Ευρωπαίος ήταν ο Παναθηναϊκός
Ο Γιάννης Σκόκας γράφει για το διπλό κέρδος της ομάδας του Παναθηναϊκού απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο. Έχτισε ψυχολογία και... χάλασε εκείνη του Ολυμπιακού.
Ακόμη και στα ντέρμπι, που ούτως ή άλλως έχουν διαφορετική σημασία από τα… κοινά ματς, υπάρχουν νίκες και ΝΙΚΕΣ. Υπάρχουν εκείνα τα «άνοστα» παιχνίδια που προσπαθείς μετά βίας να θυμηθείς τι είχε συμβεί, πώς μπήκαν τα γκολ, ποιοι ποδοσφαιριστές έπαιζαν, ποιοι ήταν οι προπονητές κλπ, και υπάρχουν οι αναμετρήσεις σαν το κυριακάτικο 0-3 του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού στο Γ. Καραϊσκάκης που δεν λησμονούνται και παραμένουν ανεξίτηλες στο πέρασμα των χρόνων.
Δεν ξέρω αν το έχουν αντιληφθεί ο Γιάννης Αναστασίου και οι ποδοσφαιριστές του, αλλά με την καταπληκτική ποδοσφαιρική παράσταση που έδωσαν στο σπίτι του «αιώνιου» αντιπάλου τους, έγραψαν ιστορία και θα μνημονεύονται για χρόνια από τους οπαδούς του Τριφυλλιού, και όχι μόνο, για πολλούς και διάφορους λόγους…
Για την ιστορικότητα της εν λόγω νίκης αρκεί μια αναδρομή στις παλαιότερες μάχες των «αιωνίων». Ο Παναθηναϊκός νίκησε στο Γ. Καραϊσκάκης για πρώτη φορά μετά το 0-1 του Δημήτρη Παπαδόπουλου το 2007, δηλαδή έπειτα από επτά χρόνια. Επίσης, νίκησε τους Ερυθρόλευκους εκτός έδρας με διαφορά τριών γκολ μετά από 27 χρόνια, καθώς τελευταία φορά είχε επικρατήσει με 1-4 τη σεζόν 1987-88, αλλά στο ΟΑΚΑ. Στο Καραϊσκάκη είχε να πετύχει τέτοιου εύρους νίκη (1-4) από το πολύ πιο μακρινό 1960! Αντίστοιχη εκτός έδρας νίκη (1-4) έχει πετύχει από το ’60 και μετά ο Ολυμπιακός μόνο μια φορά σε ματς Κυπέλλου το 2001, αλλά ποτέ για το πρωτάθλημα.
Παράλληλα, ο Παναθηναϊκός έσπασε με τον πλέον επιβλητικό τρόπο το αήττητο του Ολυμπιακού στο εφετινό πρωτάθλημα, διατηρώντας Πράσινο το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό επίτευγμα στην ιστορία της Α’ Εθνικής, την κατάκτηση αήττητου πρωταθλήματος που κρατά από την περίοδο 1963-64 το Τριφύλλι του Στέφαν Μπόμπεκ.
Ο σημερινός Παναθηναϊκός μπορεί να μην έχει στο ρόστερ του τις εμβληματικές φυσιογνωμίες της ομάδας του ’60 όπως ήταν ο Δομάζος, ο Παπαεμμανουήλ και ο Λινοξυλάκης ή του ’88 όπως ο Σαραβάκος, ο Χρήστος Δημόπουλος και ο Καλιτζάκης, απέδειξε όμως ότι διαθέτει κάτι παραπάνω από εκείνο που αναφέρει το γκράφιτι που ζωγράφισαν προ μηνών οι οπαδοί της ομάδας στο προπονητικό κέντρο του Κορωπίου και αναφέρει ότι «Παναθηναϊκός θα πει μαχητική ψυχή».
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν οι πιτσιρικάδες (έξι παίκτες κάτω των 23 ετών στην ενδεκάδα!) αλλά και οι πιο έμπειροι (νέοπες όμως σε ντέρμπι «αιωνίων» οι περισσότεροι) ποδοσφαιριστές του ΠΑΟ την αναμέτρηση στο Γ. Καραϊσκάκης καταδεικνύει ότι αυτή η ομάδα διαθέτει μέταλλο, ψυχή και πάθος, στοιχεία για τα οποία θα ένιωθαν υπερήφανοι όλοι όσοι κατά το παρελθόν ίδρωσαν και μάτωσαν τη φανέλα του συλλόγου.
Ηταν πάντως μια νίκη υπερηφάνειας και για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, οι οποίοι μετά το νταμπλ του 2010 και την επική πρόκριση επί της Ρόμα, αναζητούν και βρίσκουν με το σταγονόμετρο μεγάλες επιτυχίες της ποδοσφαιρικής ομάδας. Και η υπερηφάνεια στην προκειμένη περίπτωση, έχει να κάνει αφενός με τον επιβλητικό τρόπο που ήρθε τούτη η νίκη στην έδρα του μεγάλου αντιπάλου, αφετέρου με το τι συμβολίζει ο Ολυμπιακός για τους Πράσινους, ιδίως την τελευταία 17ετία…
Ηταν όμως και μια μεγάλη και καθαρή ποδοσφαιρική νίκη για τον Παναθηναϊκό και για τον Γιάννη Αναστασίου, ο οποίος «ψήλωσε» ακόμη περισσότερο προπονητικά. Οι «διαβασμένοι» Πράσινοι πέραν του προφανούς, δηλαδή ότι ήθελαν περισσότερο το παιχνίδι από τους μπλαζέ και υπερφίαλους Ερυθρόλευκους μετά τη νίκη επί της Μαν. Γιουνάιτεντ, πραγματοποίησαν μια εξαιρετική εμφάνιση επιπέδου… Τσάμπιονς Λιγκ.
Ασκησαν με μεγάλη ένταση και αποτελεσματικότητα το πρέσινγκ «σήμα κατατεθέν» επί των ημερών του Αναστασίου, αναγκάζοντας τους παίκτες του Ολυμπιακού να «σκάσουν», έπαιξαν εξαιρετικά την αντεπίθεση, κυνήγησαν με γρήγορες (πολλές φορές και μεγάλες) μπαλιές την τρύπα στην πλάτη της άμυνας των Ερυθρόλευκων, αλλά υπήρξαν εξαιρετικοί και στην αμυντική λειτουργία με κορυφαίο όλων τον αλάνθαστο Σίλντενφελντ.
Οι μόλις δυο κλασικές ευκαιρίες που δημιούργησε ο Ολυμπιακός (συν το πέναλτι) και η μηδενική απειλή στις στατικές φάσεις καταδεικνύει ότι αυτός ο Παναθηναϊκός, όταν το θέλει πολύ, μπορεί και να αμυνθεί σωστά. Επίσης, η γενικότερη (θετική) εικόνα που βγάζει ο ΠΑΟ στα παιχνίδια που έχουν χαρακτήρα ντέρμπι (ΟΣΦΠ, ΠΑΟΚ, Ατρόμητος, Αστ. Τρίπολης), δείχνει ομάδα ικανή και για να σηκώσει το Κύπελλο αλλά και για να πάρει το εισιτήριο για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν πρέπει όμως η επικράτηση επί του Ολυμπιακού να αποπροσανατολίσει και να… ξεφουσκώσει τους Πράσινους ενόψει της κρίσιμης συνέχειας. Το έχουμε ξαναγράψει άλλωστε, η σεζόν τώρα αρχίζει για το Τριφύλλι.
Πέραν των άλλων πάντως, στο Καραϊσκάκη καταγράφηκε και μια νίκη ανθρωπιάς για τον Παναθηναϊκό. Η στάση όλων ανεξαιρέτως των Πρασίνων τη στιγμή του τραυματισμού του Ολαϊτάν (καλά να είναι το παιδί και να μην έχει τίποτα το σοβαρό) αλλά και το αυθόρμητο χειροκρότημα κατά την αποχώρησή του από το γήπεδο, δείχνει μεγαλείο ψυχής, όπως βεβαίως και η ενέργεια του Μίτσελ να σπεύσει αμέσως για συμπαράσταση πάνω από τον χτυπημένο Αναστασίου, που δέχθηκε έναν… ευρωπαϊκό καφέ, όπως είχε πει κάποτε ο Ελευθερόπουλος.
Τα λέγαμε και τις προάλλες όμως, δυστυχώς τα ελληνικά γήπεδα… αφρικανίζουν.