Η παρουσίαση του Παναθηναϊκού Κινήματος για το γήπεδο των Πρασίνων στα ιερά χώματα της Λεωφόρου δεν ήταν μια απλή, τυπική εκδήλωση. Ηταν γεμάτη συναίσθημα, εικόνες και μπόλικο άρωμα Τριφυλλιού. Ηταν αυτό που θέλουν, περιμένουν και ονειρεύονται εκατομμύρια οπαδοί της ομάδας εδώ και δεκαετίες.

Αυτή η πονεμένη ιστορία άλλωστε πάει μακριά, αν θυμηθούμε γύρω στα 80s, τις εξαγγελίες για την ανάγκη κατασκευής νέας σύγχρονης έδρας από τον τότε πρόεδρο της ΠΑΕ Γιώργο Βαρδινογιάννη, ο οποίος όμως στη συνέχεια «βολεύτηκε» για μια 15ετία με την εύκολη λύση του ΟΑΚΑ.

Δεν συζητάω καν για τα επεισόδια που διαδραματίστηκαν κατά την τελευταία δεκαετία σχετικά με το γηπεδικό: το Γουδί που το μπλόκαραν οι αντιδρώντες δήμαρχοι, τον Ελαιώνα που αργότερα έγινε Βοτανικός, τους περίφημους 131 πολίτες, τους κορμοράνους, τους Βωβούς και κυρίως την περιβόητη σύνδεση του ποδοσφαιρικού γηπέδου με το εμπορικό κέντρο, που κατά τη γνώμη μου αποτέλεσε και τον βασικό λόγο για τον οποίο «βάλτωσε» η συγκεκριμένη υπόθεση.

Μοναδικά συναισθήματα

Ας επιστρέψουμε στο σήμερα όμως. Τα δύο βίντεο που επιμελήθηκαν με ιδιαίτερο μεράκι τα στελέχη και μέλη του Παν.Κι. και προβλήθηκαν στην εκδήλωση, προκάλεσαν ρίγη συγκίνησης στους παρευρισκόμενους αλλά και σε όσους παρακολούθησαν μέσωlivestreamingτην πρόταση του πολιτικού φορέα του Τριφυλλιού για μια νέα σύγχρονη έδρα στα πάτρια εδάφη των Αμπελοκήπων

Η πρόταση του Παν.Κι για το γήπεδο στη Λεωφόρο

Δύο βίντεο λίγων λεπτών στάθηκαν ικανά για να γεμίσουν με μοναδικά συναισθήματα τον απλό φίλαθλο του Παναθηναϊκού. Από τη μία, οι θύμησες του παρελθόντος, η Θύρα 13, οι μεγάλες μορφές που έχτισαν τον θρύλο του Τριφυλλιού και από την άλλη, η πρόταση αυτή καθ’ αυτή για ένα καταπληκτικό, υπερσύγχρονο γήπεδο στην κοιτίδα του Παναθηναϊκού.

Τα στελέχη του Παν.Κι., μέσω της μελέτης που παρουσίασαν, έδωσαν μορφή και εικόνα σε αυτό που οραματίζονται εκατομμύρια οπαδών του συλλόγου. Και κυρίως το έκαναν _όχι στο Ελληνικό, στον Βοτανικό ή στο Μαρούσι_ αλλά στην περιοχή όπου γεννήθηκε και γιγαντώθηκε ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος.

Δύσκολο, αν όχι αδύνατο

Ας μην κρυβόμαστε όμως πίσω από το δάχτυλό μας. Το εγχείρημα που παρουσίασε το Παν.Κι. είναι εξαιρετικά δύσκολο, για να μην πω αδύνατο, ιδίως δεδομένης της λειτουργίας του (νεο)ελληνικού κράτους αλλά και της παρούσας οικονομικής κρίσης.

Ειλικρινά δεν ξέρω πώς μπορούν να ξεπεραστούν ένα σωρό γραφειοκρατικά (ουσιώδη και μη) ζητήματα που θα προκύψουν από τη στιγμή που θα αρχίσει η επίσημη προσπάθεια για την υλοποίηση της εν λόγω πρότασης. Ό πως επίσης, αναζητώ και μια πειστική και εμπεριστατωμένη απάντηση για το πώς δεν θα μπλοκάρει και θα βρεθεί λύση στη μετακίνηση των σχολικών εγκαταστάσεων στα Προσφυγικά, αλλά και πώς και από ποιον θα χρηματοδοτηθεί ένα τέτοιο κολοσσιαίο έργο στο κέντρο της Αθήνας, υπό τις υπάρχουσες οικονομικές συνθήκες.

Προφανώς δεν είναι εύκολη υπόθεση η αλλαγή φοράς και η κατασκευή ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου, η απαλλοτρίωση κτιρίων και η κατασκευή τους σε όμορους χώρους, σε μια περιοχή που είναι ιδιαίτερα βεβαρημένη.

Δεν χρεώθηκε κανείς...

Τι είχε όμως και τι έχασε ο Παναθηναϊκός; Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω την πρεμούρα ορισμένων για να βγάλουν σκάρτη, ανεδαφική και απογοητευτική την πρόταση του Παν.Κι. προτού καν καταλαγιάσει η σκόνη από την παρουσίαση. Μήπως χρεώθηκε έστω κι ένα ευρώ η ΠΑΕ για τη μελέτη, όπως π.χ. συνέβη με την υπόθεση του Βοτανικού; Όχι βέβαια. Άρα προς τι η άμεση κινητοποίηση για να χαρακτηριστεί το πρότζεκτ ως κοροϊδία;

"Απόλυτα πραγματοποιήσιμο το γήπεδο" λέει ο αρχιτέκτονας Κ.Βενέρης

Τις είδαμε άλλωστε και τις άλλες τις προτάσεις, τις… εμπεριστατωμένες και… τις δεμένες από παντού για να μην υπάρξει πρόβλημα και δακρύσαμε. Και είδαμε και τα αποτελέσματα που έφεραν και πόσο κόστισαν στον σύλλογο όχι μόνο οικονομικά.

Εγώ λοιπόν αυτό που εξέλαβα είναι ότι γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια για να δοθεί λύση σε ένα πρόβλημα που ταλανίζει επί πολλά χρόνια τον σύλλογο. Κι επίσης ξέρω ότι τα όνειρα δίνουν ελπίδα και ζωή στον άνθρωπο. Γι’ αυτό και λέω να ακολουθήσω (και προτρέπω και τους οπαδούς του Παναθηναϊκού να το κάνουν) εκείνα τα ωραία λόγια του ποιητή Άλκη Αλκαίου στο "Πόρτο Ρίκο", που μέσω της φωνής του Βασίλη Παπακωνσταντίνου μας είπε: «Αξίζει, φίλε, να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»…