Θυμάστε τότε που ήσασταν παιδιά και παίζατε ή βλέπατε ποδόσφαιρο και μαγευόσασταν από το πιο δημοφιλές άθλημα του κόσμου; Κάποιοι από εσάς ονειρευτήκατε να γίνετε ποδοσφαιριστές, κάποιοι γίνατε και κάποιοι το βάλατε στη ζωή σας και ασχολείστε καθημερινά μ' αυτό. Για κάποιους έγινε μεράκι, γι' άλλους διασκέδαση, γι' άλλους επάγγελμα και γι' άλλους ένα 5x5 με τους φίλους μια φορά την εβδομάδα.

Έχετε αναλογιστεί άραγε πόσο πολύ έχουν αλλάξει τα δεδομένα και πως αλλάζουν χρόνο με τον χρόνο; Όποια κι αν είναι η ηλικία σας, είναι δεδομένο πως έχετε δει τόσες πολλές αλλαγές στο τρόπο παιχνιδιού και παρακολουθείτε ένα άθλημα που είναι τόσο ίδιο, μα και τόσο διαφορετικό απ' αυτό που αγαπήσατε. Αυτή όμως είναι η φυσική ροή των πραγμάτων...

Η ζωή (και το ποδόσφαιρο) προχωρά και εξελίσσεται, συνάμα όμως πόσες και πόσες φορές δεν επιστρέφουμε σε πράγματα του παρελθόντος και δεν ζητάμε να γίνουμε ξανά παιδιά; Να βιώσουμε ξανά εκείνες τις ανέμελες στιγμές και να νιώσουμε πιο ελεύθεροι. Ε λοιπόν, αυτό ακριβώς επιθυμούν και οι ποδοσφαιριστές.

Σ' ένα ποδόσφαιρο που οι απαιτήσεις τα τελευταία χρόνια όλο και αυξάνονται και η παραμικρή λεπτομέρεια μετρά, οι παίκτες ζητούν να νιώσουν όπως τότε που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο άθλημα. Όπως τότε που έπαιζαν σε μια αλάνα, ή έστω σ' ένα γηπεδάκι της γειτονιάς και του σχολείο τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι απαιτήσεις των Νεϊμάρ, Ιμπραχίμοβιτς, Ρούνεϊ, Ιγκουαΐν, Λεβαντόβσκι και πολλών άλλων, στους επιστήμονες της ΝΙΚΕ , προκειμένου να σχεδιάσουν και να δημιουργήσουν ένα παπούτσι, που θα τους κάνει πιο γρήγορους και πιο ελεύθερους. "Θέλουμε να νιώθουμε πως παίζουμε σαν ξυπόλητοι", είπαν μεταξύ άλλων μερικά από τα μεγαλύτερα αστέρια του αθλήματος στους ανθρώπους της αθλητικής εταιρίας και εκείνοι μετά από ενδελεχή έρευνα, μελέτες και πολλές ώρες δουλειά, τους έκαναν το χατίρι.

Το νέο NIKE Hypervenom είναι ένα υπερσύγχρονο παπούτσι που ο σχεδιασμός του δίνει τη δυνατότητα στον ποδοσφαιριστή να γίνει πιο ευέλικτος και ταυτόχρονα το πέλμα του να είναι σε απόσταση αναπνοής από το έδαφος και κατά συνέπεια από την μπάλα. Γυρνάμε στο παρελθόν δηλαδή κι αυτό δεν αφορά μονάχα τους επαγγελματίες, αλλά και τους ερασιτέχνες που παίζουν μαζί με την παρέα τους και μπορούν να φορέσουν τα νέα παπούτσια της ΝΙΚΕ.

Πόσο αντιφατικό μοιάζε όμως αυτό, όταν από τη μια πλευρά έχουμε φτάσει στο σημείο να υπάρχουν ειδικοί επιστήμονες για να δημιουργούν ειδικές τεχνολογίες στα παπούτσια, στις φανέλες κτλ και από την άλλη, οι παίκτες ζητούν να επιστρέψουν στο παρελθόν.

