Το μαύρο κουτί του Ολυμπιακού

Αν με κάτι μπορούμε να παρομοιάσουμε τον φετινό Ολυμπιακό, είναι με αεροπλάνο. Ένα αεροπλάνο που απογειώθηκε τις πρώτες αγωνιστικές στο Champions League, είχε κάποια κενά αέρος στη συνέχεια, ακολούθησαν προσδοκίες για υψηλές πτήσεις στο Europa League και εν τέλει ήρθε η πτώση.

Απότομη, μη αναμενόμενη, σκληρή. Γιατί όποιος πίστευε πως ο Ολυμπιακός δεν θα πέρναγε αυτή την Άντερλεχτ θα τον χαρακτήριζα το ίδιο τρελό, μ' αυτόν που θεωρούσε πιθανή την κατάκτηση του Europa League. Ας μην το φτάνουμε στα άκρα λοιπόν...

Όπως σε κάθε πτώση, έτσι και σ' αυτή των Πειραιωτών, τα αίτια είναι πολλά και μας τα δείχνει το μαύρο κουτί. Αυτό θα επιχειρήσουμε να ανοίξουμε και να βρούμε μια (λογική) εξήγηση για τη σύντομη πορεία του Ολυμπιακού στο Europa League. Αίτια που δεν αφορούν μονάχα τα δύο εφιαλτικά ματς, αλλά και τη γενικότερη διαχείριση που έγινε με ορίζοντα την Ευρώπη. Οι ενστάσεις, οι αντιρρήσεις και η κουβέντα είναι (σαφώς) καλοδεχούμενη στα σχόλιά σας. Προσδεθείτε..

Οι (μηδέν) μεταγραφές και η λίστα

Τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο, ο Ολυμπιακός αποφασίζει να μείνει ανενεργός, για πρώτη φορά από τότε που ο Β. Μαρινάκης ανέλαβε τα ηνία της ομάδας. Μια απόφαση του προπονητή, ο οποίος έκρινε πως το ρόστερ είναι γεμάτο. Αντ' αυτού μάλιστα, διώχνει τους Φινμπόγκασον, Μανιάτη, Γούτα, Γιαννιώτα, Μπεν, Τζανδάρη, Αυλωνίτη. Ο Πορτογάλος ήθελε να δουλέψει με λιγότερους παίκτες και οι περισσότερες κινήσεις που προαναφέραμε μοιάζουν λογικές. Όχι όμως όλες.

Με την αποχώρηση του Φινμπόγκασον, ο Ολυμπιακός ξεμένει από επιθετικές λύσεις πλην του Ιντέγε, αφού ο Άλαν Πουλίδο ήταν μέχρι πρότινος μεταξύ πάγκου και εξέδρας, ενώ με την φυγή του Μανιάτη, οι “ερυθρόλευκοι” έχασαν ένα μεγάλο κεφάλαιο από τα αποδυτήρια, αλλά και από τον αγωνιστικό χώρο. Γιατί μια υποθετική μεν, αλλά λογική ερώτηση δε, είναι πόσο καλύτερος είναι αυτή τη στιγμή ο Ζντιέλαρ από τον πρώην αρχηγό του Ολυμπιακού. Δεν βάζω στο παιχνίδι και την παράμετρο της εμπειρίας σε τέτοια ματς, γιατί την απάντηση την γνωρίζουμε.

Όσο γι' αυτούς που ποτέ δεν ήρθαν γιατί κρίθηκε πως δεν υπήρχε ανάγκη, νομίζω πως στα δύο ματς με την Άντερλεχτ φώναζε η έλλειψη ενός έμπειρου κεντρικού αμυντικού και ενός σέντερ φορ. Ο Ολυμπιακός κακά τα ψέματα χρειάζεται ένα σέντερ μπακ σαν τον Όλοφ Μέλμπεργκ για να μην αναστενάζει το “Γ. Καραϊσκάκης” σε κάθε κάθετη μπαλιά του αντιπάλου και ας μπει δίπλα του, είτε ο Σιόβας, είτε ο Μποτία, είτε ο Ντα Κόστα. Παίκτες σαν τον Κώστα Μανωλά βγαίνουν μια φορά κάθε 30 χρόνια, γι' αυτό και δεν μπαίνει καν στην κουβέντα το πόσο απαραίτητος θα ήταν ένας ποδοσφαιρικός κλώνος του.

Στα της επίθεσης τώρα, το ρίσκο ήταν ακόμη μεγαλύτερο, καθώς μετά την αποχώρηση του Φίνμπο, ο Ιντέγε ήταν απελπιστικά μόνος του, λαμβάνοντας υπόψη πως ο Άλαν Πουλίδο μέχρι τον Νοέμβρη, Δεκέμβρη ήταν στα αζήτητα. Και ήρθε τη χειρότερη στιγμή το ντεφορμάρισμα του Νιγηριανού (που γκολτζή δεν το λες) και τα είδαμε όλοι τα αποτελέσματα. Να βάλω στην εξίσωση και τον Μήτρογλου, που στην Μπενφίκα δεν σταματά να σκοράρει; Ας το αφήσω καλύτερα, παλιά ιστορία.

Μ' αυτά και μ' αυτά λοιπόν, ο Ολυμπιακός μπήκε στη μάχη του Europa League με μια έπαρση πως έχει γεμάτο ρόστερ και μια σιγουριά πρόκρισης. Αποτέλεσμα; Στη (σημερινή) κλήρωση για την επόμενη φάση, δεν θα υπάρχει μπαλάκι με τ' όνομά του.

Καλώς ή κακώς, η απόφαση (της μη ενίσχυσης) βαραίνει τον προπονητή. Από τη στιγμή που ο Β. Μαρινάκης (ορθά) έχει αποφασίσει να στηρίζει τους προπονητές και τις επιλογές τους, δεν θα μπορούσαμε να δούμε κάτι άλλο τον Γενάρη.

Απόφαση του Πορτογάλου προπονητή ήταν επίσης η λίστα που κατατέθηκε στην UEFA για τα ματς του Europa League. Από 'κει έλειπε τ' όνομα του Νταβίδ Φουστέρ, όχι όμως και του τραυματία και άστατου σε απόδοση Ερνάνι. Ναι, ο αρχηγός του Ολυμπιακού πάτησε τα 34 και δεν μπορεί προσφέρει όσα τα προηγούμενα χρόνια. Κατανοητό. Η εμπειρία του όμως σε τέτοια ματς και η ποιότητά του, δεν συγκρίνεται με κανέναν Σεμπά και κανέναν (τραυματία επαναλαμβάνω) Ερνάνι. Εκτός αν κρίθηκε πως η Άντερλεχτ δεν είναι δα και ο Γολιάθ, οπότε δεν χρειάζεται Δαυίδ.

Τέλος πάντων, ο κόουτς κρατά το μαχαίρι, ο κόουτς και το καρπούζι. Και το βάρος του τελευταίου, αρχίζει να αυξάνεται το τελευταίο διάστημα. Πάμε παρακάτω..

Τα σημεία κλειδιά της “τραγωδίας” στο “Γ. Καραϊσκάκης”

Για τα ματς στο Βέλγιο γράφτηκαν ουκ ολίγα κείμενα και δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να ξαναγράφουμε τα ίδια. Άλλωστε οι Πειραιώτες είχαν μια λαμπρή ευκαιρία να διορθώσουν το λάθος του πρώτου αγώνα, όμως δεν την εκμεταλλεύτηκαν. Γιατί κακά τα ψέματα, ο Ολυμπιακός είχε τον κόσμο στο πλευρό του, είχε μια εβδομάδα να ξεκουραστεί και να προετοιμαστεί, είχε μια ασυνήθιστα καλή διαιτησία και επ' ουδενί η Άντερλεχτ δεν είναι.. Γολιάθ.

Εστιάζοντας λοιπόν στα 120 λεπτά που παίχτηκαν ποδόσφαιρο στο Φαληρικό γήπεδο, βλέπουμε πειράματα, λάθη, ατυχίες, καλά και άσχημα. Ας τα βάλουμε σε μια σειρά:

• Από την ενδεκάδα που επέλεξε ο Μάρκο Σίλβα, κρατάμε την επιστροφή του Εστεμπάν Καμπιάσο που από τα πρώτα κιόλας λεπτά δικαίωσε τον προπονητή για την επιλογή του, αλλά και το ρίσκο με τον Άλαν Πουλίδο στη δεξιά πτέρυγα της επίθεσης. Ο Ομάρ δεν έπαιρνε τις συνηθισμένες βοήθειες όπως ήταν αναμενόμενο από τον Μεξικανό, όμως οι Πειραιώτες είχαν στη σύνθεσή τους έναν πιο επιθετικό και επικίνδυνο παίκτη, σε σχέση με τον Σεμπά. Η φάση με το 1-2 με τον Τσόρι είναι η τρανή απόδειξη όσων προανέφερα, αν και δεν είχε ευτυχή κατάληξη.

• Ο Ομάρ λοιπόν είχε δύσκολη αποστολή και έχασε πολλές φάσεις με τσαφ και λάθη, όμως ο Μαζουάκου κατάφερε το ακατόρθωτο. Να έχει ακόμη χειρότερη απόδοση. Ο Γάλλος ήταν επιπόλαιος, έκανε πολλές λάθος μεταβιβάσεις, δεν είχε καθόλου καθαρό μυαλό και αποκορύφωμα ήταν φυσικά η νωχελικότητά του στη φάση που η Άντερλεχτ ισοφαρίζει στην παράταση και ουσιαστικά σφραγίζει την πρόκριση. Φρονώ πως αν δεν είχε προκύψει η αναγκαστική αλλαγή του Ντουρμάζ, θα είχε πάρει τη θέση του ο Σαλίνο, ο οποίος κάηκε στο ζέσταμα.

• Όπως προαναφέραμε, ο τραυματισμός του Σουηδού (στο 50') άλλαξε άρδην τα σχέδια του Μάρκο Σίλβα και ουσιαστικά έκοψε την ομάδα στα δύο. Ο Πορτογάλος αποφάσισε να βάλει τον Τσόρι Ντομίνγκες, η ομάδα έπαιζε με δύο επιθετικούς και δύο δεκάρια και η Άντερλεχτ άρχισε να γίνεται επικίνδυνη. Ήταν φανερό πως αν το 1-0 έμενε μέχρι το 70', ο Τσόρι θα έμπαινε στο γήπεδο, όμως η αναγκαστική αλλαγή του Ντουρμάζ αφαίρεσε μια από τις αλλαγές τακτικής του Σίλβα και χάλασε το πλάνο που είχε στο μυαλό του.

• Βλέποντας πως η ομάδα του έχει κοπεί στη μέση, ο Πορτογάλος τεχνικός αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να φρεσκάρει το κέντρο, βάζοντας τον Ζντιέλαρ αντί του Καμπιάσο στο 67'. Ο Αργεντινός ήταν εξαιρετικός, καθοδηγούσε μαεστρικά την ομάδα, όμως όσο περνούσαν τα λεπτά, τόσο η κόπωση αυξανόταν και ήταν δεδομένο πως δεν θα κατάφερνε να διατηρήσει την ίδια απόδοση μέχρι το 90' ή ακόμα και την παράταση. Το λάθος εδώ, δεν έχει να κάνει με την αποχώρηση του Καμπιάσο, αλλά με την επιλογή του Ζντιέλαρ. Με την είσοδο του άπειρου Σέρβου, η κατάσταση στο κέντρο επιδεινώθηκε. Ο 20χρονος δεν ξέρει να ηρεμεί και να μοιράζει παιχνίδι, έκανε λάθη και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εκτεθεί και να τ' ακούσει από τους φιλάθλους. Λες κι ευθύνεται αυτός, που επιλέχθηκε στα 20 του, σ' ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι...

• Το πιο αξιοπερίεργο όμως στη δεύτερη αλλαγή του Σίλβα, είναι η επιλογή του Ζντιέλαρ αντί του Κασάμι. Ο Ελβετός είναι μανούλα σε τέτοια παιχνίδια και σε τέτοιες καταστάσεις, μοιράζει ωραία την μπάλα, έχει πάθος, ήταν φρέσκος και έδειξε πριν λίγες μέρες με τον Ατρόμητο, πως είναι σε καλό φεγγάρι τόσο ανασταλτικά, όσο και επιθετικά. Η μη επιλογή του μονάχα απορίες (ενδεχομένως και ζημιές;) προκαλεί...

• Και φτάνουμε προς το 80', με το σκορ στο 1-0 και τον “επιθετικό” του Ολυμπιακού, τον Ιντέγε να μην απειλεί το αντίπαλο τέρμα, να μην κάνει ένα σωστό κοντρόλ και να μοιάζει χαμένος ανάμεσα σε αμυντικούς. Ο Σίλβα αποφασίζει να κάνει τη τελευταία του αλλαγή, φοβούμενος ένα γκολ αποκλεισμού από την Άντερλεχτ και βάζει τον Σεμπά στη θέση του Πουλίδο. Διατηρεί τον ντεφορμέ Νιγηριανό και βγάζει εκτός τον Μεξικανό, ο οποίος ως πλάγιος επιθετικός, έχει φανεί περισσότερο και έχει μεγαλύτερη συμμετοχή από το φορ της ομάδας. Η είσοδος του Σεμπά ήταν λογική και αναμενόμενη, η μη έξοδος του Ιντέγε που μοιάζει σκασμένος, προκαλεί εντύπωση.

Όλα τα παραπάνω έγιναν και ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει. Ο Ολυμπιακός απέτυχε στην Ευρώπη, γιατί για ακόμη μια χρονιά υποτίμησε το θεσμό του Europa League και νόμιζε πως θα περάσει “αέρα” επειδή είναι καλύτερος. Ίσως αν αντίπαλος ήταν η Ντόρτμουντ ή κάποιο άλλο δυνατό όνομα, οι Πειραιώτες να ήταν στην επόμενη φάση.

Τα λάθη της απειρίας είναι δικαιολογημένα, τα λάθη όμως που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο είναι αδικαιολόγητα και επικίνδυνα. Κι αν στον Πειραιά δεν κοιτάξουν τον εαυτό τους στο καθρέφτη για να δούν τι πήγε στραβά τελικά και το καλύτερο ρόστερ της 20ετίας (όπως αναφερόταν από πολλά ΜΜΕ μέχρι πρότινος) αποκλείστηκε από την 3η ομάδα του Βελγίου, τότε όσα χτίστηκαν με τόσο κόπο αυτά τα χρόνια στην Ευρώπη, θα γκρεμιστούν μονομιάς. Προς το παρόν, αυτό που μένει για τους Πειραιώτες είναι το ματς με τον Παναθηναϊκό στο πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ελλάδας. Εκεί, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, θα κριθούν πολλά και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε την αντίδραση των παικτών, που πρώτο μέλημά τους είναι να αναδειχθούν στα ευρωπαϊκά ματς και σκέφτονται ήδη το καλοκαίρι..