Η ΑΕΚ έχασε με ξένο τρόπο για εκείνη και καλείται να αποδεχθεί την πραγματικότητα

Εικασίες μπορούν να γίνουν από τον καθένα, σε αυτή την περίπτωση θα επιχειρήσω και εγώ μία, θεωρώ αρκετά εύστοχη λόγω εμπειρίας: αν ο Ματίας Αλμέιδα θα ήθελε να αλλάξει κάτι μετά το τέλος του αγώνα με τον Ολυμπιακό για το πρωτάθλημα δεν θα ήταν να ξαναπαίξει το ματς, αλλά να το είχε χάσει με τον δικό του τρόπο. Όχι με αυτόν που μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα από τη συντριβή στο Καραϊσκάκης επέλεξε να εφαρμόσει και στον οποίο σε καμία των περιπτώσεων δεν θα κατέφευγε αν δεν ένιωθε τόσο πιεσμένος για το αποτέλεσμα.

Θα είναι εκ του πονηρού να πει κάποιος ότι κακώς το έπραξε όταν η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου της ΑΕΚ τον καλούσε να αλλάξει τρόπο. Τελικά βγήκε κάτι μη λειτουργικό, άσχημο στο μάτι και δίχως ουσία. Η Ένωση έπαιξε ένα ματς απέναντι σε μία πολύ καλύτερη ομάδα με σκοπό να μη χάσει και αν μπορεί να κλέψει το ματς, ή στην χειρότερη περίπτωση να ηττηθεί αξιοπρεπώς, όπως και έγινε. Ούτε μία ευκαιρία για να σκοράρει κατάφερε να δημιουργήσει, κατέθεσε ψυχή και μαχητικότητα σε ένα στυλ ξένο προς εκείνη και στο τέλος έφυγε από το γήπεδο χωρίς βαθμό.

Μέχρι και την περασμένη Τρίτη, η ΑΕΚ ζούσε μέσα σε αυταπάτες όσον αφορά στις φετινές στοχεύσεις της. Εντός της ομάδας γινόταν λόγος για κατάκτηση του νταμπλ. Πέντε ημέρες μετά, η Ένωση καλείται να αποδεχθεί οτι και οι δύο κούπες έχουν πετάξει και συνάμα να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα για να μη δεχθεί στη συνέχεια ακόμα περισσότερες κατραπακιές. Ο δρόμος για την κατάκτηση της δεύτερης θέσης είναι ορθάνοιχτος, για την ακρίβεια η ΑΕΚ έχει προβάδισμα βαθμολογικό και μάλιστα σημαντικό. Αν δεν αντιληφθεί ότι και αυτό πολύ γρήγορα θα πετάξει εφόσον κολλήσει το μυαλό της σε όσα πίστευε ότι μπορούσε αλλά αποδείχτηκε ότι δεν γίνεται να κάνει, είναι βέβαιο ότι θα έρθουν και χειρότερα.

Ο οργανισμός ζει ξανά δύσκολες καταστάσεις. Ο προπονητής έχει πάψει να είναι στο απυρόβλητο, η διοίκηση άκουσε κόσμο να την αποδοκιμάζει. Συνήθως όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα, η ΑΕΚ καταρρέει. Δυσκολεύεται να αποδεχθεί ότι απαγορεύεται να τα διαλύσει όλα και να μπει σε νέες, διαφορετικές μάχες όταν ο βασικός αντίπαλος αποδεικνύεται σημαντικά καλύτερος, ενώ αυτό είναι ακριβώς που πρέπει να κάνει. Διότι δεν είναι καλύτερος μόνο από εκείνη, είναι απ’ όλους.

Αν όμως η ΑΕΚ καθίσει να ασχοληθεί έστω και μία μέρα παραπάνω με το γιατί η απόσταση που τη χωρίζει από τον Ολυμπιακό αυξήθηκε τόσο πολύ μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια, αν δεν επικεντρωθεί σε αυτό που της έχει απομείνει να διεκδικήσει, θα δει και άλλα τρένα να παίρνουν όσο εκείνη θα παραμένει στον σταθμό, χαζεύοντάς τα.

Μόνο η αποδοχή της κατάστασης μπορεί να την κρατήσει όρθια σε αυτή την προβληματική περίοδο. Και μόνο η παραδοχή ότι πρέπει να αλλάξει εντελώς το μοντέλο της το ερχόμενο καλοκαίρι θα τη βοηθήσει να περάσει σε άλλον δρόμο γιατί αυτός που έχει πάρει, δεν είναι πια ο σωστός. Αλλά αυτή είναι μια πιο μακρινή κουβέντα η οποία για να γίνει πιο σωστά θα πρέπει να γνωρίζουμε και τις βάσεις. Αυτές για τις οποίες η ΑΕΚ καλείται να παίξει από εδώ και στο εξής.