Στην τελική της ευθεία έχει μπει η προετοιμασία του Ολυμπιακού για την πρώτη αναμέτρηση με την Χαπόελ Μπερ Σεβά και στο Λιμάνι τονίζουν προς πάσα κατεύθυνση ότι η πρόκριση εις βάρος των Ισραηλινών είναι η απόλυτη προτεραιότητας της ομάδας τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Μια πραγματικότητα που είναι σε άμεση συνάρτηση με τα μεταγραφικά, ωστόσο η λογική των ανθρώπων του Ολυμπιακού είναι ορθή. Με τις μεταγραφές που έγιναν ή δεν έγιναν, ο Βίκτορ Σάντσεθ θα στηριχθεί ουσιαστικά στο υπάρχον ρόστερ για να ξεπεραστεί το εμπόδιο των πρωταθλητών του Ισραήλ.

Και αύριο - μεθαύριο να αποκτηθεί ποδοσφαιριστής, το πολύ πολύ να μπει στην ευρωπαϊκή λίστα και να είναι σε θέση να βοηθήσει για κάποια λεπτά στον επαναληπτικό. Ακόμη και τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, στον Πειραιά βρίσκονται σε αναζήτηση για προσθήκες, που θα δώσουν έξτρα λύσεις σε ποιότητα στον προπονητή της ομάδας.

Είναι απόλυτα κατανοητή και η δίψα των φίλων της ομάδας να δουν ουσιαστική ενίσχυση στο ρόστερ. Είτε εκφράζεται με λογική, σύνεση και αγωνιστικά επιχειρήματα, είτε με άναρθρες κραυγές που πάντα συνδυάζονται με την προτροπή - απαίτηση "δώστε λεφτά".

Και σε αυτή την τάση θα ήθελα να σταθώ. Και με γεγονότα -ποτέ υποθετικά- να δούμε παρέα πότε η υπόθεση της Ευρώπης κύλησε θετικά για τον Ολυμπιακό, εξαρτώμενη από τα χρήματα που δαπανήθηκαν στις μεταγραφές. Η απάντηση είναι εύκολη, όσο και αν εκπλήσσει κάποιους. Ποτέ.

Σε λάθος πλαίσιο οι συγκρίσεις

"Κάποτε είχαμε Ζιοβάνι, Ριβάλντο, Καρεμπέ. Τώρα που πάμε με αυτούς;" Συνηθισμένη ατάκα. Λάθος συγκρίσεις από τα... αποδυτήρια. Ουδεμία σχέση η οικονομική εικόνα της Ελλάδας του τότε με το τώρα. Ουδεμία σχέση η φορολογία του τότε με το τώρα. Ακόμη και τα έσοδα από χορηγούς, τηλεοπτικά κτλ, ήταν μεγαλύτερα στο παρελθόν. Μάνι μάνι τα οικονομικά δεδομένα του τότε με το τώρα, είναι εκ διαμέτρου -προς το χειρότερο- αντίθετα.

Ας το δούμε όμως και από άλλη σκοπιά. Πότε ο Ολυμπιακός κέρδισε περισσότερα σε αγωνιστικό επίπεδο; Από παίκτες που στοίχισαν ένα σκασμό λεφτά ή από μεταγραφές που ήρθαν αθόρυβα, με λίγα ή χωρίς χρήματα (αποζημίωση σε ομάδα) και υπό καθεστώς έντονης αμφισβήτησης; Ξέρω ότι και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν εξαιρέσεις. Ωστόσο αυτές απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ο Μπελούστσι των 7,5 εκατομμυρίων ευρώ ή ο ελεύθερος, γέρος, 34άρης Ιμπαγάσα έδωσε το κάτι παραπάνω; Ο mr. 9 εκατομμύρια ευρώ Ντιόγκο ή ο "δεν τον ξέρει η μάνα του", ελεύθερος, 34άρης Σερβοκύπριος Γκόγκιτς πρόσφερε πραγματικά στον Ολυμπιακό;

Ο Ντουντού Σεαρένσε των 6 εκατομμυρίων ευρώ ή ο Έλληνας Στολτίδης, που αποκτήθηκε ελεύθερος από τον Ηρακλή, έδωσαν περισσότερα με την "ερυθρόλευκη"; Ο Ντουντού Σεαρένσε των 6 εκατομμυρίων ευρώ ή ο ελεύθερος Μοδέστο πρόσφερε πραγματικά;

Πήρε περισσότερα ο Ολυμπιακός στο χορτάρι από τον Ραούλ Μπράβο των 2,5 εκατομμυρίων ευρώ στη Ρεάλ Μαδρίτης ή από τον ελεύθερο Ζεβλάκοφ; Δικαιολόγησε ποτέ τα 5 δισ. δραχμές (!!!) ο Ζάχοβιτς ή έδωσε απείρως περισσότερα ο ελεύθερος Ζέτερμπεργκ;

Ήταν προτιμότερος ο Μοϊσές Ουρτάδο (αρχηγός της Εσπανιόλ στην πορεία έως τον τελικό του UEFA) των 2 εκατομμυρίων ευρώ ή ο παντελώς ΑΓΝΩΣΤΟΣ Γιάγια Τουρέ; Έδωσαν περισσότερα ο Μασάντο των 2,5 εκατομμυρίων ευρώ ή ο Γιαταμπαρέ των 2,2 εκατομμυρίων ευρώ σε σχέση με τον Σάμαρη των 300 χιλιάδων ευρώ;

Έπιασε τόπο το 1,5 εκατομμύριο ευρώ στον Ζούλιο Σέζαρ ή μήπως αποδείχθηκε καλύτερος ο ελεύθερος Μανωλάς; Θυμάστε τα πανηγύρια για την απόκτηση του Άλμπερτ Ριέρα και τα μπινελίκια για τον Φουστέρ; Ο πρώτος στοίχισε 6,5 εκατομμύρια ευρώ, ο δεύτερος μόλις 1 εκατομμύριο ευρώ. Αλήθεια, ποιος έδωσε περισσότερα;

Μήπως ο Ολυμπιακός... ξήλωσε τα ταμεία του για να πάρει τον Ντομίνγκες; Όχι, ελεύθερος ήρθε. Μήπως ο Μιραλάς είχε έρθει στην κυριολεξία ως ένα από τα "λιμά" του γαλλικού πρωταθλήματος; Ναι. Ποδοσφαιριστές όπως οι Γεωργάτος, Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλος είχαν αποκτηθεί με εντελώς νορμάλ ποσά και όπως αποδείχθηκε στην πορεία, τελικά πολύ λίγα για την αξία τους.

Αν δούμε περιπτώσεις όπως οι Γκαλέτι και Μέλμπεργκ, που δικαιολόγησαν και με το παραπάνω τα χρήματα που δαπανήθηκαν για την απόκτηση τους, διαπιστώνει κανείς ότι ήρθαν στον Ολυμπιακό με ποσά στα 2 - 2,5 εκατομμύρια ευρώ. Μέσα σε λογικά πλαίσια, μόνο που αυτοί έπιασαν σε αντίθεση με κάμποσους ποδοσφαιριστές που δόθηκαν τα ίδια χρήματα αλλά δεν... Κάθε μεταγραφή εμπεριέχει ρίσκο, είναι είδος λαχείου. Άλλες φορές πιάνει, άλλες όχι.

Κριτική πάνω σε ρεαλιστικά πλαίσια και πραγματικά γεγονότα

Να κάνουμε και τη σούμα ανά εποχή; Πότε έφτασε ο Ολυμπιακός στην κορυφαία θέση της ιστορίας του (21η) στην βαθμολογία συλλόγων της UEFA; Τότε που τα... "έσκαγε ο Κόκκαλης, α ρε πρόεδρε, που είσαι", ή στην εξαετία του Βαγγέλη Μαρινάκη, που "δεν βάζει το χέρι στην τσέπη";

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν μπαίνω σε καμία διαδικασία σύγκρισης των προέδρων του Ολυμπιακού. Ούτε φυσικά είμαι τρελός να υποστηρίξω ότι θα ήταν άσχημες μεταγραφές τύπου Ζιοβάνι, Ριβάλντο, Καρεμπέ, σαν ποδοσφαιρική αξία. Προτιμώ όμως πάντα την αλήθεια των πραγματικών γεγονότων.

Και αυτά λένε ότι στον Ολυμπιακό επί της ουσίας ουδέποτε τα μεγάλα ποσά που δαπάνησε σε απόκτηση παικτών, μεταφράστηκαν με τον ανάλογο τρόπο στον αγωνιστικό χώρο. Αν επιμένετε, πάρτε και για παράδειγμα την ομάδα του 1999, που έφτασε μια ανάσα από τα ημιτελικά του Champions League.

Ελευθερόπουλος, Αμανατίδης, Ανατολάκης, Μαυρογενίδης, Καραταϊδης, Πουρσανίδης, Γεωργάτος, Γιαννακόπουλος, Τζόρτζεβιτς, Καραπιάλης, Γκόγκιτς...

Δεν λέω επίσης σε καμία περίπτωση, ότι ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται ενίσχυση. Αντιθέτως, 2-3 προσθήκες επιπέδου σε θέσεις που η ομάδα μοιάζει να το έχει πραγματικά ανάγκη (στόπερ, εξτρέμ) πιστεύω ότι κρίνονται απαραίτητες. Αν μάλιστα υποστηρίξει ο οποιοσδήποτε ότι ο σύλλογος θα έπρεπε να έχει κινηθεί πιο γρήγορα, δεν θα διαφωνήσω. Ειδικά στο θέμα του κεντρικού αμυντικού, όπου ο Ολυμπιακός έχει ταλαιπωρηθεί την τελευταία διετία.

Ωστόσο η όποια κριτική πρέπει να γίνει πάνω σε ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ πλαίσια. Και πάντα με γνώμονα τα δεδομένα της εποχής. Περισσότερο αναγκαίο από το όποια χρήματα δοθούν, είναι να γίνει επιλογή παικτών σε μεταγραφικό επίπεδο με βάση τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά που έχει ανάγκη ο Ολυμπιακός. Για παράδειγμα, ακόμη κι αν αύριο ο Μαρινάκης αποφάσιζε να διαθέσει ένα αστρονομικό ποσό για στόπερ, αυτό δεν θα είχε καμία αξία αν αυτός ο παίκτης δεν είχε ως βασικό προσόν την ταχύτητα.

Και τελικά τι εννοούμε με τον όρο "επενδύσεις";

Ξέρω ότι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό του καθένα είναι λεφτά για μεταγραφές. Θέλω να ρωτήσω όμως. Τα νέα υπερσύγχρονα αποδυτήρια στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" δεν είναι επένδυση; Το καινούριο, τελευταίας τεχνολογίας, στούντιο στο Φαληρικό γήπεδο δεν είναι επένδυση; Η αίθουσα Τύπου; Οι βελτιώσεις στα δημοσιογραφικά;

Ο χλοοτάπητας επιπέδου Premier League; Μπορεί να σας φαίνονται ασήμαντα αλλά μόνο έτσι δεν είναι. Και έχοντας ιδία άποψη, η αίθουσα Τύπου και οι εσωτερικοί χώροι του "Γεώργιος Καραϊσκάκης" είναι έτη φωτός μπροστά π.χ. από το "Vicente Calderon" της Ατλέτικο Μαδρίτης. Και οι Ισπανοί το λένε! Τα αποδυτήρια έτη φωτός μπροστά από το "Anfield" της Λίβερπουλ. Και οι Άγγλοι το λένε. Τα δημοσιογραφικά από τα αντίστοιχα του "Old Trafford" της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Ή μήπως δεν είναι επένδυση όλα τα βελτιωτικά έργα στο Αθλητικό Κέντρο Ρέντη, που έχει αλλάξει ριζικά όψη τα τελευταία χρόνια; Ή έχουν την ίδια εικόνα οι Ακαδημίες σε σχέση με πριν; Βρέθηκα πριν τέσσερα χρόνια στο "The Cliff", προπονητικό κέντρο που χρησιμοποιεί πλέον η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για τις ακαδημίες της, για μια συνέντευξη με τον Άντι Κόουλ. Ε, οι εγκαταστάσεις που προπονούνται τώρα οι μικροί του Ολυμπιακού είναι ανώτερες!

Για να ανέβει ένα κλαμπ επίπεδο, όλα αυτά είναι απαραίτητα. Όλα τα παραπάνω μεταφράζονται σε πολλά εκατομμύρια ευρώ. Ξέρω ότι το να ξοδεύονται αυτά τα ποσά για παίκτες είναι περισσότερο πιασάρικο. Θα μπορούσε να εξιτάρει τα πλήθη. Είναι όμως και σημαντικότερο; Κάποιοι θα πείτε "ναι", εγώ θα διαφωνήσω.

Επαναλαμβάνω, όπως σε όλες τις ομάδες στον κόσμο, έτσι και στον Ολυμπιακό έχουν γίνει λάθη. Δεν έχει υπάρξει η τέλεια ομάδα, ούτε πρόκειται. Και ναι, στο μεταγραφικό σχεδιασμό υπάρχουν πάντα πράγματα που χρήζουν διορθωτικών κινήσεων. Καμία απολύτως αντίρρηση. Ξαναλέω όμως ότι η όποια κριτική πρέπει να γίνεται πάνω σε ρεαλιστικά πλαίσια και πραγματικά γεγονότα. Γιατί μόνο έτσι θα είναι εποικοδομητική και θα έχει αξία.

Πάντα πίστευα ότι πρέπει να μαθαίνεις από τα λάθη των αντιπάλων σου. Προσοχή: όχι να βάζεις τον εαυτό σου σε διαδικασία σύγκρισης μαζί τους. Αλλά να παραδειγματίζεσαι από όσα μπορεί να κάνουν στραβά και να παίρνεις μαθήματα που δεν κοστίζουν τίποτα.

Τα εγκλήματα στην οικονομική διαχείριση και η... απροθυμία ανθρώπων να βγουν μπροστά για να αναλάβουν ανοίγματα και εν γένει δύσκολες καταστάσεις, έφεραν την ΑΕΚ στον γκρεμό και τον Παναθηναϊκό στο χείλος του. Όπως και τον ΠΑΟΚ σε ανυποληψία για πολλά χρόνια. Όταν ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε δεινή θέση, αγωνιστικά μισοδιαλυμένος και με άνοιγμα κάπου στα 60 εκατομμύρια ευρώ, εμφανίστηκε ο Βαγγέλης Μαρινάκης.

Μέσα από τα σωστά και τα λάθη του, 6 χρόνια μετά διοικεί μια ΠΑΕ εναρμονισμένη σε όλες τις προσταγές της UEFA. Τακτοποιημένη, σε διαρκώς εύρυθμη λειτουργία, γεγονός που την έφερε μέσα στις Most Admired Companies 2016 στην Ελλάδα.

Αν αύριο πει "κουράστηκα, φεύγω", στη χειρότερη των περιπτώσεων ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να πορεύεται με μια διοίκηση που απλά θα πρέπει να συνεχίσει την σωστή οικονομική διαχείριση προκειμένου η ομάδα να μείνει σε ασφαλή μονοπάτια. Το επικρατέστερο σενάριο όμως είναι ότι θα εμφανιστούν κάμποσοι επίδοξοι νέοι μεγαλομέτοχοι, αφού προσωπικά δεν ξέρω πολλούς επιχειρηματίες μεγάλου βεληνεκούς που θα έλεγαν "όχι" σε οτιδήποτε αποπνέει υγεία.

Και αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη επένδυση από όλες...