Ο Παναθηναϊκός που είδαμε στο Αγρίνιο ήταν μακράν ο χειρότερος Παναθηναϊκός της εφετινής σεζόν.

Εχω την αίσθηση μάλιστα ότι ήταν κατώτερος ακόμη κι από το παιχνίδι στη Νέα Σμύρνη, όπου μπορεί να ηττήθηκε 3-0 από τον Πανιώνιο αλλά το τελικό σκορ δεν αντικατόπτρισε την πραγματική εικόνα του ματς.

Αντιθέτως, η κυριακάτικη νίκη του Παναιτωλικού με 1-0 ήταν πέρα για πέρα δίκαιη. Ακόμη κι αν ο Μπεργκ σκόραρε στη φάση που προτίμησε να ντριμπλάρει τον αντίπαλο αμυντικό απ’ το να σουτάρει με τη μία, η ισοπαλία θα αδικούσε κατάφωρα τους γηπεδούχους. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στα 90’ του αγώνα, από τη μια πλευρά βρισκόταν μια ΟΜΑΔΑ και από την άλλη ένα ΣΚΟΡΠΟΧΩΡΙ.

Ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο

Να με συγχωράνε οι παίκτες και ο προπονητής του Τριφυλλιού, αλλά ως σκορποχώρι παρουσιάστηκαν απέναντι στους Αγρινιώτες, οι οποίοι έδειχναν να υπερτερούν των Πρασίνων σε όλα: τρεξίματα, ποιότητα, αποφασιστικότητα, προσωπικές μονομαχίες, διάθεση, ταχύτητα, καθαρό μυαλό, τακτική προσήλωση. Δεν νομίζω πως υπήρξε τομέας στον οποίο οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού απέδωσαν, έστω και στο ελάχιστο, καλύτερα από τους αντιπάλους τους. Και κάπως έτσι, στην απαρχή του 2014, ήρθε πολύ φυσιολογικά μια ήττα για να μας θυμίσει ότι ο νέος Παναθηναϊκός που χτίζεται από το περασμένο καλοκαίρι είναι ικανός για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο.

Αλλωστε συνηθισμένοι είμαστε πια. Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Μετά από δύο σερί νίκες έπεται μια γκέλα. Πλέον απομένει να διαπιστώσουμε αν θα υπάρξει η συνήθης (καλή) αντίδραση ή θα ακολουθήσει η… κατηφόρα.

Απροετοίμαστος αγωνιστικά και ψυχολογικά

Εκείνο πάντως που κατά τη γνώμη μου αποτελεί ιδιαίτερα ανησυχητικό σημάδι είναι το γεγονός ότι οι Πράσινοι δεν αιφνιδιάστηκαν από το παιχνίδι του Παναιτωλικού. Εξαρχής ήξεραν τι να περιμένουν από τους παίκτες του Χάβου, ο οποίος ούτε έκανε κάποιο τρικ, ούτε άλλαξε τα πλάνα του. Επαιξε όπως παίζει πάντοτε από την αρχή της σεζόν στο Αγρίνιο. Κι όμως ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε απροετοίμαστος και αγωνιστικά και ψυχολογικά, ενώ ουδέποτε μπόρεσε (και) κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης να βρει τρόπο για να αντιδράσει. Ούτε φυσικά πήρε τις απαραίτητες βοήθειες από τον πάγκο του.

Οσο για τα απελπισμένα γεμίσματα στο φινάλε και τις μόλις πέντε τελικές προσπάθειες που κατέγραψε το Τριφύλλι, δεν νομίζω ότι τιμούν ομάδα, παίκτες και προπονητή που λένε ότι θέλουν να παίζουν δημιουργικό και επιθετικογενές ποδόσφαιρο…

Να μην ξαναεμφανιστεί το χτικιό

Και επίσης δεν θα συμφωνήσω με την ατάκα του Αναστασίου στο τέλος ότι θα πρέπει να ξεχαστεί γρήγορα το παιχνίδι στο Αγρίνιο. Τουναντίον, το ματς αυτό θα πρέπει να αποτελέσει φωτεινό παράδειγμα και προϊόν μελέτης στο «Γ. Καλαφάτης» προκειμένου να μην ξαναεμφανιστεί μέχρι το φινάλε της σεζόν το… χτικιό που είδαμε απέναντι στον Παναιτωλικό και θύμισε παλιό κακό Παναθηναϊκό…

Σε ατομικό επίπεδο ψάχνω να βρω διακριθέντα και ο μοναδικός στον οποίο καταλήγω είναι ο Καπίνο, ο οποίος αποτελεί και τη μοναδική δικαίωση του Αναστασίου στην ενδεκάδα που επέλεξε. Διότι κατά τα άλλα, άπαντες απογοήτευσαν με επικεφαλής τους Κροάτες Σίλντενφελντ και Πράνιτς, οι οποίοι μολονότι συνεχίζουν τις χαμηλές πτήσεις δεν βγαίνουν από το αρχικό σχήμα ο κόσμος να χαλάσει…

Προφανώς αντιλαμβάνομαι ότι το έλλειμμα ποδοσφαιρικής ποιότητας και εμπειρίας που υπάρχει στο εφετινό ρόστερ του Παναθηναϊκού, τους καθιστά βασικούς και αναντικατάστατους, ωστόσο υπό τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην ομάδα, είναι προτιμότερο να χάνεις παίζοντας με τον Δώνη, τον Ρισβάνη και τον Ατζαγκούν, παρά με τους έμπειρους αλλά μέτριους μέχρι στιγμής Κροάτες.

Πολυτέλεια οι Μπεργκ και Πέτριτς

Υπάρχουν πάντως και καλά νέα για τον Παναθηναϊκό, κι αυτά έχουν να κάνουν με την άφιξη του Μλάντεν Πέτριτς στην Αθήνα. Εφόσον ολοκληρωθεί η μεταγραφή, οι Πράσινοι θα έχουν εντάξει στο δυναμικό τους έναν ποδοσφαιριστή με εμπειρία, παραστάσεις, ποιότητα και έφεση στο γκολ παρόμοια με τον Μπεργκ, μαζί με τον οποίο (προφανώς) θα αποτελέσουν ένα πολύ ελπιδοφόρο δίδυμο για το Τριφύλλι. Ιδίως για τα οικονομικά δεδομένα του εφετινού ΠΑΟ η παρουσία τους στο ρόστερ της ομάδας αποτελεί πολυτέλεια και υπέρβαση.

Θα είναι κρίμα όμως για τον Παναθηναϊκό να διαθέτει ένα τέτοιο «φονικό» δίδυμο και να βγάζει φάσεις με το σταγονόμετρο, όπως συνέβη στο Αγρίνιο.