Παραπάνω από έναν τίτλο
Ο Ολυμπιακός μάλλον χρειάζεται πολλά παραπάνω από έναν τίτλο για να ξεπεράσει την κατάσταση με την οποία φλέρταρε εδώ και καιρό. Η αλήθεια και η παγίδα της διαιτησίας και το πλέον σημαντικό ερώτημα για το μέλλον των Πειραιωτών. Γράφει ο Γιώργος Περπερίδης.
Τέσσερις γκέλες στη σειρά είναι κάτι ασυνήθιστο, εντελώς ξένο, για τον Ολυμπιακό τα τελευταία (πολλά) χρόνια. Έγινε και αυτό μετά την εντός έδρας ήττα από τον Ατρόμητο και πλέον θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε την αντίδραση των Πειραιωτών σε μια κατάσταση που μοιάζει πρωτόγνωρη.
Θα γραφτούν τα κλασσικά -που φυσικά και έχουν μεγάλη δόση αλήθειας- περί ανασύνταξης στην διακοπή. Ανάσες σωματικές και ψυχολογίας, αποσυμπίεση, δουλειά στην προπόνηση και έτοιμοι για αντεπίθεση. Μπορεί πράγματι να γίνει έτσι. Μπορεί και όχι.
Μπορεί ο Ολυμπιακός να εκμεταλλευθεί το γεγονός ότι οι αντίπαλοι του δείχνουν να... λιποθυμάνε στη θέα της κορυφής, μπορεί ο ίδιος πέραν από ξεσπάσματα να μην καταφέρει να συνέλθει ολοκληρωτικά μέσα στη σεζόν και να παραδώσει τα σκήπτρα.
Είναι όμως αυτό που πρέπει να ανησυχεί πραγματικά τον Ολυμπιακό; Αν θα πάρει ή όχι το φετινό πρωτάθλημα; Ενδεχομένως στο ερώτημα αυτό ήδη πολλοί να αναρωτιούνται αν αυτός που σκέφτεται κάτι τέτοιο είναι τρελός. Ίσως να πέφτουν και μούντζες. Γιατί ο Ολυμπιακός είναι καταδικασμένος να πρωταγωνιστεί και να κατακτά τίτλους. Σωστά.
Μήπως όμως οι "ερυθρόλευκοι" έχουν ήδη σφραγίσει ένα μεγάλο μέρος της μοίρας τους; Τέτοιο που να τους επιτρέπει να πάρουν μια ανάσα, να επαναπροσδιορίσουν την διαδρομή τους και να θέσουν στέρεες βάσεις για τα επόμενα χρόνια επιτυχιών;
Ή πιστεύει κάποιος πως ένα πρωτάθλημα περισσότερο ή λιγότερο είναι ικανό να διαφοροποιήσει το status των "ερυθρολεύκων" εγχώρια και ευρωπαϊκά (ως ο γίγαντας του ελληνικού ποδοσφαίρου);
Αισίως 44 τίτλοι πρωταθλητή κοσμούν την τροπαιοθήκη των Πειραιωτών. Ο μεγάλος αντίπαλος Παναθηναϊκός έχει λιγότερα από τα μισά (20), η ΑΕΚ το 1/4 (11), ο Άρης 3, ο ΠΑΟΚ 2 και η ΑΕΛ 1. Ας γίνει και διαφορετικά η ερώτηση: η κατάκτηση (και) του φετινού πρωταθλήματος είναι ικανή από μόνη της να λύσει όλα τα κακώς κείμενα της ομάδας; Αν ναι, τότε πρέπει να γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια για το 45ο. Αν όχι, τότε σημαίνει ότι χρειάζονται πολλά περισσότερα, πιο σύνθετα, πράγματα.
ΦΛΕΡΤΑΡΕ 2,5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΩΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Βίτορ Περέιρα, Μάρκο Σίλβα, Βίκτορ Σάντσεθ, Πάουλο Μπέντο, Βασίλης Βούζας, Τάκης Λεμονής, Μπέσνικ Χάσι, Τάκης Λεμονής. Μετά τους 23 μήνες (4/2/2013 - 6/1/2015) του Μίτσελ στον πάγκο της ομάδας, από τον Γενάρη του 2015 μέχρι και σήμερα έχουν γίνει οκτώ (!) αλλαγές στον πάγκο του Ολυμπιακού, με επτά διαφορετικά πρόσωπα.
Το καλοκαίρι του 2015 στο Λιμάνι "έδεσαν" περισσότεροι από 15 παίκτες, το καλοκαίρι του 2016 άλλοι 11, το ίδιο και φέτος. Χωρίς να υπολογίζονται σε αυτούς παίκτες που ανέβηκαν από την Ακαδημία στην πρώτη ομάδα, παίκτες που επέστρεψαν από δανεισμό και κέρδισαν μια θέση στο ρόστερ ή αυτοί που αποκτήθηκαν αλλά μετά την προετοιμασία παραχωρήθηκαν δανεικοί σε άλλες ομάδες. Και φυσικά ανάλογα ήταν τα νούμερα στις αποχωρήσεις.
Όπως γίνεται κατανοητό, με τόσες αλλαγές στον πάγκο και το μισό (και παραπάνω ενίοτε) ρόστερ να διαφοροποιείται κάθε χρόνο, δεν γίνεται να μην έρθεις κάποια στιγμή αντιμέτωπος με την κατάσταση που βρίσκονται σήμερα οι Πειραιώτες. Νομοτελειακά θα έρθει η στιγμή που οι συνεχόμενες αλλαγές κατάστασης στο Αθλητικό Κέντρο Ρέντη θα επηρεάσουν αρνητικά την ομάδα.
Και φέτος με τον στόχο της οπωσδήποτε πρόκρισης στους ομίλους του Champions League, ο διακόπτης "έπεσε" απότομα μετά την Ριέκα, αφού δεν ήταν λίγοι εκείνοι που νόμιζαν ότι η αποστολή ολοκληρώθηκε...
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑΣ
Καλά κάνει ο Ολυμπιακός και έχει τα παράπονα του από την διαιτησία. Καλά κάνει και διαμαρτύρεται για το πέναλτι που δεν υπέδειξε ο Αρετόπουλος στο 79', παράβαση στην οποία υπέπεσε ο Μάντσον στον Σεμπά αλλά αγνόησε ο Τρικαλινός ρέφερι. Καλά κάνει να παίρνει τα μέτρα του, υπό τον φόβο ότι θα χειροτερέψει η κατάσταση.
Την ίδια στιγμή ωστόσο κινδυνεύει να πέσει στην παγίδα που έπεφταν τα προηγούμενα χρόνια και οι αντίπαλοι του. Αυτή του αποπροσανατολισμού. Αν στο Λιμάνι χαθεί το μέτρο στις φωνές προς την διαιτησία, είναι βέβαιο ότι θα χαθεί και το πρωτάθλημα. Δεν μπορεί να μένει ο Ολυμπιακός στα σφυρίγματα των ρέφερι. Θα χάσει την ουσία, τη συγκέντρωση στον στόχο, θα δώσει άλλοθι στους παίκτες για την όποια αποτυχία.
Το πρώτο και κυριότερο μέτρο αντιμετώπισης σε αυτές τις καταστάσεις, είναι η μέγιστη δυνατή αγωνιστική βελτίωση. Από εκεί οφείλει να ξεκινήσει ο Ολυμπιακός την αντίδραση του, αυτό είναι το σπουδαιότερο μέσο ανάκαμψης. Ούτως ή άλλως οι αντίπαλοι του θα συνεχίσουν να βλέπουν ως 50% - 50% τη μασχάλη του Μιλιβόγεβιτς στο ΟΑΚΑ και ως εύνοια αυτή του Ιγκλέσιας στο Φάληρο. Του Σέρβου φαίνεται μύριζε άσχημα, ενώ του Αργεντίνου λεβάντα...
Δεν μπορεί να γίνει τίποτα γι' αυτό. Εξάλλου είναι γνωστά τα περί αήττητης βλακείας. Και σίγουρα για τα εξωαγωνιστικά θέματα, όπως αυτό της διαιτησίας, ο Ολυμπιακός διαθέτει μια διοίκηση παραπάνω από ικανή να βρει τις λύσεις. Δεν χρειάζεται αυτή η δυσαρέσκεια και ο εκνευρισμός να περάσουν στον προπονητή και τους παίκτες.
ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ
Ο Ολυμπιακός έχει έρθει σε μια κατάσταση που θα χρειαστεί λεπτούς χειρισμούς, γιατί ενδεχομένως όσα επεισόδια παιχτούν φέτος είναι ικανά να επηρεάσουν τα χρόνια που έρχονται. Με θετικό ή αρνητικό τρόπο, ανάλογα με τις αποφάσεις που θα πάρουν στο Λιμάνι μέσα στην τρέχουσα σεζόν.
Αποφάσεις που θα αφορούν θέματα καθημερινής λειτουργίας στην ομάδα, σίγουρα το αγωνιστικό κομμάτι, τους άμεσους και μελλοντικούς στόχους, τον τρόπο που θα επιτευχθούν. Μια επαναπροσέγγιση στον εαυτό του και τα θέλω του μοιάζει αναγκαία για τον Ολυμπιακό.
Εξάλλου μετά τη φετινή επιτυχία της επιστροφής του στους ομίλους, ξέρει ότι θα χρειαστεί μια σειρά από υπερβάσεις για να τα καταφέρει εκ νέου την επόμενη σεζόν, αφού ο τρόπος που διαμορφώνεται η κατάσταση στο Champions League -ειδικά στα προκριματικά- δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας... Πλέον θα είναι αναγκαία πολλά περισσότερα πράγματα από ένα καλοκαίρι καλών μεταγραφών, για την επίτευξη του στόχου της εισόδου στους ομίλους.
Σε μια γενικότερη προσέγγιση, το μέλλον του Ολυμπιακού (και κατ' επέκταση κάθε ελληνικής ομάδας με βλέψεις συμμετοχής σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις) βρίσκεται εντός των τειχών του Αθλητικού Κέντρου Ρέντη και αφορά τις Ακαδημίες του.
Τα τμήματα υποδομής είναι αυτά που μπορούν να εγγυηθούν το αγωνιστικό ΚΑΙ οικονομικό μέλλον της ομάδας. Ο Ανδρούτσος, ο Νικολάου, ο Ρέτσος, ο Μανθάτης, όσοι έρχονται από πίσω.
Μαζί με επενδύσεις όπως ο Ζντιέλαρ, ο Καπίνο ή ο Ένχελς και μεταγραφές τύπου Κούτρη, Ελαμπντελαουί, Ταχτσίδη. Όχι ο Μάριν, όχι ο Καρσελά, ούτε ο Ζιλέ. Όχι τουλάχιστον αν θες να βλέπεις ένα βήμα παραπέρα και όχι μόνο το σήμερα. Γιατί η λογική "ας πάρουμε και φέτος το πρωτάθλημα και βλέπουμε", δεν μπορεί να σε πάει μακριά.
Και στην παρούσα φάση ουδείς μπορεί να πει με σιγουριά αν μεγαλύτερο καλό (ή κακό) θα κάνει στον Ολυμπιακό αν θα πάρει ή αν θα χάσει τον φετινό τίτλο. Αυτό είναι το σημαντικό ερώτημα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι στην πρώτη περίπτωση θα διαλύσει κάθε δικαιολογία των αντιπάλων του και στην δεύτερη... δεν θα πάθει και τίποτα. Αντιθέτως, αξιολογώντας σωστά τα δεδομένα και χαράζοντας νέα πορεία θα είναι σε θέση να κυριαρχήσει και τα επόμενα χρόνια. Όλα αυτά στη θεωρία, μένει να δούμε στην πράξη.
Photo credits: EUROKINISSI
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: