Το καλό της υπόθεσης είναι ότι διαλύθηκαν οι όποιες αυταπάτες μπορεί να υπήρχαν για διεκδίκηση της πρόκρισης στους "16" του Champions League. Το κακό της υπόθεσης είναι πως θα χρειαστεί ένας ποδοσφαιρικός άθλος για την κατάκτηση της 3ης θέσης και τη συνέχεια στο Europa League.

Αυτός δηλαδή που θα έπρεπε να είναι ο ρεαλιστικός στόχος των Πειραιωτών ευθύς εξ αρχής. Κακά τα ψέμματα, μετά από μια τέτοια κλήρωση δεν μπορούσε να στοχεύει σε κάτι παραπάνω ο Ολυμπιακός. Για να μπορεί να το κάνει στο μέλλον, θα πρέπει να έχει έναν προπονητή που θα κάθεται στον πάγκο για 2-3 χρόνια (τουλάχιστον) και παράλληλα να μην αλλάζει το μισό του ρόστερ κάθε καλοκαίρι.

Πέραν όλων των άλλων, οι λόγοι προφανείς: όταν ξεκινάει η μάχη των ομίλων και ακόμη μια ομάδα μοντάρεται, παίκτες προσαρμόζονται και ο προπονητής μαθαίνει, τότε δεν μπορείς να εμφανίσεις ανταγωνιστικό πρόσωπο σε τόσο υψηλού επιπέδου διοργανώσεις. Όπως κι αν λέγεται ο προπονητής σου, όποιους κι αν έχεις αποκτήσει στο μεταγραφικό παζάρι.

Για την ήττα του Ολυμπιακού από την Σπόρτινγκ Λισσαβώνας χρειάστηκε κάτι παραπάνω από αυτά. Οι ακατανόητες επιλογές του Μπέσνικ Χάσι πριν τη σέντρα της αναμέτρησης, που έφεραν μια παράδοση άνευ όρων στο πρώτο ημίχρονο. Ακόμη κι αν ο Ζόρζε Ζεζούς ήταν αυτός που θα επέλεγε την ενδεκάδα και την φιλοσοφία των "ερυθρολεύκων", μοιάζει απίθανο να τα έκανε όλα τόσο εύκολα για την ομάδα του.

ΠΡΩΤΑ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Μοιάζει να μην έχει καμία απολύτως εξήγηση ο λόγος που ο 46χρονος τεχνικός αποφάσισε να παρατάξει τον Ολυμπιακό στο Champions League με φιλοσοφία... ελληνικού πρωταθλήματος, όταν μια μέρα πριν στη συνέντευξη Τύπου παραδεχόταν ότι η Ευρώπη απαιτεί διαφορετική προσέγγιση.

Τι ώθησε τον Χάσι να επιλέξει μια διάταξη με συγκεκριμένα πρόσωπα, που αντιμετώπισε προβλήματα ακόμη και σε επίπεδο Super League; Άγνωστο, πραγματικά. Ο Κοσοβάρος προπονητής και οι συνεργάτες του ήξεραν την δύναμη της Σπόρτινγκ σε ανοιχτό γήπεδο, κι όμως ο Ολυμπιακός ήταν σα να... προσκαλούσε την αντίπαλο του να κάνει ακριβώς αυτό. Το παιχνίδι που της αρέσει και της ταιριάζει γάντι.

Και αν με τους Οτζίτζα Οφόε, Μάριν, Φορτούνη και Καρσελά στην ίδια ενδεκάδα ο Χάσι ονειρευόταν να κάνει παιχνίδι κυριαρχίας, πώς ακριβώς σκόπευε να αμυνθεί όταν έχανε τη μπάλα; Κανείς τους δεν πιέζει άμεσα να ανακτήσει την κατοχή και μόνο δύο (Οφόε, Καρσελά) προσπαθούν να καλύψουν μέτρα για να αμυνθούν πίσω από την μπάλα...