Ο Πελέ, ο Σόκρατες, ο Ντι Στέφανο, ο Μαραντόνα, ο Μπεστ και τόσα άλλα εκατοντάδες αστέρια του παρελθόντος δεν είχαν τέτοιες δυνατότητες και τόσους ανθρώπους στις "υπηρεσίες" τους, όμως οι νέοι φαίνεται πως αποζητούν την ελευθερία των παλιών. Ποιος άλλωστε δεν λαχταρά την ελευθερία και δεν κλωτσάει μια μπάλα σε κάθε ευκαιρία όταν βρίσκεται στην παραλία ή στην γειτονιά.

Γι' αυτό το λόγο λοιπόν, το Sport24.gr αποφάσισε να δώσει χώρο σε μια μεγάλη μάχη ανάμεσα στο νέο και το παλιό. Ανάμεσα στον μαθουσάλα Θανάση Κρεκούκια (Θ.Κ) και στον "έχω απάντηση για όλα"-ασεβή Γιώργο Περπερίδη (Γ.Π).

Ο ένας ρομαντικός και νοσταλγικός, ο άλλος κυνικός και ρεαλιστής, όμως και τους δύο ενώνει η αγάπη για το ποδόσφαιρο. Παρακάτω, θα παραθέσουν τα επιχειρήματά τους και εσείς απλά θα βγάλετε συμπεράσματα και όχι νικητή. Νικητής θα είναι ο διάλογος για τον Βασιλιά των Σπορ, όχι μονάχα ανάμεσα στους δύο προαναφερθέντες, αλλά και μ' εσάς, που μπορείτε να αφήσετε το σχόλιό σας. Να γράψετε την εμπειρία σας ή να καταθέσετε απλά την άποψή σας.

Είστε έτοιμοι για την μάχη; Γιατί ξεκινάμε...

1. Η αλάνα

Θ. Κ Η χαρά του παιδιού, το "σχολείο" κάθε επαγγελματία και ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή, δεν υπάρχει πια. Τα χωράφια, το ανώμαλο έδαφος, οι πέτρες, οι σαβούρδες, τα ματωμένα γόνατα, έχουν εξαφανιστεί πλέον από τον χάρτη. Ακόμα και στην επαρχία, δύσκολα θα βρεις πιτσιρικάδες να παίζουν σε αυτές, αφού σχεδόν παντού έχουν ξεφυτρώσει τα μικρά 5Χ5. Προφανώς και είναι διαφορετικό να παίζεις σε χορτάρι, σε επίπεδες επιφάνειες, με γραμμές και δοκάρια, αλλά η γοητεία της αλάνας δεν θα ξεχαστεί ποτέ από αυτούς που την έζησαν. Η δικιά μου αγαπημένη – και απέραντη – ήταν στου Ζωγράφου, μπροστά από το σπίτι μου και δυστυχώς στη θέση της σήμερα υπάρχει ένα οικοδομικό τετράγωνο.

Γ. Π Την γοητεία της αλάνας την πρόλαβα κι εγώ κύριε Θανάση, όπως και τα γήπεδα του Πειραιά με χώμα. Αν πω όμως πως θα μου λείψουν οι σαβούρδες, να σουτάρω πέτρες αντί για την μπάλα και να σηκώνομαι μετά από τάκλιν έχοντας αλλάξει δέρμα, ψέμματα θα πω! Σήμερα, έστω και με τον πλαστικό χλοοτάπητα, το πολύ - πολύ να γεμίσεις καουτσούκ το σπίτι και να ακούς τη μουρμούρα της γυναίκας-γκόμενας-μάνας σου. Α, και όταν βάζεις γκολ, βάζεις γκολ. Όχι να τσακώνεσαι για το αν η μπάλα πέρασε μέσα ή έξω από το νοητό δοκάρι-ζακέτα-κουβά-κοτρόνα-μπουκάλια κόκα κόλας-μπλούζες.

