Για πολλά χρόνια ο Ολυμπιακός βρίσκεται στο κυνήγι της καταξίωσης του σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Ειδικότερα, από την στιγμή που οι Πειραιώτες ξεκίνησαν να συμμετέχουν στο Champions League, το μακρινό -πλέον- 1997, άρχισαν και τα όνειρα για μια ομάδα που σταθερά θα πρωταγωνιστεί στα γήπεδα της Ευρώπης κάθε χρόνο.

Μόνο που οι "ερυθρόλευκοι" έμοιαζαν συνήθως να κινούνται στα... τυφλά ή με γνώμονα την πρόσκαιρη επιτυχία. Άλλωστε οι σποραδικές καλές παρουσίες τους στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση (με αποκορύφωμα την σεζόν 1998/99) μαρτυρούσαν με τον πλέον πειστικό τρόπο πως ο Ολυμπιακός μπορεί να ήθελε, αλλά επί της ουσίας δεν είχε πλάνο σε βάθος χρόνου για να πετύχει τον σκοπό του.

Σίγουρα δεν ήταν θέμα έλλειψης διάθεσης από την τότε διοίκηση Κόκκαλη, που όμως φαινόταν να μην έχει το know-how για να φτάσει στον στόχο της.

Η διάθεση παρέμεινε, άλλαξε ο τρόπος

Η αλλαγή σκυτάλης στα διοικητικά του Ολυμπιακού ήταν γεγονός το καλοκαίρι του 2010. Ο Σωκράτης Κόκκαλης παρέδωσε τα ηνία του συλλόγου στον Βαγγέλη Μαρινάκη και μπορεί (ευτυχώς) η διάθεση να για ευρωπαϊκή καταξίωση να παρέμεινε, ωστόσο το πρότζεκτ για να επιτευχθεί ο στόχος ήταν εντελώς διαφορετικό.

Τα πειράματα στον "ερυθρόλευκο" πάγκο έγιναν λέξη άγνωστη και οι Ερνέστο Βαλβέρδε, Λεονάρντο Ζαρντίμ και Μίτσελ είναι κατά σειρά οι τρεις άνθρωποι στους οποίους εμπιστεύθηκε την τεχνική ηγεσία της ομάδας ο πρόεδρος του Ολυμπιακού.

Ναι, συμπεριλαμβάνω και τον Πορτογάλο, άσχετα αν τελικά δεν "κόλλησε" στην φιλοσοφία των Πειραιωτών, σε μια σεζόν μάλιστα που έγιναν και κάμποσα λάθη στον μεταγραφικό σχεδιασμό. Ο Ζαρντίμ δεν ήταν/είναι τυχαίος προπονητής και το αποδεικνύει με το γεγονός πως έχει σε τροχιά τίτλου την χιλιοταλαιπωρημένη Σπόρτινγκ Λισσαβώνας την φετινή περίοδο. Προσωπικά δεν είναι του γούστου μου αλλά έτερον εκάτερον.

Σημαντική παράμετρος είναι η στελέχωση του ποδοσφαιρικού τμήματος με ανθρώπους που έχουν μεγάλη εμπειρία και είναι καταξιωμένοι στον χώρο. Ή τουλάχιστον είναι απόλυτα σχετικοί με το αντικείμενο. Μεγάλη υπόθεση το τελευταίο και μην το περνάτε στο ντούκου... Καρεμπέ, Λορένθο και Ισά (μαζί βεβαίως και ο προπονητής) συνεργάζονται ώστε να "τρέχουν" τα σημαντικά ζητήματα του συλλόγου όσον αφορά το αγωνιστικό σκέλος.

Οι διασυνδέσεις τους με κορυφαίους μάνατζερ του χώρου (βλέπε Ραϊόλα, Σέλουκ, Ενροτέ, Μέντες, Ιμπάνιεθ) επιτρέπουν στον Ολυμπιακό να έχει επιτυχημένες αγοραπωλησίες παικτών, που κατά κανόνα βγάζουν ωφελημένο τον σύλλογο. Σύμφωνοι, υπήρξε και η όχι ιδιαίτερα επιτυχημένη -για να το πω κομψά- συνεργασία με τον Ντάρκο Κοβάσεβιτς, ωστόσο όπως αντιλαμβάνεστε και αυτή ήταν μέσα στο πνεύμα της νέας φιλοσοφίας των "ερυθρολεύκων" υπό την ηγεσία του Βαγγέλη Μαρινάκη.

