Τάκης Λεμονής: αδικημένος ή ευλογημένος;
Ο Γιώργος Περπερίδης αναρωτιέται αν ο Τάκης Λεμονής πρέπει να αισθάνεται αδικημένος ή ευλογημένος για τα όσα έζησε στον Ολυμπιακό, την στιγμή που ο Βαγγέλης Μαρινάκης με τους συνεργάτες του παίρνουν ένα μεγάλο ρίσκο μεσούσης της σεζόν.
Το βράδυ της Πέμπτης (4/1) ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε το τέλος της συνεργασίας του με τον Τάκη Λεμονή. Μια εξέλιξη αναμενόμενη με βάση όσα διαδραματίζονταν τα τελευταία 24ωρα στο στρατόπεδο των "ερυθρολεύκων" και την οποία κάποιοι υποδέχθηκαν με έκπληξη, άλλοι με ικανοποίηση και άλλοι με έντονη δυσαρέσκεια.
Στο τέλος της ημέρας σημασία έχει ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης με τους συνεργάτες του πήραν μια απόφαση που θα τους συντροφεύει στο υπόλοιπο της σεζόν και θα κάνει τη δουλειά τους πολύ πιο εύκολη ή εξαιρετικά δύσκολη το επόμενο καλοκαίρι.
Από την άλλη αυτή η είδηση σήμανε την ολοκλήρωση της τέταρτης -και λογικά τελευταίας, τουλάχιστον υπό αυτή τη διοίκηση- θητείας του Τάκη Λεμονή στην τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού.
ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ;
"Αδικία". Αυτή ήταν η πιο light λέξη που συναντούσε κάποιος στα χείλη των φίλων του Ολυμπιακού στο άκουσμα των σεναρίων περί αντικατάστασης του Τάκη Λεμονή. Τις μέρες που προηγήθηκαν της επίσημης ανακοίνωσης για το τέλος της συνεργασίας των δύο πλευρών.
Η απορία εδώ έχει να κάνει με την προέλευση του αισθήματος περί αδικίας. Έχει βάση πραγματική ή ρεαλιστική ή έγκειται καθαρά στο πρόσωπο και το ξεχωριστό -αναμφίβολα- γκελ που κάνει σε πολύ κόσμο της ομάδας;
Στις 10 Αυγούστου του 2016, ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε την πρόσληψη του Πάουλο Μπέντο. Ο Πορτογάλος τεχνικός ανέλαβε εν μέσω... κόλασης, με τους Πειραιώτες να έχουν αλλάξει ήδη δύο (!) προπονητές (Μάρκο Σίλβα, Βίκτορ Σάντσεθ) και σε συνδυασμό με το σοκ του αποκλεισμού από την Χάποελ Μπερ Σεβά, ο σύλλογος και ο κόσμος του να βρίσκονται ένα βήμα από τον ζουρλομανδύα.
Με το ρόστερ να διαμορφώνεται μέχρι και τις 31 Αυγούστου (κόσμος πήγαινε και ερχόταν), ο Μπέντο έβαλε τον Ολυμπιακό τους ομίλους του Europa League, έφτασε στους 16 της διοργάνωσης, έκανε περίπατο στο πρωτάθλημα, κέρδισε με 3-0 ΑΕΚ και Παναθηναϊκό στα ντέρμπι του πρώτου γύρου (έκανε το 3/3 με το 2-1 επί του ΠΑΟΚ), έδωσε κανονικότατο ρόλο σε τέσσερα παιδιά της Ακαδημίας, έχασε Μιλιβόγεβιτς - Ιντέγε τον χειμώνα, άφησε προίκα 22 εκατ. ευρώ (Ρέτσος) και στην είδηση της απόλυσης του ο κόσμος... πανηγύριζε.
Πηγαίνοντας λίγο πιο πίσω, σε έναν άλλο Πορτογάλο, παρατηρείται κάτι ανάλογο: ο Λεονάρντο Ζαρντίμ ανέλαβε μετά τον Ερνέστο Βαλβέρδε, σε ένα καλοκαίρι (2012) που ήρθε και η πώληση του Κέβιν Μιραλάς, με τους... Λεάντρο Γκρέκο και... Πάουλο Μασάντο να είναι οι εναλλακτικοί εξτρέμ (!) πέραν του Τζαμέλ Αμπντούν (με ολίγη από Φετφατζίδη).
Ο Πορτογάλος απολύθηκε έξι μήνες μετά, τον Γενάρη του 2013, κάνοντας περίπατο στο πρωτάθλημα (αήττητος) και τερματίζοντας 3ος στους ομίλους του Champions League, με τον Ολυμπιακό να συνεχίζει στο Europa League. Στα 25 ματς που ήταν στον ερυθρόλευκο πάγκο είχε 19 νίκες, 3 ισοπαλίες και 3 ήττες, με μέσο όρο 2,4 πόντους ανά ματς και τέρματα 52 υπέρ - 19 κατά. Στην είδηση της απόλυσης του, ο κόσμος... πανηγύριζε. "Πυροσβέστης" ή "σερβιτόρος" ήταν για τους περισσότερους.
Σίγουρα ο Ολυμπιακός δεν έπαιζε καλή μπάλα, όμως κανείς δεν δυσανασχετούσε όταν και στους δύο μπορεί να φορτώνονταν ακόμη και οι ξεφούσκωτες μπάλες στου Ρέντη...
Συγκρίνοντας αυτές τις δύο περιπτώσεις με τις αντιδράσεις που προκάλεσε -εντέλει- η απομάκρυνση του Τάκη Λεμονή από τον πάγκο του Ολυμπιακού, το μόνο σίγουρο είναι πως αυτές δεν είναι με βάση το ποδοσφαιρικό κριτήριο. Δεν μπορεί οι ίδιοι άνθρωποι που δεν έβρισκαν ούτε μισή δικαιολογία για τους Ζαρντίμ και Μπέντο, να τις βρίσκουν όλες (τις δικαιολογίες) για τον Λεμονή. Είναι εκτός λογικής.
Ο 57χρονος τεχνικός ανέλαβε σε μια εποχή που ο προκάτοχος του τα είχε κάνει τόσο... ρόιδο, που η μοναδική ρεαλιστική απαίτηση από αυτόν ήταν να μην χάσει η ομάδα την επαφή της με την κορυφή μέχρι να συνέλθει. Ο Μπέσνικ Χάσι είχε προλάβει ακόμη την υπόθεση Ευρώπη να γειώσει μετά την εντός έδρας στην πρεμιέρα από την Σπόρτινγκ Λισσαβώνας - ουδείς είχε απαίτηση από τον Τάκη να κάνει θαύματα με τη Γιουβέντους και την Μπαρτσελόνα.
Σίγουρα το μεγαλύτερο του παράσημο ήταν πως προανήγγειλε την κορυφή στο τέλος του πρώτου γύρου και τα κατάφερε: οι έξι σερί νίκες μέχρι τα Χριστούγεννα, που σήμαναν πρωτιά, φέρουν πλατιά και τη δική του υπογραφή. Αναμφίβολα είναι κάτι που πιστώνεται και ο ίδιος. Από εκεί και πέρα ήρθε αντιμέτωπος με προβλήματα που συνάντησαν και προκάτοχοι του.
Με τη διαφορά ότι εκείνοι τα χρεώθηκαν 100 - 0. Για τα ίδια προβλήματα ο Λεμονής είχε την στήριξη του κόσμου και η διοίκηση το χρέωμα. Όταν στις προηγούμενες περιπτώσεις έγινε το ακριβώς αντίθετο!
'Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ;
Η διοίκηση Κόκκαλη ήταν αυτή που έβαλε στον προπονητικό ποδοσφαιρικό χάρτη τον Τάκη Λεμονή, στις 25 Νοεμβρίου του 2000. Ακολούθησαν οι ΑΠΟΕΛ, Καλλιθέα, Λεβαδειακός, Ξάνθη, πριν η διοίκηση Κόκκαλη δώσει στον Έλληνα τεχνικό την ευκαιρία για μια δεύτερη θητεία στον "ερυθρόλευκο" πάγκο.
