Μεταγραφικός ζουρλομανδύας

Θερινή μεταγραφική περίοδος. Ώρα για... παράνοια. Δεν είναι οι εκατοντάδες παίκτες που προτείνονται, δεν είναι τα παιχνίδια των μάνατζερ, ούτε το γεγονός πως μεταγραφές φτιάχνουν και χαλάνε 10 φορές μέσα στην ημέρα.

Αυτό που δεν αντέχεται είναι το μίξερ μέσα στο οποίο πετάμε σκέψεις, απόψεις και θεωρίες, προσπαθώντας στη συνέχεια να ξεχωρίσουμε τα υλικά, αφού τα έχουμε πολτοποιήσει. Τρέλα, φιλοσοφίες που παίζουν ξύλο μεταξύ τους και ένα τρίμηνο που δεν παλεύεται με την καμία.

Ειδικότερα όταν μιλάμε για τον Ολυμπιακό, γίνεται το έλα να δεις. Άκρη δεν βρίσκεις με τίποτα. Πρέπει να εφευρεθεί μεταγραφικός ζουρλομανδύας, να φοράμε όλοι από έναν την 1η Ιουνίου και να τον βγάζουμε 1η Σεπτέμβρη. Ωστόσο πρόκειται για ένα Ολυμπιακό φαινόμενο που έχει εξήγηση.

"Τα θέλουμε όλα, τα θέλουμε τώρα, τα θέλουμε ταυτόχρονα". Είναι προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει. Ποιος φταίει; Όλοι και κανένας. Είναι γνώρισμα της ερυθρόλευκης... ράτσας να είναι ανικανοποίητη, γεγονός που άλλοτε έχει αποδειχθεί ευεργετικό και άλλες φορές "θηλιά" στο λαιμό της ομάδας.

Ας δούμε κάποια δεδομένα με κρύο κεφάλι, που αφορούν την φετινή μεταγραφική περίοδο αλλά και προηγούμενες. Και με ποιον τρόπο μπλέκονται σε ένα κουβάρι όσα θέλει να κάνει ο Ολυμπιακός ή ονειρεύονται οι φίλοι του.

Οικονομική πολιτική

"που δεν θα έχει ανάγκη κανένα Μαρινάκη και κανένα Κόκκαλη στο μέλλον" και την προσπάθεια πλήρους αναδιοργάνωσης των Ακαδημιών ώστε σταδιακά να αποδειχθούν "καρποφόρες".

Ελάχιστοι, αν όχι κανείς έδωσαν σημασία τότε, γιατί σίγουρα μια υπόσχεση του στυλ "θα φέρνω κάθε χρόνο παικταράδες εκατομμυρίων" θα ηχούσε πολύ πιο ευχάριστα στα αυτιά των οπαδών, τα πρωτοσέλιδα εφημερίδων και τα κεντρικά θέματα των ιστοσελίδων.

Ο Ολυμπιακός λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια ακολούθησε μια συγκεκριμένη οικονομική πολιτική, πέτυχε την πλήρη απαλλαγή του από " μαύρες τρύπες" και έφτασε σήμερα να έχει τα πλέον ασφαλή ταμεία. Προσέξτε, δεν λέω ότι σε αυτή την προσπάθεια του δεν έκανε λάθη. Σαφώς και έκανε.

Υπήρξαν χαρακτηριστικές περιπτώσεις που θεωρώ ότι η επιχείρηση "οικονομική υγεία", είχε αρνητικές επιπτώσεις στο αγωνιστικό κομμάτι. Όχι απαραίτητα στο τελικό αποτέλεσμα (5 σερί τίτλους μετράει ο Ολυμπιακός και αν μη τι άλλο αξιοπρεπείς ευρωπαϊκές παρουσίες), αλλά σίγουρα στην εικόνα που παρουσίαζε στο χορτάρι και έφερε δικαιολογημένη γκρίνια.

Είχε όμως ένα ξεκάθαρο στόχο, τον ακολούθησε, στήριξε την πολιτική του και έφτασε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Και χάρη σε αυτό το αποτέλεσμα, σήμερα έχει καταφέρει πάλι να τα... ακούει. "Αφού λοιπόν είμαστε οικονομικά ισχυροί σε χαλεπούς καιρούς, να κάνουμε μεταγραφάρες", είναι μια σκέψη που κυριαρχεί.

Πόσο δίκαιο είναι όμως να υποστηρίζει κάποιος την παραπάνω άποψη, όταν ο ίδιος γκρίνιαζε για αυτή την πολιτική και το γεγονός ότι δεν του αποφέρει παίκτες από το πάνω ράφι; Είναι το κλασικό "μονά ζυγά δικά μου". Σκεφτείτε ότι σε αυτές τις δραματικές συγκυρίες για την χώρα μας, αν ο Ολυμπιακός δεν είχε ασφαλή ταμεία και τακτοποιημένες όλες τις οφειλές του, τότε ποδοσφαιριστές όπως ο Ρομπέρτο και ο Ντομίνγκες θα έθεταν ξεκάθαρα θέμα αποχώρησης τους.

Και είναι μεγάλη διαφήμιση για τον Ολυμπιακό όταν όλοι οι παίκτες του και περισσότερο οι ξένοι μιλάνε σε ΜΜΕ της πατρίδας τους και ξεκαθαρίζουν ότι δεν αντιμετωπίζουν κανένα απολύτως οικονομικό πρόβλημα στους Πειραιώτες.

Ώρα να κάνει το ίδιο και στο αγωνιστικό

Αντίθετα συναντάμε τρεις πόλους που συγκρούονται μεταξύ τους. Η επένδυση σε ταλαντούχους Έλληνες και ξένους. Η προώθηση παιδιών από τις Ακαδημίες και η επιθυμία/διάθεση για μεταγραφές από το πάνω ράφι. Όμως και τα τρία μαζί δεν μπορούν να συνδυαστούν.

