Περιμένοντας το μοιραίο

Ο Παναθηναϊκός επιβεβαίωσε στη Ριζούπολη μια περίεργη ποδοσφαιρική θεωρία που θέλει την ομάδα η οποία σκοράρει νωρίς σε έναν αγώνα, να αποπροσανατολίζεται στη συνέχεια, χάνοντας πλήρως την αυτοσυγκέντρωσή της!

Τα’ θελε και τα’ παθε λοιπόν ο Παναθηναϊκός απέναντι στον Απόλλωνα. Προηγήθηκε νωρίς στο σκορ, είχε την ευκαιρία να καθαρίσει τον αγώνα αλλά μάλλον «κάθησε» στο καταπληκτικό γκολ του Μπεργκ περιμένοντας το… μοιραίο, το οποίο και δεν άργησε.

Η αντίδραση του Κοτσόλη στο γκολ που πέτυχε η Ελαφρά Ταξιαρχία στο ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου, δυστυχώς θύμισε παιχνίδι παλαιμάχων, ενώ το… επιθετικό φάουλ που έκανε ο Μέντες στον 34χρονο γκολκίπερ και ο νεοεισελθών Παντελιάδης που σκόραρε εντελώς αμαρκάριστος, ήρθαν να επιβεβαιώσουν τον αστείο τρόπο με τον οποίο πολλές φορές συμπεριφέρεται αυτή η ομάδα αμυντικά και δη στα στημένα.

Παναθηναϊκός-Απόλλων 1-1

Το πρόβλημα όμως σε αυτό το ματς δεν ήταν η άμυνα. Ο Παναθηναϊκός ήταν κάκιστος δημιουργικά. Αν και είχε την κατοχή της μπάλας, δεν την διαχειρίστηκε σωστά. Μολονότι προσπαθούσε να παίξει ορθολογικά και να δώσει πλάτος στο παιχνίδι του, ανοίγοντας τον Απόλλωνα, δεν βρήκε τις κατάλληλες λύσεις και γι’ αυτό δεν δημιούργησε κλασικές ευκαιρίες για να σκοράρει.

Εξαιρουμένου του Μέντες που είχε θετική παρουσία (εκτός βεβαίως από τη φάση του γκολ), οι υπόλοιποι στα χαφ κινήθηκαν σε επιδόσεις κάτω του μετρίου. Ο Αμπεΐντ ήταν επιεικώς απαράδεκτος και θα έπρεπε να έχει αντικατασταθεί από το ημίχρονο, ο Πράνιτς ελάχιστος (ακόμη τον περιμένουμε να πάρει την ομάδα στις πλάτες του όταν η μπάλα «καίει») και ο Λαγός μετριότατος. Βοήθειες δεν έδωσαν ούτε ο Κλωναρίδης, ούτε ο Ατζαγκούν όταν πέρασαν στο γήπεδο, και κάπως έτσι εξαφανίστηκαν στο β’ ημίχρονο (οι θετικοί του α’ μέρους) Μπεργκ και Καρέλης.

Σε κακή μέρα και ο Αναστασίου

Σε κακή μέρα βρέθηκε και ο προπονητής του Παναθηναϊκού, που όμως είχε να αντιμετωπίσει και τις σοβαρές (αναγκαστικές) απουσίες του Ζέκα, του Φιγκερόα και του Σίλντενφελντ. Και ιδίως οι δυο πρώτοι, έλειψαν πολύ βλέποντας, έστω και εκ των υστέρων, τον αποψινό Αμπεΐντ και τον άδειο πάγκο σε λύσεις σκοραρίσματος. Το πλάνο του Αναστασίου γενικώς δεν βγήκε στη Ριζούπολη, όπως βεβαίως και η έμπνευση για χρησιμοποίηση του Κοτσόλη αντί του Καπίνο.

Ολα αυτά όμως είναι μαθήματα για μια ομάδα που, επιμένω να το λέω ότι, τώρα χτίζεται και διαμορφώνει χαρακτήρα. Οσο κι αν απογοητεύουν οι απώλειες βαθμών, δεν πρέπει να ξεχνάμε την αφετηρία και τον αντικειμενικό στόχο του εφετινού Τριφυλλιού.

Μέσα σε αυτό το κλίμα πάντως, ο Παναθηναϊκός έδωσε το δικαίωμα σε αυτόν τον θαυμάσιο ρέφερι, τον Ζαχαριάδη με το όνομα, να πραγματοποιήσει μια καταπληκτική παράσταση, θυμίζοντάς μας θρύλους της ελληνικής διαιτησίας. Τον Καλόπουλο, τον Παπαδάκο, τον Παπαπέτρου, τον Αγγελάκη, τον Νίκου, τον Ευθυμιάδη και φυσικά τον κορυφαίο όλων, τον Γιώργο τον Μποροβήλο.

Αναστασίου: "Κακό η έπαρση και η υπεροψία"

Με τέτοιες εμφανίσεις ο άνθρωπος αξίζει να γίνει διεθνής για να δοξάσει το ελληνικό ποδόσφαιρο και εκτός συνόρων. Τέτοιο ταλέντο δεν πρέπει να περιορίζεται στην Ελλαδίτσα. Αν και νομίζω ότι οι αρμόδιοι της ελληνικής διαιτησίας μετά και το σημερινό, θα τον παρασημοφορήσουν με το σηματάκι τηςFIFAστο στήθος. Θέμα χρόνου είναι. Πάντα άξιος!

Διακοπή λόγω ... κράμπας

Ιδίως η κίνησή του να διακόψει τον αγώνα επειδή ένας παίκτης του Απόλλωνα παραλίγο να σταματήσει το ποδόσφαιρο λόγω… κράμπας, νομίζω ότι θα πρέπει να διδάσκεται από τούδε και στο εξής στα σεμινάρια διαιτησίας της ΚΕΔ.

Όσο για τον Αναστασίου, θεωρώ ότι τα παραείπε στο τέλος. Δεν έγινε δα και τίποτα το σπουδαίο. Ούτε πέντε δεν ήταν οι περιπτώσεις που φώναξαν οι Πράσινοι για πέναλτι. Κι αυτός ο αθεόφοβος ήθελε να πάρει ένα. Πόσο άπληστος… Ούτε βέβαια έχει δίκιο να διαμαρτύρεται που ο Αλβαρες έβγαλε 90 ολόκληρα λεπτά και δεν αποβλήθηκε. Από… αγάπη αγκάλιασε σε δύο φάσεις τον Τριανταφυλλόπουλο και από… θαυμασμό κλάδεψε σε άλλες δύο φάσεις τον Μπεργκ και τον Καρέλη. Κι εδώ που τα λέμε, τι άλλο ήθελε; Ο Αργεντινός τιμωρήθηκε με μια ολόκληρη κίτρινη κάρτα. Όσο για την καθυστέρηση; Τέσσερα ολόκληρα λεπτά και πολύ ήταν. Ας μην είμαστε και πλεονέκτες…

Ούτε έχει και καμία σημασία που η κατοχή μπάλας ήταν 62-38 υπέρ του Παναθηναϊκού, αλλά οι Απολλωνιστές, παρ’ όλα αυτά, είχαν πέντε φάουλ λιγότερα από τους Πράσινους (19-14). Λεπτομέρειες… Να έπαιζες καλά για να κερδίσεις, η γνώριμη επωδός.

Το καλό είναι ότι η ανάπτυξη του ελληνικού ποδοσφαίρου συνεχίζεται. Το προϊόν γίνεται ολοένα και πιο ελκυστικό και κυρίως αξιόπιστο όπως πολύ σωστά μας λένε οι πρόεδροι της ΕΠΟ και της Λίγκας. Όλα λειτουργούν ρολόι…