Ο Παναθηναϊκός του πρώτου γύρου δεν θα είχε κατορθώσει ποτέ να γυρίσει ένα ματς στο οποίο θα ήταν μέτριος και θα δεχόταν την ισοφάριση στο 80’. Στο 1-1 θα έμενε το ματς με τον Απόλλωνα, για να μην σας πω ότι θα ακολουθούσε και δεύτερο γκολ εις βάρος του και τελικά θα έφευγε χαμένος από το γήπεδο.

Κι όμως ο Αναστασίου και οι παίκτες του, παρά την ψυχρολουσία της γκολάρας (και σε δημιουργία και σε εκτέλεση) που πέτυχε ο Αμπροουζ δέκα λεπτά πριν από το φινάλε, αντέδρασαν εξαιρετικά. Διατήρησαν την ψυχραιμία τους και την ταυτότητα που έχουν ως ομάδα, κράτησαν την μπάλα κάτω και προσπάθησαν να παίξουν το ποδόσφαιρο τους με καθαρό μυαλό και δίχως ίχνος εκνευρισμού, άγχους και πίεσης, μολονότι βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο. Και όχι απλά πήραν τη νίκη αλλά, με την επίτευξη του τρίτου τέρματος, απέφυγαν τις περιπέτειες και το δεδομένο άγχος που θα είχαν στα τελευταία λεπτά.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο Παναθηναϊκός αλλάζει, μεγαλώνει, ωριμάζει, γίνεται καλύτερος και κυρίως πιο αποτελεσματικός. Το είπε κι ο Αναστασίου στην πρόσφατη συνέντευξή του στον Guardian ότι η ομάδα του «είναι σαν ένα μωρό που αρχίζει να αναπτύσσεται, να περπατάει και να μιλάει». Και τούτο νομίζω ότι είναι το πιο ενδιαφέρον με τον εφετινό Παναθηναϊκό καθώς παιχνίδι με το παιχνίδι βλέπεις την πρόοδο που παρουσιάζει σε ατομικό επίπεδο αλλά και συνολικά ως ομάδα και ως χαρακτήρας.

Προφανώς θα υπάρξουν και οι κακές ημέρες, όπως ήταν για παράδειγμα η ήττα με 1-0 από τον ΟΦΗ την περασμένη Τετάρτη στο Κύπελλο. Ωστόσο θεωρώ ότι το σημαντικότερο στοιχείο που προκύπτει για το Τριφύλλι του Αναστασίου είναι ότι διαμορφώνει χαρακτήρα νικητή και μπορεί να κερδίσει παιχνίδια ακόμη κι όταν δεν είναι στην καλή ημέρα του, προσπαθώντας πάντοτε να παίξει καλό ποδόσφαιρο (έστω κι αν δεν του βγαίνει όλες τις φορές).

Κι η αλήθεια είναι ότι απέναντι και στον Απόλλωνα, οι Πράσινοι κινήθηκαν σε ρηχά νερά. Όπως συνέβη άλλωστε και στο ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα την περασμένη αγωνιστική αλλά και με τους Κρητικούς στο Ηράκλειο. Είναι προφανές ότι το Τριφύλλι δεν διάγει τις καλύτερες ημέρες του μετά το εκκωφαντικό 3-0 επί του Ολυμπιακού και το 4-1 επί του Αρη. Παρ’ όλα αυτά κρατάει χαρακτήρα…

Φαντάζομαι ότι μπορείτε να αντιληφθείτε πόσο σημαντικό είναι για μια ομάδα που δεν έχει σε καλή ημέρα παίκτες κλειδιά όπως είναι ο Ζέκα, ο Πράνιτς, ο Αμπέντ (και που δεν διαθέτει μεγάλο βάθος στον πάγκο) να φτάνει σε μια τέτοια νίκη. Ακόμη και ο Μπεργκ που πέτυχε δυο γκολ, δεν ήταν και στα καλύτερά του. Αυτό όμως δεν εμπόδισε το Τριφύλλι να διευρύνει το αήττητο (για εφτά αγώνες) σερί του στο πρωτάθλημα, κάτι που προφανώς θα του δώσει ακόμη καλύτερη ψυχολογία για τη συνέχεια.

Δεν πρέπει πάντως, η νίκη να ξεγελάσει τους Πράσινους. Διότι αν αφεθούν μόνο στην ικανοποίηση της κατάκτησης των τριών βαθμών, θα χάσουν την ουσία που είναι η αγωνιστική βελτίωση της ομάδας μέσα από τον εντοπισμό, τη μελέτη και τη διόρθωση των πολλών λαθών που έγιναν και στο παιχνίδι με τον Απόλλωνα. Η μεγαλύτερη παγίδα για αυτόν τον νεανικό Παναθηναϊκό είναι να εφησυχάσει…