Ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Αναστασίου είναι σαν τα μικρά παιδιά, που αγκομαχούν για να κάνουν τα πρώτα βήματά τους.

Οπως ακριβώς τα πιτσιρίκια προσπαθούν να περάσουν από το στάδιο του μπουσουλήματος στο περπάτημα, έτσι και οι Πράσινοι κάνουν ένα-δυο βήματα και πέφτουν. Σηκώνονται, ξανακάνουν μερικά βήματα και ξαναπέφτουν. Και πάει λέγοντας.

Δεν ξέρω πόσο καιρό θα πάρει, αλλά κάποια στιγμή θα μάθουν. Μέχρι τότε όμως θα πρέπει να γίνει συνήθεια αυτή η χαρμολύπη που νιώθουν οι φίλοι της ομάδας. Διότι περί χαρμολύπης πρόκειται. Την ώρα που νιώθεις ικανοποιημένος από την προσπάθεια των παικτών του Τριφυλλιού και το ποδόσφαιρο που παίζουν (ή που προσπαθούν να παίξουν), αφού διαπιστώνεις ότι δεν είναι κατώτεροι από τους αντιπάλους τους, την ίδια στιγμή οι βαθμοί χάνονται ο ένας μετά τον άλλο.

Ήταν καλύτερος ο Ολυμπιακός στο ντέρμπι της Λεωφόρου, που κρίθηκε από μια αδράνεια στο τελευταίο λεπτό; Ή μήπως άξιζε ο ΠΑΟΚ τη νίκη στην Τούμπα, με τον Μπεργκ να αστοχεί σε πέναλτι στο φινάλε του αγώνα; Δεν το νομίζω…

Οπως επίσης δεν νομίζω ότι ήταν δίκαιες, βάσει απόδοσης, οι εντός έδρας γκέλες με Βέροια, Πανθρακικό και Ατρόμητο. Αν συνυπολογίσουμε και τα φαλτσοσφυρίγματα που υπήρξαν σε κάποια ματς, ο Παναθηναϊκός αδικείται κατάφορα από τη βαθμολογική συγκομιδή που έχει μέχρι στιγμής.

Τι να το κάνεις όμως; Δεν αλλάζουν ούτε τα αποτελέσματα, ούτε κι η βαθμολογία. Ούτε κι οδηγεί κάπου η γκρίνια, η μουρμούρα, η μεμψιμοιρία και γενικώς η αρνητική αύρα. Ευτυχώς να λέμε μάλιστα, που οι οπαδοί, οι οποίοι επιλέγουν να πάνε στο γήπεδο, το κάνουν με την καρδιά τους στηρίζοντας στο έπακρο την προσπάθεια που καταβάλλουν οι Πράσινοι (κι αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το μεγαλύτερο κέρδος στην εφετινή πορεία)…

Αν πρέπει όμως να αλλάξει κάτι, αυτό είναι οι κακές συνήθειες που έχει αρχίσει να αποκτά η ομάδα του Αναστασίου, η οποία ώρες ώρες δείχνει αυτοκαταστροφική. Πώς αλλιώς να εξηγηθούν οι… αυτοκτονικές τάσεις, που συνήθως βγάζουν οι Πράσινοι, κυρίως στο ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου και δη στο 20λεπτο 46’-65’, κι ενώ προηγούνται στο σκορ;

Εχουμε και λέμε:

1η περίπτωση: Παναθηναϊκός-Βέροια 1-1

Το Τριφύλλι παίρνει προβάδισμα με τον Αμπεΐντ στο 44’ αλλά δέχεται την ισοφάριση στο 54’ από τον Φαρντού.

2η περίπτωση: Παναθηναϊκός-Αστέρας Τρίπολης 2-1

Ο ΠΑΟ προηγείται στο σκορ με τον Μπεργκ στο 59’ αλλά στο αμέσως επόμενο λεπτό (60’) δέχεται την ισοφάριση από τον Ντε Μπλάσις. Με γκολ του Φιγκερόα πάντως έρχεται τελικά η νίκη (2-1) σε ένα από τα λίγα ματς που υπήρξε αντίδραση και θετική εξέλιξη.

3η περίπτωση: ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός 2-1

Ο Μπεργκ δίνει και πάλι το προβάδισμα μόλις στο 21’, αλλά μόλις έξι λεπτά αργότερα (27’) ο Στοχ ισοφαρίζει, ενώ στο 48’ ο Αθανασιάδης πετυχαίνει το 2-1.

4η περίπτωση: Παναθηναϊκός-Πανθρακικός 1-2

Οι φιλοξενούμενοι προηγούνται στο 18’ με τον Ζεκίνια και παρά το ότι ο Φιγκερόα ισοφαρίζει στο 67’, οχτώ λεπτά αργότερα (75’) ο ΠΑΟ δέχεται ένα ακόμη γκολ και χάνει.

5η περίπτωση: Παναθηναϊκός-ΠΑΣ Γιάννινα 3-1

Ενα ακόμη ματς που το Τριφύλλι παίρνει προβάδισμα με τον Μπεργκ (32’) αλλά δέχεται την ισοφάριση στο ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου (51’) από τον Ντε Βινσέντι. Πρόκειται για το δεύτερο παιχνίδι που υπήρξε αντίδραση και νίκη, με τα δύο γκολ του Καρέλη στο 83’ και στο 90’.

6η περίπτωση: Απόλλων-Παναθηναϊκός 1-1

Και πάλι ο Μπεργκ βάζει μπροστά τον Παναθηναϊκό μόλις στο 6’ και πάλι όμως με την έναρξη του β’ ημιχρόνου οι Πράσινοι δέχονται την ισοφάριση, τούτη τη φορά από τον Παντελιάδη στο 47’.

7η περίπτωση: Παναθηναϊκός-Ατρόμητος 1-2

Ο Μπεργκ έκανε και πάλι το χρέος του στο 42’, αλλά ένα ακόμη «μπλακ άουτ» σημειώθηκε στο διάστημα 60’-65’ και με δύο γκολ του Ιγκλέσιας ο Παναθηναϊκός γνώρισε ακόμη μια ήττα.

Οπως διαπιστώνετε, ούτε μία ούτε δύο αλλά εφτά είναι οι περιπτώσεις που το Τριφύλλι δεν μπόρεσε να κρατήσει το προβάδισμα που πήρε, όπως επίσης πάμπολλες είναι και οι φάσεις κατά τις οποίες η «πράσινη» άμυνά… τρυπήθηκε από την καρδιά της περιοχής και από στημένα χτυπήματα.

Ανατρέξτε, αν θέλετε, στα βίντεο με τα γκολ που έχει δεχθεί ο Παναθηναϊκός και θα δείτε ότι τα περισσότερα είναι «καρμπόν». Ξανά και ξανά με παρόμοιο τρόπο, κάτι που σημαίνει ότι σε τούτη την ομάδα η επανάληψη δεν είναι μήτηρ μαθήσεως…

Πού πηγάζει το πρόβλημα λοιπόν; Στη συνολική αμυντική λειτουργία; Στους αμυντικούς αυτούς καθ’ αυτούς; Στην έλλειψη σταθερού αμυντικού κορμού; Στην αυτοσυγκέντρωση των παικτών; Στην έλλειψη καθαρού μυαλού; Στη απουσία επικοινωνίας; Σε κάτι άλλο; Όπως παραδέχθηκε πάντως και ο Αναστασίου, ούτε ο ίδιος έχει απάντηση στο ερώτημα. Ας την βρει όμως γιατί είναι κρίμα να χάνονται τσάμπα βαθμοί, τους οποίους η ομάδα αξίζει με βάση την απόδοσή της.

Όπως βεβαίως, πέραν των απαντήσεων, ο κόουτς θα πρέπει να βρει μια λύση και με τους έμπειρους παίκτες, οι οποίοι, εξαιρουμένου του Μπεργκ, αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων μέχρι στιγμής.