Ντροπές και ξεφτίλες δεν υπάρχουν στον αθλητισμό. Γιατί έτσι ντροπιάζεται και ξεφτιλίζεται η προσπάθεια του (όποιου) καλύτερου. Στο γήπεδο, στην πίστα, στα κουλουάρ, στα παρκέ, απανταχού. Στον επαγγελματικό, απόλυτα μετρήσιμο αθλητισμό, υπάρχουν μέτρα. Συγκρίσεις. Που διαμορφώνουν δεδομένα. Δεν προκαταβάλλουν σε καμία περίπτωση – αλλιώς «θα έπαιζαν μπάλα τα μπάτζετ» – αλλά επιτρέπουν αξιολόγηση και δικαιολογούν, πέραν της σύγκρισης, ακόμη και επίκριση.
Ούτε ντροπή ούτε ξεφτίλα ήταν η ήττα του Παναθηναϊκού την περασμένη Πέμπτη στο Ελσίνκι από τη Βίκινγκουρ. Η καλύτερη ομάδα κέρδισε. Τελεία και παύλα. Και οι «πράσινοι» έσωσαν περισσότερα από όσα δικαιούνταν. Το αν αυτό έχει αντίκτυπο στις προσδοκίες, στις φιλοδοξίες, στα μέτρα και στα σταθμά τους, είναι άλλη συζήτηση.
Κατ’ επέκταση, ούτε θρίαμβος, ούτε απάντηση, ούτε ψυχή, ούτε τίποτα σχετικό δεν μπορεί να αποτελεί, χαρακτηριστεί, σηματοδοτεί η αποψινή επικράτηση των «πράσινων» στη ρεβάνς του Ολυμπιακού Σταδίου και συνεπώς η πρόκρισή τους στην τελική 16αδα του Conference League. Βάσει αριθμών, δεδομένων, ποιοτικών κριτηρίων, έγινε (ή μπορεί να θεωρηθεί πως έγινε) το αυτονόητο. Το νορμάλ.
Το ακριβέστερο είναι πως αποφεύχθηκαν – για τον Παναθηναϊκό – τα χειρότερα. Τα πολύ χειρότερα. Τα ανεξέλεγκτα από έναν αποκλεισμό από μια ομάδα, η οποία εδώ και τέσσερις μήνες (παρά μια εβδομάδα), όλα κι όλα επτά παιχνίδια (με το αποψινό) έχει δώσει. Η οποία κοστίζει (άλλο ένα… μέτρο) συνολικά όσα ο… ενάμισης πιο ακριβοπληρωμένος ποδοσφαιριστής των «πράσινων». Η οποία για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας που εκπροσωπεί έφτασε να συμμετέχει σε διεθνείς διοργανώσεις μετά το γύρισμα της ημερολογιακής χρονιάς.
Και όμως. Αυτή η ομάδα, στις λεπτομέρειες αποκλείστηκε. Χωρίς, πιθανότατα, να είναι χειρότερη. Πληρώνοντας τις σπόντες. Από δύο τέτοιες βρήκε ο Παναθηναϊκός τα γκολ που οδήγησαν στην ανατροπή. Μέχρι το πρώτο, του Μλαντένοβιτς, για εβδομήντα λεπτά στον επαναληπτικό οι παίκτες του Ρουί Βιτόρια δεν είχαν απειλήσει.
Το χειρότερο; Δεν είχαν καν δώσει την αίσθηση πως μπορούν να απειλήσουν. Και ίσα ίσα, περισσότερο είχαν απειληθεί από τους νησιώτες, οι οποίοι όταν ξέμειναν από δυνάμεις – απολύτως φυσιολογικό, επίσης μετρήσιμο – απλώς αρκέστηκαν να περιμένουν στο δικό τους μισό. Και να το κάνουν άνετα, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.
Μέχρι το πρώτο… τρίποντο και την ισοφάριση της προ εβδομάδας ήττας του Παναθηναϊκού. Ούτε μετά από αυτό, φάνηκε να αλλάζει κάτι στην εικόνα. Δεν υπήρχε παραπανίσια ορμητικότητα από τους γηπεδούχους, έλειψε – έτσι κι αλλιώς – η δημιουργικότητα, δεν βγήκαν απειλές, δεν αξιοποιήθηκε κάτι που να υποδεικνύει διαφορά, αλλαγή και εν τέλει αποφυγή της παράτασης.
Μέχρι τα χασομέρια και τη δεύτερη σπόντα, τη μπάλα να πέφτει από δαύτην στα πόδια του Τετέ, 2-0, πρόκριση, ανακούφιση, ιστορία.
Πολλές φορές – αν όχι τις περισσότερες – το ποδόσφαιρο είναι τόσο απλό για να καθορίσει νικητή και χαμένο, αυτόν που προκρίνεται από δαύτον που αποκλείεται. Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καλός ούτε και απόψε. Έπαιξε το παιχνίδι των (ημιεπαγγελματιών – ένα ακόμη μετρήσιμο…) αντιπάλων και στο δεύτερο διαδοχικό ραντεβού τους. Και δεν φάνηκε καλύτερος τους. Χωρίς να υπάρχει το «άλλοθι» του ψύχους ή του τεχνητού χλοοτάπητα.
Ο Πορτογάλος τεχνικός, θέλοντας να αλλάξει εικόνα, μορφή, ροή επιστράτευσε με το μπάσιμο στο δεύτερο ημίχρονο τη λογική, την προσέγγιση και το σχήμα του μοναδικού αξιόλογου σαρανταπεντάλεπτου της ομάδας του εδώ και πάνω από ενάμιση μήνα, του δεύτερου δηλαδή με τον ΟΦΗ, τότε που η είσοδος του Σβιντέρσκι και η μετατροπή σε 4-4-2 οδήγησε από το 0-2 των Κρητικών, στο 3-2.
Ανάλογα λειτουργική, παραγωγική επιλογή, εννοείται, πως απόψε δεν ήταν. Τότε, κόντρα στον ΟΦΗ, οι «πράσινοι» έκαναν, μέχρι να γυρίσουν το σκορ, (ουσιαστικά ως και) επίθεση και τελική. Απόψε, τα ‘παμε, χρειάστηκαν… στεκιές για να το πετύχουν.
Εννοείται πως στο φινάλε, στον επαγγελματικό αθλητισμό, το αποτέλεσμα μετράει. Την περασμένη Παρασκευή, επιστρέφοντας από την «ντροπιαστική» ήττα στο Ελσίνκι, στην ομάδα του Παναθηναϊκού ανακοινώθηκε τεράστιο διοικητικό πρόστιμο ύψους 400.000 ευρώ. Μοιάζει μικρό, τίποτα, ελάχιστο, μπροστά στα δεινά που θα ξημέρωναν σε περίπτωση ενδεχόμενου αποκλεισμού από τους «ψαράδες».
Το ότι αποφεύχθηκε, ναι, εννοείται πως μπορεί να λογιστεί κέρδος. Όχι απλώς και μόνο γι’ αυτήν την εξασφάλιση της ευρωπαϊκής συνέχειας – αυτονόητης θεωρούνταν, πριν καν την κλήρωση – αλλά γιατί μπορεί, ακριβώς στη λογική πως αποφεύχθηκαν τα χειρότερα, να αποτελέσει μια βάση για την επιστροφή στην επιδίωξη των επιβεβλημένων καλύτερων, των όσων απομένουν στο υπόλοιπο της σεζόν.
Από εδώ και πέρα όμως, απλώς και μόνο το μη χείρον βέλτιστον, ούτε μπορεί να φτάνει, ούτε και μπορεί να (δια)σώζει. Χρειάζονται – και η εικόνα του Παναθηναϊκού το επιβεβαιώνει – περισσότερα.