Πάρε-δώσε και η ξεχωριστή περίπτωση Μήτρογλου

Όπως πολύ σωστά έγραψε και ο Στέφανος Λεμονίδης , με αφορμή τα deals με Μαρκάνο και Τζεμπούρ, ακόμα και οι μη φίλα προσκείμενοι στον πειραϊκό σύλλογο δεν μπορούν παρά να παραδεχθούν τις σπουδαίες συμφωνίες που πετυχαίνει ο Ολυμπιακός σε πωλήσεις ή απόκτηση ποδοσφαιριστών.

Θυμηθείτε τις περιπτώσεις Μιραλάς (αγοράστηκε 2,5 εκ. ευρώ, πουλήθηκε 7), Αμπντούν (ελεύθερος ήρθε, με 2 εκ. ευρώ έφυγε για την Φόρεστ), Τζεμπούρ (ελεύθερος και αυτός, με 1,5 εκ. ευρώ επίσης στην Φόρεστ), Φέισα (με 2 εκ. ήρθε, με 4,5 έφυγε για την Μπενφίκα), Φετφατζίδη (από τις Ακαδημίες στην Τζένοα με 4 εκ. ευρώ) και κάποιων ακόμη που έφεραν έστω και ένα μικρό ποσό στα ταμεία του συλλόγου.

Με αποκορύφωμα βέβαια την απόκτηση του Βλάντιμιρ Βάις το καλοκαίρι ως ελεύθερου παίκτη (με τον Ραϊόλα ωστόσο να διατηρεί ένα σημαντικό ποσοστό επί των δικαιωμάτων του) και την πώληση του έξι μήνες αργότερα στο Κατάρ . Με τον Ολυμπιακό να καρπώνεται κοντά στα 4 εκ. ευρώ - εφόσον ευσταθούν τα δημοσιεύματα στο Κατάρ σχετικά με το χρηματικό ύψος της μεταγραφής.

Υπάρχει σαφέστατα και η περίπτωση Μήτρογλου, που είναι ξεχωριστή. Ξεχάστε το όνομα και σκεφθείτε το εξής: πώληση Έλληνα επιθετικού στο εξωτερικό ύψους 15 εκ. ευρώ! Αν μας το έλεγαν μέχρι πέρσι, θα γελάγαμε μετά δακρύων. Βρε μέχρι και φάσκελα θα ρίχναμε.

Είναι όμως πραγματικότητα. Για το ορθόν της μεταγραφής, ούτε λόγος. Από την στιγμή που ο παίκτης ήθελε να παίξει στην Premier League, πάπαλα... Ο Ολυμπιακός και ο Μαρινάκης είχαν την ηθική δέσμευση απέναντι του, κάτι που γνωρίζαμε από την στιγμή που ο Μήτρογλου είχε υπογράψει το νέο του συμβόλαιο τον Δεκέμβρη λέγοντας πως "ρήτρα για εμένα είναι ο λόγος του Ολυμπιακού και του προέδρου του".

Αυτάρκης οικονομικά, το σημαντικότερο εγχείρημα

Έχουμε το κουσούρι να ξεχνάμε εύκολα και βέβαια να είμαστε ανυπόμονοι. Είμαστε του "γυναίκα θέλω, τώρα την θέλω" (δεν είναι κακό για εμάς τους άντρες βέβαια όμως αλλού είναι το θέμα μας...). Παρατηρώ πως κανείς -τεχνηέντως ή μη- δεν θυμάται/αναφέρει, τις δύο σημαντικότερες εξαγγελίες του Βαγγέλη Μαρινάκη όταν ανέλαβε την ΠΑΕ Ολυμπιακός. Πάμε μια;

Αυτά λοιπόν που είχε θέσει ως σπουδαιότερο μέλημα του ο πρόεδρος της πειραϊκής ΠΑΕ, ήταν δύο πράγματα: 1ον) Μέσα από μια παραγωγική διαδικασία να φτάσει ο Ολυμπιακός στο σημείο να μπολιάζει την πρώτη ομάδα με παίκτες των Ακαδημιών και 2ον) να εξελιχθεί ο σύλλογος σε μια αυτοδύναμη ΠΑΕ, που μέσα από την άρτια διαχείριση εσόδων - εξόδων θα μπορεί να λειτουργεί χωρίς να έχει ανάγκη τον επόμενο "Κόκκαλη" ή "Μαρινάκη".

Για το πρώτο σκέλος τα πράγματα είναι απλά. Η "μετάλλαξη" στον τρόπο λειτουργίας των Ακαδημιών του Ολυμπιακού είναι εντυπωσιακή τα τρία τελευταία χρόνια. Η πρόσληψη του Μπερντ Στορκ και η φιλοσοφία του Γερμανού τεχνικού έφεραν σαρωτικές -προς το καλύτερο- αλλαγές στα τμήματα υποδομής που πλέον έχουν βάλει τις βάσεις για να δουλεύουν σε ευρωπαϊκά πρότυπα.

Σίγουρα δεν είναι εύκολο και απαιτεί αρκετό χρονικό διάστημα το να καταφέρει ένας σύλλογος να παράγει τους δικούς του παίκτες από τις Ακαδημίες. Ωστόσο το παρήγορο στον Ολυμπιακό είναι πως επιχειρεί να το κάνει, το προσπαθεί πάνω σε σωστές βάσεις και όχι στα λόγια.

Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, νομίζω πως δεν χρειάζονται πολλά - πολλά. Αρκεί κάποιος να κάνει την "σούμα" όσων αναφέρω παραπάνω και να βγάλει το δικό του συμπέρασμα. Όταν αγοράζεις έξυπνα και πουλάς με... διαστροφική ευφυΐα, τότε το οικονομικό μέλλον της εταιρίας σου βρίσκεται σε εξωφρενικά σωστό μονοπάτι. Γιατί μην ξεχνάμε πως σήμερα δεν μιλάμε μόνο για ποδοσφαιρικές ομάδες αλλά και για ποδοσφαιρικές εταιρίες.

Και αν τα εξωαγωνιστικά θέματα δεν λειτουργούν άρτια, μοιραία κάποια στιγμή επηρεάζονται και τα αγωνιστικά... Εφόσον καταφέρεις να επενδύεις με ολοένα και μικρότερα ρίσκα, τότε αυτομάτως εξασφαλίζεις επιτυχία μακράς διαρκείας.

Στο κάτω - κάτω, το τι έχει πραγματικά πετύχει ο καθένας φαίνεται με αυτό που αφήνει πίσω του όταν αποχωρεί και όχι με τα όσα κατάφερε κατά την διάρκεια της παρουσίας του.

Θυμηθείτε την έκπληξη του Τζίγκερ, όταν μετά από τον έλεγχο της Deloitte διαπιστώθηκε άνοιγμα πολλών εκατομμυρίων ευρώ στον Παναθηναϊκό από την διοίκηση Πατέρα. Ήταν η εποχή με τις (σπουδαίες αγωνιστικά για τους πράσινους) αγορές παικτών όπως οι Σισέ, Λέτο και άλλοι. Αποτέλεσμα; Ένα πρωτάθλημα και στην συνέχεια μια μεγάλη περιπέτεια για τους πράσινους, που δεν ξέρουν καν πότε θα τελειώσει.

Λάθος χειρισμοί τσα οικονομικά, ανοίγματα με εντυπωσιακές μεταγραφές και τώρα αγωνιστική καθίζηση και αγωνία για το μέλλον.

Έχουν γίνει, συμβαίνουν και πάντα θα υπάρχουν λάθη

Για το αν έχουν γίνει λάθη στον Ολυμπιακό όλο αυτό το διάστημα; Η απάντηση νομίζω είναι πασιφανής. Ασφαλώς και έχουν γίνει! Το καλό είναι πως στην ζυγαριά, το πρόσημο είναι θετικό. Κατά πολύ θα έλεγα.

Το θέμα όμως δεν είναι αν γίνονται λάθη (σε κάθε είδους αποφάσεις, από μεταγραφές ή πωλήσεις παικτών μέχρι οτιδήποτε αφορά την εύρυθμη λειτουργία του συλλόγου), αλλά πως τα αντιμετωπίζεις. Αν μαθαίνεις καλώς. Αν σε βοηθάνε να γίνεις καλύτερος, πιο έμπειρος, σοφότερος, πάλι καλώς.

Αν δεν φοβάσαι να τα παραδεχθείς και τα αντιμετωπίζεις, μένοντας σταθερός στον δρόμο που έχεις χαράξει, ξανά μανά καλώς. Το πρόβλημα είναι όταν δεν μαθαίνεις, δεν τα κατανοείς και συνεχίζεις να κάνεις τα ίδια λάθη ξανά και ξανά.

Το σημαντικότερο είναι πως ο Βαγγέλης Μαρινάκης μέχρι σήμερα, μέσα από τα σωστά και τα λάθη του, μένει πιστός ακόλουθος στις δύο βασικές προτεραιότητες που είχε θέσει όταν ανέλαβε τον Ολυμπιακό και πάνω σε αυτό τον στόχο συνεχίζει να κινείται.

Ρομπέρτο και Κάμπελ ιδανική ρελάνς

Το πόσο διαφορετικά -και ολοένα πιο κοντά σε ευρωπαϊκά πρότυπα- λειτουργεί πλέον ο Ολυμπιακός φαίνεται και από το γεγονός πως ενώ βρισκόμαστε στον Ιανουάριο, υπάρχει σε εξέλιξη ήδη ένας αρχικός σχεδιασμός ενόψει της επόμενης περιόδου!

Αυλωνίτης, Ιμπραΐμ και Κολοβός είναι παίκτες του Ολυμπιακού, ο Λεζεάρ βρίσκεται ουσιαστικά στα χέρια των Πειραιωτών, ενώ είναι δεδομένο πως θα γίνει προσπάθεια παραμονής των Ρομπέρτο και Κάμπελ. Στα συμβόλαια των Εντινγκά και Μαρκάνο υπάρχει οψιόν αγοράς, οπότε και εδώ ο Ολυμπιακός έχει τον πρώτο λόγο. Ο Πέρες έχει υπογράψει για 3,5 χρόνια.

Καρεμπέ, Λορένθο, Ισά και Μίτσελ έχουν ήδη ξεχωρίσει κάποιες περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που θα μπορούσαν να τους απασχολήσουν το καλοκαίρι, ενώ ουσιαστικά έγινε και ένα μίνι ξεκαθάρισμα με τις πωλήσεις των Τζεμπούρ και Βάις, την διακοπή του δανεισμού του Μετζανί και την επιστροφή του Γιαταμπαρέ στην Μπαστιά.

Και επειδή είμαι της άποψης πως οι περιπτώσεις των υπολοίπων είναι λίγο - πολύ ξεκαθαρισμένες, η κατάληξη των υποθέσεων που αφορούν τους Ρομπέρτο και Κάμπελ είναι "όλα τα λεφτά".

Εφόσον ο Ολυμπιακός μπει σε διαδικασία απόκτησης δύο τέτοιων παικτών (και με όλες τις ιδιαιτερότητες που τους συνοδεύουν) καταφέρνοντας να βγει νικητής, τότε θα έχει στείλει μήνυμα με τον πιο εμφατικό τρόπο πως ο πήχης έχει ανέβει σε δυσθεώρητα -για τους άλλους- ύψη.

Σωστά επίσης δεν κινήθηκε από τώρα για αγορά επιθετικού, αφού το καλοκαίρι η... βιτρίνα μεγαλώνει και οι επιλογές πολλαπλασιάζονται. Οι Πειραιώτες έχουν πλέον και χρόνο και χρήμα για να κάνουν με ηρεμία τις κινήσεις τους.