Γκολ, πέναλτι, ασίστ από φάουλ. Συνδυασμοί, κάθετες, σουτ, πατήματα στην αντίπαλη περιοχή και μεγαλύτερη διάρκεια στον έντονο ρυθμό. Αυτός ήταν ο Σωτήρης Νίνης στο 3-0 εναντίον των αναπληρωματικών του Λεβαδειακού. Επαναλαμβάνουμε, για να μην… τρελαινόμαστε: εναντίον των «δεύτερων» του Λεβαδειακού. Ξεχώρισε, διακρίθηκε. Μέχρι εκεί. Δεν «έλαμψε». Όμως «φώναξε» με την απόδοσή του το «βάλε με μέσα!». Το «φώναξε» ζητώντας ακόμη και από τον Μλάντεν Πέτριτς να του «δώσει» το πέναλτι που είχε κερδίσει για το 1-0.

Με τον Σωτήρη Νίνη ο Αναστασίου κάνει ένα λάθος. Τον αντιμετωπίζει όπως όλους τους υπόλοιπους παίκτες. Έχει κάποιες στάνταρ απαιτήσεις ποδοσφαιρικές από όλους ανά θέση. Ορισμένοι αθλητές, όμως, είναι «διαφορετικοί». Και η μαγκιά με τους «διαφορετικούς» (όταν ασφαλώς δεν σου κάνουν μπορντέλο την ομάδα, υπάρχουν και τέτοιοι…) είναι να τους κερδίσεις. Να πάρεις ό,τι καλύτερο έχουν, σεβόμενος τη «διαφορετικότητά» τους, αν ασφαλώς σέβονται και εκείνοι την ιεραρχία στο κλαμπ.

Η «διαφορετικότητα» του Νίνη δεν έγκειται μόνο στο ότι αποτελεί τον μοναδικό χαφ του Παναθηναϊκού με συγκεκριμένα χαρίσματα: και κάθετη πάσα και ικανότητα στις στατικές φάσεις και οξύνοια και σουτ και γκολ. Αλλά στο ότι ο Παναθηναϊκός δεν διαθέτει αυτή τη στιγμή άλλο παίκτη με τα δικά του ηγετικά χαρακτηριστικά εντός και εκτός αποδυτηρίων. Αν υπάρχει κάποιος, να τον δούμε! Μην ψάχνετε, δεν υπάρχει. Δεν είναι ούτε ο Μπεργκ, ούτε ο Πράνιτς, ούτε ο Πέτριτς, ούτε ο Ταυλαρίδης. Ούτε ο Ζέκα, ούτε ο Λαγός. Κι ας φορούν περιβραχιόνιο. Παικταράς ο ένας, με βαριές φανέλες στο βεστιάριο της καριέρας τους οι Κροάτες, παρεμβατικός και winner ο «Ταύλα», φιλότιμοι οι δυο αρχηγοί, αλλά ως εκεί. Ο Νίνης είναι ο μοναδικός που τα έχει όλα αυτά. Μα τα έχει «κρυμμένα»!

Ο Αναστασίου τον διαχειρίστηκε σούπερ πέρυσι κι ας μην ήταν εκείνος που είχε εισηγηθεί την απόκτησή του (να πούμε και έναν καλό λόγο για τον Βόκολο και τον Φύσσα). Τον πίστεψε και του έδωσε φανέλα βασικού στην αρχή της σεζόν. Δυο τραυματισμοί έθεσαν τον Νίνη νοκ άουτ. Εναντίον του Λεβαδειακού έπαιξε μετά από έναν μήνα. Εχασε την πίστη του ο κόουτς. Κάτι έβλεπε στις προπονήσεις. Μερικοί παίκτες, όμως, είναι «του αγώνα», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι… χαζοχαρούμενα αναλώνονται στην καθημερινότητα.

Ναι, ο Νίνης δεν βγάζει την επιθυμητή ένταση στο transition. Ναι, δεν είναι τόσο συνεπής όσο ο «Ατζα» στο πρέσινγκ. Ναι, έχει σκαμπανεβάσματα. Και ποιος δεν έχει; Κοτζάμ Μπεργκ δεν σκοράρει (για Σούπερ Λίγκα μιλάμε, όχι για κάνα πρωτάθλημα επιπεδάτο…) σε έξι διαδοχικά ματς! Όμως ειδικά τη στιγμή που το βασικό πρόβλημα μιας ομάδας που δείχνει βαλτωμένη είναι η έλλειψη φαντασίας και δημιουργίας σε συνδυασμό με το «ξενέρωμα» των οπαδών της λόγω αποτελεσμάτων και απουσίας φρέσκων προσώπων και πρωταγωνιστών, αυτός ο Νίνης είναι ωφελιμότερο για τον Παναθηναϊκό να μετέχει συχνότερα στην ενδεκάδα. Κι αν τα καταφέρει, θα πάρει και την ευθύνη της «ηγεσίας». Χωρίς να τού το υποδείξει κάποιος, χωρίς να τον «χρίσει» κάποιος leader. Απλώς επειδή… αυτός είναι. Αρκεί να το δουν ορισμένοι και να το ανακαλύψει ο ίδιος.

