Τι κατάφερε λοιπόν ο Ολυμπιακός στο Τορίνο; Πολλά και τίποτα. Εξαρτάται από την οπτική γωνία που το βλέπει ο καθένας. Πέρα από το αποτέλεσμα αυτούσιο, η κάθε επιτυχία ή αποτυχία μιας ομάδας στην Ευρώπη αντανακλάται σε διάφορους τομείς που περιλαμβάνουν την εικόνα της.

Τηρουμένων των αναλογιών δεν μπορώ να σκεφτώ πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να προσεγγίσει ο Ολυμπιακός την εκτός έδρας αναμέτρηση με την Γιουβέντους . Ασφαλώς και θα ήταν μέγιστη αφέλεια να παίξει ανοικτά μέσα στο "Juventus Stadium" ή να προκαλέσει τους "μπιανκονέρι" σε μια run "n" gun μονομαχία.

Από πλευράς φιλοσοφίας έμοιαζε μονόδρομος η επιλογή του Μίτσελ να ενισχύσει την μεσαία γραμμή της ομάδας του και με συνδετικούς κρίκους του Μήτρογλου τους Αφελάι και Ντομίνγκες, να προσπαθήσει να απειλήσει όποτε θα του δινόταν η ευκαιρία.

Όσον αφορά τα πρόσωπα η κουβέντα είναι εντελώς υποθετική. Άλλωστε καλύτερος είναι πάντα αυτός που δεν παίζει, αλλά επί της ουσίας ποτέ δεν ξέρεις αν θα άλλαζε κάτι στην ιστορία ενός αγώνα αν έπαιζε "ο Μήτσος αντί του Φώντα".

Πολύς κόσμος πρέπει να μην πίστευε στα μάτια του, βλέποντας τον Εντινγκά στο 61' να καρφώνει με κεφαλιά την μπάλα στα δίχτυα του Μπουφόν και τον φωτεινό πίνακα στο "Juventus Stadium" να γράφει "Γιουβέντους - Ολυμπιακός 1-2". Το κακό ήταν πως έδειξαν να σαστίζουν οι ίδιοι οι παίκτες του Ολυμπιακού. Δεν ξέρω πως μπορεί να εξηγηθεί το μπλακ άουτ που ακολούθησε αμέσως μετά το τέρμα του Κογκολέζου.

Όταν προηγείσαι στο συγκεκριμένο λεπτό σε μια τέτοια έδρα, η λογική λέει πως το μόνο που πρέπει να σε ενδιαφέρει το επόμενο δεκάλεπτο είναι να... φας την μπάλα. Να καρφώσεις τα δόντια σου ανάμεσα στις ραφές και να την μασουλάς!

Γιατί ο ισχυρός θα ψάξει για άμεση απάντηση που θα του δώσει την ευχέρεια να σε κοπανήσει άλλη μια φορά μέχρι το τέλος του 90λεπτου. Και επειδή οι λεπτομέρειες σε αυτό το επίπεδο συνήθως μπορούν να ορίσουν την μοίρα ενός αγώνα, ο Ολυμπιακός δεν ήταν συνεπής και το πλήρωσε.

Τα γκολ του Γιουβέντους - Ολυμπιακός

Στο 2-2, ο Πίρλο σεντράρει ανενόχλητος 5 μέτρα έξω από την περιοχή του Ολυμπιακού. Ανενόχλητος! Δεν επιτρέπεται σε τέτοιο επίπεδο και από την στιγμή που μόλις πριν 4 λεπτά έχεις προηγηθεί στο σκορ... Βέβαια ακολούθησε η καραμπόλα που κατέληξε στα δίχτυα του Ρομπέρτο, σε μια φάση που η μπάλα ήθελε να μπει και μπήκε.

Και καπάκι ο Πογκμπά το 3-2. Φάση όπου ο Γάλλος κάνει βόλτα στην μεγάλη περιοχή και έξω από αυτή είναι ολομόναχοι οι Τέβες και Βιντάλ, που κάνουν την ίδια κίνηση προς τα μέσα. Η μπάλα κοντράρει στην πάσα του Πογκμπά, στρώνεται στον ίδιο και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο Μίτσελ θα μπορούσε να έχει βάλει το χέρι του πιο νωρίς. Αμέσως μετά το 1-2, μια αλλαγή, ίσως και δύο θα ήταν ενδεδειγμένες.

Ξέρεις ότι θα φας στα καπάκια τρελή πίεση, οπότε δεν υπάρχει τίποτα που να σε κάνει να περιμένεις. Έξω Τσόρι και Μήτρογλου, μέσα Κασάμι και Φουστέρ, άπλωμα της ομάδας στην μεσαία γραμμή για να καλύψεις σωστά χώρους και αντιπάλους, με τον Αφελάι κοντά στους στόπερ της Γιουβέντους μήπως κάνει την ζημιά.

Για να μην παρεξηγηθώ και από την στιγμή που όλοι πάσχουμε από κάποιας μορφής... ξερολίαση, όλα αυτά στην θεωρία είναι. Μπορεί να τα έκανε ο Ισπανός τεχνικός και πάλι το αποτέλεσμα να ήταν το ίδιο. Βέβαια όσο "φταίει" ο Μίτσελ για το 3-2, άλλο τόσο ευθύνεται και για το 1-2 στο 61'. Μετά το ματς και έξω από τον χορό όλοι λέμε πολλά, αλλά αυτός είναι υποχρεωμένος να παίρνει όλες τις κρίσιμες αποφάσεις πάνω στον κακό χαμό.

Ένα συν που οφείλω να δώσω στον Μίτσελ είναι στο γεγονός πως ουδέποτε σκέφτηκε να κρατήσει το σκορ στο 3-2 (που δίνει προβάδισμα στον Ολυμπιακό σε περίπτωση ισοβαθμίας) αλλά έριξε στο ματς και τον Διαμαντάκο ψάχνοντας έως το τέλος την ισοφάριση.

Είναι κατόρθωμα το "γιατί"

Το να ψάχνεις μεμονωμένα αιτίες γιατί έχασες από την Γιουβέντους, είναι κατόρθωμα. Κανονικά η οποιαδήποτε ομάδα του ευρωπαϊκού βεληνεκούς των "ερυθρολεύκων" θα έπρεπε να σκέφτεται "από την Γιουβέντους έχασα και μάλιστα με το ζόρι. Σιγά μην κάτσουμε να το συζητήσουμε. Πάμε παρακάτω". Ο Ολυμπιακός όμως διαφέρει. Το γιατί και πως το ξέρουν όσοι είναι υποστηρικτές του.

Το ευρωπαϊκό τσιπάκι των Πειραιωτών άλλαξε από το 2010, όταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης ανέλαβε τα διοικητικά ηνία και με συνοπτικές διαδικασίες επανέφερε τον Ερνέστο Βαλβέρδε στον πάγκο. Από τότε ο Ολυμπιακός άλλαξε εντελώς την νοοτροπία του όσον αφορά τον τρόπο που αντιμετώπιζε τις ευρωπαϊκές ομάδες από προηγμένα πρωταθλήματα. Και σήμερα με τον Μίτσελ συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο και με ακόμη καλύτερα αποτελέσματα.

Έχοντας φτάσει μάλιστα στο σημείο να μην πιστεύει πώς δεν έφυγε με αποτέλεσμα από το "Juventus Arena". Και όχι γιατί ήταν άτυχος. Ακόμη και αν υπήρχε δόση τύχης στα τέρματα των Γιορέντε και Πογκμπά, δεν έχει σημασία. Η Γιουβέντους είχε άλλες φάσεις, χαμένες, που θα μπορούσε να σκοράρει νορμάλ. Το αποτέλεσμα είναι αυτό και είναι δίκαιο.

Γιορέντε: "Υποφέραμε απέναντι στον Ολυμπιακό"

Γιατί; Γιατί ο Ολυμπιακός με τα λάθη του επέτρεψε κάτι τέτοιο. Και αυτό δεν μπορούν να χωνέψουν στον Πειραιά. Ότι από δικά τους λάθη δεν έφυγαν έστω με ένα "x" από το Τορίνο. Όχι γιατί ήταν μπλαζέ η Γιουβέντους ή γιατί πήρε αψήφιστα το ματς. Ρίξτε μια ματιά στις αντιδράσεις των "μπιανκονέρι" παικτών και οπαδών στο σφύριγμα της λήξης και θα καταλάβετε. Ή στις δηλώσεις τους μετά το ματς.

Πόσα στοιχήματα θα πιάσεις;

Και ο πλέον αδαής βλέπει ότι ο Ολυμπιακός διαρκώς ανεβαίνει επίπεδο στην Ευρώπη. Δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα ή αν θέλετε κυρίως αυτά, αλλά η εν γένει εικόνα του. Παίζει πάντα και παντού για να κερδίσει. Όμως εκεί που μοιάζει έτοιμος να γυρίσει οριστικά τον διακόπτη, πάντα υπάρχει κάτι που τον φρενάρει.

Πρώτα ο τραγικός (όπως εξελίχθηκε το ματς) αποκλεισμός από την Μέταλιστ που του στέρησε την είσοδο στα προημιτελικά του Europa League, μετά η έλλειψη σωστής διαχείρισης του 2-0 κόντρα στην Μάντσεστερ Γ. στο Φάληρο και αποκλεισμός στο "Old Trafford" από τους "8" του Champions League, τώρα το 1-2 που έγινε 3-2 κόντρα στην Γιουβέντους και μπορεί να του στερήσει την πρόκριση στην επόμενη φάση.

Τόσο έτρεξαν Ολυμπιακός και Γιουβέντους

Οι ομάδες χτίζονται το καλοκαίρι, όπου τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός συνηθίζει να αλλάζει μεγάλο μέρος του ρόστερ. Το κακό με τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, είναι πως στα πρώτα παιχνίδια κάθε καινούριας σεζόν θέλεις αποτελέσματα. Χωρίς αυτά δεν συνεχίζεις την άνοιξη. Και επειδή θα παίξεις με συλλόγους μεγαλύτερου βεληνεκούς, το να μην έχεις χημεία σαν ομάδα πολλαπλασιάζει τον βαθμό δυσκολίας.

Επομένως το καλοκαίρι πρέπει να στοχεύσεις σωστά. Ακόμη και αν χρειαστεί/υποχρεωθείς/θελήσεις να αλλάξεις μεγάλο μέρος του ρόστερ, οι επιλογές σε αντικαταστάτες θέλουν την μέγιστη προσοχή. Θα πάρεις και τα λεγόμενα "στοιχήματα". Αν όμως είναι πάρα πολλά, πόσα θα πιάσεις; Όλα δεν γίνεται. Και κάποιο από τα χαμένα μπορεί να σου στοιχίσει σε νύχτες όπως αυτή της Τρίτης στο Τορίνο.

Ο Μαζουακού βγαίνει, ο Μιλιβόγεβιτς βγαίνει, ο Κασάμι το ίδιο. Ο Αφελάι μετά από δύο χρόνια απουσίας από τα γήπεδα αρχίζει σιγά - σιγά να βρίσκει τον εαυτό του, ο Ομάρ ασταθής, ο Μποτία το ίδιο, ο Ντοσεβί εκτός λίστας, ο Ντουρμάζ σαν την... Χαρά, αγνοείται - τουλάχιστον για την ώρα.

Όμως το στοίχημα που χάνει ο Ολυμπιακός είναι αλλού και μάλιστα του στοιχίζει πιο ακριβά από όλα τα υπόλοιπα μέχρι στιγμής. Και είναι η επιλογή της επιστροφής του Κώστα Μήτρογλου. Αν θέλετε την δική μου γνώμη, αν οι Πειραιώτες είχαν στο "Juventus Stadium" τον... κανονικό Μήτρογλου ή έναν άλλο φορ υψηλής κλάσης (ΑΛΛΑ πανέτοιμο να προσφέρει), θα είχαν βρει κι άλλο γκολ απέναντι στην άμυνα της ιταλικής ομάδας.

