Υπάρχουν εκείνα τα παιχνίδια που τα κερδίζουν οι φανέλες, οι έδρες, οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές, ακόμη και οι… διαιτητές και υπάρχουν κάποια ματς που «ανήκουν» στους προπονητές. Κι έχω την αίσθηση ότι η κυριακάτικη νίκη του Παναθηναϊκού επί του ΠΑΟΚ ανήκει εξ’ ολοκλήρου στον Γιάννη Αναστασίου.

Ο 40χρονος τεχνικός, πρωτάρης στην προπονητική, νίκησε κατά κράτος τον πολύπειρο Χουμπ Στέφενς της 20ετους καριέρας στους πάγκους του γερμανικού και του ολλανδικού πρωταθλήματος, κάτοχο ενός Κυπέλλου UEFA και «προπονητή του αιώνα» για τους οπαδούς της Σάλκε, παρακαλώ! Διότι όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να τον ισοπεδώσουν και να τον απομυθοποιήσουν, όπως συμβαίνει συνήθως στην Ελλάδα, δεν παύει να είναι ένας προπονητής επιπέδου Μπουντεσλίγκα, κι ας μην έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα στη χώρα μας.

Ο Αναστασίου λοιπόν θεωρώ ότι κέρδισε το πρώτο του μεγάλο παράσημο στο εφετινό πρωτάθλημα. Οχι διότι επικράτησε του Στέφενς αλλά διότι μέσα από δύσκολες συνθήκες (απουσίες, περιορισμένες επιλογές, νεανικό ρόστερ, απειρία, διαφορά επιπέδου και λύσεων στο δυναμικό των δύο συλλόγων κλπ) παρέταξε στο γήπεδο μια πολύ καλά διαβασμένη και κατάλληλα προετοιμασμένη ομάδα, που πραγματοποίησε σχεδόν το τέλειο ματς απέναντι στον Δικέφαλο, με τον οποίο θα δώσει τη μεγάλη μάχη στα πλέι οφ.

Για τους Πράσινους πάντως, δεν έχει τόση σημασία αυτή καθ’ αυτή η νίκη, αλλά το γεγονός ότι με την εμφάνιση που πραγματοποίησαν, κέρδισαν το δικαίωμα να ελπίζουν πως, εφόσον παρουσιάσουν ανάλογη εικόνα στα πλέι οφ, θα παίξουν επί ίσοις όροις για το εισιτήριο στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και πιθανότατα θα το πάρουν κιόλας. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι το συγκεκριμένο ματς μπορεί να αποτελέσει μια σημαντική παρακαταθήκη για το (άμεσο) μέλλον τούτης της ομάδας, που σε πρώτη φάση θα πιστέψει πολύ περισσότερο στην αξία και στις δυνατότητές της.

Εκείνο που πρέπει να τονιστεί είναι πως δεν ήταν εύκολα διαχειρίσιμο για τον προπονητή του Παναθηναϊκού το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Πράσινοι προέρχονταν από γκέλα στο Ηράκλειο και ήττα στην Τρίπολη με ταυτόχρονη πτώση από την τέταρτη στην πέμπτη θέση της βαθμολογίας. Λογικό ήταν τα ανεπιτυχή αποτελέσματα, η κριτική που ασκήθηκε και ο φόβος μιας τρίτης σερί αποτυχίας να βαρύνουν το κλίμα, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη πίεση και ένταση σε ένα σύνολο νεανικό και άπειρο.

Παρ’ όλα αυτά, ο κόουτς διαχειρίστηκε την κατάσταση εξαιρετικά και προετοίμασε την ομάδα του σε όλα τα επίπεδα (ψυχολογικά και αγωνιστικά). Από το πρώτο λεπτό της αναμέτρησης άλλωστε φάνηκε η αποφασιστικότητα των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού που κυνηγούσαν την μπάλα σαν μανιασμένοι. Δεν ήταν όμως μόνο θέμα πάθους και διάθεσης, αφού το Τριφύλλι πραγματοποίησε ένα καταπληκτικό παιχνίδι και σε επίπεδο τακτικής.

Το 4-4-2 με ρόμβο που παρέταξε ο Αναστασίου λειτούργησε υποδειγματικά και εγκλώβισε τους πολυδιαφημισμένους άσους του ΠΑΟΚ που δεν μπορούσαν να αλλάξουν δεύτερη σωστή πάσα και που έκαναν όλα κι όλα δύο σουτ! Κι επειδή η στατιστική κάποιες φορές λέει την αλήθεια: 16-2 ήταν οι τελικές προσπάθειες, 24-13 τα κλεψίματα, 10-1 τα κόρνερ και 30-57 τα λάθη σε ένα παιχνίδι που θα άγγιζε την τελειότητα για τον ΠΑΟ αν ο Δικέφαλος δεν σκόραρε στις καθυστερήσεις.

Για να συμβεί αυτό βεβαίως, η τετράδα των μέσων έκανε καταπληκτική δουλειά τρέχοντας επί δύο: πρώτος και καλύτερος ο Ζέκα που ήταν πανταχού παρών, ο Λαγός και ο Αμπέντ με πολλή και καλή αθόρυβη δουλειά και ο Ατζαγκούν (στο καλύτερο παιχνίδι του) που βοήθησε τόσο δημιουργικά όσο και ανασταλτικά.

Αυτοί οι τέσσερις μαζί με τους Μπεργκ και Καρέλη που πίεζαν ψηλά τους αντιπάλους, αλλά και τους Νάνο (έκανε πολύ μεγάλο ματς!) και Τριανταφυλλόπουλο που επίσης ανέβαιναν και βοηθούσαν, έπνιξαν τον ΠΑΟΚ, ενώ σε εξαιρετική μέρα βρέθηκε και το κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Ο Σίλντενφελντ ήταν άλλος παίκτης συγκριτικά με αυτά που απέδωσε στον α’ γύρο και ο Κουτρουμπής αλάνθαστος. Μόνο ο Καπίνο δεν ήταν καλός, διότι απλά δεν χρειάστηκε να κάνει το παραμικρό στο πιο ξεκούραστο παιχνίδι της καριέρας του.

Επειδή πάντως η κριτική (ιδίως) στους προπονητές είναι συνηθισμένο και εύκολο χόμπι στην Ελλάδα κι επειδή κατά καιρούς τα έχει ακούσει ο Αναστασίου για επιλογές του, μην έχετε αμφιβολία ότι πριν από το ματς και στο άκουσμα της ενδεκάδας και της τακτικής που θα ακολουθούσε ο Παναθηναϊκός, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μουρμούρισαν (δεν σας κρύβω ότι κι εγώ είχα τις ενστάσεις μου). Ακουσα πολλά και διάφορα από φίλους ή συναδέλφους για τον επικίνδυνο και ανοιχτό ρόμβο, για την απουσία από τους έντεκα του κορυφαίου της Τρίπολης Κλωναρίδη, για τη μη χρησιμοποίηση του Ρισβάνη, για τον Τριανταφυλλόπουλο που θα έπαιζε και πάλι δεξί μπακ. Κλασικές… ανησυχίες στον εφετινό Παναθηναϊκό.

Κι ήρθε η εμφάνιση της ομάδας για να δικαιώσει απόλυτα τον προπονητή Αναστασίου για το πλάνο και τις επιλογές του, ρίχνοντας μια σφαλιάρα όλους εμάς τους… προπονητές της εξέδρας και του Football Manager, που πολλές φορές ασκούμε εκ του ασφαλούς και εκ των υστέρων κριτική.

Τέτοιες προπονητικές νίκες πάντως είναι που δίνουν πόντους στους τεχνικούς. Σκεφτείτε ότι ακόμη κι ο Αλέφαντος έφτασε στο σημείο να πει καλό λόγο για τον προπονητή του Παναθηναϊκού! Αν και ο Αναστασίου από την αρχή της χρονιάς κατορθώνει και κερδίζει συμπάθειες μέρα με τη μέρα. Κι όχι μόνο από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού που αναγνωρίζουν την (υπερ)προσπάθεια που καταβάλλει ή τους παίκτες του που τον ζουν καθημερινά στις προπονήσεις και έχουν να λένε για τη δικαιοσύνη και την αξιοκρατία που επικρατεί στην ομάδα αλλά συνολικά από την ποδοσφαιρική πιάτσα.

Τούτο νομίζω είναι και το πιο σημαντικό παράσημο για τον πρωτάρη προπονητή του Παναθηναϊκού που χαίρει της εκτίμησης των αντιπάλων αλλά και γενικότερα ανθρώπων με εμπειρία, γνώσεις και παραστάσεις στο ποδόσφαιρο. Το γεγονός ότι ακόμη και ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ έλεγαν μετά το παιχνίδι της Λεωφόρου πως αν είχαν τον Αναστασίου στον πάγκο τους θα χτυπούσαν το πρωτάθλημα (!) καταδεικνύει την καλή γνώμη που έχει σχηματίσει η ποδοσφαιρική πιάτσα για τον «Ολλανδό», ο οποίος, κακά τα ψέματα, αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο κέρδος στον εφετινό Παναθηναϊκό…