Mind the gap

Η αποκαρδιωτική εικόνα του Ολυμπιακού στο ντέρμπι της Λεωφόρου ήρθε σαν επιστέγασμα μιας ψυχοφθόρας χρονιάς, που άρχισε στραβά και εξελίχθηκε σε αγώνα ανώμαλου δρόμου με ένα σωρό σκαμπανεβάσματα.

Ένας δρόμος που δεν μπορούσε να στρώσει με τις συνεχόμενες αλλαγές προπονητών, το ποδόσφαιρο δεν είναι τόσο ευγενικό για να συγχωρεί με ανάλογη ευκολία. Αν δεν σεβαστείς τις αρχές του, δεν θα σε σεβαστεί και αυτό. Το μόνο θετικό της υπόθεσης είναι το γεγονός ότι στο τέλος ο Ολυμπιακός θα πληρώσει την καλοκαιρινή του... ασέβεια στο άθλημα με τις μικρότερες δυνατές απώλειες.

Στο τέλος το μάθημα μπορεί να χαρακτηριστεί και δωρεάν, αφού ο βασικός στόχος του τίτλου θα επιτευχθεί, έστω και με "άνοστο" τρόπο. Την ίδια στιγμή όμως στο Λιμάνι έχουν να διαχειριστούν δύο μεγάλα και επικίνδυνα κενά. Και το αγωνιστικό είναι ίσως το λιγότερο σημαντικό. Γιατί έχει και ξεκάθαρες λύσεις.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΦΥΣΙΚΗ

Όσο κι αν ενοχλεί, θα είναι μάλλον ανώφελο να σταθεί κάποιος για πολύ στην εικόνα της Λεωφόρου. Δυστυχώς δεν ήταν κάτι ξαφνικό. Οι αδυναμίες που εμφάνιζε συχνά πυκνά ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι του στη διάρκεια της φετινής σεζόν, έγιναν ορατές σε ένα ακόμη ντέρμπι. Εκτός κι αν πραγματικά πίστευε κανείς ότι με την απομάκρυνση του Πάουλο Μπέντο θα άλλαζε κάτι άλλο πέραν της ψυχολογίας...

Είναι πρόβλημα όταν ο Ολυμπιακός έχει έναν παραπάνω χαφ στο γήπεδο αλλά τελικά είναι σα να παίζει με έναν λιγότερο. Είναι πρόβλημα όταν στις μετατοπίσεις συμμετέχουν οι μισοί παίκτες. Είναι πρόβλημα όταν δεν αντιλαμβάνεσαι πως στο 4-4-2 του Ουζουνίδη, χρειάζεται απαραιτήτως ένας παίκτης μπροστά από τους δύο στόπερ να ελέγχει τον χώρο. Είναι πρόβλημα όταν ο Παναθηναϊκός κάνει μονίμως το ίδιο τρικ με τον Βιγιαφάνιες από δεξιά (να συγκλίνει) και ουδείς (παίκτες και πάγκος) μπορεί να προσαρμοστεί.

Είναι πρόβλημα επίσης -και αυτό αφορά τη συνολική εικόνα- όταν νομίζεις ότι μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας αποκτώντας ποδοσφαιριστές καλούς στο παιχνίδι αντίδρασης και της μιας επαφής. Πολύ περισσότερο όταν ο άνθρωπος που επιλέγεις για τον πάγκο ανήκει σε μια προπονητική σχολή που δεν φημίζεται για την αγάπη και την εξειδίκευση της στο παιχνίδι με την μπάλα, αλλά χωρίς αυτήν.

Κι επειδή όλα είναι αλυσίδα, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε φέτος να είναι μια καλή ομάδα που αμύνεται χαμηλά στο γήπεδο, αφήνει την μπάλα στον αντίπαλο και χτυπάει στην κόντρα επίθεση. Το 70%, ίσως και παραπάνω, του ρόστερ του, αυτό το πλάνο παιχνιδιού θα μπορούσε να υπηρετήσει με επιτυχία. Μόνο που σε τέτοια περίπτωση δεν θα ήταν Ολυμπιακός. Θα πήγαινε κόντρα στη φύση του, στην ιστορία του, στο ποδοσφαιρικό dna του. Ξέχωρα που ένα ελάχιστο ποσοστό των οπαδών του θα μπορούσε να το αποδεχθεί.

Το καλό της υπόθεσης εδώ, είναι ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι πυρηνική φυσική. Το μόνο που θέλει είναι να έχεις ξεκάθαρες αποφάσεις, που θα σε οδηγήσουν σε ξεκάθαρες επιλογές, οι οποίες πρωτίστως δεν θα πηγαίνουν κόντρα στην λογική του αθλήματος. Το ποδόσφαιρο έχει νόμους. Που δεν εγγυώνται σώνει και ντε την επιτυχία, αλλά λειτουργούν τροχιοδεικτικά για να φτάσεις σε αυτή.