2. Η λαχτάρα

Θ.Κ Τα "στερητικά" που περνούσαμε πιτσιρικάδες μέχρι να περάσει η εβδομάδα και να έρθει το Σαββατοκύριακο για να δούμε μπάλα, δεν υπάρχουν πια. Τώρα πλέον μπορείς να δεις δεκάδες παιχνίδια από τα συνδρομητικά, από το live streaming, από όλη την υφήλιο. Τότε περιμέναμε το μεσημέρι του Σαββάτου για να δούμε λίγο αγγλικό ποδόσφαιρο και το απόγευμα της Κυριακής για να ακούσουμε στο ραδιοφωνάκι την αγωνιστική και μετά, το βράδυ, να απολαύσουμε την αθλητική Κυριακή είτε με τον Διακογιάννη, είτε με τον Φουντουκίδη.

Γ. Π Και τώρα κύριε Θανάση αυτό μας το λες για κακό; Το γεγονός πως μπορούμε ό,τι ώρα θέλουμε να δούμε το αγαπημένο μας σπορ είναι ευλογία! Άσε που στην Ελλάδα όλοι υποστηρίζουμε από μια ομάδα σε κάθε μεγάλο πρωτάθλημα και έχουμε παραπάνω αγωνίες. Φαντάζεσαι το Σάββατο να είχες τίποτα κοινωνικές υποχρεώσεις; Πάει το ματσάκι και περίμενε καμιά εβδομάδα για να δεις μπαλίτσα! Ή να σου χάλαγε καμιά τηλεόραση Παρασκευή; Πίκρα ατελείωτη! Ενώ τώρα άρχοντας! Live streaming και άμα λάχει μπυρίτσα με τους φίλους σε μια καφετέρια και ποδοσφαιρικές αναλύσεις στο φουλ.

3. Ο σούπερ σταρ

Θ.Κ Παλιά είχαμε το μεγάλο αστέρι που από μόνο του μπορούσε να καθαρίσει ένα, δυο ή και περισσότερα ματς. Ο Κρόιφ, ο Μπεκενμπάουερ, ο Ζίκο, ο Μαραντόνα και πολλοί άλλοι σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου είχαν την ικανότητα και τη δυνατότητα να καθορίσουν την έκβαση του ματς με τις δικές τους ενέργειες. Και τώρα – φυσικά – υπάρχουν οι μεγάλοι παίκτες που ξεχωρίζουν, αλλά πλέον το άθλημα έχει αλλάξει τη φυσιογνωμία του και είναι πολύ πιο δύσκολο για τους σταρ να παίρνουν μόνοι τους τα παιχνίδια. Οπωσδήποτε όχι στον βαθμό που γινόταν αυτό παλιά.

Γ.Π Σίγουρα όσοι αναφέρεις και άλλοι πολλοί υπήρξαν παίκτες τεράστιας κλάσης! Αλλά ποτέ δεν θα πάψω π.χ. να βλέπω την φάση του Μαραντόνα στο ματς με την Αγγλία και να μην είμαι πεπεισμένος μέσα μου πως κάποιος θα τον "ξαπλώσει" κάτω! Ναι, οκ, πέρασε όσους πέρασε για να το βάλει αλλά σήμερα 99 στις 100 περιπτώσεις, αν όχι ο δεύτερος, τότε ο τρίτος σίγουρα σε έχει "βιδώσει". Τώρα πλέον τα περισσότερα εξαρτώνται από την ομαδικότητα, το πως λειτουργείς σαν σύνολο αρμονικά μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου και όχι από ένα ή δύο παικταράδες που τυγχάνει να έχεις στην ενδεκάδα σου. Και ομολογώ πως η επιτυχία μέσω της σκληρής δουλειάς και της ομαδικότητας με φτιάχνει περισσότερο!

4. Οι αριθμοί

Θ.Κ: Στα παλιά τα χρόνια δεν είχες πρόβλημα να καταλάβεις τι θέση παίζει ένας παίκτης, ακόμα και αν δεν τον ήξερες. Κοίταζες απλά το νούμερο της φανέλας του και αυτό αρκούσε (τουλάχιστον σε αυτούς της αρχικής ενδεκάδας). Το 2 ήταν δεξί μπακ, το 4 στόπερ, το 7 δεξί εξτρέμ, το 10 επιτελικός, το 9 σέντερ φορ. Τώρα που ο καθένας φοράει ότι του καπνίσει, είσαι αναγκασμένος να γυρίσεις στον διπλανό σου και να ρωτήσεις: «ρε μαν, τι θέση παίζει αυτός με το 87»;

Γ.Π Ευκαιρία λοιπόν κύριε Θανάση να παρακολουθούμε λίγο πιο επισταμένα τι συμβαίνει στον αγωνιστικό χώρο και να μην χαλαρώνουμε στις εξέδρες ή το σαλόνι του σπιτιού μας με φίλους την ώρα που παίζεται το ματς! Το να μην σε βοηθάνε τα νούμερα να καταλάβεις τι θέση παίζει ο καθένας σου δίνει την ευκαιρία να συγκεντρωθείς σε αυτό που βλέπεις και να βγάλεις πιο σωστά συμπεράσματα για τον έναν παίκτη ή μια ομάδα. Αντί για "ρε μαν, τι θέση παίζει αυτός ο 87;", μπορείς να πεις "για κάτσε λίγο ρε συ να καταλάβουμε τι κάνει αυτός ο 87 στο γήπεδο"...

5. Ο διαιτητής

Θ.Κ Κάτι που δυστυχώς έχει αλλάξει τα τελευταία 10-15 χρόνια, είναι το χρώμα της φανέλας του διαιτητή. Τότε ήξερες ότι φοράει μαύρα, τελεία και παύλα. Και μπορούσες να τον αποκαλέσεις κόρακα, γνωρίζοντας ότι όλοι θα καταλάβουν σε ποιον αναφέρεσαι. Πλέον τα συνολάκια καλύπτουν διάφορους χρωματισμούς, όπως κίτρινο, μωβ κλπ. Προφανώς και συνεχίζεις να τον αποκαλείς κόρακα, προσβάλλοντας όμως το συμπαθέστατο πουλί. Και φυσικά τότε ήταν μόνο ο κόραξ και οι δυο επόπται, τώρα τους έχεις μέσα, έξω, πλάγια, πίσω, παντού!

Γ.Π Εδώ κύριε Θανάση εν μέρει θα συμφωνήσω. Ναι, οκ ωραίο το μαύρο βρέξει - χιονίσει και το συνοδευτικό "κόρακας" αλλά κάπου είχε κουράσει. Τώρα τους βλέπεις και με πιο φωτεινά χρώματα και σου βγαίνουν πιο νέα, μοντέρνα "γαλλικά" (η τιτίκα, ο αλαφροΐσκιωτος, ο ματιασμένος + τα λογοπαίγνια με τις φανέλες και το στραγάλι...). Και νομίζω πως τα μοβ ή τα κίτρινα για κάποιον ανεξήγητο λόγο σε ωθούν με περισσή ευκολία στο πατροπαράδοτο "τι σφυράει ρε ο μ@λ@κ@ς!"

6. Τα συστήματα

Θ.Κ Τότε τα συστήματα που έπαιζαν οι ομάδες ήταν δεδομένα. Και σπανίως άλλαζαν. Ήταν η εποχή που η κατασκοπεία είχε λογική ύπαρξης. Πήγαινες, έβλεπες τον επόμενο αντίπαλό σου και ήξερες ότι και μαζί σου θα παίξει έτσι. Τώρα γίνεται πανικός. Όλα έχουν γίνει πολύ πιο ευέλικτα, σε ένα ματς μόνο το σύστημα μπορεί να αλλάξει και μια και δυο και τρεις φορές. Και ακούς για το 4-4-2 που έγινε 3-5-2 στην πορεία και καπάκι άλλαξε σε 4-2-3-1 και χάνεις τον λογαριασμό και τον μπούσουλα.

Γ.Π Κύριε Θανάση σε σέβομαι, σε εκτιμώ, αλλά δεν μας τα λες καλά! Ίσα - ίσα που τώρα χρειάζεται η σωστή και συστηματική κατασκοπεία του αντιπάλου! Τώρα που το ποδόσφαιρο έγινε πιο σύνθετο. Τότε ήξερες τι παίζει η "x" ομάδα και τους 1-2 παίκτες που έπρεπε να προσέχεις. Τώρα άλλαξαν τα κόζια. Η κοινωνία εξελίσσεται, άρα και το ποδόσφαιρο, ενώ η τεχνολογία έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του παιχνιδιού. Άλλαξαν οι τακτικές, άλλαξαν τα συστήματα, όλα είναι πιο εξιδικευμένα και το άθλημα έχει ανέβει επίπεδο. Δεν φτάνει μόνο να ξέρεις τα βασικά, αυτά τα παίζουν πλέον στα τοπικά! Οφείλεις μονίμως να ενημερώνεσαι για να μη μείνεις πίσω στις εξελίξεις...

7. Ποδοσφαιρικό look

Θ.Κ Στα χρόνια της νεότητάς μου (!), ο ποδοσφαιριστής ήταν βαρβάτος, αρσένης, καραμπουζουκλής. Μουστάκι, μούσια, ενίοτε λασπωτήρας, άντε κάνας σταυρός ή καδένα, αλλά ούτε φρουφρού ούτε αρώματα. Σήμερα το look είναι από τις βασικές προτεραιότητες των παικτών: σκουλαρίκια, κομποσκοίνια, στέκες, κομμωτήρια, κυριλέ ρούχα, συνήθως επιμελώς ατημέλητα, ολόκληρο dress code. Τότε, στην καλύτερη, ο σούπερ σταρ έκανε και μια διαφήμιση, τώρα όλοι έχουν καταντήσει τηλεοπτικοί μαϊντανοί με γυρίσματα, κλιπάκια, βιντεάκια, φωτογραφήσεις και όλα τα συναφή.

Γ.Π Ναι κύριε Θανάση, μουστάκι, μαλλί - λασπωτήρας και χρυσή καδένα... Πιο κιτς πεθαίνεις! Δεν θέλω να αναφερθώ σε χαρακτηριστικά παραδείγματα για να μην προσβάλλω κάποιον. Οκ, ούτε εγώ συμφωνώ με την υπερπροβολή της ωραιοπάθειας που έχουν πολλοί ποδοσφαιριστές σήμερα αλλά καλώς ή κακώς είναι "μέρος" του παιχνιδιού. Η εμπορικότητα του αθλήματος έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, είναι λογικό κάποιοι να προσπαθήσουν να το εκμεταλλευθούν (είτε οικονομικά, είτε για να προβάλλουν τον εαυτό τους) αλλά πάντα είναι θέμα χαρακτήρα για το πόσο θα αφήσεις τον εαυτό σου να γίνει περισσότερο ποζεράς από ποδοσφαιριστής. Χώρια που το μάρκετινγκ στο ποδόσφαιρο είναι (δυστυχώς) απαραίτητο, οπότε θες δεν θες θα... χορέψεις έστω και για λίγο.

8. Δύναμη vs τεχνική

Θ.Κ Τότε η τεχνική ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Ήξερες μπάλα; Θα γινόταν το δικό σου. Μπορούσες να ντριμπλάρεις; Θα τους πέρναγες όλους. Προφανώς και υπήρχαν τα «τσεκούρια», αλλά ήταν τόσο σπάνια, όσο τα δεκάρια σήμερα. Γιατί πλέον η δύναμη, η ταχύτητα και οι σύνθετες τακτικές έχουν έρθει στο προσκήνιο. Είσαι ο τεχνίτης, ο φαντεζί παίκτης; Οκ. Θα περάσεις έναν, αλλά θα βρεις μπροστά σου άλλους τρεις με την ανακάλυψη των συνεχών αλληλοκαλύψεων, του ασταμάτητου τρεξίματος και του εξουθενωτικού πρέσινγκ. Οι παίκτες πλέον είναι πρώτα αθλητές και μετά ποδοσφαιριστές.

Γ.Π Αυτό περίμενα! Δεν καταλαβαίνω που είναι το κακό; Πάντα γούσταρα τους παίκτες που ενώ δεν είχαν το άφθονο ταλέντο με σκληρή δουλειά, προπόνηση και θυσίες έφτασαν σε σημείο να είναι πολύ πιο πολύτιμοι από τους λεγόμενους "μάγους της μπάλας". Δεν λέω, το θέαμα είναι πάντα όμορφο αλλά πλέον no pain, no gain! Δηλαδή επειδή η φύση σε προίκισε με ένα ταλέντο πρέπει να είσαι ο... "γλεντάω και δέρνω"; Και ο άλλος που δούλεψε σαν σκυλί για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες του σύγχρονου ποδοσφαίρου είναι λιγότερο μάγκας από εσένα; Τι να κάνουμε, αφού πλέον κάθε σεζόν έχει 60-70 ματς για ένα παίκτη αντί για καμιά 40αριά που είχε παλιότερα, να βάλεις το κεφάλι κάτω και να δουλεύεις όσο ταλέντο κι αν έχεις. Οι τριπλίτσες, οι ποδιές και τα τακουνάκια από μόνα τους δεν φτάνουν. Ή μάλλον φτάνουν μόνο για το... τσίρκο.

9. Η κερκίδα

Θ.Κ Παλιά (στην Ελλάδα) πήγαινες στο γήπεδο και για να διασκεδάσεις. Μπορούσες να κάνεις πάνω κάτω ότι συμβαίνει σήμερα στα γήπεδα των πολιτισμένων κρατών. Είχες τη δυνατότητα να καθίσεις στην ίδια θύρα με φίλαθλους της αντίπαλης ομάδας, χειροκροτούσες – αν ήθελες – μια ωραία προσπάθεια των αντιπάλων, φώναζες συνθήματα χωρίς να βγάζεις τον βόθρο στην επιφάνεια, επικρατούσε ένα κλίμα πολιτισμού. Σήμερα η ιδιότητα του «φιλάθλου» τείνει να εξαφανιστεί, ενώ αντίθετα, η συντριπτική πλειοψηφία της κερκίδας αποτελείται είτε από κάφρους, είτε από εν δυνάμει κάφρους.

Γ.Π Εδώ mister δεν έχω να σου πω τίποτα! Ο πατέρας μου συνέχεια μου λέει "πήγαινα στη Λεωφόρο με φίλους μου Παναθηναϊκούς και βλέπαμε μαζί τα ματς, δίπλα-δίπλα. Το ίδιο και στο Καραϊσκάκη. Το ίδιο και σε πολλά άλλα γήπεδα σε όλη την Ελλάδα". Το γιατί φτάσαμε εδώ κύριε Θανάση είναι κουβέντα που χρήζει ώρες συζήτησης, αν και η ρίζα του κακού είναι πως το ποδόσφαιρο σταδιακά έγινε άκρως επαγγελματικό και το άθλημα δέχεται "μαχαιριές" από παντού...

10. Οι φανέλες

Θ.Κ Τότε ήξερες ότι η ομάδα σου φοράει μια φανέλα παντού, μέσα έξω. Τελείωνε η χρονιά και γνώριζες ότι και την επόμενη, οι παίκτες θα φοράνε την ίδια. Τώρα, μπροστά στην ανάγκη να πουλήσουν οι ομάδες, γίνεται ολόκληρο πανηγύρι. Τρεις διαφορετικές εμφανίσεις, οι οποίες αλλάζουν σχεδόν κάθε χρόνο, με αποτέλεσμα να βλέπουμε στιλιστικές μπούρδες που κανείς δεν καταλαβαίνει πού μπορεί να απευθύνονται. Το μάρκετινγκ όμως επιτάσσει τη μια χρονιά να φοράς κόκκινα, την επόμενη πράσινα και τη μεθεπόμενη πορτοκαλί. Τρέχα γύρευε.

Γ.Π Άντε πάλι. Μα τα είπαμε και πιο πάνω. Όλα αυτά είναι πλέον μέρος του παιχνιδιού. Κύριε Θανάση μου ξεκόλλα από τα παλιά, πρέπει να μου γίνεις λίγο πιο μοντέρνος! Εξάλλου κανείς δεν σε υποχρεώνει να πάρεις κάτι αν δεν θες! Κι εδώ που τα λέμε, ναι έχουμε δει και μπούρδες, αλλά κατά καιρούς έχουμε δει και ωραίες εμφανίσεις, ειδικά τις λεγόμενες "δεύτερες" ή "τρίτες". Είναι θέμα έμπνευσης του σχεδιαστή, μην μου συγχύζεσαι!