Μια θητεία που έφερε απίστευτες ευρωπαϊκές βραδιές για τον Λεμονή, αλλά και εκείνη την ήττα στην Καλαμαριά τον Φλεβάρη του 2008, που "σώθηκε" από την υπόθεση Βάλνερ, αλλά ουσιαστικά προλόγισε την αντικατάσταση του από τον Χοσέ Σεγκούρα στις 11/3/2008.
Ακολούθησαν Ομόνοια, Πανιώνιος, Παναιτωλικός, Λεβαδειακός, Αλ Ραέντ -χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία- πριν η διοίκηση Μαρινάκη αυτή τη φορά, δώσει πέρσι στον Τάκη Λεμονή την τρίτη του ευκαιρία και την δυνατότητα να στεφθεί ξανά πρωταθλητής με τον Ολυμπιακό.
Την Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 2018, ο 57χρονος τεχνικός ολοκλήρωσε την τέταρτη παρουσία του ως προπονητής στην ομάδα της καρδιάς του.
Ίσως να νιώθει πικραμένος ή αδικημένος. Ανθρώπινο είναι. Αλλά δεν θα έπρεπε. Ο Λεμονής έζησε με τον Ολυμπιακό στιγμές και καταστάσεις που άλλοι δεν τόλμησαν καν να ονειρευτούν!
Κατέκτησε τίτλους, πέτυχε μεγάλα διπλά σε ευρωπαϊκά βράδια που θα μείνουν αξέχαστα, γνώρισε την αγάπη και την αποδοχή του κόσμου, εξασφάλισε την επαγγελματική του συνέχεια ως προπονητής, γεύτηκε όλα τα συναισθήματα που γεννά ο πάγκος του Ολυμπιακού. Κόσμος και κοσμάκης θα... πούλαγε τη μάνα του για να βρεθεί στην θέση του Τάκη.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΙΣΚΟ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΑΚΗ
Μέχρι εδώ θα έχετε πειστεί πως συμφωνώ με την χρονική στιγμή αντικατάστασης του προπονητή. Τουναντίον. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο μεσούσης της σεζόν και σε ένα πρωτάθλημα που αναμένεται να είναι φωτιά μέχρι τα... χασομέρια.
Όποιος και αν αναλάβει, θα χρειαστεί σίγουρα ένα μικρό διάστημα προσαρμογής. Στη διάρκεια του οποίου οι αγωνιστικές υποχρεώσεις θα τρέχουν, χωρίς να υπάρχει το παραμικρό περιθώριο λάθους!
Στην περίπτωση που ο ηγέτης του Ολυμπιακού δεν δικαιωθεί με την επιλογή του, ο κίνδυνος να χρεωθεί μεγάλο μέρος της ευθύνης ο νέος προπονητής είναι ορατός... Κάτι που θα φέρει σίγουρα αναταραχή στον κόσμο και ζόρια στον Μαρινάκη και τους συνεργάτες του.
Αυτή η εξέλιξη μπορούσε να πραγματοποιηθεί πολύ πιο ομαλά το καλοκαίρι, σχεδόν αναίμακτα. Χωρίς να μπαίνει σε συνθήκες πίεσης με το "καλημέρα" ο νέος τεχνικός και με χρόνο ικανό για να μάθει καλά την ομάδα του. Από την άλλη, σίγουρα ο Μαρινάκης δεν είναι... τρελός.
Το καλύτερο για την ομάδα του θέλει και ειδικότερα αυτόν τον τίτλο για τους λόγους που όλοι αντιλαμβάνονται. Το επίσης σίγουρο είναι πως αυτή η επιλογή στο μυαλό των ιθυνόντων έγινε για να αυξηθούν και όχι να μειωθούν οι πιθανότητες της ομάδας για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι αυτό θα κρίνει το σωστό ή λάθος του ρίσκου που επέλεξε να πάρει η διοίκηση του Ολυμπιακού μεσούσης της περιόδου.
Photo credits: eurokinissi
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: