Βοσκάκης, ο "τρελογιατρός"

Έψαχνε πολύ καιρό για «φάρμακα» ο Παναθηναϊκός. Ένα για την απόδοση και την παρουσία του εντός αγωνιστικού χώρου και ένα πιο «βαρύ» και δυσεύρετο. Για τη συσπείρωση και την ενότητά του. Για το ομαδικό πνεύμα και την υποστήριξη του ενός προς τον άλλο: προπονητών – παικτών – διοίκησης – οπαδών.

«Μάζεψε» εκείνος σαν μαγνήτης, σε συνδυασμό με την κεφαλιά – οβίδα του Ράσμους Τελάντερ, όλη την ένταση που κουβαλά ο καθένας μέσα του από τη δική του θέση. Ο οπαδός για τα αποτελέσματα και τις εμφανίσεις. O Αναστασίου, και οι Φύσσας – Βόκολος για την κριτική και τις ευθύνες που κουβαλούν. O Αλαφούζος ως ιδιοκτήτης και έχων την τελική ευθύνη. Ο κάθε παίκτης ανάλογα με το μυαλό, τις φιλοδοξίες και τη νοοτροπία που κουβαλά για τους δικούς του (διαφορετικούς κατά περίπτωση) λόγους. Ένας κοινός – τούτη τη φορά- «εξωτερικός εχθρός» (έτσι τον αντιμετωπίζουν όλοι στον Παναθηναϊκό από χθες βράδυ) ήταν ικανός να τους… θυμίσει ότι είναι περισσότερα εκείνα που τους ενώνουν, παρά εκείνα που τους χωρίζουν.

Όλα αυτά, ασφαλώς, μετά την ασπιρίνη του Τελάντερ που χάρισε στον Παναθηναϊκό την πρώτη του νίκη επί Αναστασίου στην Ξάνθη , την πρώτη αληθινά «βαριά» επιτυχία στο πρωτάθλημα («ελαφρύτερη» αποδεικνύεται εκείνη επί του τραγικού Παναιτωλικού που δέχεται δέκα γκολ από Καλλονή και Πανιώνιο!!!). Μια νίκη που προσφέρει στους Πράσινους εκτός από την αναμφισβήτητη ανακούφιση, την ηρεμία και το χρόνο να δουλέψουν περισσότερο. Όχι μόνο καθημερινά στο Κορωπί, για τα επόμενα ματς και το πολύ δύσκολο πρόγραμμα (ΠΑΣ – ΠΑΟΚ - ΑΕΚ - Ατρόμητος – Ολυμπιακός και μετά Ηρακλής και Βέροια διαδοχικά εκτός έδρας, πριν από το εντός έδρας ματς με τον Αστέρα Τρίπολης στην προτελευταία αγωνιστική του πρώτου γύρου!). Αλλά να εργαστούν και εσωτερικά, χωρίς να τους καθορίζει την καθημερινότητα ο Τύπος και τα αποτελέσματα. Να δουν τι θα κάνουν με το ιατρικό τιμ, με τις μεταξύ τους σχέσεις, με το θέμα του Μάικλ Εσιέν, με ορισμένους παίκτες των οποίων η παραγωγικότητα και η ετοιμότητα δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις. Να μιλήσουν πιο ήρεμα, σε άλλη βάση. Όχι υπό την αφόρητη πίεση των media, των διαρροών, της μιζέριας, της γκρίνιας.

Η εσωστρέφεια και ο «εξωθεσμικός»

Πώς τα κατάφερε ο Βοσκάκης; Σκεφτείτε το λίγο σαν να εργάζεστε σε μια εταιρεία. Οι σχέσεις όλων είναι τεταμένες. Στο όριο θραύσης. Τα αποτελέσματα τριμήνου στις εξαγωγές είναι χάλια, αλλά στο εσωτερικό κούτσα – κούτσα λόγω έλλειψης ανταγωνισμού έως τώρα, καταλαμβάνεται η δεύτερη θέση. Θα χαθεί σίγουρα στο μέλλον – το ξέρουν και το έχουν αναγνωρίσει άπαντες – αν δεν αλλάξουν τα δεδομένα ως προς την απόδοση των εργαζόμενων, τη μεταδοτικότητα του διευθυντή και την πίεση για αποτελέσματα από τους μετόχους που ζητούν την απόλυση τουλάχιστον του μάνατζερ. Τα στελέχη μιλούν με αυστηρό τόνο στους υπαλλήλους, το ίδιο έχουν κάνει και οι μέτοχοι που θεωρούν όλους υπεύθυνους. Το αφεντικό που είναι περισσότερο του «καρότου» παρά του «μαστίγιου», κάνει διαδοχικές συσκέψεις, μιλά με όλους, στηρίζει τον διευθυντή, προσπαθεί να διατηρήσει την (όποια) ενότητα για να μην καταρρεύσει ολικά και διαλυθεί το μαγαζί. Υπόσχεται bonus για καλύτερα αποτελέσματα αντί να κόψει μισθούς. Προσπαθεί να λειάνει την αντίδραση των μετόχων. Πικραίνεται αφάνταστα όταν βλέπει στις εφημερίδες τα λόγια καρδιάς που έχει πει – για πρώτη φορά μόνος του, χωρίς την παρουσία άλλων – στους εργαζόμενους, τους οποίους βάζει πάνω απ’ όλους.

Όχι, δεν έκανε το καθοριστικό λάθος η τριάδα χθες. Δεν έδωσε πέναλτι, δεν έδωσε κόκκινη κάρτα. Ήταν από τις παλιές, καλές, αυθεντικές «παραγκίσιες» διαιτησίες. Απ’ αυτές που ζήσαμε πολλάκις και… αγαπήσαμε. Φτάσαμε στα 40 μας πια, μπορούμε να ξεχωρίσουμε. Από τις διαιτησίες του «τσούκου – τσούκου». Μια κίτρινη, δυο κίτρινες, τρία φάουλ, δυο οφσάιντ, τρεις καθυστερήσεις για… μάχες στα κόρνερ (που εξαφανίστηκαν στα δέκα λεπτά μετά το 0-1, όταν έτρεχαν όλοι και το ματς απέκτησε ρυθμό!!!), τέτοια. Όταν είναι σε κακή κατάσταση μια ομάδα – και σαφώς είναι ο Παναθηναϊκός – δεν χρειάζονται πολλά. Από τις διαιτησίες που σου περνούν το μήνυμα εξ αρχής: «αν θέλεις, θα πρέπει να νικήσεις 14».

Σε πέντε ματς, 20 κάρτες και 93 φάουλ η Ξάνθη. Χθες 0 κάρτες και 5 φάουλ. Ποιος ξέρει; Ίσως να υποστηρίξει κάποιος να πει ότι δεν ήταν τόσο… μαχητική εναντίον του Παναθηναϊκού, τον οποίο είχε φορτώσει με επτά γκολ τις δυο προηγούμενες σεζόν. Όλα τα έχουμε ακούσει σε αυτή τη χώρα, άλλωστε… Όχι, δεν είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι είναι πέναλτι του Γουάλας στον Μπεργκ (33’), όταν ο Σουηδός «φρενάρει» έξυπνα και απότομα. Δεν τον ανατρέπει με το πόδι, δεν τον σπρώχνει με έκταση χεριού. Είμαι από εκείνους, όμως, που μπορώ πλέον να αντιληφθώ πότε ένας ρέφερι μπαίνει στο ματς για να παίξει 50%-50%. Χθες ο Βοσκάκης και ο Χανιώτης επόπτης, Μανώλης Καλφάκης, δεν με έπεισαν περί του αντιθέτου.

Αποκλείστηκε από την Μπριζ, αποκλείστηκε από την Γκαμπάλα, έχασε από τον Πανιώνιο, νίκησε μετά κόπων και βασάνων και… κολλυρίων τον Πλατανιά, ΟΥΔΕΜΙΑ κουβέντα για τη διαιτησία. Ούτε από τους οπαδούς, ούτε από τους παίκτες, ούτε από τα media. Το χθεσινό στην Ξάνθη αποτελεί ίσως ένα δείγμα για το ότι κάποιοι εξακολουθούν ακόμη να υπολογίζουν σοβαρά έναν Παναθηναϊκό που απλώς προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του. Αν το καταλάβουν αυτό «εσωτερικά», ίσως να ορθοποδήσουν και εντός αγωνιστικού χώρου στο Τριφύλλι, μετά τη συσπείρωση που τους προσφέρει απλόχερα αυτό το τρίποντο και ο Βοσκάκης.

Ο παραμορφωτικός φακός και η «σταθερά» της άμυνας

Η νίκη – αν θέλουν στο Τριφύλλι να ορθοποδήσουν και ποδοσφαιρικά, όχι μόνο ψυχολογικά – δεν πρέπει να αποτελέσει παραμορφωτικό φακό. Οι Πράσινοι κατάφεραν χθες να δημιουργήσουν μόνο μία καθαρή ευκαιρία (του Καλτσά στο 33’) και πήραν τη νίκη χάρη σε μια στατική φάση, την αμυντική λειτουργία τους, τον συνδυασμό πάθους/συγκέντρωσης πολλών παικτών, αλλά και λόγω της φοβικής αντιμετώπισης του αγώνα από τον Λουτσέσκου. Αν έβγαζε πρώτη γκολ η Ξάνθη, θα έπρεπε να συνομωτήσουν όλοι οι οπαδοί του Τριφυλλιού ανά την υφήλιο για να «γυρίσει» το ματς. Όπως συνέβη και στη Νέα Σμύρνη: 1-0 και «άντε γεια»…

Τραγική η Ξάνθη, με μία ευκαιρία σε όλο το 90λεπτο (κεφαλιά του Βασιλακάκη στο 66’ μεταξύ Τελάντερ και Νάνο), κακός και ο Παναθηναϊκός, ο οποίος χωρίς Νίνη – Πράνιτς – Κουτρουμπή δεν είχε παίκτη να τρέξει με τη μπάλα στη μεσαία γραμμή, να ηρεμήσει το ματς, να κάνει την καίρια ασίστ. Ο Ζέκα ως αμυντικός μέσος μαζί με τον Λαγό (και ο Αναστασίου με βασικό στόχο να κρατήσει το «μηδέν» παρέταξε την ενδεκάδα του), ο Αμπέντ και ο Ατζαγκούν να προσπαθούν φιλότιμα, αλλά πολλές φορές αναποτελεσματικά, ο Καλτσάς απομονωμένος χωρίς την υποστήριξη του Μαρινάκη, ο Νάνο εγκλωβισμένος (τον… έχουν μάθει οι αντίπαλοι προπονητές), ο Μπεργκ να περιμένει μια πάσα της προκοπής στο χώρο και όχι στα πόδια. Εχει να διορθώσει πάμπολλα και να βρει τις σταθερές του ο Παναθηναϊκός. Προς το παρόν βρίσκει – σχεδόν ανέλπιστα – μία δεδομένη. Το «τρώμε δύσκολα φάσεις». Ελάχιστες ευκαιρίες δέχεται σε όλα τα ματς. Εξ ου και τα μόλις δυο γκολ παθητικό. Όχι ακόμη σε «ροή αγώνα», μετά από σχεδόν 10 ώρες ποδοσφαίρου με τις καθυστερήσεις! Ένα στο Αγρίνιο από ριμπάουντ σε πέναλτι και ένα αυτογκόλ ουσιαστικά του Στιλ από το φάουλ του Τάσου Μπακασέτα στη Νέα Σμύρνη.

Αρκεί αυτό για τα καλύτερα; Όχι. Αρκεί η θετική παρουσία του νεαρού Δανού στόπερ (έκανε και τρία λάθη χθες που δεν κόστισαν…); Όχι. Μα ο βρεγμένος από τα μαλλιά πιάνεται! Και το ματς στην Ξάνθη, δεδομένων και των συνθηκών «εκτάκτου ανάγκης» στον Παναθηναϊκό, ήταν για νίκη. Όχι για θέαμα. Το ίδιο ισχύει και για τα περισσότερα από τα ντέρμπι που ακολουθούν…

Υ.Γ. Ενας «πόντος» στον Αναστασίου που κράτησε τον Τελάντερ στην ενδεκάδα και δεν έβαλε τον έτοιμο πια Σάντσεθ των 900.000 ευρώ. Να περνά και κάνα μήνυμα… Περισσότερα «ποδοσφαιρικά» εντός της εβδομάδας και σε live chat.

* Follow me on Twitter: Seretinio