Απάντηση με "ντόρτια"
Ο Γιάννης Σκόκας γράφει για τη νέα διαιτητική παράσταση στη Λεωφόρο, την ποδοσφαιρική αντίδραση του Παναθηναϊκού και την ευλογία του να φοράει τα πράσινα ο Μάρκους Μπεργκ.
Το έχουμε εμπεδώσει πια ότι για να πάρει πέναλτι ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να… χυθεί αίμα. Προφανώς με αυτό το σκεπτικό το διαιτητικό διαμάντι με το όνομα Θάνος όχι απλά αρνήθηκε να καταλογίσει το πεντακάθαρο χέρι του Γιαννίτση, αλλά λίγο αργότερα «είδε» ανατροπή σε θεατρική πτώση του Οικονομόπουλου όταν… φύσηξε ο Μέντες.
Αντί όμως να τιμωρηθεί με κίτρινη ο νεαρός του Αρη, δύο λεπτά μετά αντίκρισε κάρτα ο Μπεργκ επειδή δεν μπόρεσε να κρατηθεί όρθιος όταν ήρθε σε επαφή με αντίπαλό του, ο οποίος έκοψε πρώτος την μπάλα αλλά με τη φόρα που είχε έριξε κάτω τον Σουηδό. Πέναλτι δεν ήταν αλλά σίγουρα δεν ήταν και κίτρινη κάρτα…
Ευτυχώς να λέτε όμως που ο Κοτσόλης απέκρουσε το πέναλτι του Τάτου διότι πιθανότατα θα βιώναμε ανάλογες καταστάσεις με το προ δύο εβδομάδων ματς με τον Εργοτέλη, όταν ο εξοργισμένος κόσμος πολιόρκησε τα αποδυτήρια των διαιτητών μετά την παράσταση που έδωσε ένα άλλο μεγάλο ταλέντο της ΚΕΔ ονόματι Δελφάκης.
Θα έρθετε βέβαια κάποιοι και θα μου πείτε, “τέσσερα γκολ έριξε ο Παναθηναϊκός κι εσύ ασχολείσαι με τη διαιτησία;”. Μα και να θες να αγιάσεις δεν γίνεται με κάτι τέτοιους τύπους που κυκλοφορούν ελεύθεροι στα ελληνικά γήπεδα. Διότι αν τελικά το παιχνίδι με τον Αρη στράβωνε για το Τριφύλλι, κακός δεν θα ήταν ο διαιτητής που θα είχε αλλοιώσει ένα αποτέλεσμα, αλλά οι παίκτες που δεν μπόρεσαν να νικήσουν τον ουραγό της βαθμολογίας, οι διοικούντες που δεν επενδύουν όπως ο «αιώνιος» πρωταθλητής και οι οπαδοί που θα ξεσπούσαν μετά το ματς. Το έχουμε ξαναδεί το έργο δυστυχώς…
Το θετικό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι τούτη τη φορά, δεν έπεσε στην παγίδα και κατόρθωσε να αντιδράσει ποδοσφαιρικά, αφού φαίνεται ότι έπιασαν τόπο οι νουθεσίες και τα φροντιστήρια του Αναστασίου στα αποδυτήρια τις προηγούμενες ημέρες για ηρεμία και καθαρό μυαλό. Το είδαμε στο Καραϊσκάκη, το διαπιστώσαμε και χθες. Ελάχιστες ήταν οι περιπτώσεις που οι Πράσινοι ξέφυγαν. Κι όταν κάποιος άρχιζε να το… χάνει, βρισκόταν πάντοτε είτε ο Αναστασίου, είτε ένας-δυο συμπαίκτες του για τον καλμάρουν.
Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός διατήρησε τον αυτοέλεγχο του και μπόρεσε να απαντήσει ποδοσφαιρικά παίζοντας καταπληκτική μπάλα στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Τα τέσσερα γκολ ήρθαν απλά, όμορφα και ωραία προσφέροντας χορταστικό θέαμα και στους οπαδούς που γέμισαν τη Λεωφόρο, αλλά και στην ανίκητη γενιά του 1964 που βρισκόταν στις εξέδρες και τιμήθηκε πριν από τη σέντρα.
Μπορεί ο σημερινός Παναθηναϊκός να απέχει έτη φωτός από εκείνη την ομαδάρα που, για όσους δεν το γνωρίζουν, σε διάστημα τριών ετών υπέστη μόλις τρεις ήττες (1963:2, 1964:0, 1965:1), ωστόσο στα 90 λεπτά απέναντι στον Αρη, όπως βεβαίως και την περασμένη εβδομάδα στη σαρωτική νίκη επί του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη, ο νέος ΠΑΟ του Αναστασίου είχε μια… εσάνς από το κυριαρχικό ποδόσφαιρο που έπαιζε η σπουδαία ομάδα του Στέφαν Μπόμπεκ, η οποία ανάγκαζε τους αντιπάλους να χάνουν από τα αποδυτήρια…
Για τον Μπεργκ δεν νομίζω ότι υπάρχουν και πολλά να ειπωθούν. Απλά θα προσθέσω, σε όσα εγκωμιαστικά έχω διαβάσει τις τελευταίες ώρες, ότι είναι ευλογία για αυτόν τον Παναθηναϊκό να έχει στο δυναμικό του έναν τόσο σπουδαίο φορ. Θα είναι ευχής έργο αν παραμείνει στην ομάδα και μετά το καλοκαίρι, διότι με αυτά που κάνει είναι βέβαιο ότι σύντομα θα προκύψει πρόταση…
Εξαιρετικός όμως ήταν και ο Πράνιτς, ο οποίος, απόντος του Λαγού, τα πήγε θαυμάσια σε μια ιδιαίτερα απαιτητική και με πολλά τρεξίματα θέση, και μάλιστα έχοντας ήδη στα πόδια του δύο σερί παιχνίδια (Κυριακή-Τετάρτη) στο Καραϊσκάκη και με την Εθνική Κροατίας.
Γενικά δεν υπήρξαν υστερήσαντες από πλευράς ΠΑΟ, πέραν του Πέτριτς, ο οποίος είναι φανερό ότι ακόμη ψάχνει τα πατήματά του και το «δέσιμο» με τη νέα του ομάδα. Επί του παρόντος, δεν δείχνει να ταιριάζει στο ποδόσφαιρο που παίζουν οι Πράσινοι. Ακόμη όμως είναι πολύ νωρίς για να κριθεί.
Το πιο σημαντικό πάντως για την ομάδα του Αναστασίου είναι ότι κατόρθωσε και διαχειρίστηκε ιδανικά το «διπλό» στο Καραϊσκάκη και το πανηγυρικό κλίμα που ακολούθησε. Πλέον το ζητούμενο είναι να σταθεροποιηθεί η απόδοση των τελευταίων δύο εβδομάδων. Διότι εφόσον συμβεί αυτό, ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να χάσει ούτε το Τσάμπιονς Λιγκ, ούτε και το Κύπελλο…