Το αυτονόητο για τον Παναθηναϊκό δεν είναι και δεδομένο

Από απόψε οι τελικοί Κυπέλλου για τον Παναθηναϊκό έγιναν 26. Τι πιο σύνηθες και προβλέψιμο στο ελληνικό μπάσκετ από τη σχεδόν μόνιμη παρουσία του Τριφυλλιού στην ετήσια μάχη για το δεύτερο σε ιεραρχία εγχώριο τρόπαιο κάθε σεζόν. Μια εθιμοτυπία που μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις δεν έχει ακολουθηθεί.

Από το 1976 έχουν διεξαχθεί 46 τελικοί και οι Πράσινοι κατάφεραν να είναι φιναλίστ σε περισσότερους από τους μισούς. Το τρομακτικό ποσοστό επιτυχίας τους ισοδυναμεί με αυτό των πιο αξιόπιστων σουτέρ από τη γραμμή του φάουλ, μιας και η συλλογή μετρά 20 κούπες σε 25 απόπειρες (80%). Οι 9 εξ αυτών μάλιστα την τελευταία δεκαετία χωρίς να ξοδευτεί ούτε μια στάλα ευκαιρίας.

Θα 'λεγες πως ο Παναθηναϊκός ήταν τυχερός για το γεγονός δεν έπαιζε πάντα με αντιπάλους ισόποσης ισχύος. Πότε με το Ρέθυμνο και πότε με τον Φάρο από την Α2. Ή τον Απόλλωνα Πάτρας έλαχε να βρει απέναντί του. Άρα ήταν ευνοημένος. Ίσως. Απλώς καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του ή -από την άλλη- για τις παραλήψεις του κι όχι όσα συνέβησαν την ίδια ώρα κάπου αλλού κι εκ των υστέρων είχαν βολικό αντίκτυπο.

Στον νικηφόρο ημιτελικό του Final Four με αντίπαλο τον Προμηθέα ο κάτοχος του τίτλου δεν περίμενε μια πεταλούδα να κινήσει παλμικά τα φτερά της στα Χανιά για να πάει με το ρεύμα που προκλήθηκε στο Ηράκλειο. Όφειλε και εν τέλει κατάφερε να γίνει αυτός η κινητήρια δύναμη για την ενεργοποίηση της φόρμουλας πρόκρισης στο μεγάλο ραντεβού που έρχεται την Κυριακή (20/2, 17:00), στο ίδιο γήπεδο.

Αλήθεια είναι πως υπήρξε μια χρονοκαθυστέρηση. Μια χρονοκαθυστέρηση που δεν θα 'ταν παράξενο αν, στην πορεία, αποδεικνυόταν καταστροφική. Ιδίως όπως κυλούσε ο αγώνας στην πρώτη περίοδο, ο Παναθηναϊκός δεν απέχει από τον αποκλεισμό. Το -14 μετά από δέκα λεπτά αγώνα ήταν έμοιαζε με ανυπέρβλητο εμπόδιο για μια ομάδα που δεν είχε εύστοχο σουτ απ' έξω (0/7) και βιαζόταν διαρκώς σπαταλώντας την πλειονότητα των κατοχών της. Χωρίς μάλιστα την ίδια ώρα να έχει διασφαλίσει την αυτοπροστασία της όταν αμυνόταν.

Η εικόνα του παρέπεμπε στην αβελτηρία προηγούμενων μηνών. Σαν ο Πρίφτης να γνώρισε... χθες τους παίκτες του, σαν να μην ήξερε ο ένας τον άλλον στο ελάχιστο, σαν να μην είχε έρθει ποτέ ο Γιόβιτς.

Το ότι πάντως ο Παναθηναϊκός "ζει" ένα σχετικά καλό φεγγάρι, μισογεμάτο θα έλεγε κανείς συγκριτικά με το... έρεβος στο πρώτο μισό της σεζόν, έχοντας μειώσει τα κενού περιεχομένου διαστήματα στο παρκέ τον βοήθησε ασυζητητί. Το φως τού έφεξε για να βρει τον δρόμο του.

Αν μη τι άλλο το "ξεμάτιασμα" του... σεληνιασμένου Νέντοβιτς, με 12 προσωπικούς πόντους από το 13' έως την ανάπαυλα, έχτισε τις προϋποθέσεις για την ανατροπή, αλλά ο Προμηθέας είναι ποιοτικό και δουλεμένο σύνολο για να ηττηθεί, όπως φερ' ειπείν η Λάρισα, μόνο από το σκορ που δίνει ένας παίκτης. Όσο καλός κι αν είναι.

Οι Πράσινοι είχαν ανάγκη από πολλά άλλα για να κουμαντάρουν τον αγώνα και να πάρουν στα χέρια τους τα γκέμια. Πάνω από καθετί χρειάζονταν μια έξτρα αφοσίωση στην προσωπική άμυνα, είτε στην μπάλα καθ' αυτήν είτε μετά το σκριν σε αυτήν. Ήταν προαπαιτούμενο για την ισορροπία στις δύο πλευρές του παρκέ η αμυντική προσήλωση.

Ο πασπαρτού Σαντ-Ρος, ο κομβικός Έβανς και ο ανίκητος Παπαγιάννης δούλεψαν σε αυτό το κομμάτι, ο συνεπής Γουάιτ και φυσικά ο Νέντοβιτς έβαζαν επίσης τα χέρια τους και ο Παναθηναϊκός, που ανέβασε το επίπεδο της σκληράδας του, έδρεψε γρήγορα τους καρπούς του ανακτώντας την ηρεμία, την αυτοπεποίθηση και κυρίως το αίσθημα ασφάλειας ότι θ' αποφύγει οποιονδήποτε κίνδυνο. Του έφτανε το +8 στο 30'. Με επιμέρους 45-23 στο διάστημα που είχε μεσολαβήσει.

Ο Προμηθέας δεν ήθελε επ' ουδενί να αφήσει το ματς, ούτε έδειξε διάθεση να συμβιβαστεί με μια διψήφια διαφορά. Ο Ρέι και ο Αγραβάνης είχαν πολλή καρδιά μέσα τους. Αλλά ήταν υπεράνω των δυνάμεων τους. Έλειπαν οι λύσεις. Μ' έναν ανώτερο αντίπαλο που έχει βρει τον εαυτό του και έναν κορονοϊό που κατέστρεψε όποια φιλοδοξία, οι παίκτες του Ζούρου ξέμειναν στο φινάλε από ανάσες και το -17 μουτζούρωσε κι αδίκησε την προσπάθεια.

Το αυτονόητο ήταν όντως η πρόκριση του Παναθηναϊκού. Αλλά το αυτονόητο δεν είναι πάντα δεδομένο. Πόσο μάλλον σ' αυτήν την περίπτωση. Απαίτησε σωματικό κόπο και πνευματική επαναπροσέγγιση που γύρισαν το χαρτί. Πλήρη διαύγεια δηλαδή. Δεν είναι συμπτωματικό πως οι Πράσινοι τέλειωσαν με 57% στα δίποντα και 29% στα τρίποντα παρά το κάκιστο ξεκίνημα. Με 18 ασίστ, από το σωστό διάβασμα, για 11 λάθη!

Ανάλογα στοιχεία φυσικά απαιτεί, στον υπερθετικό βαθμό μάλιστα, ο τελικός της Κυριακής. Αν, φυσικά, ο Παναθηναϊκός θέλει να κάνει μπλακ τζακ σε τρόπαια τραβώντας χωρίς να καεί από... 26!