Επιστροφή στον τόπο του "εγκλήματος"
Ο Γιάννης Σκόκας γράφει πως μέσα σε ένα χρόνο απέναντι στην ίδια ομάδα και στο ίδιο γήπεδο ο Παναθηναϊκός άλλαξε προς το καλύτερο.
Θα διαπιστώσατε βεβαίως πόσο διαφορετικός ήταν ο Παναθηναϊκός το βράδυ της Κυριακής στο γήπεδο της Βέροιας συγκριτικά με την αντίστοιχη περυσινή ξεφτίλα (ήττα 3-0 με κατεβασμένα τα χέρια) που είχε υποστεί στο ίδιος μέρος, περίπου την ίδια περίοδο.
Δεν έχουν περάσει παρά 13 μήνες από εκείνο το εφιαλτικό βράδυ που η ομάδα της Ημαθίας έμοιαζε με… Μπαρτσελόνα και ο Παναθηναϊκός με… Κάτω Τραχανοπλαγιά. Τότε που οι μεν έτρεχαν ασταμάτητα και οι δε περπατούσαν, ίσως στην πιο προκλητική εμφάνιση του Τριφυλλιού τα τελευταία χρόνια.
Ηταν εκείνη τη νύχτα που ο Αλαφούζος, επιστρέφοντας οδικώς από τη Βέροια και όχι αεροπορικώς με την υπόλοιπη αποστολή, έξαλλος με την απάθεια, τη χαλαρότητα και το… δημοσιοϋπαλληλίκι ορισμένων, αποφάσισε να ξηλώσει τα πάντα και να χτίσει έναν Παναθηναϊκό από το μηδέν.
Ο πανικός, η θολούρα και τα νεύρα της στιγμής οδήγησαν και σε κάποιες χοντροκομμένες αποφάσεις και συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν στον Παναθηναϊκό. Το διαζύγιο με τον εμβληματικό Ρότσα που θεωρήθηκε… εχθρός ήταν μέγα λάθος, όπως και οι ακραίες καταστάσεις που ακολούθησαν με παίκτες που, αρέσει δεν αρέσει, αγωνίστηκαν επί πολλά χρόνια και πρόσφεραν στον σύλλογο (λιγότερα ή περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν είναι άλλη κουβέντα, αλλά πρόσφεραν)…
Οπως λανθασμένες ήταν κι ένα σωρό μεταγραφικές κινήσεις που ακολούθησαν και δεν απέδωσαν το παραμικρό, αλλά αντίθετα βύθισαν ακόμη περισσότερο τον σύλλογο. Κι όμως εκείνο το φοβερό και τρομερό βράδυ στη Βέροια, έδωσε το έναυσμα για τη δημιουργία ενός νέου, φρέσκου, διψασμένου, άφθαρτου και φιλόδοξου Παναθηναϊκού.
Σας το ξαναλέω: θυμηθείτε τον Παναθηναϊκό εκείνης της βραδιάς και κάντε τις συγκρίσεις με τη νεανική ομάδα του Αναστασίου και τον τρόπο που αγωνίστηκε το βράδυ της Κυριακής. Δείτε πώς έτρεχε και μαχόταν η μια και πώς η άλλη ομάδα, πόσο πάθος και πόση ομαδικότητα έβγαζε καθεμία στο γήπεδο, και πόσο καλό ποδόσφαιρο προσπαθούσαν να παίξουν οι μεν και οι δε. Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες και η διαφορά χαώδης, βλέποντας εκείνο το 3-0 με το χθεσινό 1-3…
Με μέσο όρο ηλικίας 23 έτη και 9 μήνες, με γηραιότερους παίκτες τον 32άρη Πράνιτς και τον 30άρη Νάνο, με τέσσερις βασικούς (Καπίνο, Μαρινάκης, Ρισβάνης, Λαγός) από τις Ακαδημίες του συλλόγου, συν τον Δώνη που μπήκε αλλαγή, τον 23άρη Κουτρουμπή, τους 22άρηδες Κλωναρίδη και Καρέλη, τον 21άρη Ατζαγκούν και με πρώτο βιολί τον ποιοτικό, φιλόδοξο και πολύ (γι’ αυτή την ομάδα) Μπεργκ, ο εφετινός Παναθηναϊκός είναι ένα σύνολο που αναζητεί το ελκυστικό ποδόσφαιρο και που ακόμη κι όταν δεν τα καταφέρνει, τουλάχιστον δεν νιώθεις ότι σε κοροϊδεύει.
Κι αυτό είναι που νομίζω ότι εκτιμά περισσότερο ο κόσμος του Παναθηναϊκού (και όχι μόνο) στην εφετινή προσπάθεια…
Άξιζε λοιπόν ή όχι το… ξήλωμα της περυσινής ομάδας και κυρίως η νοοτροπία της; Κατά τη γνώμη μου άξιζε, διότι βλέπεις, εκ του αποτελέσματος πια, ότι κάτι καλό και ελπιδοφόρο δημιουργείται. Εσείς τι λέτε;
Για την ιστορία, από την 14άδα που αγωνίστηκε στο 3-0 της 16ης Δεκεμβρίου 2012 πλέον έχουν απομείνει δύο στο ρόστερ οι εξής δύο, Ζέκα και Χουχούμης, εκ των οποίων μόνο ο Πορτογάλος έχει φανέλα βασικού.
Οσο για τους υπόλοιπους; Βύντρα, Σπυρόπουλος, Χριστοδουλόπουλος, Μαρίνος, Βιτόλο, Τοτσέ, Σο, Βελάσκες, Σισοκό και Μπαρμπαρούσης βρέθηκαν εκτός πλάνων και αποτέλεσαν παρελθόν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εύκολα ή δύσκολα, άμεσα ή καθυστερημένα, ενώ οι Καρνέζης και Μαυρίας που θα έπαιζαν ρόλο στο νέο Παναθηναϊκό έφεραν προσοδοφόρες (και για τον σύλλογο) προτάσεις από το εξωτερικό και πήραν μεταγραφή.
Προφανώς κάποιοι απ’ όλους αυτούς είχαν θέση στο δυναμικό του σημερινού Παναθηναϊκού, αλλά πολλές φορές οι ακραίες καταστάσεις απαιτούν και ακραίες λύσεις…