Όταν υπάρχει θέληση, υπάρχει και ο τρόπος
Ο Γιώργος Περπερίδης γράφει για την απορία που είχαν οι Καταλανοί, το μεγάλο στοίχημα για τον Λεμονή και το ψυχικό δέσιμο του Ολυμπιακού με τον κόσμο του, στοιχεία απαραίτητα για το αύριο των Πειραιωτών όπως έδειξε το ματς με την Μπαρτσελόνα.
Ποιος να το έλεγε ότι μετά τις 5/12/2012 και το 0-0 της Βαρκελώνης με την Μπενφίκα, ο Ολυμπιακός θα ήταν η ομάδα που θα έβαζε επιθετικό φρένο στην Μπαρτσελόνα, που το 2009 δεν είχε σκοράρει στην εκτός έδρας αναμέτρηση με την Ρουμπίν Καζάν αλλά έκτοτε έβρισκε σταθερά δίχτυα στα ματς των ομίλων.
Στο Φάληρο ο Ολυμπιακός μπόρεσε να κρατήσει στο μηδέν τον Μέσι και την παρέα του, παίρνοντας τον βαθμό της ισοπαλίας που του επιτρέπει να μείνει ζωντανός στο κυνήγι της 3ης θέσης για το εισιτήριο του Europa League, αλλά και να στείλει ξανά την Ελλάδα στη 13η θέση της βαθμολογίας της UEFΑ, έστω και με βραχεία κεφαλή επί της Τσεχίας.
Αυτός ο βαθμός εκτός από τα προφανή, δίνει στον Ολυμπιακό το δικαίωμα να "χτίσει" ψυχολογία για το υπόλοιπο της χρονιάς. Ήταν μια απόδειξη κυρίως για τους εαυτούς των παικτών του, πώς όταν πραγματικά θέλουν τότε μπορούν.
ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΑΠΟΡΙΑ ΟΙ ΚΑΤΑΛΑΝΟΙ
Το αποτέλεσμα κόντρα στην Μπαρτσελόνα είναι τεράστιο. Πόσο; Όσο δείχνει η πορεία των "μπλαουγκράνα" στην La Liga -εννέα νίκες και μια ισοπαλία σε δέκα ματς, με τέρματα 28 υπέρ και 3 κατά- αλλά και το Champions League όπου μετρούσε ένα σχετικό εύκολο "3 στα 3", εξασφαλίζοντας ουσιαστικά την πρόκριση της από τον πρώτο γύρο των ομίλων.
Ανάξια σχολιασμού τα "αν η Μπαρτσελόνα ήθελε"... Προφανώς ο Σεμέδο στο 3', ο Μέσι στο 20', το 28', το 35', το 63' και το 91', ο Σουάρες στο 22', το 80' και το 82' δεν ήθελαν να σκοράρουν αλλά να δουν αν τα δίχτυα σπαρταράνε με την μπάλα μέσα ή είχαν την απορία αν ο Προτό είναι τραχανοπλαγιάς ή τερματοφύλακας.
Το ίδιο προφανές είναι ότι από το 70' και μετά, όταν από την υπερπροσπάθεια τα πόδια των "ερυθρόλευκων" άρχισαν να λυγίζουν, 33000 οπαδοί του Ολυμπιακού έπαιζαν και αυτοί άμυνα επειδή η Μπαρτσελόνα δεν... πολυψηνόταν να κερδίσει.
Ούτε φυσικά ο Βαλβέρδε ήθελε να πάρει το τρίποντο και να είναι εξασφαλισμένος με την 1η θέση από την 4η αγωνιστική, γεγονός που θα του επέτρεπε να ρίξει όλο το βάρος στο πρωτάθλημα. Όχι, ήθελε να αφήσει λίγο την αγωνία να κάνει παιχνίδι, έχοντας να επισκεφθεί το Τορίνο.
Λες κι αν η Μπαρτσελόνα πράγματι δεν "καιγόταν" για το ματς, δεν θα έπαιζαν οι Πάκο Αλκάθερ και Ντεουλοφέου από την αρχή, αλλά θα ρίσκαρε ένα πιθανό τραυματισμό του Μέσι και του Σουάρες... Ιστορίες για αγρίους, προσαρμοσμένες στην νοσηρή ποδοσφαιρική φαντασία που βασιλεύει στην Ελλάδα.
Ούτε όμως ο Βαλβέρδε, ούτε οι παίκτες της Μπαρτσελόνα, ούτε ο ίδιος ο Καταλανικός σύλλογος λειτουργούν έτσι. Οι Καταλανοί κατέβηκαν για να πάρουν το τρίποντο και να ξεμπερδεύουν, σκόνταψαν όμως επάνω στην αυταπάρνηση των Πειραιωτών. Πάμε παρακάτω λοιπόν.
ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΕΜΟΝΗ
Καλά το πήγε το ματσάκι ο Λεμονής. Σωστά διαβασμένος και ρεαλιστής. Δεν ανακάλυψε την Αμερική, αλλά ας μην υποτιμάμε τα προφανή, αφού έχουμε δει προπονητές στον Ολυμπιακό να μην κάνουν ούτε αυτά... Την ποδοσφαιρική προσέγγιση όμως την διαβάσατε στον Παντελή Διαμαντόπουλο, οπότε ας μην λέμε τα ίδια.
Ασχέτως πάντως επιλογών τακτικής, διατάξεων, προπονητικών τρικ και προσώπων, το σημαντικότερο ήταν ένα στοιχείο που πηγάζει από το μυαλό: η θέληση. Όταν υπάρχει θέληση, τότε υπάρχει και ο τρόπος.
Αυτό είναι το κλειδί, αυτή είναι η απάντηση σε όσους αναρωτιόνται αν η φετινή ομάδα μπορεί να ανακάμψει, να υπερασπιστεί τα κεκτημένα, να βελτιωθεί, να δώσει πράγματα. Η θέληση φέρνει συγκέντρωση, πειθαρχία στον αγωνιστικό χώρο και επιθυμία μάχης για τον διπλανό σου.
Αυτό είχε ο Ολυμπιακός κόντρα στον ΠΑΟΚ, αυτό δεν είχε στη Λεωφόρο, αυτό εμφάνισε ξανά με την Μπαρτσελόνα. Και είναι το στοίχημα εκείνο που πρέπει να κερδίσει πρώτο ο Λεμονής για τη συνέχεια. Να πείσει τους παίκτες του ότι πρέπει να έχουν θέληση για πόλεμο στο χορτάρι αν θέλουν να πετύχουν στη σεζόν. Και τα υπόλοιπα θα έρθουν πιο εύκολα.
ΤΟ ΨΥΧΙΚΟ ΔΕΣΙΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ
Μπορεί να μοιάζει ως υπερβολή κάποιες φορές ή να χρησιμοποιείται ως τέτοια κάποιες άλλες. Όμως η ψυχική εξάρτηση του Ολυμπιακού με τον κόσμο του είναι μια πραγματικότητα. Και δεν είναι σχέση αγάπης, αλλά πάθους και λατρείας. Και αυτό ακριβώς είναι που την κάνει δύσκολη και φέρνει ακραίες αντιδράσεις στις χαρές και τις λύπες.
Υπάρχουν μια σειρά από λόγοι που η σχέση αυτή κατά καιρούς διαταράσσεται ή περνά δύσκολα φεγγάρια. Όμως στο ματς με την Μπαρτσελόνα έγινε κατανοητό πόσο σημαντική είναι η αποκατάσταση αυτής της σχέσης που έχει η ομάδα με τον κόσμο.
Ένα γήπεδο που συμμετείχε ενεργά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό στην προσπάθεια των "ερυθρολεύκων". Μια κερκίδα που είχε υπομονή, ενθουσιασμό, ενέργεια, πίστη για το αποτέλεσμα. Που έγινε ένα με τους έντεκα που φορούσαν τα "ερυθρόλευκα". Που αποθέωσε με θέρμη τον αγαπημένο της Βαλβέρδε αλλά το ίδιο.... κολασμένα ήθελε να τον κερδίσει.
Δεν είναι μια συνηθισμένη σχέση μεταξύ οπαδών και ομάδας. Η ιδιαιτερότητα της την κάνει τόσο απαραίτητη και για τους δύο. Στο τέλος της ημέρας μια κακή σεζόν, ένα χαμένο πρωτάθλημα, δεν μπορεί να βλάψει τον Ολυμπιακό. Ίσα ίσα που αν το διαχειριστεί σωστά μπορεί να του βγει και σε καλό. Όπως το 2004 ή το 2010. Αυτό όμως που δεν μπορεί με τίποτα να χάσει είναι το ψυχικό δέσιμο με τον κόσμο του. Εκεί θα είναι που πρέπει να ανησυχήσει σοβαρά.
Photo credits: EUROKINISSI
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
