Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε και πολλά πράγματα να χάσει ο Ολυμπιακός πηγαίνοντας στο Τορίνο για το ματς με την Γιουβέντους. Αλίμονο αν του ζητούσε κανείς τα ρέστα σε περίπτωση ήττας -όπως κι έγινε- από την πρωταθλήτρια Ιταλίας.

Πίστη στον εαυτό της, ψυχολογία και... δωράκια ενόψει της συνέχειας έψαχνε πρωτίστως η ομάδα του Πειραιά. Και με το σφύριγμα της λήξης τα είχε βρει όλα. Προφανώς και όταν είσαι Ολυμπιακός απαγορεύεται να θριαμβολογείς μετά από ένα χαμένο ματς, ακόμη κι αν είναι από τη Γιουβέντους.

Αν σκεφτεί όμως κανείς το πως κύλησαν στο Λιμάνι οι τελευταίες τρεις εβδομάδες και ειδικά οι πρόσφατες 72 ώρες, τότε έχει ορισμένους σωστούς λόγους να χαμογελά για την εμφάνιση των "ερυθρολεύκων" στο Τορίνο.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

Για το πως ο Ολυμπιακός έδειξε ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο αγωνιστικά, το διαβάσατε στο σχόλιο του Σταύρου Γεωργακόπουλου. Την ίδια στιγμή εισέπραξε και τα "δωράκια" που λέγαμε πιο πάνω. Δημήτρης Νικολάου και Σάσα Ζντιέλαρ έχουν κάνει τρομερό ματς, τηρουμένων πάντα των αναλογιών...

Ο πρώτος είναι ένας παίκτης γεμάτος ταλέντο, αυτοπεποίθηση και θράσος σπάνιο για την ηλικία του. Στοιχεία που είχε διακρίνει επάνω του ο Γεωργάτος από μικρή ηλικία, μαζί με το γεγονός ότι μπορούσε να ξεχωρίσει στη θέση του στόπερ. Σε συνδυασμό με το ταπεινό του χαρακτήρα του, ο Νικολάου έχει όλα τα φόντα να αποτελέσει βασικότατη μονάδα του Ολυμπιακού τα χρόνια που έρχονται.

Της φουρνιάς των Ρέτσου, Μανθάτη, Ανδρούτσου και αυτός, μοιάζει να μην φοβάται τίποτα όσες φορές έχει κληθεί να μπει στο γήπεδο. Και τι γήπεδο το βράδυ της Τετάρτης... Χαρακτηριστικές οι φάσεις του 18' αλλά και του 50', όταν βγήκε σαν... τανκ επάνω σε Μάντζουκιτς και Κουαδράδο.

Μαρκαρίσματα πολύ δυνατά αλλά επάνω στην μπάλα, απέναντι σε παίκτες που έχουν γράψει τα χιλιόμετρα τους στο υψηλότερο επίπεδο. Την ίδια στιγμή αρχοντικός με την μπάλα στο αριστερό του πόδι. Και κάτι ακόμη πολύ σημαντικό: ξέρει από μικρό παιδί σε ποια ακριβώς ομάδα βρίσκεται...

Προφανώς και έχει πολλά να μάθει, σίγουρα έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης. Όταν όμως κάνει τέτοια εμφάνιση κόντρα στη Γιουβέντους, εκτός έδρας, σε τέτοια ηλικία (19) και όχι κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, τότε το πράγμα... φωνάζει. Αρκεί ο Ολυμπιακός να το ακούσει. Για δεύτερη φορά, μετά τον Ρέτσο.

Από (πολύ) κοντά και ο Σάσα Ζντιέλαρ. Το σημείο που βρίσκονται τα δημοσιογραφικά του "Juventus Stadium" βοηθάνε πολύ στο να μπορείς με άνεση να παρακολουθείς την κίνηση των παικτών χωρίς την μπάλα και ανάλογα με το που αυτή βρίσκεται.

Ο Σέρβος χαφ έχει κάνει τρομερό ματς. Κινούμενος μπροστά από τους δύο στόπερ, κάτι σαν ανάποδο λίμπερο, έχει διαβάσει κάθε φάση στον χώρο ευθύνης του, εμφανίζοντας τον εαυτό του μπροστά από κάθε παίκτη της Γιουβέντους που επιχείρησε να απειλήσει κάθετα, με εκτέλεση ή δημιουργία.

Πολύ περισσότερο ανταποκρίθηκε περίφημα απέναντι στον παικταρά Ντιμπάλα, που στα μέτρα αυτά ήθελε να δράσει αλλά δεν έβρισκε τον τρόπο.

Είτε κλείνοντας τον χώρο αναγκάζοντας τον Αργεντίνο να πάρει σχετικά ακίνδυνες θέσεις, είτε βγαίνοντας έγκαιρα και με σωστή γωνία άμυνας επάνω του, ο Ζντιέλαρ περιόρισε σε πολύ σημαντικό βαθμό τον Ντιμπάλα.

Κάτι που αποτυπώνεται στο δεύτερο τέρμα της Γιουβέντους, με τον Σέρβο εκτός αγώνα και τον Αργεντίνο για πρώτη φορά να βρίσκει κάθετο παιχνίδι στο ματς, έχοντας φτάσει στο 80'! Ο Ζντιέλαρ ήταν ψύχραιμος, μετρημένος και με καθαρό μυαλό με τη μπάλα στα πόδια, δεν υπήρξε στιγμή που έχασε τη συγκέντρωση ή τον προσανατολισμό του στον αγωνιστικό χώρο.

Αποτελεί μια περίπτωση παίκτη που ο Ολυμπιακός ανακάλυψε και επένδυσε σε πολύ μικρή ηλικία. Και μοιάζει να έχει κάνει τη σωστή κίνηση, αρκεί όπως και στην περίπτωση του Νικολάου, να περιβάλλει με εμπιστοσύνη τον Σάσα.

Δύο παιδιά που δείχνουν ότι κάποιες φορές αυτό που ψάχνεις στις μεταγραφές, ενίοτε ακριβές και συνήθως ξένων, μπορεί ήδη να το έχεις δικό σου. Ο Ολυμπιακός επέστρεψε από το Τορίνο ηττημένος αλλά και με δώρα στις αποσκευές του. Φτάνει να τα δεχτεί.

ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

Το ματς με τη Γιουβέντους αποτελεί και μια καλή ευκαιρία να καταλάβουν ακόμη και όσοι είχαν ακόμη αμφιβολία, ποιος είναι ο μοναδικός τρόπος που μπορεί ο Ολυμπιακός να προσεγγίσει τέτοιες αναμετρήσεις και να ζορίσει τους ευρωπαϊκούς του αντιπάλους.

"Είναι αδόκιμο και εκτός πραγματικότητας να επικαλείται κανείς την ποιότητα όταν μιλάμε για Champions League και την ανάγκη που την έχει ο Ολυμπιακός για να πετύχει. Είναι δυνατόν να αντιπαρατάξει ποιότητα ο Ολυμπιακός σε αυτό το επίπεδο; Απέναντι σε ποιες ομάδες; Την Μπαρτσελόνα και τη Γιουβέντους;

Ο Ολυμπιακός και οποιαδήποτε ομάδα ανάλογου βεληνεκούς (στην Ευρώπη), έχει μόνο έναν τρόπο (μέχρι αποδείξεως του εναντίου) να πετύχει κάτι σε αυτό το επίπεδο. Και ο τρόπος αυτός έχει να κάνει με το physical play. Χωρίς ταχύτητα, δύναμη, έκρηξη και αντοχή στον ρυθμό, δεν πας πουθενά. Τόσο απλά", ήταν όσα είχατε διαβάσει μετά το ματς με την Σπόρτινγκ Λισσαβώνας στο Φάληρο. Ήταν ουσιαστικά και αυτό που παραδέχθηκε ο Άντρεα Μπαρτζάλι μετά τη λήξη της αναμέτρησης με τους Πειραιώτες.

Είναι μια γλυκιά ψευδαίσθηση που εύκολα γίνεται εφιάλτης, το να πιστεύεις ότι μπορείς να κερδίσεις με μπάλα αυτές τις ομάδες. Πολύ περισσότερο με παίκτες τεχνίτες, ντριμπλαδόρους, ντελικάτους, φραμπαλά. Αυτά τα ματς θέλουν... Σεμπάδες, Πάρντους, κι άλλους Ζντιέλαρ και Ρομαό.

Παίκτες έτοιμους να θυσιάσουν ένστικτα και πολλά χιλιόμετρα χωρίς την μπάλα, να τρέξουν για τον διπλανό τους, να σπριντάρουν ξανά και ξανά για να γυρίσουν πίσω ή να φύγουν σε μια κόντρα. Να επιστρατεύσουν δύναμη και αυταπάρνηση.

Γι' αυτό πριν αποθεώνουμε τους αρτίστες της... Super League και καταριόμαστε τους... άμπαλους μαραθωνοδρόμους, ας σκεφτόμαστε ότι απαραίτητοι για να πετύχεις κάτι κάποτε στην Ευρώπη, είναι οι δεύτεροι. Εκεί όπου πρέπει να πολεμήσεις για 90 λεπτά, αν θες να βγεις νικητής από το γήπεδο.

Photo credits: EUROKINISSI