Τούτη τη φορά η τύχη δεν γύρισε την πλάτη στον Παναθηναϊκό. Η μπάλα δύο φορές του έκανε τη χάρη και αντί για δοκάρι και μέσα πήγε δοκάρι και έξω, ο Καπίνο έσωσε ένα τετ α τετ, οι Νεοσμυρνιώτες χαράμισαν ακόμη μια-δυο κλασικές ευκαιρίες και κάπως έτσι οι Πράσινοι εξασφάλισαν απέναντι στον Πανιώνιο ένα πολύτιμο τρίποντο (1-0), το οποίο όμως, βάσει της συνολικής εικόνας του αγώνα, θα ήταν δικαιότερο να είναι… μονόποντο.

Προφανώς η πρώτη νίκη για το 2014 είναι καλοδεχούμενη, ιδίως μετά την ήττα της περασμένης αγωνιστικής στο Αγρίνιο από τον Παναιτωλικό, ωστόσο είναι φανερό ότι αν ο Παναθηναϊκός συνεχίσει το ίδιο τροπάρι, δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Διότι την επόμενη φορά, τα δοκάρια θα στείλουν την μπάλα μέσα, ο Καπίνο δεν θα κατεβάσει τα ρολά και οι αντίπαλοι δεν θα ξαναχάσουν πέναλτι.

Ο τεχνικός του Τριφυλλιού Γιάννης Αναστασίου μετά το τέλος της αναμέτρησης μίλησε για μάθημα και για λάθη που πρέπει να διορθωθούν, και έχει δίκιο. Αναρωτιέμαι όμως πόσες φορές το έχει (ξανα)πει από την αρχή της σεζόν. Ο Παναθηναϊκός, παρά τα χαστούκια που έχει δεχτεί, συνεχίζει να προκαλεί την τύχη του.

Αφενός υπάρχουν τα ανεξήγητα «μπλακ άουτ» του β’ ημιχρόνου που αλλάζουν ολοκληρωτικά την εικόνα της ομάδας προς το χειρότερο, αφετέρου υπάρχει και η αδυναμία των Πρασίνων να «καθαρίσουν» τα παιχνίδια όταν αποδίδουν καλό ποδόσφαιρο και έχουν τον πλήρη έλεγχο.

Τουτέστιν, ό,τι ακριβώς συνέβη και στο α’ ημίχρονο με τον Πανιώνιο. Οι Πράσινοι πραγματοποίησαν μια από τις καλύτερες εφετινές εμφανίσεις τους. Είχαν διάθεση, φρεσκάδα, τρεξίματα, νεύρο, πάθος, αποφασιστικότητα αλλά κυρίως εξαιρετική ανάπτυξη. Με στρωτό, απλό και γρήγορο ποδόσφαιρο ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε. Ο Μέντες ήταν άρχοντας, ο Πράνιτς εξαιρετικός, το ίδιο και ο αεικίνητος Ντίνας, όπως και ο σούπερ ομαδικός Μπεργκ με τους δύο πλάγιους μπακ Νάνο και Μαρινάκη που πλαγιοκοπούσαν διαρκώς. Η φάση του γκολ είναι βγαλμένη από το… playstation, ενώ γενικότερα η αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας θα άγγιζε το τέλειο αν υπήρχε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην τελική προσπάθεια…

Τι να το κάνεις όμως; Ο Παναθηναϊκός αδίκησε τον εαυτό του, δεν μπόρεσε να πάρει διαφορά ασφαλείας στο σκορ, ξέμεινε στο 1-0 και έπαιξε με τη φωτιά στο β’ ημίχρονο. Εξαιρουμένου του Μέντες, που είχε την καλύτερη εφετινή παρουσία του, οι υπόλοιποι έπεσαν σε επίπεδα κάτω του μετρίου με αποτέλεσμα να χάσουν πλήρως τον έλεγχο του ματς λες κι είχαν απέναντί τους την Μπαρτσελόνα.

Το γεγονός ότι οι Πράσινοι… κατόρθωσαν να «τουμπάρουν» την υπέρ τους κατοχή της μπάλας στο πρώτο 45λεπτο, σε 48-52 υπέρ του Πανιωνίου είναι ενδεικτικό της αλλαγής σκηνικού και κυρίως της πελαγοδρόμησης που βρέθηκαν. Οπως επίσης είναι φανερό ότι η ομάδα ώρες ώρες παίζει σαν… χεσμένη. Οταν χάνεται ο έλεγχος, η μπάλα δεν αλλάζει σωστά ούτε στα δύο μέτρα, κάθε επίθεση του αντιπάλου μυρίζει γκολ, ενώ και στις στημένες φάσεις είναι να σε κλαίνε οι ρέγγες.

Επίσης, νομίζω ότι μετά και από το κυριακάτικο παιχνίδι, οι Πράσινοι θα πρέπει να φουλάρουν τις μηχανές τους για να αποκτήσουν κεντρικό αμυντικό προτού να είναι αργά. Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη, ούτε ιδιαίτερη ανάλυση. Οταν ο πρωτάρης στη Σούπερ Λίγκα Ρισβάνης είναι με διαφορά ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός της ομάδας, τα σχόλια περιττεύουν και η αναγκαιότητα ενίσχυσης γίνεται επιτακτική.

Με την Μπαρτσελόνα πάντως να έπαιζε ο Παναθηναϊκός, οι Καταλανοί πιθανότατα θα έκαναν περισσότερα από τα έξι φάουλ στα οποία υπέπεσε συνολικά ο Πανιώνιος, αντί των 24 του Παναθηναϊκού! Τι να κάνεις όμως; Είναι κι αυτά σημεία των καιρών και της ελληνικής διαιτησίας…