Κατά τα λοιπά…

• Ο Γενς Βέμερ που μπήκε ως αλλαγή έδειξε ακόμη ανέτοιμος και «δικαιολόγησε» με την παρουσία του για περίπου μισή ώρα γιατί ο Αναστασίου έβαλε πάλι βασικό τον Νίκο Μαρινάκη. Σωστός τακτικά ο Γερμανός και με μπόλικα ανεβάσματα, έκανε 1-2 αμυντικά λάθη, χρειάζεται ρυθμό. Φαβορί για το ντέρμπι με την ΑΕΚ ο Μαρινάκης, μετά η θέση θα διεκδικηθεί από αμφότερους. Επαιξε μετά από 69 ημέρες και τον τραυματισμό του στο Μπακού ο Βέμερ, ο οποίος ταλαιπωρήθηκε εν συνεχεία από το πρόβλημα στο πέλμα…
  

• Ο Βίκτωρ Κλωναρίδης έπαιξε για πρώτη φορά ως βασικός εφέτος, πέτυχε το πρώτο του (καταπληκτικό) γκολ με «οβίδα», στάθηκε πάλι άτυχος. Δεν τον βοηθούν τα μυϊκά προβλήματα να βρει διαδοχικές συμμετοχές και ρυθμό. Είχε μείνει βέβαια – υγιής ων – σε τέσσερα διαδοχικά ματς πρωταθλήματος στον πάγκο, χωρίς να πάρει ούτε λεπτό! Είναι σαφέστατα ταχύτερος από τον Καρέλη, καλύτερος στα «1-2» και με πιο σωστές κινήσεις μεταξύ των γραμμών. Όμως ο «Hulk» πρεσάρει περισσότερο, έχει βελτιώσει τα ποσοστά του στην τελική προσπάθεια και… δεν μασάει από τραυματισμούς, λόγω μυϊκής «κατασκευής» και σωματοδομής.
  

• Ο νεαρός Λάζαρος Λάμπρου θα θυμάται μια ζωή την 28η Οκτωβρίου 2015. Ντεμπούτο του ντελικάτου πρώτου σκόρερ της ομάδας Νέων, στην οποία πολλάκις παίζει ως επιτελικός μέσος. Δεν τού δόθηκε η ευκαιρία για τελική προσπάθεια στα περίπου 15 λεπτά που αγωνίστηκε. Δύσκολα θα βρίσκει θέση στην 18άδα, αλλά στο Κύπελλο ίσως πάρει χρόνο συμμετοχής. Μεγάλος ο «ντόρος» επειδή επιθετικό «επιπέδου» ο Παναθηναϊκός δεν έχει βγάλει από τα σπλάχνα του, εν αντιθέσει με τερματοφύλακες, στόπερ, αμυντικούς μέσους…

• O Ρόμπιν Λουντ αγωνίστηκε ως εσωτερικός μέσος, αλλάζοντας θέση μερικές φορές με τον Πράνιτς, δεξιά – αριστερά. Στο τελευταίο του παιχνίδι με την εθνική Φινλανδίας είχε αγωνιστεί ως αριστερός εξτρέμ σε 4-2-3-1. Στην Ελσίνκι αγωνιζόταν και ως «δεκάρι». Κατέθεσε ενέργεια και κέφι, πήρε πρωτοβουλίες, δοκίμασε το πόδι του. Πρέπει να παίζει πιο «άμεσα», να προσαρμοστεί με τους νέους συμπαίκτες του και να εξοικειωθεί σε κλειστούς χώρους στον άξονα, εφόσον ο Παναθηναϊκός δεν παίζει με εξτρέμ και ο κόουτς τον υπολογίζει για μια από τις δύο θέσεις των κεντρικών χαφ. Επίσης, πρέπει να παίρνει μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής αν ο Αμπέντ δεν κάνει τη διαφορά, προκειμένου να νιώσει και την «ευθύνη» ενός βασικού στελέχους.
  

• Ο Διαμαντής Χουχούμης είναι καλύτερος αριστερός μπακ χαφ από τον Τάκη Φύσσα στα αντίστοιχα 21 χρόνια του πρώην… «Πάνθηρα». Τους παρομοιάζω γιατί από την πρώτη φορά που τον είχα δει, ο σωματότυπός του δεν μου ταίριαζε σε ακραίο μπακ στυλ Σπυρόπουλου ή Νάνο ή Μινχ. Αλλά στον Φύσσα! Λόγω ύψους, στυλ, κινήσεων, αγγίγματος μπάλας. Είναι άτυχος διότι ο Νάνο είναι πιο ολοκληρωμένος παίκτης σε πολλά. Ο Ισπανός, όμως, είναι και δέκα χρόνια μεγαλύτερος από τον Διαμαντή, ο οποίος θα πρέπει να «προσεχθεί». Δηλαδή να παίζει σε κάποια ματς πρωταθλήματος για να παίρνει ανάσες και ο Νάνο. Δεν πρέπει να «σκουριάζει» ο Χουχούμης.
  

• Ο Στέφανος Κοτσόλης έκανε μια καταπληκτική απόκρουση με το αριστερό χέρι στο σουτ του Μαχαίρα (άλλαξε πορεία η μπάλα από την πρόσκρουσή της στο κεφάλι του Ταυλαρίδη), αποσόβησε το 2-1, αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό. Ο Κοτσόλης δεν είναι ούτε ο καλύτερος τερματοφύλακας της Λίγκας, ούτε του Παναθηναϊκού, ούτε της Λάρισας. Είναι όμως – δυστυχώς για το Τριφύλλι – ένας από τους ελάχιστους που ξέρουν τι αληθινά σημαίνει «Παναθηναϊκός». Και όταν θα φύγει το καλοκαίρι στα 37 του, αυτή η ομάδα θα έχει πια στο ρόστερ της μόνο έναν Ελληνα κύριο που να ξέρει τι είναι ο Παναθηναϊκός. Αυτόν που… φωνάζει «βάλε με μέσα».
  

• Follow me on Twitter: Seretinio