11. Η ενημέρωση

Θ.Κ Παλιά, η μοναδική ενημέρωση που υπήρχε, ήταν οι δυο αθλητικές εφημερίδες που κυκλοφορούσαν. Άντε και κανένα περιοδικό. Και λίγο τηλεόραση και ραδιόφωνο το Σαββατοκύριακο. Τώρα μπορείς να μάθεις τί γίνεται σε κάθε σημείο της γης ανά πάσα στιγμή, για οποιαδήποτε ομάδα και για οτιδήποτε έχει σχέση με το ποδόσφαιρο. Το διαδίκτυο έφερε την απόλυτη εφαρμογή στην παγκοσμιοποίηση του αθλήματος με τη μορφή κάθε είδους πληροφορίας που μπορεί να ενδιαφέρει τον φίλαθλο.

Γ.Π Για τις εφημερίδες συμφωνώ, έχει παραγίνει το κακό! Μια χώρα με τόσο λίγο πληθυσμό (αναλογικά πάντα) να έχει τόσες πολλές αθλητικές εφημερίδες, είναι too much. Αλλά για το διαδίκτυο θα διαφωνήσω! Έχεις μια απορία, μια διαφωνία με έναν φίλο, δεν θυμάσαι κάτι καλά, τσουπ μπαίνεις στο ίντερνετ και γεια σας. Επίσης οποιαδήποτε σημαντική εξέλιξη στον ελληνικό ή ευρωπαϊκό αθλητισμό την μαθαίνεις στο τσακ - μπαμ, δεν είναι ανάγκη να περιμένεις να... ξημερώσει!

12. Ο προπονητής

Θ.Κ Τότε το προφίλ του επιτυχημένου προπονητή ήταν αυτό του βετεράνου, του έμπειρου, του διαβασμένου, του τουλάχιστον 50+ στην ηλικία. Για να κοουτσάρεις μεγάλη ομάδα, έπρεπε να έχεις κάνει αρκετά αγροτικά. Τώρα αυτό έχει ανατραπεί πλήρως. Πλέον το ζητούμενο είναι ο νέος προπονητής (γύρω στα 40), με τις φρέσκιες ιδέες, τις φιλοδοξίες, το μέλλον μπροστά του. Και οι ευκαιρίες που δίνονται σε αυτό το μοντέλο τεχνικού είναι και πολλές και μεγάλες.

Γ.Π Ναι, περιμέναμε τον προπονητή να ωριμάσει, ίσως και να μουχλιάσει για να δούμε τι ψάρια πιάνει και αν είναι καλός... Τώρα δεν χρειάζεται γιατί συμβαίνει αυτό ακριβώς που λέτε! Τόπο στα νιάτα! Πλέον η τεχνολογία και η τεχνογνωσία έχει μπει στην καθημερινότητα του ποδοσφαίρου, όλα γίνονται με μεγαλύτερη ταχύτητα και ακρίβεια, υπάρχει διαρκής... αναβάθμιση και χρειάζονται οξυδερκείς νέοι άνθρωποι που προσαρμόζονται πιο εύκολα και πιο ομαλά στα σημερινά δεδομένα. Αν είναι να περιμένω τον άλλο να 50ρίσει, φέξε μου και γλίστρησα.

Όπως διαπιστώσατε από τις απαντήσεις των (εξαίρετων) συναδέλφων, αυτά που τους ενώνουν είναι σαφώς περισσότερα απ' όσα τους χωρίζουν. Ναι μεν υπάρχουν αρκετές διαφορές ανάμεσα στο "τότε" και στο "τώρα", ναι μεν το ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί, όμως πάντα παραμένει το ίδιο άθλημα, που καθηλώνει και θα καθηλώνει εκατομμύρια θεατές. Για ποδόσφαιρο μιλάμε και πρωταγωνιστής στο συγκεκριμένο κείμενο είναι η κοινή αγάπη για τον βασιλιά των σπορ. Το αν προτιμάτε το παλιό ή το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι θέμα γούστου, εμπειριών και βιωμάτων, όμως όλοι εσείς κι εμείς, προτιμάμε απλά το ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ.