Συμβαίνουν κι αυτά λοιπόν. Για να συμβούν, υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις που αποτυπώνονται με έναν αλλόκοτο τρόπο στο γήπεδο. Είτε με ατυχία όπως εκείνο το δοκάρι του Σωτήρη Νίνη στο 6’ της προπέρσιινης ρεβάνς με την Γκαμπάλα, είτε με γκολ - οφσάιντ, όπως το πρώτο χθεσινό στη Σουηδία. Η Έστερσουντ, δυο χρόνια μετά, είναι η «Γκαμπάλα» του ΠΑΟΚ. Ο 26χρονος με ουγγρικές ρίζες Σάμαν Γκόντος είναι ο «Ντοντό», με δύο γκολ. Η Έστερσουντ για πρώτη φορά σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης, όπως πριν από δύο χρόνια οι Αζέροι. Και ο ΠΑΟΚ στον καναπέ, όπως τότε ο Παναθηναϊκός…

Τότε οι Πράσινοι είχαν χάσει την πρόκριση σε εντός έδρας ρεβάνς. Ω, τι πάθημα! Τώρα ο ΠΑΟΚ μετά από εντός έδρας 3-1 και με 0-0 μέχρι το 70’: μεγαλύτερο! Μα ο Δικέφαλος έχει ήδη αλλάξει τον προπονητή του, δεν υπάρχει «Αναστασίου» να τα ρίξουμε όλα πάνω του. Τα ρίξαμε στον Στανόγεβιτς και… καθαρίσαμε. Γέλιο προκαλούν τώρα και το ολοκληρωτικό ανάθεμα στον Σέρβο και η αποθέωση για τον «κανονικό προπονητή» Λουτσέσκου μετά το 3-1 της Τούμπας. Και ο Στανόγεβιτς «κανονικός» ήταν. Αταίριαστος, ίσως, ναι. Αλλά κανονικός επαγγελματίας. Ποτέ δεν φταίει μόνο ένας, ποτέ!

Όταν κοπάσουν οι μετασεισμικές δονήσεις αυτών των ημερών, ο ΠΑΟΚ καλείται να διαχειριστεί τα νέα δεδομένα χωρίς πανικό και αλόγιστες δομικές αλλαγές στο ρόστερ όπως είχε κάνει μετά την αλλαγή Αναστασίου – Στραματσόνι ο Παναθηναϊκός δυόμιση μήνες μετά τον αποκλεισμό από την Γκαμπάλα που είχε «γεννήσει» αυτή την αλλαγή. Ρόστερ καλό (όχι τέλειο) έχει, Ελ Καντουρί πήρε, χρειάζεται έναν φορ και έναν στόπερ – ηγέτη. Και ηρεμία, όχι ανάθεμα. Ούτε "ανθρωποφαγία", ούτε απόλυση του Λούμπς Μίχελ. Ό,τι κι αν έχει συμβεί στην προετοιμασία...

Η κουβέντα για την απουσία ελληνικού στοιχείου στην ομάδα είναι άτοπη: πόσο… μεγάλη διαφορά είχαν κάνει στον ΠΑΟΚ της Κωνσταντινούπολης πριν από έξι χρόνια ο Σάλπι, ο Φωτάκης και ο Μαλεζάς; Αυτοί ήταν οι Έλληνες που είχαν πανηγυρίσει εκείνη την πρόκριση με τον Παύλο Δερμιτζάκη στον πάγκο, στην μετά Σάντος εποχή. Με τον Κοντρέρας και τον Λίνο, με τον Γκαρσία και τον Σορλέν, με τον Μούσλι και τον Φιλομένο, με τον Βιεϊρίνια και τον… Μπουσαϊντί, με τον Σνάουτσνερ και τον Κρέσιτς! Αυτός ήταν ο… «ελληνικός» ΠΑΟΚ και τώρα ο «διεθνοποιημένος» ΠΑΟΚ δεν μπορεί να αποκλείσει την Έστερσουντ;

Το πρόβλημα, λοιπόν, μάλλον δεν είναι η πατρίδα κάθε παίκτη. Ούτε σε τόσο μεγάλο βαθμό το επίπεδο φυσικής κατάστασης, όπως το παρουσίασε ο Λουτσέσκου. Αλλά η προσωπικότητ των παικτών και η χημεία των χαρακτηριστικών τους σε μια ομάδα η οποία μάλλον «κοιμήθηκε» μεταγραφικά και μάλλον συνολικά μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου υπερεκτίμησε τον εαυτό της.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟΛΜΗΣΑΝ ΟΙ ΑΕΤΟΙ

Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε διαβάσει σε κλισέ πρωτοσέλιδα και τίτλους το «Όπου τολμούν οι αετοί» για την ΑΕΚ; Ε, αυτή τη φορά ίσως περισσότερο από κάθε άλλη ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ο τίτλος της ταινίας του 1968, με πρωταγωνιστές τον Ρίτσαρντ Μπάρτον και τον Κλιντ Ίστγουντ. Ο «Μανόλο» τόλμησε σε πολλά. Η αλλαγή στην προσέγγιση των αναμετρήσεων συγκριτικά με τον παθητικό τρόπο αντιμετώπισης του πρώτου ματς με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, είχε φανεί από το πρώτο ματς του Βελγίου. Η ηττοπάθεια εξαφανίστηκε (Μπακάκης αριστερός μπακ τότε), τα τρεξίματα πολλαπλασιάστηκαν στη μεσαία γραμμή (με Γαλανόπουλο που έδωσε το… δικαίωμα και στον Σιμόες να ξεμυτίσει από τον χώρο του κέντρου), η αύρα και η προσωπικότητα του Λάζαρου βοήθησε τα μέγιστα στο «πάμε, τους έχουμε», η διάταξη με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς επέφερε ισορροπία και ήταν το ιδανικό καμουφλάζ στην έλλειψη κλασικού σκόρερ. Η ΑΕΚ επιτέλους τόλμησε να βάλει περισσότερους παίκτες στην αντίπαλη περιοχή, να διεκδικήσει αυτό που μπορούσε επιθετικά, να αξιοποιήσει τους ακραίους της. Χωρίς σέντερ φορ βρήκε τρία γκολ, σκόραρε μετά από πέντε ευρωπαϊκά ματς! Χωρίς Λιβάγια – Γιακουμάκη, με τον Αλμέιδα εκτός ενδεκάδας. Απίθανο; Όχι! Όταν διεκδικείς το μέγιστο που μπορείς και δεν αντιμετωπίζεις μίζερα ένα ποδοσφαιρικό ματς, πάντα έχεις περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας.

‘Ηταν σημαντικότερη αυτή η πρόκριση για την Ένωση ακόμη και από το περυσινό Κύπελλο εναντίον του Ολυμπιακού. Θα φανεί μελλοντικά. Βελτιώνει το ευρωπαϊκό status της, δίνει κίνητρα στους παίκτες, δημιουργεί μεταγραφική προοπτική, προσφέρει θετικά vibes σε οπαδούς, αθλητές, διοικούντες, εργαζόμενους, τους πάντες! Και «μεγαλώνει». Μόνο… μακριά από τις υπερβολές. Δεν έχει ρόστερ για να χτυπήσει και πρωτάθλημα και πρόκριση. Χρειάζεται οπωσδήποτε έναν σκόρερ και έναν επιπλέον χαφ για να αντέξει η μέση της στο κουβάλημα των δύο καρπουζιών. Ευθύνη της διοίκησης είναι αυτή: με 7 εκατ. ευρώ στο σακούλι, κάτι πρέπει να κάνει…

Ο ΠΑΟ ΠΛΗΡΩΣΕ ΚΛΗΡΩΣΗ ΚΑΙ "ΜΝΗΜΟΝΙΟ"

Η ρεβάνς του Παναθηναϊκού εναντίον της Αθλέτικ Μπιλμπάο περιορίστηκε στο «και μη χειρότερα». Έδειξαν φοβισμένοι οι Πράσινοι στα πρώτα 30 λεπτά, δεν είχαν τη φλόγα και τη ζωντάνια του «μπορούμε το θαύμα». Οι Βάσκοι ήταν ανώτεροι, πιο πιεστικοί, ταυτόχρονα και προσεκτικοί. Βρήκαν το 1-0 χάρη στους αυτοματισμούς τους (μηδέν μεταγραφές!) και την ποδοσφαιρική κλάση/καπατσοσύνη του 36χρονου κάπτεν Αντούριθ και το μοναδικό χρονικό διάστημα στο οποίο θα μπορούσαν να τους πιάσουν στον ύπνο οι Πράσινοι ήταν όταν επαναπαύτηκε ο αντίπαλος. Δηλαδή, αμέσως μετά το γκολ. Στο 15λεπτο 30’-45’. Δοκάρι ο Τσάβες, άστοχο σουτ του Λουτσιάνο σε δύο σούπερ αντεπιθέσεις εντός τριών λεπτών, πάπαλα. Στο β΄ μέρος το τέμπο έγινε ακόμη πιο αργό και το πιο ενδιαφέρον ήταν ότι για πρώτη φορά ο Ουζουνίδης δοκίμασε διάταξη με τρεις κεντρικούς αμυντικούς (έστω για 25 λεπτά), και σε 3-5-2 και σε 3-4-1-2, με Κουρμπέλη – Κουτρουμπή – Κολοβέτσιο ως στόπερ.

Ο Παναθηναϊκός ασφαλώς πλήρωσε το γκολ/δίλεπτο στη Λεωφόρο στο συγκεκριμένο ζευγάρωμα, όμως περισσότερο τού κόστισαν στο μεγάλο κάδρο άλλα πράγματα. Όπως η ατυχία στην κλήρωση («ισχυρή» ήταν και η Μπριζ…), η συνολική βαθμολογία του στην Ευρώπη (τρίτη σεζόν στον καναπέ τα τελευταία έξι χρόνια πλέον…) και η καθυστέρηση στις μεταγραφές των δύο βασικών επιθετικών του, μιας και οι Μολίνς – Αλτμαν – είχαμε σημειώσει ότι – θα είναι «αναπληρωματικοί». Χρειαζόταν τουλάχιστον έναν ικανότερο δημιουργικό μέσο γι’ αυτό το επίπεδο, ίσως και έναν ικανότερο στόπερ δίπλα στον Μολέντο, ο οποίος απουσίασε στο Μπιλμπάο. Τι θετικό μπορεί να κρατήσει ως «κληρονομιά»; Την παρουσία των Τσάβες – Γιόχανσον, τη μαχητική και σοβαρή του ταυτότητα και τη δήλωση του Ουζουνίδη που αναδύει πίστη και προοπτική: « Μετά τη διακοπή θα παρουσιάσουμε άλλη ομάδα, γιατί κάποια παιδιά που δεν είναι ακόμα έτοιμα θα μπουν στην ομάδα. Η διαφορά των δυο ομάδων είναι σε άλλα επίπεδα. Είναι μια ομάδα με συνοχή ενώ εμείς δημιουργούμε μια ομάδα.

Δεν είμαι απογοητευμένος. Παρότι δεν έχουμε το γκρουπ που θέλουμε θα μπορούσαμε και στα δυο ματς να πάρουμε περισσότερα πράγματα. Πρέπει να κάνουμε ένα καλό γκρουπ και του χρόνου τέτοια εποχή τα πράγματα θα είναι εντελώς διαφορετικά για εμάς". Μέχρι του… χρόνου, βεβαίως, μεσολαβούν αρκετοί μήνες και ουδείς μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά για το αν η ΠΑΕ θα έχει την ίδια μετοχική σύνθεση και – συνεπώς - την ίδια οικονομική πολιτική και δυνατότητα…

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΑΣ(Ε)Ι

H χθεσινή κλήρωση του Ολυμπιακού ήταν η δυσκολότερη, ακριβώς με τη συμπλήρωση 20 ετών στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Το συνειδητοποίησε γρήγορα και ο Βαγγέλης Μαρινάκης που έσφιξε τα χείλη μόλις είδε τον Αντρέι Σεφτσένκο να βγάζει το χαρτάκι με το όνομα της ομάδας του στο δίδυμο «Γιουβέντους – Μπαρτσελόνα», προτού προκύψει και το «κερασάκι» της Σπόρτινγκ Λισσαβώνας. Στόχος του ήταν και θα παραμείνει η τρίτη θέση, η οποία οδηγεί στο Europa League. Διόλου εύκολο πια. Έλαχε με τη θεωρητικά ισχυρότερη του β' γκρουπ (Μπαρτσελόνα), την οποία μάλιστα θα αντιμετωπίσει με υγιή τον απόντα αυτή την περίοδο Σουάρες (3-4 ματς), τη θεωρητικά ισχυρότερη του τέταρτου γκρουπ (Σπόρτινγκ Λισσαβώνας του Ζόρζε Ζεσούς) και τη φιναλίστ του Champions League Γιουβέντους, η οποία θα είχε πάρει τουλάχιστον μία κούπα τα τρία προηγούμενα χρόνια αν στον τελικό δεν είχε πέσει στα μεγαθήρια Μπάρτσα και της Ρεάλ Μαδρίτης.

Κομβικό ματς για τον Ολυμπιακό θα είναι το πρώτο εναντίον των Πορτογάλων του Ζόρζε Ζεσούς στο Φάληρο. Χωρίς, βεβαίως, αυτό να αποκλείει κάτι καλό στο πέμπτο ματς, στη Λισσαβώνα, όπου εκτός απροόπτου θα κριθεί και η τρίτη θέση, μιας και δεν υφίσταται αμφιβολία για την πρώτη δυάδα. Kαι μια υποσημείωση: ναι, από την Μπάρτσα θα κινδυνεύσει να «φάει» πολλά. Όμως και τους Ισπανούς και κυρίως την Γιουβέντους πρέπει να τολμήσει να την κοιτάξει στα μάτια, κυρίως εντός έδρας. Στην επίθεση είναι φωτιά και λάβρα, αλλά στη μεσαία γραμμή της τρέχει μόνο ο νέος Μπλες Ματουϊντί. Κεντίρα και Μαρκίζιο δεν είναι πλέον γι’ αυτό το επίπεδο και οι Πίρλο – Βιδάλ – Πογκμπά έχουν φύγει σταδιακά τα προηγούμενα χρόνια.

Δεν έχει να χάσει τίποτα ο Μπέσνικ Χάσι που εξαργύρωσε την εμπειρία του στα προκριματικά ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Και ας κρατήσουμε σε μια άκρη του μυαλού μας ότι εναντίον Άρσεναλ – Γαλατά – Ντόρτμουντ εκτός έδρας ήταν αήττητος στους ομίλους του Champions League όντας προπονητής της Άντερλεχτ. Δεν συνεπάγεται απαραιτήτως κάτι αυτό για την εφετινή πορεία του Ολυμπιακού, όμως ας το θυμόμαστε. Κι ας περιμένουμε την τελική ευθεία στη μεταγραφική σεζόν. Διότι με δίδυμο στόπερ τους Ρέτσο – Βούκοβιτς ο Κοσσοβάρος προπονητής πρέπει να κάνει θαύματα ακόμη και γι’ αυτή την τρίτη θέση…