Τον αθλητή Βασίλη Σπανούλη σπανίως τον έβλεπες να χαμογελά πλατιά. Είχε μια στυγνή αποστολή να φέρει εις πέρας, στο παρκέ, και έως ότου καταφέρει να την ολοκληρώσει το παγωμένο πρόσωπο δεν έσπαγε, δεν ράγιζε, ούτε καν αλλοιωνόταν. Συμπαγής και ενιαία μάζα από την οποία ξεχώριζαν μονάχα τα βασικά χαρακτηριστικά. Τα ξεσπάσματά του ελάχιστα, μετρημένα.

Αφότου σταμάτησε το μπάσκετ κι άφησε τη φανέλα με το 7 να ξεϊδρώνει εσαεί στην ντουλάπα είναι γεγονός ότι χαμογελά πολύ. Και συνεχώς. Του βγαίνει αβίαστα. Μοιάζει απελευθερωμένος, διαφορετικός σίγουρα. Πιο γήινος.

Η προ μηνών συνέντευξη Τύπου στο ΣΕΦ ήταν η πρώτη ένδειξη της ότι η διαδικασία μετάβασης από το προφίλ του παίκτη έχει μπει σε εφαρμογή και προχωρά σταδιακά.

Θα το είδες ξανά παρατηρώντας τον προπονητή Σπανούλη να απαντά στον Χάρη Σταύρου, ακριβώς μετά την πρώτη νίκη του από το ολοκαίνουργιο μετερίζι. 2/3 μετά το πρώτο διήμερο δεν το λες κακό ποσοστό για ξεκίνημα, αλλά δεν ήταν η κατάλυση της παρθενιάς που, μπροστά στην κάμερα, έκανε το πρόσωπό του να εκπέμπει μια εντελώς αυθόρμητη κι πλήρως ανεπιτήδευτη λάμψη. Τόσο αγνή όσο και σαρωτική.

Εκείνη τη στιγμή μια ερώτηση θα 'θελα πολύ να του θέσω. Αν δυσκολότερος είναι ο ρόλος του πατέρα έξι παιδιών ή αυτός του προπονητή ενός τσούρμου αμούστακων πιτσιρικάδων. Αν είναι ευκολότερο να κουμαντάρεις τον Θανασάκη και τον Βασιλάκη στο σπίτι της οικογένειας, την Αιμιλία και την Αναστασία ή να επιβληθείς σ' ένα σύνολο άγουρων εφήβων με λαμπρό μέλλον στο μπάσκετ.

Μάλλον, η απάντησή του δεν θα εξέπληττε. Καθένας εκ των ρόλων που υπηρετεί πια κουβαλάει μια αυτόνομη βαρύτητα. Αλλά ομολογουμένως μοιάζουν σε πολλά σημεία τους.

Ο Σπανούλης έπραξε ορθά που άρχισε τη διαδρομή του από το σημείο μηδέν. Ούτε καν από το ένα. Είχε σημασία ότι προτίμησε να πάει στο Βελιγράδι, στο Adidas Next Gen Tournament, και απέφυγε με αλλαγή κατεύθυνσης να μπει απευθείας σε μια κατάσταση που θα ήταν εύκολο να τον φθείρει, μόλις λίγους μήνες μετά την καθολική αναγνώριση της συμβολής του στο μπάσκετ. Ήταν πράγματι ευλογία η επιλογή του.

Με τον τρόπο και τα λόγια του το ομολόγησε και ο ίδιος. Δεν πήγε στο τουρνουά για το αποτέλεσμα, αλλά για τη δουλειά. Δεν τον ένοιαζε η νίκη, αλλά η νοοτροπία. Δεν είχε αξία το σκορ, αλλά η προσπάθεια που καταβλήθηκε μέχρι τη λήξη.

Η ομάδα του δεν συμβιβάστηκε και μετά από μια κακή εμφάνιση - ήττα βρήκε το σθένος ν’ αντιδράσει.

Γι' αρχή ο Σπανούλης λειτουργεί σαν πατέρας με περιβολή κόουτς. Ένα πατέρας παντός καιρού. Ένας πατέρας που προσέχει τα παιδιά του και τα συμβουλεύει, αλλά την ίδια ώρα τα παρατηρεί αυστηρά και επισημαίνει τα κομβικά λάθη τους. Προσπαθώντας πάντα να τα προστατεύσει από τους πολλούς εξωγενείς παράγοντες, διαμαρτυρόμενος έντονα αν χρειαστεί, για να μην τους στερήσει κανείς αυτό που αξίζουν.

"Είμαστε εδώ για να εμπνεύσουμε", σημείωνε και τα λόγια του αποτύπωναν με πειστικότητα τον πατρικό χαρακτήρα της παρουσίας του σε αυτήν την ομάδα επίλεκτων παιδιών.

Προπονητής ο Σπανούλης δεν θα γίνει σ' ένα και μόνο βράδυ. Τα βήματα έρχονται το ένα μετά το άλλο. Γι' άλλους, που ανεβαίνουν γρήγορα σκαλοπάτια, δύο τη φορά. Ως εκεί. Δεν θα τον κάνει προπονητή μια ήττα ή μια νίκη. Το γνωρίζει. Το λέει. Δεν κρύβεται. Θα χρειαστεί δουλειά για να αφομοιωθεί και κυρίως να γίνει αποδεκτός σ' ένα περιβάλλον φρέσκο και άγνωστο.

Προπονητής ο Σπανούλης θα (παλέψει πολύ) γίνει, καλός ή κακός ο χρόνος θα πιστοποιήσει, διότι γνωρίζει να περιμένει την κατάλληλη στιγμή, δεν εκβιάζει τον χρόνο και έχει συνηθίσει να εξελίσσεται χωρίς να μένει στάσιμος.

Το SPORT24 βρίσκεται με τον Χάρη Σταύρου στο Βελιγράδι, εκεί όπου η adidas, το αυθεντικό basketball brand, με το #ImpossibleIsNothing mindset, δίνει την ευκαιρία στους νέους ταλαντούχους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες να λάμψουν μέσω του adidas Next Generation Tournament.