Σαν πίτσα για πρωινό
Ο Γιώργος Περπερίδης γράφει για το ξαναζεσταμένο φαγητό του Κέβιν Μιραλάς και τις απορίες που έλυσε με εκκωφαντικό τρόπο ο Βαγγέλης Μαρινάκης.
Είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο να ασχολείσαι με το ρεπορτάζ μιας μεγάλης ομάδας, πολύ περισσότερο όταν αυτή η ομάδα λέγεται Ολυμπιακός. Ο κόσμος πολλές φορές μπορεί να παρατηρεί μόνο τα θετικά της υπόθεσης, όμως πιστέψτε με τα αρνητικά είναι περισσότερα.
Όλες αυτές οι μέρες που κύλησαν από την παραμονή της πρωτοχρονιάς, όταν έσκασε το θέμα Όσκαρ Γκαρθία από την Καταλονία, μέχρι και τις 05:30 το πρωί που γράφονται οι γραμμές που διαβάζετε, η ψυχολογική (κυρίως) και σωματική κούραση μοιάζει να ισοδυναμεί με ένα δίμηνο μιας νορμάλ δουλειάς.
Μεγάλος ο φόρτος εργασίας στο Sport24.gr, τουλάχιστον άξιζε τον κόπο καθώς η άρτια ενημέρωση που είχατε αποτυπώθηκε στην επισκεψιμότητα της σελίδας που εκτινάχθηκε σε δυσθεώρητα ύψη. Η απήχηση που είχαν τα γεγονότα πέρασε εμφατικά μέσα από τα social media αλλά ειδικότερα μέσα από τις εκπομπές επικοινωνίας στον Sport24 Radio 103,3.
ΚΙ ΟΜΩΣ ΟΛΑ ΗΤΑΝ... ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ
Ομολογώ πως κάποια στιγμή αδυνατούσα να παρακολουθήσω την συχνότητα στην αλλαγή τρόπου σκέψης, έκφρασης, μα κυρίως της λογικής που εξέλαβε πολύς κόσμος τις ραγδαίες -και αναπάντεχες σε ένα βαθμό- εξελίξεις.
Σύντομα αντιλήφθηκα πως δεν ήταν τίποτα περισσότερο από αυτό που γίνεται συνήθως τα τελευταία χρόνια σε κάθε τι που αφορά τον Ολυμπιακό: η κριτική έχει περάσει καθαρά στο επίπεδο του "δεν θέλω". Έτσι, ακόμη και χωρίς λόγο, ως γενικότερη στάση αντιμετώπισης καταστάσεων. Πράγματα... φυσιολογικά.
Είναι όντως εντυπωσιακό πως ενώ το απόγευμα του Σαββάτου ήρθε μια είδηση που όλοι οι φίλοι του Ολυμπιακού είχαν ονειρευτεί τουλάχιστον από μια φορά τα τελευταία 5,5 χρόνια, ελάχιστοι ήταν αυτοί που πραγματικά στάθηκαν έστω και πέντε λεπτά για να την χαρούν...
Άλλοι μιλούσαν ακόμη για τον Τάκη Λεμονή ( πώς το είπε ο Διαμαντόπουλος; Φτάνει πια; Ε, αυτό), άλλοι δεν μπορούσαν να διαχειριστούν πώς από την... λευκή πετσέτα του Όσκαρ Γκαρθία φτάσαμε στον Κέβιν Μιραλάς και προσπαθούσαν με ζήλο να αποδείξουν (στον εαυτό τους υποθέτω) ότι η επιστροφή του Βέλγου δεν είναι δα και κάτι σπουδαίο!
Υπήρχαν και αυτοί που πριν καλά καλά πάρει σάρκα και οστά το όνειρο τους, ρωτούσαν ποιους και πόσους ακόμη θα πάρει ο Ολυμπιακός. Ένα αίσθημα μη ικανοποίησης. Ένα "αλλά..." να συνοδεύει κάθε πιθανή κίνηση της ομάδας.
ΠΙΤΣΑ ΒΡΑΔΥ - ΠΡΩΪ
Στην ουσία της υπόθεσης; Έχει την πλάκα του να υπάρχουν ενστάσεις ακόμη και για την επιστροφή του Μιραλάς στο Λιμάνι. Είναι θλιβερό μα και ξεκαρδιστικό την ίδια στιγμή. Κυρίως όμως δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο την απουσία κριτικής σκέψης: υπάρχουν μεταγραφές που εκ προοιμίου είναι άστοχες, άσχετα με το όνομα στο πίσω μέρος της φανέλας. Υπάρχουν και αυτές που γίνονται με ολόσωστα ποδοσφαιρικά κριτήρια, ξέχωρα αν δεν πετυχαίνουν πάντα στο χορτάρι.
Για παράδειγμα, έχοντας στο ρόστερ του τους Σιώπη και Ζντιέλαρ, ο Ολυμπιακός πήρε το καλοκαίρι και τον Ζιλέ. Ήταν ο Βέλγος ο παράγων που θα καθόριζε την είσοδο της ομάδας στους ομίλους του Champions League; Ήταν αυτός που θα καθόριζε την πορεία της ομάδας στους ομίλους της διοργάνωσης; Ήταν αυτός η αιτία που θα χανόταν ή θα ερχόταν ένας ακόμη τίτλος στην Ελλάδα; Ήταν αυτός που θα έκανε την διαφορά στη μεσαία γραμμή; Ήταν σε ηλικία για να επενδύσεις; Σε όλες τις ερωτήσεις η απάντηση είναι "όχι".
Αντίθετα, ο Μιραλάς (όπως και η πιθανή του Κάμπελ) είναι το παράδειγμα της μεταγραφής που είναι 100% ορθολογική. Σε ξέρει, τον ξέρεις, ανεβάζει 100% την ποιότητα της μεσοεπιθετικής γραμμής, έχει στοιχεία που δεν θα πάρεις από άλλον παίκτη του ρόστερ, είναι αυτό που θες: άλλο επίπεδο, μια κατηγορία πάνω από αυτούς που έχεις, μια κατηγορία μόνος του. Δεδομένο στη θεωρία, δεν υπάρχει αμφιβολία, ούτε μα και μου. Το τι θα γίνει στο χόρτο ούτε το ξέρει κανείς, ούτε στο Λιμάνι έχουν καμία κρυστάλλινη μπάλα.
Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά εμπάθεια και γκρίνια από συνήθεια. Ναι ο Κέβιν είναι στην κατηγορία "ξαναζεσταμένο φαΐ". Ξαναζεσταμένες μπορεί να είναι οι μπάμιες, μπορεί όμως και το παστίτσιο. Είναι το ίδιο; Όχι! Τι να κάνουμε; Ή μήπως δεν είναι ένα μικρό έπος η πίτσα που έχει μείνει από το προηγούμενο βράδυ και κοιμάσαι με την έννοια να σηκωθείς το πρωί και να την καταβροχθίσεις με την τσίμπλα στο μάτι; Χαλάει κάποιον αν ο Μιραλάς είναι η πίτσα για πρωινό;
ΕΔΩΣΕ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ Ο ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ
Πριν καν δρομολογηθεί με επίσημο τρόπο η επιστροφή του Κέβιν Μιραλάς, η φράση "λευκή πετσέτα" που φορέθηκε πολύ (όπως και όταν προσελήφθη ο Λεμονής μετά τον Χάσι - φοβερό;) για την απόφαση του Βαγγέλη Μαρινάκη να προχωρήσει σε αλλαγή της τεχνικής ηγεσίας, φάνταζε αδιανόητη στο μυαλό μου.
Δηλαδή πώς ακριβώς ρίχνει κάποιος λευκή πετσέτα. Απομακρύνοντας έναν προπονητή που έπαιρνε 10 ευρώ και προσλαμβάνοντας έναν άλλον που παίρνει 100; Πώς γίνεται αυτό; Πώς μπορεί να το μεταφράζει κάποιος με αυτό τον τρόπο στο μυαλό του;
Μήπως ήθελε μεγάλη σκέψη ότι με τον καινούριο προπονητή θα έρχονταν και 2-3 καλές προσθήκες; Όχι απαραίτητα ο Μιραλάς, αλλά ανάλογης δυναμικής; Αυτό συμβαίνει όταν η γλώσσα τρέχει πιο γρήγορα από το μυαλό... Εκτίθεσαι.
Ο Μαρινάκης με τις κινήσεις που έκανε και αυτές που έρχονται, δεν έλυσε μόνο τις απορίες των οπαδών της ομάδας του. Έλυσε με εκκωφαντικό τρόπο τις απορίες και όσων υποστήριζαν ότι επενδύει μόνο αν έχει σίγουρο το πρωτάθλημα. Ότι ρίχνει λεφτά, κάνοντάς το εκ του ασφαλούς...
Επέλεξε λοιπόν να επενδύσει "πακέτα" σε μια περίοδο που τόσο ο ίδιος, όσο και ο Ολυμπιακός βάλλονται από παντού. Δεν έμεινε στις εξαγγελίες, αλλά και ούτε κρύφτηκε πίσω από τις καταγγελίες, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα αντιπάλους που ακολουθούσαν αυτή ακριβώς την τακτική εδώ και χρόνια. Δεν έψαξε άλλοθι για τα δικά του λάθη, που σίγουρα έχει κάνει.
Αυτή είναι η μοίρα του ηγέτη εξάλλου. Να συγκεντρώνει επάνω του τη γκρίνια, τη δυσαρέσκεια και το ανάθεμα, όταν τα πράγματα δεν λειτουργούν καλά. Να είναι ο τελευταίος που θα ακούσει ένα -ή και κανένα- "μπράβο" όταν έρχονται οι επιτυχίες. Να είναι αυτός που και πληρώνει και δεν έχει δικαίωμα στη στραβή.
Να είναι αυτός που μόνος θα πρέπει να αντέξει τις επιθέσεις στο πρόσωπο του, προσπαθώντας την ίδια στιγμή να μην επιτρέψει τίποτα να αγγίξει την ομάδα που ακολουθεί εκατομμύρια κόσμος φανατικά. Εύκολο δεν είναι, γι' αυτό έρχονται και τα λάθη.
Το καλό για τους Πειραιώτες είναι πως ο άνθρωπος που έχει τα ηνία του συλλόγου αντέχει τα λάθη του. Και θα αντέξει ακόμη κι αν φέτος το σενάριο δεν έχει ευτυχή κατάληξη. Ενδιαφέρον θα έχει αν θα αντέξουν οι υπόλοιποι, αν πάλι το τέλος γραφτεί σε "ερυθρόλευκο" φόντο...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: