O Πρίντεζης είναι ο μεγαλύτερος αρχηγός που γνώρισε ο Ολυμπιακός

Η ιστορία του έχει λίγο τένις, λίγο ποδόσφαιρο, πολύ μπάσκετ, μια μπλούζα του Καραταΐδη, "πράσινες" παιδικές καζούρες, δυσκολίες, χαρές, μα πάνω απ' όλα είναι υπέροχη σαν παραμύθι. Κι εδώ θα την διαβάσεις όλη!

Εστιάζοντας κανείς μοναχά στο τίτλο, ακολουθώντας την κακή συνήθεια της εποχής, θα πει πως είναι προϊόν υπερβολής και πιθανότατα να αποσκοπεί σ' όσο το δυνατόν περισσότερους αναγνώστες, ακολουθώντας το δόγμα της κλικολαγνίας. Θα του το χαλάσω όμως. Ο τίτλος είναι πέρα για πέρα αληθινός, απ' όποια πλευρά κι αν το δεις, όποια γυαλιά κι αν φοράς (κόκκινα, πράσινα, κίτρινα, μαύρα). Είτε βάσει αριθμών και τίτλων, είτε βάσει πράξεων, χαρακτήρα, προσωπικότητας, ο Γιώργος Πρίντεζης είναι ο μεγαλύτερος αρχηγός που είχε ο Ολυμπιακός σ' όλα τ' αθλήματα. Τόσο απλά, τόσο δίκαια.

Κι αν τα φώτα (δικαίως) έχουν πέσει αυτή τη στιγμή πάνω στον Βασίλη Σπανούλη, αυτή είναι η πιο καλή στιγμή να γράψουμε για τον Πρίντεζη. Τώρα που είναι φρέσκο το ματς που ήταν σκιά του καλού του εαυτού και αποχώρησε τραυματίας και όχι μετά τα 2 πρώτα σπουδαία παιχνίδια που έκανε ο Έλληνας φόργουορντ στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό.

Επιτρέψτε μου όμως, αλλά παραφράζοντας τους στίχους του Μάνου Χατζιδάκι, αξίζει και ένα και δύο και τρία και τέσσερα κακά παιχνίδια. Γιατί ο Γιώργος, μεγάλωσε και έγινε λεβέντης για χάρη του Πειραιά. Και όσο κι αν έψαξε, δεν βρήκε άλλο λιμάνι, τρελό να τον έχει κάνει όσο τον Πειραιά.

Γιατί αυτό είναι ο Ολυμπιακός για τον Πρίντεζη, το πιο γλυκό λιμάνι του. Με τις φουρτούνες του, τη γαλήνη του, τη χαρά του και τη μελαγχολία του. Κι αυτό είναι ο Γιώργος για τον Ολυμπιακό, λεβέντης. Μ' όλη τη σημασία της λέξης. Λεβέντης και στα παρκέ που δείχνει αυταπάρνηση και δίνει θάρρος και στους υπολοίπους, λεβέντης και εκτός, σε τέτοιο βαθμό που τον παραδέχεται κάθε αντίπαλος. Και μάλιστα στην εποχή του τυφλού οπαδισμού.

Για να φτάσουμε όμως στο σήμερα και να γραφτεί αυτό το κείμενο για τον αρχηγό των Πειραιωτών, μεσολάβησαν πολλά. Πολλά χρόνια, πολλές δυσκολίες, πολλές χαρές, πολλές ώρες προπόνησης και μια ζωή σαν παραμύθι, που ελάχιστοι στον κόσμο θα έχουν την ευτυχία να το ζήσουν.

Ας γυρίσουμε το χρόνο λίγο πίσω. Πίσω σ' εκείνη την Παρασκευή στις 22 Φεβρουαρίου του 1985, που ο Ιωσήφ και η Χρύσα Πρίντεζη υποδέχονταν το νέο μέλος της οικογένειας. Μια Παρασκευή ανείπωτης χαράς για την οικογένεια, μια συνηθισμένη Παρασκευή για εκατομμύρια άλλους ανθρώπους, μια Παρασκευή που έμελλε να αλλάξει την ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού μετά από περίπου 25 χρόνια.

Ο Γιώργος μεγάλωσε Μπράχαμι, Σύρο και πάλι πίσω στην Αθήνα και παρά το "πράσινο" οικογενειακό του περιβάλλον (θείοι, ξαδέρφια κτλ), "ερωτεύτηκε" το κόκκινο. Θες από αντίδραση, θες από παραστάσεις και φίλους; Ούτε ο ίδιος δεν θα θυμάται μετά από τόσα χρόνια. Αυτό που θα θυμάται σίγουρα είναι την καζούρα που κάποιες φορές έκανε και άλλες φορές δεχόταν από την οικογένεια, πάντα με την ωραία και φίλαθλη έννοια, που τον χαρακτηρίζει άλλωστε.

Ασχολήθηκε νωρίς με τον αθλητισμό και δοκίμασε τις ικανότητές του αρχικά στο τένις, που το παράτησε μετά από ελάχιστες (3;) προπονήσεις. Έπειτα φόρεσε τα γάντια του τερματοφύλακα σε μια τοπική ομάδα, όμως ευτυχώς για τον ίδιο και για τον Ολυμπιακό, κατάλαβε πως το άθλημά για το οποίο είναι γεννημένος, έχει 7 γράμματα και πορτοκαλί χρώμα (τουτέστιν "μπάσκετ"). Από τα 8 του κιόλας χρόνια, διέπρεψε στον Αστέρα Αγίου Δημητρίου, τόσο που στα 15 έγινε μέλος της αγαπημένης του ομάδας. Της ομάδας που αγαπούσε, της ομάδας που φορούσε τις μπλούζες με τ' όνομα του Καραταΐδη και του Καραπιάλη στην πλάτη, της ομάδας που είχε χτίσει μια μπασκετική αυτοκρατορία λίγα χρόνια πριν. Τη μεγάλη ομάδα του Τόμιτς, του Σιγάλα, του Φασούλα, του Ρίβερς, του Πάσπαλι. Στον τελευταίο είχε μια αδυναμία, αν και δεν μπορούσε να ξεχωρίσει κάποιον απ' αυτή την σπουδαία φουρνιά. Αν και είχε στεναχωρηθεί πολύ, με τις χαμένες βολές στο Τελ Αβίβ.

Ο Γιώργος θαύμαζε τον μπασκετικό Ολυμπιακό που σάρωνε τους τίτλους και τα βράδια πριν κοιμηθεί, έκλεινε τα μάτια και έφτιαχνε εικόνες. Έβλεπε να φορά αυτή τη φανέλα, να παίζει μπροστά σε χιλιάδες φιλάθλους (όπως αυτός), να χαρίζει νίκες και τίτλους. Ένα όνειρο τόσο μακρινό και συνάμα τόσο συνηθισμένο για τα παιδιά που αγαπούν τον αθλητισμό και δη μια ομάδα. Το ασυνήθιστο και για την ακρίβεια σπάνιο σ' αυτά τα όνειρα, είναι να πραγματοποιηθούν. Γι' αυτό και ο Γιώργος είναι ένας στο εκατομμύριο. Είναι ευλογημένος κι αυτό δεν το ξεχνά καμία στιγμή της ημέρας και το εκτιμά σε κάθε ανάσα του.

Σκεφτείτε μονάχα πόσα παιδιά αυτό το βράδυ και το άλλο και τα επόμενα, ονειρεύονται να πατήσουν κορυφές με τις αγαπημένες τους ομάδες. Να γίνουν είδωλα στη θέση των ειδώλων τους. Πόσες φορές κι εσύ έχεις ονειρευτεί με τα μάτια ανοιχτά, να φοράς τη φανέλα της ομάδας σου και να θριαμβεύεις. Πόσες φορές έχεις δει και έχεις παθιαστεί με την ομάδα σου και θα ήθελες να παίζεις μέσα και να γυρίζεις μια ανάποδη κατάσταση; Ο Γιώργος λοιπόν το πέτυχε. Και να παίζει με τη φανέλα του Ολυμπιακού και να γυρνά παιχνίδια μόνος του και να φέρνει νίκες και τίτλους. Το πιο σημαντικό όμως δεν είναι (μονάχα) η επιτυχία, αλλά ο τρόπος που την αντιμετωπίζεις. Γιατί μόνο εύκολο δεν φαντάζει να είσαι ξεχωριστός ανάμεσα στους χιλιάδες και να μπορείς να το διαχειριστείς. Εκεί ξεχωρίζουν τα παιδιά από τους άντρες και οι παίκτες από τους αρχηγούς.

Μα εδώ μιλάμε για τον Γιώργο Πρίντεζη! Τον άνθρωπο που δούλεψε και δουλεύει σκληρά και ασταμάτητα, που έπαιξε δανεικός στην Ολύμπια Λάρισας για να “ψηθεί”, που ξεπέρασε το αποτυχημένο πέρασμά του από την Μάλαγα και εκεί που όλα έμοιαζαν δύσκολα επέστρεψε και πάλεψε για τον Ολυμπιακό, που έκανε το “πεταχτάρι” νέο στυλ σουτ και χάρη σ' αυτό μάλιστα, έφερε την ομάδα του Πειραιά ξανά στην κορυφή της Ευρώπης και εν πάση περιπτώσει μιλάμε γι' αυτόν που πέρασε το πιο δύσκολο εξάμηνο της ζωής του, έχασε τον πατέρα του και πριν καλά καλά προλάβει να το συνειδητοποιήσει και να τον θρηνήσει, μπήκε στο γήπεδο και έκανε κατάθεση ψυχής σε δύο τελικούς.

Ούτε η απώλεια, ο μεγαλύτερος ανθρώπινος πόνος, κατάφερε να λυγίσει τον αρχηγό (τουλάχιστον εντός παρκέ). Κι αυτό για δύο λόγους. Γιατί ο Ολυμπιακός είναι το δεύτερο σπίτι του κι ένιωθε πως περνά χρόνο με την οικογένειά του και όχι πως παίζει απλά μπάσκετ, αλλά και επειδή ο Ιωσήφ Πρίντεζης, τον μεγάλωσε με αξίες και του έμαθε να είναι δυνατός όταν πρέπει. Του έμαθε πως όταν έρχονται τα δύσκολα πρέπει να ορθώνουμε ανάστημα και πως στις αναποδιές η απάντηση είναι να πατάμε γερά στα πόδια μας και να δείχνουμε περίσσια αποφασιστικότητα. Αυτό ακριβώς που έκανε στους πρώτους δύο τελικούς, τη στιγμή που η πλειοψηφία, θα έπαιρνε άδεια από τη δουλειά άνευ συγκεκριμένης επιστροφής. Γι' αυτό και είναι ξεχωριστός, γι' αυτό και είναι ο σπουδαιότερος αρχηγός, γι' αυτό και ο Ιωσήφ Πρίντεζης θα καμαρώνει για τον λεβέντη του. Γι' αυτό είναι και ο μοναδικός αθλητής του Ολυμπιακού, που έγινε σημαία από τους φιλάθλους της ομάδας.

Γι' αυτό και για τα παιχνίδια που έσφιξε τα δόντια και έπαιξε τραυματίας. Για τα βράδια που δεν κοιμήθηκε μετά από ήττες. Για τα δάκρυα χαράς και λύπης. Για τις ατελείωτες έξτρα ώρες προπόνησης. Για τα συνθήματα που τραγούδησε και θα τραγουδήσει αγκαλιά με τον κόσμο. Για τα 2 Ευρωπαϊκά, τα 2 Πρωταθλήματα και το 1 Διηπειρωτικό που έφερε στον Ολυμπιακό. Γιατί ο στόχος του από μικρό παιδί ήταν να εκμεταλλευτεί το ταλέντο του και να δουλεύει ασταμάτητα, ξεπερνώντας τα όρια του. Για το ήθος του και τη συμπεριφορά του, απέναντι σε κάθε αντίπαλο (είτε παίκτη, είτε οπαδό). Γιατί είναι υγιής οπαδός και το δείχνει χωρίς να προκαλεί κανέναν. Γιατί ενώ οι οπαδοί των άλλων ομάδων ξέρουν την αγάπη του για τον Ολυμπιακό, τον αναγνωρίζουν και τον παραδέχονται. Γιατί κακά τα ψέματα, όλοι θα ήθελαν να 'χουν στην ομάδα τους έναν Πρίντεζη. Για την ακρίβεια, τον Γιώργο Πρίντεζη.

Υ.Γ: Αν ο Ολυμπιακός κατακτήσει τελικά το πρωτάθλημα, θα πρέπει να αφιερωθεί αποκλειστικά στον Γιώργο Πρίντεζη. Αυτόν, που δεν ξέρω αν είναι 1ος ή 2ος αρχηγός, αλλά είναι Ο αρχηγός.