Όμως το καλοκαίρι αποφασίστηκε η επιστροφή του Έλληνα διεθνή στράικερ. Μετά από 10 μήνες απραξίας και δίχως να υπάρχει βεβαιότητα για την κατάσταση που βρίσκεται ή πόσο άμεσα μπορεί να είναι ο γνωστός Μήτρογλου. Διότι όπως σας είπα και πιο πάνω, στην αρχή κάθε σεζόν χρειάζεσαι αποτελέσματα και στα μεγάλα ματς παίζουν ρόλο οι λεπτομέρειες.

Και την στιγμή που ο Ολυμπιακός χρειάζεται αποτελέσματα είναι αναγκασμένος να παίζει με βασικό έναν φορ, που ναι μεν μπορεί να σκοράρει με χίλιους τρόπους, αλλά για την ώρα μοιάζει ανήμπορος να ακολουθήσει τα στάνταρ της υπόλοιπης ομάδας. Και η λογική λέει ότι ο Μήτρογλου θα τον βρει τον εαυτό του. Μήπως όμως τότε θα είναι αργά για τον Ευρωπαίο Ολυμπιακό;

Μπορεί πλέον το άλμα

Επαναλαμβάνω, πως τα τελευταία 4 χρόνια οι Πειραιώτες είναι άλλη ομάδα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και έχουν κερδίσει τον σεβασμό μεγάλων συλλόγων. Έχουν αναγκάσει ποδοσφαιριστές που τα προηγούμενα χρόνια δεν θα σκέφτονταν ποτέ να κατηφορίσουν στον Πειραιά, να βλέπουν πλέον τον Ολυμπιακό ως μια πολύ καλή επιλογή για την καριέρα τους.

Από τον πάγκο πέρασαν οι Βαλβέρδε και Ζαρντίμ, με τον Ισπανό να παίζει σοβαρά ως υποψήφιος κόουτς της Μπαρτσελόνα πέρσι, να παίρνει το βραβείο του καλύτερου προπονητή στην Primera Division 2013-14, να είναι μεταξύ των περιπτώσεων που εξετάζει η ομοσπονδία της χώρας του για την θέση του Ντελ Μπόσκε στην "φούρια Ρόχα"!

Ακόμη και ο Πορτογάλος που δεν κόλλησε με την νοοτροπία του συλλόγου, είναι εγνωσμένης αξίας τεχνικός. Εξαιρετική δουλειά στην Σπόρτινγκ Λισσαβώνας, υποψήφιος για την Εθνική ομάδα της χώρας του, προπονητής τώρα της Μονακό.

Τα σενάρια πρόκρισης για τον Ολυμπιακό

Για τον Μίτσελ δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Στην Μαδρίτη πιστεύουν πως θα πάρει την ευκαιρία του στον πάγκο της Ρεάλ, είναι και αυτός υποψήφιος για την Εθνική Ισπανίας, ενώ παρουσιάζει έναν πολύ καλό Ολυμπιακό στα παιχνίδια του Champions League.

Τα βήματα προόδου που κάνει ο Ολυμπιακός πρέπει ο ίδιος να τα υποστηρίξει. Αν το καλοκαίρι είχαν γίνει 2-3 καλύτερες επιλογές σε πρόσωπα, πιθανότατα η Ευρώπη ήδη θα παραμιλούσε με τους Πειραιώτες. Με τα "αν" βεβαίως δεν γράφεται ιστορία.

Όμως ο Ολυμπιακός με την αλλαγή της εικόνας του εκτός συνόρων έχει δημιουργήσει προσδοκίες που δείχνει ότι μπορεί να εκπληρώσει. Οι βάσεις έχουν μπει, τώρα όμως χρειάζεται έξτρα προσοχή και προσπάθεια αν θες να κάνεις το άλμα. Και το μυστικό κρύβεται στις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού.