Απογοήτευση. Αυτό ήταν το συναίσθημα που κυριαρχούσε μετά τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από την Άντερλεχτ στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης". Ούτε θυμός, ούτε διάθεση για υποδείξεις "ενόχων", ούτε αναθέματα ή επικλήσεις στην θεά τύχη με γαρνιτούρα τα γνωστά μπινελίκια. Απογοήτευση.

Το έβλεπες στους φίλους της ομάδας που αποχωρούσαν από το γήπεδο, στα στελέχη της διοίκησης, στους ποδοσφαιριστές, στην δυσκολία με την οποία οι λέξεις έβγαιναν από το στόμα του Μάρκο Σίλβα στην συνέντευξη Τύπου.

Φεύγοντας από το γήπεδο όταν πια δεν υπήρχε ψυχή, είχα αυτή την αντιφατική σύγκρουση στο μυαλό μου. Το ματς σαν φιλμ περνούσε από μπροστά μου, συζητούσα χίλια δύο πράγματα με τον εαυτό μου, σκεφτόμουν τι θα γράψω για το Sport24, αλλά ταυτόχρονα το κεφάλι μου ήταν άδειο.

Και είμαι σίγουρος πώς ότι κι αν γράφω στις 05:00 τα ξημερώματα και διαβάζετε τώρα εσείς, δεν θα σταθεί ικανό να καλύψει όλο το φάσμα των συνθηκών που οδήγησαν τον Ολυμπιακό σε μια γνώριμη -δυστυχώς- τα τελευταία χρόνια θέση: εκτός Ευρώπης σε νοκ-άουτ φάση, όταν είναι ή έχει δημιουργήσει μόνος του τις συνθήκες να λογίζεται ως φαβορί. Όταν είναι ή έχει βάλει τον εαυτό του σε θέση οδηγού. Όπως με την Μέταλιστ Κχάρκιβ ή την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Πολλά μπορεί να κανείς. Πάρα πολλά. Και σύμφωνα με την δική του οπτική γωνία να μοιράσει τις ευθύνες περισσότερο σε συγκεκριμένη πλευρά. Ξέρω, δεν ανακαλύπτω την Αμερική, αλλά πάντοτε οφείλουμε να θυμόμαστε ότι σε ένα ομαδικό άθλημα μερίδιο στην αποτυχία, όπως και στην επιτυχία, έχουν όλοι. Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, αλλά όλοι.

Επίσης θέμα επιλογής είναι και ο τρόπος που θα το αντιμετωπίσεις. Ψύχραιμα, προχωρώντας σε κριτική αναπτύσσοντας επιχειρήματα ή βγάζοντας άναρθρες κραυγές. Το πρώτο βοηθάει, το δεύτερο πάλι ποτέ. Θα προσπαθήσω λοιπόν για το πρώτο.

Μεγαλύτερος αντίπαλος, ο εαυτός μας

Είναι η παγίδα που συχνά πέφτουμε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Θέλουμε πολλά πράγματα. Τα θέλουμε τώρα. Τα θέλουμε όλα μαζί. Δυσκολευόμαστε να βάλουμε προτεραιότητα και συνήθως φτάνουμε στο σημείο όπου ξεκινάμε να κάνουμε το πρώτο, το αφήνουμε στη μέση, περνάμε στο δεύτερο, στο τρίτο και ούτω καθεξής, δίχως να ολοκληρώνουμε τίποτα.

Χωρίς να υπάρχει μια σειρά, μια μέθοδος, κάποια ιεραρχία. Στην πορεία οι δουλειές μας είναι μισοτελειωμένες και τότε αρχίζει η αναζήτηση ευθυνών. Ανθρώπινο. Κοιτάζουμε γύρω μας, αλλά ο πρώτος που φταίει είναι πάντα ο εαυτός μας.

Ο Ολυμπιακός έμεινε εκτός Champions League μετά από εκείνο το 0-3 κόντρα στην Άρσεναλ στο Φάληρο. Δεν το θεωρώ αποτυχία σε καμία των περιπτώσεων. Κανείς δεν του έδινε τύχη όταν έγινε η κλήρωση. Μόνος του δημιούργησε τις προϋποθέσεις, μόνος του δεν κατάφερε να τις εκμεταλλευθεί στο τέλος.

Η 3η θέση σήμανε πρόκριση στο Europa League, όπου υπήρχε η προοπτική μιας καλής πορείας. Μην τα ξαναλέμε, ομάδες μικρότερου ή ίδιου βεληνεκούς με τον Ολυμπιακό στο ευρωπαϊκό στερέωμα τα έχουν καταφέρει. Γιατί όχι και οι Πειραιώτες;

Κάπου εκεί ξεπρόβαλε με ολοένα και αυξανόμενη ένταση, ο στόχος του αήττητου πρωταθλήματος. Και για περισσότερους από δύο μήνες ο Ολυμπιακός δούλευε σε αυτούς τους ρυθμούς. Αυτή ήταν η προτεραιότητα του. Αυτό ήταν το ζητούμενο από τους παίκτες και τον προπονητή. Εκεί λοιπόν έριξαν το βάρος και αυτοί. Ο στόχος του αήττητου έλαβε τέλος αμέσως πριν το παιχνίδι με την Άντερλεχτ στις Βρυξέλλες.

Και ξαφνικά η ομάδα ήταν αναγκασμένη να αλλάξει εντελώς τσιπάκι, να ξεπεράσει την όποια απογοήτευση της απώλειας του στόχου και να γυρίσει σε... ρυθμίσεις Ευρώπης. Μόνο που δεν μιλάμε για ρομπότ αλλά για ανθρώπους. Και η διαχείριση που είχε κάνει ο Σίλβα μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήταν σε συνάρτηση με την προοπτική του αήττητου πρωταθλήματος.

Ροτέισον μόνο για λόγους ανάγκης, χρησιμοποίηση κατά κανόνα μόνο των καλύτερων/περισσότερο έμπειρων παικτών και μηδαμινή διάθεση για δοκιμές που θα μπορούσαν να φέρουν καινούρια στοιχεία στο παιχνίδι της ομάδας. Όχι ότι δεν έχει και τις ευθύνες του ο Πορτογάλος τεχνικός, αλλά προτεραιότητα είχε δώσει σε αυτό που του είχε ζητηθεί. Και πάνω σε αυτό προετοίμαζε την ομάδα του.

Εκτιμώ ότι ο Ολυμπιακός αυτοπαγιδεύτηκε. Και για να προλάβω ορισμένους, στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν έγινα μετά Χριστόν προφήτης. Είχα γράψει από την πρώτη στιγμή, το είχα αναφέρει πολλάκις και κάμποσα βράδια του Σαββάτου συζητώντας με φίλους του Ολυμπιακού στον αέρα του Sport24 Radio, ότι η γνώμη μου ήταν πως ο Ολυμπιακός έχει απείρως σημαντικότερους αγωνιστικούς στόχους να κυνηγήσει από την αίγλη ενός αήττητου πρωταθλήματος.

Καταλαβαίνω ότι το ήθελε και για επικοινωνιακούς λόγους. Δεκτόν, 100%. Από την άλλη πιστεύω ακράδαντα, ότι και με 30 νίκες να πάρει πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός και με 100 γκολ υπέρ - 0 κατά, η λάσπη στον ανεμιστήρα δεν θα σταματήσει να ρίχνεται. Ακόμη και με την κατάκτηση του... Champions League να συνδυάσει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα στην Ελλάδα, πάλι θα υπάρχει αμφισβήτηση από όσους τον έχουν στο στόχαστρο και τώρα.

Η δική μου λογική λοιπόν λέει ότι οι "ερυθρόλευκοι" δεν έχουν να κερδίσουν κάτι, αν πιστεύουν ότι οποιαδήποτε επιτυχία εντός συνόρων μπορεί να κλείσει στόματα, ακόμη κι αν έρθει με τον πλέον απόλυτο, πειστικό, αποστομωτικό τρόπο.

Όταν λοιπόν επί της ουσίας έχεις κατακτήσει το πρωτάθλημα από το πρώτο μισό της σεζόν, είναι περισσότερο ωφέλιμο να ψάχνεις τους τρόπους που θα βελτιωθείς ως ομάδα στο δεύτερο μισό της περιόδου. Να εκμεταλλευθείς τον χρόνο, να τον κάνεις να δουλεύει υπέρ σου. Να προσθέσεις στοιχεία στο παιχνίδι σου.

Να ανοίξει το ροτέισον, ώστε να διαπιστωθεί σε ποιους από τους παίκτες του ρόστερ μπορεί πραγματικά να βασιστεί η ομάδα την επόμενη σεζόν. Να εξαλειφθούν τα ερωτηματικά, να υπάρξει σιγουριά τι μπορεί ή δεν μπορεί να δώσει ο καθένας. Να "ψηθούν" λίγο οι νεαρότεροι.

Να μείνουν φρέσκοι οι πιο έμπειροι, οι βασικοί σου παίκτες. Να είναι σε εγρήγορση υπό τον φόβο να χάσουν την θέση τους από τον "πιτσιρικά". Να βρεθούν οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, στον καλύτερο δυνατό βαθμό ετοιμότητας όταν πλακώσουν πάλι συνεχόμενα ματς. Και φτάνοντας ξανά στα ευρωπαϊκά παιχνίδια, να είναι σε θέση να τα δώσουν όλα, έχοντας προετοιμαστεί κατάλληλα σωματικά και ψυχολογικά.

Ρίσκαρε και έχασε ο Σίλβα

Ξέχωρα από τα παραπάνω, είναι δεδομένο ότι υπήρξαν και λάθος χειρισμοί από τον Σίλβα. Τον Γενάρη ο Πορτογάλος τεχνικός δήλωσε ότι η ομάδα του είναι πλήρης. Πως δεν συντρέχει λόγος μεταγραφικής ενίσχυσης. Και παίκτη δεν ζήτησε. Ακόμη και όταν ο Ερνάνι τραυματίστηκε. Ήταν σύμφωνος με την αποχώρηση του Φινμπόγκασον, επιλέγοντας να μείνει με τους Ιντέγε, Πουλίδο στην επίθεση.

Με τον Νιγηριανό να έχει "κρεμάσει" από ένα σημείο και μετά έπειτα από σερί παιχνίδια και τον Μεξικανό απενεργοποιημένο στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν (έχοντας παράλληλα και ουσιαστικά έναν χρόνο εκτός γηπέδων).

Έφυγε ο Γούτας, έφυγε και ο Αυλωνίτης. Τραυματίζεται ο Σιόβας παραμονές του αγώνα με την Άντερλεχτ και μοναδικός διαθέσιμος στόπερ πίσω από τους Μποτία, Ντα Κόστα είναι ο νεαρός Βούρος. Αμυντικός με ωραία στοιχεία αλλά παντελώς άπειρος για την Ευρώπη.

Ο Σίλβα αποφασίζει να εμπιστευθεί τον Ζντιέλαρ στην μεσαία γραμμή. Και καλά κάνει. Δεν γίνεται πότε να λέμε "γιατί δεν παίζουν οι μικροί" και μετά να γκρινιάζουμε που παίζουν. Και εδώ όμως δεν έγινε σωστή διαχείριση. Χρειάζεται προσοχή γιατί δεν θέλει και πολύ να "καεί" ένα καλό χαρτί.

Έχει πολλά προσόντα ο 20χρονος Σέρβος, όμως όταν παίζεις σε νοκ-άουτ φάση και το πρώτο ματς εκτός έδρας, έχοντας στο ρόστερ παίκτες όπως οι Κασάμι, Καμπιάσο για την θέση, είναι αχρείαστο ρίσκο να ξεκινάς με τον Σάσα. Περισσότερο κινδυνεύεις να του κάνεις κακό, παρά καλό. Πρέπει να τον προστατεύσεις. Το ίδιο και στον επαναληπτικό. Την στιγμή που αρχίζει και γέρνει το γήπεδο, βγαίνει ο Καμπιάσο και μπαίνει ο Ζντιέλαρ. Η λογική έλεγε Κασάμι, αλλά ο Πορτογάλος αποφάσισε αλλιώς.

Παράλληλα, εδώ και καιρό, ο Ολυμπιακός δείχνει να μην έχει εναλλακτικό πλάνο ανάπτυξης. Ξέχωρα από την δυσκολία του να αλλάξει πράγματα στο παιχνίδι όταν βρεθεί πίσω στο σκορ. Και αυτό όμως έχει εξήγηση, η οποία όμως παραπέμπει στο καλοκαίρι του 2015.

Οι παίκτες της επιθετικής γραμμής που απέκτησε ο Ολυμπιακός ήταν για έναν συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας και ουσιαστικά με το βλέμμα στα παιχνίδια του Champions League. Για παιχνίδια που οι "ερυθρόλευκοι" δεν θα έχουν την μπάλα στην κατοχή τους, αλλά θα ψάχνουν το γκολ στην κόντρα, σε ανοιχτούς χώρους. Και παράλληλα αυτοί οι επιθετικοί θα μπορούν να συνεισφέρουν ουσιαστικά στο ανασταλτικό κομμάτι.

Έτσι αποκτήθηκαν οι Ιντέγε, Πάρντο, Σεμπά. Τι γίνεται όμως όταν ο Ολυμπιακός καλείται να κάνει παιχνίδι κατοχής; Και ειδικότερα όταν αντιμετωπίζει κλειστές άμυνες, έχοντας να ανατρέψει εις βάρος του σκορ; Αρχίζουν τα δύσκολα. Ουδείς έχει το "1 εναντίον 1" σε μικρούς χώρους. Κανείς δεν έχει το εύκολο γκολ.

Βγαίνει ο Ιντέγε σε τετ-α-τετ στο 8ο λεπτό και σημαδεύει τον Προτό... Έχει την μπάλα στρωμένη, εντός περιοχής, ο Σεμπά στο 93' και με το αριστερό σημαδεύει ξανά τον Προτό... Είναι ξεκάθαρο ότι ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη τον Γενάρη από έναν φορ που θα έχει μια κάποια ικανότητα να βρίσκει δίχτυα με ευκολία. Δεν τον πήρε, το πλήρωσε. Και ο Σίλβα είδε ξανά στο Φάληρο, όπως στις Βρυξέλλες, να σπαταλά η ομάδα του κλασικές ευκαιρίες για γκολ.

Από την άλλη ο Πορτογάλος αποφάσισε αργά να εμπιστευθεί τον Πουλίδο. Ελάχιστες ευκαιρίες του είχε δώσει και τον εμφάνισε βασικό με την Άντερλεχτ. Έκανε πολύ καλό ματς ο Μεξικανός αλλά από τη στιγμή που δεν είχε παιχνίδια στα πόδια του, έσκασε μετά το 75'. Παίζοντας ως ακραίος και όχι ως κεντρικός επιθετικός.

Η πλάκα είναι ότι μια φορά που βρέθηκε σε τέτοια θέση, έκρυψε το τόπι με τον Ντομίνγκες, εκτέλεσε ΟΛΟΣΩΣΤΑ σε πρώτο χρόνο με το αριστερό αλλά αστόχησε για χιλιοστά. Σεντερφορίσια κίνηση. Ίσως αν είχε περισσότερα λεπτά συμμετοχής στα πόδια του και καλύτερο ρυθμό εκτελεστικά, να μην λάθευε. Αλλά με τα "αν" και τα "ίσως" δεν γράφεται ιστορία.

Ο Μάρκο Σίλβα είναι καλός προπονητής. Μόλις 38 ετών και ακόμη μαθαίνει. Θα κάνει τα λάθη του, είναι δεδομένο. Αν μάθει από αυτά, θα εκτοξεύσει την καριέρα του. Όπως όμως συγκέντρωσε όλα τα εύσημα για τον Ολυμπιακό στο πρώτο μισό της σεζόν, φυσιολογικά θα δεχθεί και την κριτική που του αναλογεί για την γενικότερη εικόνα των Πειραιωτών και τα ανεπιτυχή αποτελέσματα τον τελευταίο ένα μήνα.

Ούτε στο Χόλιγουντ

Το γκολ της ισοφάρισης για την Άντερλεχτ δεν το συναντά κανείς ούτε στο πιο ευφάνταστο σενάριο που θα μπορούσε να γραφτεί στο Χόλιγουντ για μια ταινία με θέμα το ποδόσφαιρο. Μιλάμε για... διαστροφή. Ξεκινάει από λάθος εκτίμηση του Ρομπέρτο που χάνει την μπάλα στη γραμμή του άουτ από τον Πρατ. Καθυστερεί και κλείνεται ο Βέλγος. Στην εξέλιξη της φάσης ο Μιλιβόγεβιτς πάει να κάνει ποδιά (!) σε αντίπαλο μέσα στην περιοχή. Την χάνει.

Η μπάλα φτάνει στον Μαζουακού που αντί να διώξει, σκέφτεται τι θα την κάνει... Κλέβει ο Ντεφούρ, η μπάλα πηγαίνει στο δεύτερο δοκάρι. Ο Ατσεαμπόνγκ κοντρολάρει, ο Ελαμπντελαουί αντί να πάει επάνω του κάθεται τρία μέτρα μακριά, μπροστά ακριβώς από τον Ρομπέρτο (!!!) και κοιτάζει τον Νιγηριανό να ζυγίζει τις επιλογές του μέχρι να εκτελέσει με την ησυχία του για το 1-1.

Όσες φορές και να δει κανείς την φάση, ό,τι και να γράψει, τσάμπα κόπος. Η λογική έχει πάει περίπατο. Μιλάμε για 4 κολλητά, από ανόητα έως εγκληματικά λάθη. Δεν χωράει κουβέντα εδώ. Η εικόνα τα λέει όλα.

Η σκληρή πραγματικότητα του αύριο

Ακόμη 7 παιχνίδια πρωταθλήματος έχει να δώσει ο Ολυμπιακός. Και άλλα 2 ή 3 στο Κύπελλο Ελλάδας, αν φτάσει έως τον τελικό. Υπάρχει το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο Φάληρο και οι διπλές αναμετρήσεις με τον ΠΑΟΚ. Ίσως προκύψει και ένα ακόμη ματς με την ΑΕΚ.

Η σεζόν δεν έχει τελειώσει και οι παίκτες του Ολυμπιακού είναι υποχρεωμένοι απέναντι στον κόσμο τους και την διοίκηση να παραμείνουν σοβαροί και συγκεντρωμένοι μέχρι και το τελευταίο παιχνίδι.

Ναι, είναι λίγο σκληρή η επαναφορά στην ελληνική πραγματικότητα μετά από έναν ευρωπαϊκό αποκλεισμό και την απογοήτευση που τον συνοδεύει, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα.

Παράλληλα αυτή είναι μια καλή ευκαιρία για ορισμένα οριστικά συμπεράσματα ενόψει της επόμενης σεζόν και κάποιες ξεκάθαρες αποφάσεις που θα κληθεί να πάρει ο Ολυμπιακός σε αγωνιστικό επίπεδο. Θέτοντας παράλληλα ευδιάκριτους, σαφείς στόχους για όσα θέλει να πετύχει την σεζόν 2016-17 και τον τρόπο που θα επιχειρήσει να το κάνει.