Δουλειά από τα θεμέλια χρειάζεται τώρα ο Ολυμπιακός. Να ξαναβάλει στέρεες βάσεις. Να χαράξει μια συγκεκριμένη πορεία, ορίζοντας τη φιλοσοφία του. Να αποφασίσει τι θέλει να κάνει ως σύλλογος. Να επιλέξει έναν προπονητή που θέλει και μπορεί να υπηρετήσει το "x" πλάνο. Και με βάση αυτό να συνθέσει τα κομμάτια στο παζλ του ρόστερ. Τα βήματα είναι απλά. Αρκεί να μην πηγαίνεις στα τυφλά.

ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

" Η θέληση κρίνει το ντέρμπι και όχι μόνο", ήταν ο τίτλος στην αρθρογραφία το πρωί της Κυριακής και πριν το παιχνίδι. Βάλτε τώρα στο μυαλό σας την εικόνα του Ολυμπιακού στη Λεωφόρο...

"Σίγουρα πρέπει να βελτιώσουμε πολλά πράγματα στη λειτουργία της ομάδας, να δούμε ποιοι παίκτες μπορούν και θέλουν να προσφέρουν, γιατί στην ομάδα τούς παρέχονται τα πάντα, αλλά η προσφορά τους δεν είναι αντάξια των όσων προνομίων απολαμβάνουν...

Επιτρέψαμε στον αντίπαλο να διεκδικήσει όλες τις μονομαχίες και να τις κερδίσει. Πηγαίναμε δεύτεροι στην μπάλα, δεν είχαμε το πάθος και τον τσαμπουκά για ένα τέτοιο παιχνίδι. Σίγουρα πρέπει να μας προβληματίσει αυτή η συμπεριφορά", δήλωσε μετά το τέλος του αγώνα ο Βασίλης Βούζας.

Και στην τοποθέτηση αυτή του Έλληνα τεχνικού κρύβεται όλη η ουσία. Καμία κουβέντα δεν αξίζει τον κόπο επί του αγωνιστικού, αν αυτός που βρίσκεται στον αγωνιστικό χώρο δεν μπορεί ή -κυρίως- δεν θέλει. Γιατί ναι, ο Ολυμπιακός έχει σαφέστατο έλλειμμα ποιότητας για τα κυβικά του, ωστόσο στο παρελθόν έχουμε δει να συμβαίνει αλλά να "ισοφαρίζεται" από πυρακτωμένα μάτια. Όπως είναι διαφορετικό το δεν μπορώ να ντριμπλάρω κώνο, με τον δεν το προσπαθώ καν... Η πρώτη κατηγορία παίκτη μπορεί να βρει θέση στον Ολυμπιακό, η δεύτερη είναι απλά μη αποδεκτή.

Οι φωνές στις τάξεις των οπαδών της ομάδας έχουν ενταθεί. Και ποικίλουν. Άλλες με ισχυρή δόση παραλογισμού και διάθεση ισοπέδωσης (κλασικό δυστυχώς ελληνικό φαινόμενο), άλλες με απόλυτη συναίσθηση της κατάστασης, λογική και ρεαλιστικά επιχειρήματα.

Όλες ωστόσο ξεπηδούν μέσα από την ίδια πηγή: ο Ολυμπιακός έχει πάψει να δημιουργεί προσδοκία στον κόσμο του. Έχει δημιουργηθεί ένα κενό, επικίνδυνο, όπως αυτό το περίφημο "μεταξύ συρμού και αποβάθρας". Mind the gap...

Ο Ολυμπιακός έχει μεγαλύτερη ανάγκη τον κόσμο του από τους τίτλους. "Strength through unity" - "Ισχύς εν τη ενώσει", όπως το τρομερό εκείνο κορεό στο "Γ. Καραϊσκάκης" με σχηματισμένη μια γροθιά και το αντίστοιχο μήνυμα.

Το μεγαλύτερο στοίχημα της επταετίας του Βαγγέλη Μαρινάκη στον Ολυμπιακό θα παιχτεί το ερχόμενο καλοκαίρι. Και αφορά την δημιουργία μιας ομάδας που θα εμπνεύσει ξανά τον λαό της, θα του δημιουργήσει όραμα, κάψα και προσδοκίες.

Που θα τον κάνει ασπίδα κόντρα στα... ποιήματα εξυγίανσης, τα τόσο συγκινητικά και αθώα, που από φέτος απαγγέλλονται και τη νέα σεζόν αναμένονται να κυκλοφορήσουν και σε συλλογή.

Photo credits: EUROKINISSI