Έμενε λοιπόν ο Ζιλέ να μοχθεί να γεμίσει χώρους (ανεπιτυχώς) και μοιραία Ένχελς - Ρομαό παρασέρνονταν σε μέτρα που αδυνατούν να αμυνθούν αποτελεσματικά. Με συνέπεια το τσουνάμι που παρακολουθήσαμε στο πρώτο ημίχρονο.

Το κυριότερο πρόβλημα του Ολυμπιακού ήταν ότι ο Χάσι επέλεξε να κερδίσει την Σπόρτινγκ με έναν τρόπο που δεν μπορούσε. Και σε αυτό το επίπεδο οφείλεις να κάνεις αυτό που μπορείς και όχι αυτό που θες, νομίζεις ότι μπορείς ή θα ήθελες να μπορείς. Διαφορετικά το πληρώνεις τοις μετρητοίς.

Και ίσως τελικά ο Ολυμπιακός το πλήρωσε φτηνά, κι ας έχασε. Με τον Καπίνο να βγάζει τρία τετ-α-τετ, την Σπόρτινγκ να έχει τρία δοκάρια και τον Πάρντο να σκοράρει δις στο τέλος, η έκταση της ήττας μπορούσε να είναι μεγαλύτερη.

Σύμφωνοι, κάμποσοι παίκτες δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα και "κρέμασαν" τον προπονητή τους. Ο Οτζίτζα Οφόε για παράδειγμα έχει άμεση ευθύνη στα δύο πρώτα γκολ. Στο 0-1 κρατά όλους τους αντιπάλους του onside και στο 0-2 μπορεί να σβήσει τη φάση στο κέντρο αλλά ουσιαστικά δεν αποφασίζει ποτέ να πάει στην μπάλα.

Αλλά υποτίθεται ότι και ο Χάσι έπρεπε να τους βοηθήσει να κρύψουν τις αδυναμίες τους ατομικά και ως σύνολο. Τουναντίον με τον τρόπο που τους άπλωσε στο γήπεδο ήταν σα να τους δίνει βορά στον αντίπαλο.

Αντίθετα με την πολύ πιο συνετή προσέγγιση του δεύτερου ημιχρόνου, βελτιώθηκε η εικόνα και του συνόλου αλλά και κάποιων μονάδων ξεχωριστά.

Τα όσα διαδραματίστηκαν στο πρώτο μέρος δεν έχουν να κάνουν με κανένα Ένχελς και κανέναν Ρομαό. Ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει την Ατλέτικο Μαδρίτης με πιο αργό δίδυμο στόπερ, τους Μποτία - Αμπιντάλ. Αλλά και με τρεις κεντρικούς χαφ (Μιλιβόγεβιτς, Κασάμι, Μανιάτη) που έτρεχαν ακατάπαυστα και "ματσούκωναν" κόσμο... Το ίδιο και τη Γιουβέντους. Με Μποτία - Αμπιντάλ και τέσσερις (!) κεντρικούς μέσους (Μιλιβόγεβιτς, Κασάμι, Μανιάτη, Εντινγκά).

Κατανοητές και απόλυτα ξεκάθαρες οι διαφορές. Πάντα τον πρώτο ρόλο παίζει η φιλοσοφία και μετά τα πρόσωπα. Εν ολίγοις, χάσε αλλά παίξε ορθολογικά. Όχι ρημάζοντας τη λογική.

ΜΑΡΙΝ - ΦΟΡΤΟΥΝΗΣ ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ... ΔΕΝ

Δεν αποτελεί προσωπική άποψη. Ούτε εικασία, ούτε γνώμη, ούτε επιθυμία. Αποτελεί γεγονός, είναι μια πραγματικότητα. Αναμφισβήτητη που αποτυπώνεται και στα αποτελέσματα. Η συνύπαρξη Μάριν - Φορτούνη στην ενδεκάδα είναι περισσότερο επιζήμια παρά ωφέλιμη για τον Ολυμπιακό. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα.

Η σύγκρουση ρόλων είναι εμφανής, η αδυναμία τους να συνεργαστούν με συνέπεια το ίδιο, η απώλεια πλάτους στην επίθεση και ενός ακόμη παίκτη που να πατά περιοχή επίσης ξεκάθαρη. Και ως κερασάκι στην τούρτα, η διαπίστωση ότι η προσφορά τους στην ανασταλτική λειτουργία είναι -επιεικώς- ανεπαρκής.

Παρτίζαν - Ολυμπιακός 1-3, Ολυμπιακός - ΑΕΛ 4-1, Ολυμπιακός - Ριέκα 2-1 και Ριέκα - Ολυμπιακός 0-1, είναι τέσσερα φετινά ματς, όλα νικηφόρα, που οι δύο παίκτες δεν ξεκίνησαν μαζί στην ενδεκάδα.

Ολυμπιακός - Παρτίζαν 2-2, Ξάνθη - Ολυμπιακός 1-1, Ολυμπιακός - Σπόρτινγκ Λισσαβώνας 2-3, είναι τα τρία παιχνίδια που αγωνίστηκαν μαζί. Η διαφορά στα αποτελέσματα, αλλά και τις επιδόσεις της ομάδας σε άμυνα (κυρίως) και επίθεση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τυχαία. Εξαίρεση στον κανόνα το ματς με την Λαμία, όπου ο Ολυμπιακός δεινοπάθησε για να κερδίσει τους νεοφώτιστους...

"Δεν πιστεύω ότι το πρόβλημα ήταν αυτοί οι δύο παίκτες που έπαιξαν σήμερα μαζί, αλλά το πρόβλημα ήταν η κακή αμυντική λειτουργία", δήλωσε ο Χάσι μετά το ματς. Με δύο παίκτες που αδυνατούν να μαρκάρουν αποτελεσματικά και ειδικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πως θα μπορούσε να μην είναι κακή η αμυντική λειτουργία;

Παρεμπιπτόντως, το δεύτερο ημίχρονο με την Σπόρτινγκ που αγωνίστηκε ένας εκ των δύο, ο Ολυμπιακός το κέρδισε με 2-0...

Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΝΤΟ

Ο Κολομβιανός εξτρέμ είχε μια ασίστ στο παιχνίδι με την ΑΕΛ και ήταν ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού στο ματς με την Λαμία. Και στο αμέσως επόμενο παιχνίδι με την Ξάνθη έμεινε εκτός αποστολής. Όχι στον πάγκο, εκτός αποστολής. Τι μήνυμα άραγε παίρνει ένας παίκτης; Υποτίθεται ότι πρέπει να δουλεύει σκληρά για να ανταμείβεται. Ποια ακριβώς ήταν η ανταμοιβή του μετά το ματς με την Λαμία; Να δει από το σπίτι του το επόμενο παιχνίδι;

Ουδεμία έκπληξη λοιπόν για τον τρόπο που πανηγύρισε και ξέσπασε μετά τα δύο τέρματα που πέτυχε στο τέλος και τα οποία μετρίασαν τις εντυπώσεις της ήττας από την Σπόρτινγκ Λισσαβώνας. Αν λοιπόν ο Πάρντο είναι σε καλύτερη κατάσταση αυτή την εποχή από τον Καρσελά, τον Μάριν και τον Φορτούνη, αυτός δικαιούται να παίζει.

Κι ας μην είναι νέα μεταγραφή, κι ας μην είναι "βαρύ" όνομα. Θα έχει ενδιαφέρον η διαχείριση του από τον Χάσι στη συνέχεια. Και μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για έναν παίκτη που η αγορά του έχει στοιχίσει 4,5 εκατ. ευρώ στον Ολυμπιακό.

Η... ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ VS ΤΑΧΥΔΥΝΑΜΗΣ

Είναι αδόκιμο και εκτός πραγματικότητας να επικαλείται κανείς την ποιότητα όταν μιλάμε για Champions League και την ανάγκη που την έχει ο Ολυμπιακός για να πετύχει. Είναι δυνατόν να αντιπαρατάξει ποιότητα ο Ολυμπιακός σε αυτό το επίπεδο;

Είναι ποτέ δυνατόν να πετύχει διάκριση έχοντας ως όπλο την ποιότητα; Απέναντι σε ποιες ομάδες; Στην Μπαρτσελόνα και τη Γιουβέντους, που είναι στον όμιλο του; Ή αν αγωνιζόταν σε οποιοδήποτε όμιλο συμμετέχει η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπάγερν Μονάχου, η Παρί Σεν-Ζερμέν, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κτλ;

Ο Ολυμπιακός και οποιαδήποτε ομάδα ανάλογου βεληνεκούς (στην Ευρώπη), έχει μόνο έναν τρόπο (μέχρι αποδείξεως του εναντίου) να πετύχει κάτι σε αυτό το επίπεδο. Και ο τρόπος αυτός έχει να κάνει με το physical play. Χωρίς ταχύτητα, δύναμη, έκρηξη και αντοχή στον ρυθμό, δεν πας πουθενά. Τόσο απλά.

Αν σε αυτό το επίπεδο έχεις έλλειψη ποιότητας αλλά μπορείς να "ματσάρεις" τον αντίπαλο σε φυσικές δυνάμεις, να τον σκάσεις, να τον "δείρεις" ποδοσφαιρικά, να βγάλεις πείσμα, τότε υπάρχει μια πιθανότητα για κάτι καλό. Αν συμβαίνει το ανάποδο, πολύ απλά, δεν έχεις καμία τύχη.

Εδώ φυσικά τίθεται το εξής ερώτημα. Τι θα γινόταν αν ο Ολυμπιακός έχανε 0-3 στο ημίχρονο και είχε στην ενδεκάδα του τον Ανδρούτσο, τον Ζντιέλαρ, τον Σεμπά ή όποιον τέλος πάντων παίκτη του υστερεί σε τεχνική αλλά τρέχει, πρεσάρει, καλύπτει, δίνει και μια στον αντίπαλο να τον καταλάβει; Γνωστή η απάντηση.

Εκτός κι αν το ζητούμενο είναι να παίζουν οι "μπαλωμένοι", κι ας χάνει η ομάδα αρκεί να βλέπουμε καμιά ντρίμπλα παραπάνω. Ή να παρακολουθούμε με ευλάβεια τον στόπερ (!) της αντίπαλης ομάδας να βγαίνει στην κόντρα και να φτάνει μέχρι και σε τετ-α-τετ με τον Καπίνο...

Σε τελική ανάλυση, ενδεικτική του αγώνα είναι μια φάση του 82ου λεπτού με το σκορ ακόμη στο 0-3: ο Μπρούνο Φερνάντες, ο σκόρερ του τρίτου γκολ της Σπόρτινγκ, που αγωνίζεται σε έναν ρόλο trequartista, κάνει κούρσα πολλών μέτρων και φτάνει σε θέση δεξιού μπακ (!) για να κόψει σε κόρνερ με τάκλιν τον Μάριν... Δεν χρειάζεται περαιτέρω σχόλιο.

ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ, "ΤΡΕΧΕΙ" ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ

Το έργο του Μπέσνικ Χάσι όταν ανέλαβε τον Ολυμπιακό ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Μέσα σε κλίμα αμφισβήτησης, με αδιαπραγμάτευτη την ανάγκη επιστροφής στους ομίλους του Champions League και χτίζοντας παράλληλα μια καινούρια ομάδα. Ο Κοσοβάρος τα κατάφερε μια χαρά στο πρώτο του στοίχημα. Το κέρδισε, όπως κέρδισε και την πίεση. Πήρε τα εύσημα και τα πήρε σωστά, γιατί το άξιζε.

Το βράδυ της Τρίτης έχασε πόντους, όχι γιατί ο Ολυμπιακός ηττήθηκε από την Σπόρτινγκ αλλά για τον τρόπο που συνέβη αυτό. Λες και βάλθηκε να σαμποτάρει τον εαυτό του ο 46χρονος τεχνικός. Στο χέρι του είναι να τους ξανακερδίσει, αν και μάλλον θα χρειαστεί να αναθεωρήσει κάποιες σκέψεις του για να το καταφέρει. Η συνέχεια επί χόρτου.