Αν αυτό το παιχνίδι, κόντρα στο Πανσερραϊκό, συνιστά μια απόλυτη θέση της ΑΕΚ γι’ αυτό που θα παρουσιάσει στη συνέχεια, τότε ναι μπορείς να πεις ότι αυτή η ομάδα είναι έτοιμη να διεκδικήσει το double μέχρι τέλους. Ακριβώς όμως επειδή βιώνει στην πράξη μια καινούργια συνθήκη, θα φανεί στη συνέχεια αν αυτό που ετοιμάζει στους αντιπάλους της, θα είναι πάντα τόσο λειτουργικό.
Είναι αλήθεια ότι υπήρχαν πολλές περίοδοι και στιγμές που η ΑΕΚ έπρεπε να παίξει χωρίς τον Λιβάι Γκαρσία. Είναι διαφορετικό όμως να ξέρεις ότι δεν τον έχεις πλέον, ότι δεν πρέπει να περιμένεις δύο ή τρεις εβδομάδες για να τον χρησιμοποιήσεις ξανά, ότι πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς εκείνον. Είναι μια μετάβαση, σίγουρα δεν είναι απλή όσο φάνηκε στο συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά δεν αποκλείεται να γίνεται και για καλό. Όλα θα μας τα δείξει ο χρόνος.
Τα αποτελέσματα των άλλων διεκδικητών ήταν βολικά, η ΑΕΚ βγαίνει για δεύτερη συνεχόμενη Κυριακή κερδισμένη από το δικό της αποτέλεσμα σε συνδυασμό με αυτά των άλλων, επενδύει στο momentum και το κάνει δίχως να πτοείται από την πολύ σπάνια συγκυρία να παίζει δύο συνεχόμενους κλεισμένων των θυρών αγώνες ενώ έχει δώσει άλλους δύο τέτοιους μέσα στη σεζόν.
Λες και αυτό της δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση, είναι τρομερό το ότι καταφέρνει σχεδόν όλα τα παιχνίδια που δίνει σε αυτό το γήπεδο χωρίς κόσμο να τα κερδίζει, παραμένοντας αήττητη και κατά περιπτώσεις παρουσιάζοντας εκπληκτικό ποδόσφαιρο.
Η παρουσία του Ελίασον που βοηθά τον Μαρσιάλ και η συνέχεια
Η παρουσία του Ελίασον βοηθά πάρα πολύ προς αυτήν την κατεύθυνση, ένας παίκτης ο οποίος εδώ και περίπου 2,5 μήνες είναι εντός και εκτός ομάδας με σπανιότητα στις αγωνιστικές συμμετοχές του, κάνει τόσο μεγάλη διαφορά στο παιχνίδι της.
Διότι με εκείνον στο δεξί φτερό, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να έχει ακόμα πιο εύκολο δρόμο προς το γκολ ο world class για τα ελληνικά δεδομένα Μαρσιάλ που ήδη έφτασε τα 9 τέρματα με την φανέλα της ΑΕΚ, σε κύπελλο και πρωτάθλημα, όπου πλέον είναι ο πρώτος σκόρερ της.
Εύκολη, πειστική, ευρεία νίκη με 5-0 επί του Πανσερραϊκού τον οποίο επί εποχής Αλμέιδα στον πάγκο της ομάδας, η ΑΕΚ δεν είχε καταφέρει να νικήσει σε αγώνα πρωταθλήματος. Βασικά ήταν η μοναδική ομάδα μέχρι αυτό το παιχνίδι στην οποία Αργεντινός τεχνικός δεν είχε καταφέρει να πει καληνύχτα με ένα τρίποντο. Το έκανε και αυτό.
Όχι κάτι τρομερά σπουδαίο αλλά ακόμα ένας τοίχος που αυτός ο σπουδαίος προπονητής έριξε. Σίγουρα πιο σημαντικό είναι ότι ο ίδιος νιώθει καλά, χαμογελάει ξανά και έχει βρει τους κώδικες που απαιτούνταν ώστε να οδηγεί την ΑΕΚ όσο καλύτερα μπορεί δίχως σκοτούρες στο κεφάλι του.
Η παρέα είναι ξανά ενωμένη, είναι φανταστικό και μη αναμενόμενο το ότι μέσα από τόσες δυσκολίες, τόσες παγίδες εσωστρέφειας, η Ένωση βρίσκει το δρόμο για να συνεχίσει αυτήν την προσπάθεια με αφοσίωση μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι.
Οι δυσκολίες είναι μπροστά, τα μεγάλα ματς είναι μπροστά, το σίγουρο είναι ότι η ΑΕΚ θα είναι διεκδικήτρια έως το τέλος.
