Σύμφωνοι, η θέση του Παναθηναϊκού (βάσει Ιστορίας, φανέλας και μεγέθους) προφανώς και δεν είναι 16 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό και οχτώ πίσω από τον ΠΑΟΚ. Ούτε βεβαίως ταιριάζει σε έναν σύλλογο τέτοιου βεληνεκούς να δίνει ντέρμπι για την τρίτη θέση με τον Ατρόμητο το ερχόμενο Σάββατο. Υπό άλλες συνθήκες, ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να διεκδικεί πρωτάθλημα…

Υπό άλλες συνθήκες όμως. Διότι πλέον, θέλοντας και μη, οι Πράσινοι είναι αναγκασμένοι, εκ των πραγμάτων και μέχρι νεοτέρας, να κυνηγούν ένα καλό πλασάρισμα στην πρώτη πεντάδα της βαθμολογίας προκειμένου, καταρχάς να εξασφαλίσουν το εισιτήριο για την έξοδο στην Ευρώπη (το αν τελικά θα συμμετάσχουν προφανώς είναι άλλη ιστορία) και εν συνεχεία να διεκδικήσουν μέσω των πλέι οφ ό,τι καλύτερο μπορούν, δηλαδή τη συμμετοχή στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ.

Αναστασίου: "Μόνος αντίπαλος ο εαυτός μας"

Ας μην κρυβόμαστε, κι ας μην φοβόμαστε να το λέμε. Αυτοί είναι οι αντικειμενικοί στόχοι του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα, συν το Κύπελλο, στο οποίο βάσει κλήρωσης (Ολυμπιακός Βόλου ή Αστέρας Μαγούλας ο αντίπαλος στους «8» και ένας εκ των ΟΦΗ/Καλλονής - Αιγινιακού/Πανιωνίου στους «4») ο τελικός είναι μονόδρομος.

Ο κόσμος εκτιμά και χειροκροτεί

Ανεξάρτητα όμως από την πορεία που θα έχει διαγράψει στο τέλος της σεζόν η εφετινή ομάδα, ακόμη κι αν έρθει το χειρότερο δυνατό σενάριο, θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός θα έχει αποκομίσει πολλά και σημαντικά οφέλη, αγωνιστικά και μη.

Ήδη άλλωστε φαίνεται το δέσιμο που δημιουργείται μεταξύ ομάδας και κόσμου. Εστω κι αν δεν υπάρχουν οι μεγάλες φίρμες στο ρόστερ για να αποθεωθούν (όπως συνέβαινε παλαιότερα με τον Σισέ, τον Λέτο, τον Καραγκούνη, τον Σαλπιγγίδη κ.ά.) , οι οπαδοί δείχνουν να εκτιμούν ότι γίνεται μια αξιοπρεπής ποδοσφαιρική προσπάθεια. Γι’ αυτό και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, χειροκροτούν πάντοτε τον ιδρώτα που χύνουν οι Πράσινοι.

Διότι αν μη τι άλλο, η ομάδα που χτίζει ο Γιάννης Αναστασίου χύνει μπόλικο ιδρώτα μέσα στο γήπεδο. Τρέχει, μάχεται και μοχθεί για να πετύχει κάτι, για να γίνει καλύτερη, για να νικήσει. Και μπορεί κάποιες (αρκετές) φορές να μην καταφέρνει να παίζει καλά ή να φέρνει νίκες, ωστόσο ποτέ δεν θα πεις ότι αυτή η ομάδα σε κοροϊδεύει.

Στο κυνήγι του "πράσινου" χατ-τρικ

Το δημοσιοϋπαλληλίκι, οι αγγαρείες και γενικώς οι ποδοσφαιριστές που ένιωθες ότι σου έκαναν χάρη που αγωνίζονταν στον Παναθηναϊκό, ανήκουν πια στο παρελθόν. Ούτε χρυσά συμβόλαια υπάρχουν, ούτε σουπερστάρ, ούτε μεγάλες ποδοσφαιρικές κλάσεις, ούτε βεντέτες (εξαιρουμένου ίσως του Μπεργκ, ο οποίος όμως σε καμία περίπτωση δεν συμπεριφέρεται ως τέτοια φίρμα).

Νέοι που παίζουν μπάλα

Ο Παναθηναϊκός του Μπεργκ, του Ζέκα, του Μέντες, του Καρέλη, του Μαρινάκη, του Λαγού κ.λπ. κάθε άλλο παρά μια ιλουστρασιόν και φανταχτερή ομάδα είναι, που θα γεμίσει το γήπεδο λόγω των σημαντικών ονομάτων που διαθέτει. Είναι ωστόσο ένα σύνολο, το οποίο δικαιώνει όσους έχουν αποφασίσει να το στηρίξουν εφέτος, κυρίως με φυσική παρουσία στο γήπεδο.

Ο ΠΑΟ μπορεί να μην είναι φτιαγμένος από χρυσάφι αλλά είναι δομημένος με άλλα πιο σημαντικά υλικά, όπως είναι το φιλότιμο, η δίψα, η αυταπάρνηση, η ταπεινοφροσύνη, η εργατικότητα, η φιλοδοξία και άλλα τέτοια που δεν αγοράζονται…

Κυρίως όμως, έπειτα από πολλά χαμένα χρόνια, ο εφετινός Παναθηναϊκός είναι δομημένος με ποδοσφαιρική λογική. Αυτό θεωρώ ότι είναι το βασικό συστατικό, το οποίο κάνει αυτή την ομάδα ελκυστική και συμπαθή ακόμη και στους αντιπάλους. Πρωτίστως, διότι είναι νεανική και άφθαρτη αλλά κυρίως διότι προσπαθεί να παίξει ωραίο, θεαματικό, επιθετικό ποδόσφαιρο.