο Κλωναρίδης, βασικοί. Πήγαν με κίνητρα στο Κορωπί. Με όρεξη και καλή διάθεση. Ένιωσαν σημαντικοί. Στελέχη, όχι «παγκίτες», εναλλακτικές λύσεις, μια μέσα – μια έξω. Και όλα άρχισαν στα Γιάννενα, για πρώτη φορά στην ενδεκάδα και οι τρεις. Για να μην τα πολυλογούμε: Πέντε ματς ο «Κλώνα», 3 γκολ, 1 ασίστ. Τέσσερα ματς ο Εμποκού, 2 γκολ, 3 ασίστ. Έγινε μονομιάς σούπερ και υπερηχητικός ο Παναθηναϊκός; Όχι βέβαια. Αλλά η προσφορά των δύο παικτών δημιουργικά και εκτελεστικά συνέβαλε σε τρομερό βαθμό για την αλλαγή της εικόνας και την απελευθέρωση του Μπεργκ, ο οποίος έφτασε στην Τρίπολη να έχει οκτώ τελικές προσπάθειες, ένα γκολ και άλλα τρία χαμένα!

Τι άλλαξε συνολικά στην ταυτότητα της ομάδας; 1. Περισσότερες επιλογές δημιουργικά. 2. Ανέβασμα της τετράδας της άμυνας, κοντινότερες αποστάσεις των γραμμών. 3. Περισσότερες προωθήσεις των Κουλιμπαλί – Χουλτ με ταυτόχρονη κίνηση (είτε προς τον κεντρικό άξονα ανοίγοντας τον διάδρομο είτε στη γραμμή) των εξτρέμ: Εμποκού, Βιγιαφάνιες, Μπουμάλ, Βλαχοδήμου. 4. Συχνότερη προσπάθεια για κάθετες πάσες από Κουρμπέλη – Ζέκα 5. Μεγαλύτερη ταχύτητα και περισσότερες υποδοχές της μπάλας κοντά στην περιοχή λόγω των κινήσεων του Κλωναρίδη.

ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΓΙΑ ΟΥΖΟΥΝΙΔΗ - ΛΥΜΠΕ

Η πεντάρα στην Τρίπολη ανέβασε απότομα τον πήχη. Έπαιξε ρόλο και η αφελής προσέγγιση του ματς από τους γηπεδούχους που μάλλον θεώρησαν συγκυριακή την τεσσάρα στη Λεωφόρο και εκτίμησαν ότι μπορούσαν να νικήσουν τον Παναθηναϊκό με «κυριαρχικό» ποδόσφαιρο, δίνοντας την ευκαιρία σε Μπεργκ – Κλωναρίδη – Εμποκού – Μπουμάλ να κάνουν πάρτι στο πρώτο ημίχρονο με τέσσερα γκολ και επιπλέον επτά ευκαιρίες! Αυτό που συνέβη προχθές, δεν πρόκειται να ξανασυμβεί εφέτος στον Παναθηναϊκό. Ο υποδεέστερος αντίπαλος θα κλείνεται, ο ισάξιος και καλύτερος θα πρεσάρει και θα προσέχει.

Τα δύσκολα δεν τελείωσαν για Ουζουνίδη – Λυμπερόπουλο, επειδή για πρώτη (!) φορά στην τρέχουσα σεζόν ο Παναθηναϊκός έγραψε τρία σερί τρίποντα. Ακόμη κι αν το κοντέρ έγραψε 13-0 για μια ομάδα η οποία μέχρι πρότινος δεν μπορούσε να σκοράρει εναντίον του Λεβαδειακού και στοιχειοθετούσε μέγα θέμα αν πετύχαινε περισσότερα του ενός γκολ σε 90 λεπτά. Ούτε οι υπερβολές ωφελούν, ούτε οι συζητήσεις για αγορά των Εμποκού – Κλωναρίδη και για ανανέωση συμβολαίων άλλων παικτών.

Ο Αστέρας, παρεπιπτόντως, την «πάτησε» από το πάρα πολύ καλό παιχνίδι του στην Τούμπα, που ήταν το δεύτερο διαδοχικό τρομερό ματς του μετά το «Γ. Καραϊσκάκης». Παρά τις δύο ήττες από Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ, πίστεψε υπέρ του δέοντος στην υπέροχη ομαδική εικόνα του εναντίον τους και μετά… άρχισε η κατάρρευση. Στο χέρι του Παναθηναϊκού είναι να μην γλιστρήσει στην ίδια μπανανόφλουδα της υπερεκτίμησης των δυνατοτήτων του. Ουζουνίδης και Λυμπερόπουλος ως τώρα τουλάχιστον φαίνονται ρεαλιστές…

* Follow me on Twitter: Seretinio

Photo credits: Eurokinissi