Ο Παναθηναϊκός για ακόμη ένα παιχνίδι έπαιξε με τη φωτιά στη Λεωφόρο αλλά τούτη τη φορά, για καλή του τύχη και έχοντας την πολύτιμη συνεισφορά τού Καπίνο, δεν κάηκε. Συγκριτικά πάντως με άλλες περιπτώσεις οι Πράσινοι διαχειρίστηκαν πολύ καλύτερα την αναμέτρηση με τον Πλατανιά, ιδίως προς το τέλος του 90λεπτου, δείγμα του ότι τουλάχιστον μαθαίνουν…

Η μπάλα _όταν άρχισε να καίει_ κυκλοφόρησε σωστά, οι παίκτες δεν πανικοβλήθηκαν, είχαν καθαρό μυαλό, εκμεταλλεύτηκαν όλο το μήκος και το πλάτος του γηπέδου, έκοψαν τον αέρα των αντιπάλων τους και το παιχνίδι ολοκληρώθηκε αισίως δίχως… περιπέτειες.

Δεν ήθελε και πολύ πάντως για να γίνει η στραβή. Ιδίως στο α’ ημίχρονο αλλά και στο ξεκίνημα του β’ η εικόνα του Παναθηναϊκού ήταν ιδιαίτερα προβληματική θυμίζοντάς μας για πολλοστή φορά ότι η ομάδα του Αναστασίου απέχει πολύ απ’ το να μπορέσει να κυριαρχήσει και να επιβάλει τον ρυθμό της στο μεγαλύτερο μέρος ενός αγώνα. Επί του παρόντος, αρκείται σε μικρά καλά διαστήματα, και αν...

Είναι πασιφανές, και το διαπιστώνουμε σε κάθε αναμέτρηση (ακόμη και τις καλές ημέρες), ότι οι Πράσινοι παρουσιάζουν μόνιμα σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή τους. Και όπως φαίνεται, κάπως έτσι θα πορευτούν μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου. Ο Παναθηναϊκός θα παραμείνει μια ομάδα του ύψους και του βάθους. Μια ομάδα που θα παίζει καλύτερα απ’ τον πανάκριβο Ολυμπιακό στο μεταξύ τους παιχνίδι, που θα ρίχνει τεσσάρες στις Καλλονές και στους Λεβαδειακούς αλλά και που θα γκελάρει εντός από τους Πανθρακικούς και θα της κάνει 9-3 τελικές σε ένα ημίχρονο και θα της παίρνει την κατοχή της μπάλας για ένα μεγάλο διάστημα ο τρίτος από το τέλος της βαθμολογίας Πλατανιάς. Τέτοια ομάδα είναι ο Παναθηναϊκός…

Κι επειδή τούτο δύσκολα θα αλλάξει στη διάρκεια της εφετινής σεζόν (αφού δεν πρόκειται να γίνει ξάφνου η ανίκητη ομάδα που θα μοιράζει τριάρες) κατά τη γνώμη μου το ζητούμενο στο υπόλοιπο της κανονικής περιόδου για τον Αναστασίου και τα… νεούδια του είναι να «χτίσουν» χαρακτήρα και να προετοιμαστούν όσο καλύτερα μπορούν για τα πλέι οφ. Διότι εκεί θα παιχτεί όλο το παιχνίδι…

Ο κόσμος να χαλάσει, ο Παναθηναϊκός θα βρίσκεται στην τετράδα των πλέι οφ κι εκεί θα έχει την ευκαιρία του για να κάνει την υπέρβαση. Οι αντίπαλοι γνωστοί (ΠΑΟΚ, Ατρόμητος, Αστέρας Τρίπολης) και οι πιθανότητες μοιρασμένες, αφού οι διαφορές μεταξύ των τεσσάρων ομάδων δεν είναι σημαντικές, αν εξαιρέσει κανείς το βάθος που διαθέτει σε λύσεις ο ΠΑΟΚ. Κατά τα άλλα, όλα τα παιχνίδια, όπως φάνηκε και στον α’ γύρο, είναι ανοιχτά και τα πάντα μπορούν να συμβούν. Γι’ αυτό και επιμένω ότι το υπόλοιπο της σεζόν θα πρέπει να είναι μια καλή προετοιμασία για τα έξι ματς των πλέι οφ, όπου θα παιχτεί όλη η χρονιά για τους Πράσινους…

Τέλος, επιγραμματικά, κρατάω από το παιχνίδι με τον Πλατανιά:

-Μια ακόμη εξαιρετική εμφάνιση από τον Καπίνο που έτσι θα πάει Μουντιάλ.

-Τον πανταχού παρόντα Πράνιτς που ίσως έκανε το καλύτερό του παιχνίδι με το Τριφύλλι.

-Τον Αμπεΐντ που αν και δεν σου γεμίζει το μάτι, δίνει λύσεις σε γκολ (5) και ασίστ (4)

-Τον θετικότατο και σταθερότατο Νάνο.

-Τον Ζέκα που όταν πέρασε κεντρικός στα χαφ στο 4-2-3-1 ήταν πολύ καλός, δείχνοντας ότι αυτός ο ρόλος του πάει περισσότερο.

-Το πρώτο θετικό 30λεπτο του Μπαϊράμι.

-Το κοουτσάρισμα του Αναστασίου που γενικώς το «πάλεψε» («μυρίστηκε» την επερχόμενη κόκκινη του Λαγού, άλλαξε σύστημα όταν είδε ότι δεν του έβγαινε η αρχική διάταξη, «έδεσε» την άμυνα όταν χρειάστηκε μεταφέροντας τον Τριανταφυλλόπουλο δεξιά, έδωσε πλάτος με την είσοδο του Μπαϊράμι κλπ).

Τι δεν κρατάω:

-Την απομόνωση του Μπεργκ.

-Τα πολλά ανεκμετάλλευτα κόρνερ.

-Τον πανικό στα στημένα και στις σέντρες του αντιπάλου στο κέντρο της άμυνας.

-Την ευκολία με την οποία φτάνει ο αντίπαλος στην περιοχή του Παναθηναϊκού.

-Την έλλειψη παραγωγικότητας σε ένα ακόμη ματς.