Για παράδειγμα, ας εξετάσουμε την επιθετική γραμμή του Ολυμπιακού. Πέρσι το καλοκαίρι αποκτήθηκε ο Χόρχε Μπενίτες έναντι 3 εκατομμυρίων ευρώ από την Γκουαρανί της Παραγουάης, ως hot prospect σε αγωνιστικό επίπεδο και μεταπωλητική αξία.

Για 14 μήνες δόθηκε σκληρή μάχη με την Τίγκρες στην πολύκροτη υπόθεση του Άλαν Πουλίδο, ο οποίος προερχόταν από μια σεζόν με 29 τέρματα. Παράλληλα στην Κ-20 ο Νίκος Βέργος... πυροβολούσε αδιακρίτως, ολοκληρώνοντας με 28 γκολ την σεζόν σε Ελλάδα και Ευρώπη. Με τον Ολυμπιακό να λέει "όχι" στην Άντερλεχτ τον Γενάρη για τον 19χρονο φορ.

Άρα έχουμε δύο περιπτώσεις επένδυσης και ένα προϊόν των Ακαδημιών. Η απορία λοιπόν εδώ είναι η εξής: αν οι "ερυθρόλευκοι", οπαδοί και διοίκηση, επιθυμούν την περίπτωση αγοράς μεγάλου ονόματος για την θέση του φορ, τότε προς τι η συζήτηση για επενδύσεις σε ταλέντα ή την αξιοποίηση νεαρών από την Ακαδημία;

Το ίδιο ακριβώς μπορούμε να συμπεράνουμε για τους Σάσα Ζντιέλαρ και Φάνη Τζανδάρη. Ο Σέρβος ανήκει από τα 18 του στον Ολυμπιακό, παίζει δύο χρόνια βασικός στην OFK Beograd, ενώ είχε καταλυτική παρουσία στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Νέων από την Σερβία στον τελικό με την Βραζιλία.

Παράλληλα αποκτήθηκε ο Τζανδάρης ως ένας νεαρός Έλληνας παίκτης με σπουδαίες προοπτικές. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι ο Ολυμπιακός μένει στην μεσαία γραμμή με Μιλιβόγεβιτς, Κασάμι, Μανιάτη (ενδεχομένως και Γιαταμπαρέ), αν αποκτηθεί κι άλλος κεντρικός μέσος, αυτά τα παιδιά πότε θα τα δούμε;

Δεν συζητάμε την περίπτωση να πωληθεί κάποιος από τους Μιλιβόγεβιτς, Κασάμι. Εκεί ναι, θα χρειαστεί σίγουρα μια έτοιμη, δοκιμασμένη λύση που θα σηκώσει το βάρος ως βασικός. Σε διαφορετική περίπτωση, αν υπάρξει κι άλλη προσθήκη στον άξονα, τότε Ζντιέλαρ και Τζανδάρης θα πάνε άκλαυτοι... Παρόμοιες υποθέσεις είναι και αυτές των Κολοβού και Γιαννιώτα.

Όπως και να 'χει, με τον τρόπο που ο Ολυμπιακός πήρε μια απόφαση ξεκάθαρη για το πως ήθελε να πορευθεί σε θέματα οικονομικής πολιτικής αυτή την πενταετία, το ίδιο πρέπει να κάνει τώρα και σε αγωνιστικό/μεταγραφικό επίπεδο. Να αποφασίσει τι θέλει και να το κάνει πράξη. Η επένδυση σε ταλέντα και η προώθηση παικτών από τις Ακαδημίες, πρέπει να συνοδευτεί από την ανάλογη στήριξη όλων. Διοίκησης και οπαδών. Διαφορετικά ας πηγαίνει μόνο στην αγορά έτοιμων παικτών.

Το ιδανικό θα ήταν να αποφεύγει ο Ολυμπιακός την απόκτηση ξένων ποδοσφαιριστών που δεν μπορούν να κάνουν την διαφορά σε σχέση με τους Έλληνες. Και σε συνδυασμό να καταλάβει ο Έλληνας οπαδός ότι "μπαμ" αποδεικνύεται μια μεταγραφή που είναι ψαγμένη και προσφέρει τα μέγιστα στο γήπεδο.

Ευχής έργον θα ήταν να προσγειωθεί φέτος στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" ο Μιραλάς ή ένας ποδοσφαιριστής τέτοιας αξίας. Ακόμη πιο αποδοτικό ωστόσο για το μέλλον θα ήταν να χαράξει μια συγκεκριμένη στρατηγική ο Ολυμπιακός και οι οπαδοί του να καταλάβουν ότι οι όποιες επιτυχίες θα προκύψουν μέσα από την ομαδικότητα και πόσο στιβαρός είσαι ως σύνολο. Και όχι από το όνομα που γράφει το πίσω μέρος της φανέλας.

Μια σκέψη για το τέλος: με την προϋπόθεση ότι δεν θα αποχωρήσει βασικός παίκτης το καλοκαίρι (Ρομπέρτο, Ομάρ, Μαζουακού, Μιλιβόγεβιτς κτλ) και με δεδομένη την ανάγκη (ποσοτική/ποιοτική) απόκτησης ενός στόπερ και ενός εξτρέμ (αφού Ντοσεβί, Ντουρμάζ δεν έκαναν την διαφορά πέρσι και χρειάζεται ένα σημείο αναφοράς στη συγκεκριμένη θέση), πόσο "λάθος" θα ήταν να μην γίνει άλλη "πρωτοκλασάτη" μεταγραφή φέτος;