Το πρώτο μισό της σεζόν ολοκληρώθηκε με τον Παναθηναϊκό να αφήνει θετικές εντυπώσεις στην πλειονότητα των οπαδών του αλλά νομίζω και στους περισσότερους φιλάθλους άλλων ομάδων. Προφανώς η βαθμολογική θέση τού Τριφυλλιού και η μεγάλη διαφορά που το χωρίζει από τον προπορευόμενο Ολυμπιακό δεν αποτελεί αυτό που θα ήθελαν οι Πράσινοι και αυτό που επιτάσσει η ιστορία του συλλόγου.

Ωστόσο, υπό τις οικονομικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην ΠΑΕ (ελέω των χρεών του παρελθόντος) και δεδομένου ότι από το περασμένο καλοκαίρι άρχισε από το μηδέν το χτίσιμο μιας νέας και νεανικής ομάδας, δεν μπορεί παρά να είναι θετικό το πρόσημο μέχρι στιγμής

Θεωρώ άλλωστε ότι ο εφετινός Παναθηναϊκός είναι… συμπαθής και σε μη Παναθηναϊκούς κυρίως λόγω της ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας πάνω στην οποία ξεκίνησε να οικοδομείται από το περασμένο καλοκαίρι. Χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς υψηλά μπάτζετ, χωρίς παχυλούς μισθούς, χωρίς χρήματα για μεταγραφές και με πολλά νέα, φρέσκα, διψασμένα και άφθαρτα πρόσωπα, τόσο στο ρόστερ όσο και στην τεχνική ηγεσία, οι Πράσινοι άρχισαν από το… τίποτα και μέρα με τη μέρα, έκαναν κι από ένα μικρό βήμα προόδου.

Θυμηθείτε μόνο πώς έπαιζε ο Παναθηναϊκός στα καλοκαιρινά φιλικά (τότε που κάποιοι μιλούσαν ακόμη και για υποβιβασμό…), πώς άρχισε το πρωτάθλημα και πώς, βδομάδα με τη βδομάδα και παιχνίδι με το παιχνίδι, παρουσίαζε σημάδια προόδου, φτάνοντας μάλιστα να αποδίδει εξαιρετικό ποδόσφαιρο σε ορισμένα ματς.

Δείτε επίσης, πόσοι νεαροί ποδοσφαιριστές έχουν αναδειχθεί μέσα από την εφετινή προσπάθεια του Τριφυλλιού και πόσοι έχουν ξανανιώσει βρίσκοντας στον… φτωχό και ταπεινό ΠΑΟ ένα υγιές ποδοσφαιρικό περιβάλλον που (προφανώς) τους προδιαθέτει ευχάριστα και τους δίνει κίνητρο για μπάλα.

Κι είναι φανερό ότι η ομάδα του Αναστασίου δεν έχει πιάσει ακόμη τοpickτης, δεδομένου μάλιστα ότι κάποιοι ποδοσφαιριστές (σημαντικοί στο υπάρχον ρόστερ όπως ο Πράνιτς, ο Μπαϊράμι, ο Σίλντενφελντ, ο Μέντες, ο Καπίνο, ο Ατζαγκούν) για τους οποίους υπάρχουν υψηλές προσδοκίες, μέχρι σήμερα έχουν προσφέρει είτε λίγα, είτε ελάχιστα, είτε ακόμη και τίποτα.

Ο Πέτριτς ταιριάζει στο ποδόσφαιρο του ΠΑΟ

Λίγο να «γκαζώσουν» αυτοί, και αν καλώς εχόντων των πραγμάτων αποκτηθεί και ο Πέτριτς (ο οποίος έχω την αίσθηση ότι ταιριάζει γάντι στο ποδόσφαιρο που προσπαθούν να παίξουν οι Πράσινοι), τότε οι μέρες που έρχονται για τον Παναθηναϊκό θα είναι πολύ καλύτερες.

Επειδή όμως ποτέ κανείς δεν κέρδισε κάτι φτάνοντας μονάχα μέχρι τη μέση, θεωρώ ότι τώρα αρχίζει το πραγματικό πρωτάθλημα για τον ΠΑΟ. Τώρα που ουσιαστικά αρχίζει και η αντίστροφη μέτρηση για το φινάλε της σεζόν. Τώρα που τα λάθη δεν συγχωρούνται και κυρίως δεν διορθώνονται καθώς το χαμένο έδαφος δύσκολα καλύπτεται. Από εδώ και πέρα, κάθε «τρίποντο» που θα κερδίζουν οι παίκτες του Παναθηναϊκού θα είναι «χρυσάφι» αλλά και κάθε βαθμολογική απώλεια θα κοστίζει ακριβά γιατί τα περιθώρια θα στενεύουν και ο χρόνος για τον τερματισμό θα μειώνεται.

Για να έχει λοιπόν νόημα και ουσία ό,τι πέτυχε μέχρι σήμερα η ομάδα του Αναστασίου, θα πρέπει στο δεύτερο μισό της σεζόν να μην μείνει μόνο στις εντυπώσεις (τις οποίες πράγματι κέρδισε στον α’ γύρο) αλλά πλέον να αποκτήσει σταθερότητα, αποτελεσματικότητα και διάρκεια. Αν τα καταφέρει, τότε οι αντικειμενικοί στόχοι του Τριφυλλιού θα γίνουν σαφώς πιο εφικτοί. Σε διαφορετική περίπτωση θα μείνουμε μόνο με τις θετικές εντυπώσεις μιας πολλά υποσχόμενης ομάδας που όμως θα έχει λυγίσει την κρίσιμη στιγμή.

Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, τώρα αρχίζουν οι σοβαρές εξετάσεις της ομάδας του Αναστασίου. Τώρα που το κάθε παιχνίδι θα είναι κι ένας τελικός. Ηδη οι Πράσινοι έχουν μπροστά τους την πρώτη επικίνδυνη αποστολή για το 2014 απέναντι στον Παναιτωλικό που αγνοεί την ήττα στην έδρα του από την αρχή του πρωταθλήματος. Νομίζω ότι μια νίκη στο Αγρίνιο θα είναι ένα καλό πρώτο σημάδι.Για να δούμε…