Η εθνική υπέρβαση των παραθύρων και η εθνική υποχρέωση του Παγκοσμίου

Η Εθνική θα τελειώσει τη διαδικασία των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου με τουλάχιστον έξι νίκες σε δέκα παιχνίδια - ίσως κι επτά, αν καταφέρει περάσει με διπλό από τη Ρίγα στο ματς που ακολουθεί την ερχόμενη Δευτέρα (27/2).

Καθαρά αριθμητικά το (μίνιμουμ) 60% σε αυτή τη διαδικασία ίσως να μην ικανοποιεί τους απαιτητικούς. Αυτούς που πάντα κάτι παραπάνω έχουν να αντιπαραθέσουν. Υπό ποιες συνθήκες επιτυγχάνεται έχει αξία και σημασία ωστόσο, όταν η Τουρκία είναι ήδη εκτός τελικής φάσης, η Κροατία το ίδιο από πολύ νωρίς, όπως επίσης η Πολωνία και η Τσεχία, ενώ η Σέρβοι παλεύουν να προλάβουν την πτήση για Φιλιππίνες - Ιαπωνία - Ινδονησία λίγο πριν η πύλη κλείσει και εγκλωβιστούν στην αίθουσα αναμονής.

Η άλλη Εθνική μετά το Νιούκαστλ

Το θριαμβευτικό 97-92 επί των όρλοβι το απόγευμα της Παρασκευής στο φλογισμένο κλειστό των Άνω Λιοσίων ήταν το αποκορύφωμα της συνεπούς προσπάθειας που συντελέστηκε -παιχνίδι με το παιχνίδι- μετά από εκείνο το σχεδόν σοκαριστικό 78-69 στο μικρό, πλην πανέμορφο, κλειστό των Βρετανών παραπλεύρως του ποταμού Τάιν.

Το υγρό κρύο που διαπερνούσε τα ρούχα, όσων έτυχε να βρισκόμαστε στο Νιούκαστλ ακολουθώντας την αποστολή, εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ πριν από 1,5 χρόνο ήταν παντελώς αναζωογονητικό. Εξ αρχής η Εθνική κατανοούσε πως δεν ήταν άτρωτη, ότι έπρεπε να βάλει έξτρα πόνο, να ενεργοποιήσει όλους τους μηχανισμούς αυτοσυντήρησης για να πατήσει στα πόδια της. Συσπειρωμένη όμως έκτοτε γύρω από έναν ιερό σκοπό έφτασε να κερδίζει με σύνθεση ανάγκης, εξαιτίας επιπλέον απουσιών που προέκυψαν, μια Σερβία που δεν της επιτρέπονταν τα λάθη.

Ρογκαβόπουλος καριέρας, ώριμος Μωραΐτης, ηρωικό σύνολο

Η εμφάνιση καριέρας του Ρογκαβόπουλου με το εθνόσημο, η πληθωρική παρουσία του ολοένα και πιο ώριμου Μωραΐτη στις δύο πλευρές του παρκέ, ηρωικές προσπάθειες όπως εκείνες του Μουράτου, του Χουγκάζ και του Χατζηδάκη, τα τρεξίματα και οι άμυνες των υπολοίπων γέννησαν την απαιτούμενη φλόγα στην εξέδρα και έπεισαν για την επιστροφή από το διψήφιο ντεσαβαντάζ.

Οι ιαχές των μικρών παιδιών, το Ελλάς-Ελλάς και τα εκκωφαντικά "ουουουο" σε κάθε αντίπαλη επίθεση έγιναν η κινητήριος δύναμη για να έρθει πρώτα η παράταση κι ακολούθως η σπουδαία νίκη με ρεσιτάλ ομαδικότητας από τη μία και ατομικής αυτοπεποίθησης από την άλλη. Στοιχεία απαραίτητα σε τέτοιες βραδιές.

Τα παιδιά του Μανωλόπουλου άντεξαν κι γι' αυτό ο ίδιος δήλωσε περήφανος για ό,τι είδε να καταφέρνουν. Διότι ποτέ δεν άφησαν το ματς, ακόμη κι όταν ήταν πολύ πίσω, ποτέ δεν έπαψαν να πιστεύουν ότι είναι ισάξιοι αντιπάλων όπως ο Μιλουτίνοβ, ο Γιάραμαζ ή ο Νταβίντοβατς. Ότι μπορούν να βγάλουν από μύγα ξύγκι και στο τέλος να 'ναι αυτοί που στο τέλος θα πανηγυρίσουν. Τους αρέσει που είναι εκεί, δεν είναι συγκαταβατικό, τους γεμίζει που φορούν τα λευκά ή τα μπλε, τους εξιτάρει να πρεσβεύουν το παρελθόν που κουβαλά αυτή η ομάδα.

Μάθημα για το Παγκόσμιο

Όλο αυτό το εορταστικό σκηνικό που στήθηκε ταυτόχρονα σε παρκέ και κερκίδα είναι η ισχυρή βάση του πώς θα πρέπει ν' αντιμετωπίσει η πλήρης Εθνική τη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Χωρίς πολλές κουβέντες, χωρίς υψηλές προσδοκίες, αλλά με την υποχρέωση να παλέψουν, ως μια σκληρή γροθιά, για κάθε μπάλα, με ανεξίτηλο πάθος για το μεγάλο, το ανέφικτο, το υπερβατικό. Αυτό που δεν έχει έρθει από το πολύ μακρινό 2009.

Η Εθνική αυτού του παραθύρου δεν είναι, σίγουρα, το ποιοτικότερο σύνολο που θα μπορούσε να έχει το εθνικό τιμ στη διάθεσή του. Οριακά καλύφθηκαν τα κενά κυρίως στη ρακέτα. Επιβεβαίωσε ωστόσο αγωνιστικά, τηρουμένων των αναλογιών πάντα, ότι τις επιτυχίες τις καρπώνονται κατά κύριο λόγο όσοι πιστεύουν σ' αυτές και πράττουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να έρθουν. Ακόμη κι αν χρειάζεται να βάλουν τρίποντο από τη μια ρακέτα στην άλλη, ακόμη κι αν είναι υποχρεωμένοι να παλέψουν με θεριά και δαίμονες.