Η φωνή του Μπλατ

Από το πρωί της Δευτέρας που διάβασα τις πολλές αναδημοσιεύσεις της ανακοίνωσης του Ντέιβιντ Μπλατ σε διάφορες ιστοσελίδες, προσπαθώ να καταλάβω αν, όσοι έγραψαν ή αναπαρήγαγαν την είδηση με το ρήμα "συγκλονίζει", έχουν κατανοήσει ποιο είναι το στοιχείο που "συγκλονίζει".

Η μοίρα που κτύπησε τον Μπλατ (πράγμα που βρίσκεται σε ευθεία σύνδεση με τη λύπηση) ή το μήνυμα που θέλει να μεταδώσει και ο τρόπος που το κάνει (που βρίσκεται σε ευθεία σύνδεση με τη γενναιότητα);

Πιστεύω πως είναι, ξεκάθαρα, το δεύτερο. Ο Μπλατ μιλά και γράφει για κάτι, ένα αυτοάνοσο νόσημα εν προκειμένω, που κανείς (εκτός από τον ίδιο και όσους βρίσκονται σε παρόμοια θέση) δεν γνωρίζει το περιβάλλον που διαμορφώνει και τον τρόπο που επηρεάζει το ίδιο το άτομο που το αντιμετωπίζει.

ΜΙΛΑ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ

Και εκείνο που μπορεί να συγκλονίσει είναι ότι με αφορμή τη δική του περιπέτεια, μιλά σε εκείνους (και στο όνομα εκείνων) που αντιμετωπίζουν κάτι ανάλογο ΚΑΙ για να αναγκάσει κι όλους όσοι δεν αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα, να σκεφθούν.

Να σκεφθούν ότι ακόμη και απλές καθημερινές κινήσεις ή συνήθειες, όπως το να σηκωθείς από το κρεβάτι, να φορέσεις τα παπούτσια σου ή να πιεις ένα ποτήρι νερό, μπορεί να μετατραπούν σε αξεπέραστες δοκιμασίες.

Να σκεφθούν ότι για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις ένα τέτοιο γύρισμα της τύχης στην ζωή, πρέπει να έχεις μέθοδο, μέσα και ανθρώπους γύρω σου.

Να σκεφθούν την εσωτερική δύναμη που χρειάζεται για να κτίσεις από την αρχή μία ζωή (με υλικά που σου λείπουν, πολλές φορές) που γκρεμίστηκε μπροστά σου, ξαφνικά.

Να σκεφθούν πώς είναι η ζωή, πώς είναι η κάθε μέρα εκείνων που αντιμετωπίζουν αυτοάνοσα με χειρότερη εξέλιξη.

Ο Μπλατ, με την ανακοίνωσή του αποκαλύπτει ορισμένα πολύ σημαντικά πράγματα.

Πρώτα από όλα τη θέληση, ίσως πιο σωστά τη δέσμευσή του, να παλέψει. Ως φαίνεται, για τον Μπλατ η παραίτηση δεν είναι επιλογή. Και αυτό που μας λέει είναι πως από τη ζωή, δεν παραιτείσαι. Στις μεγάλες δυσκολίες όπως αυτή, βέβαια, μια τέτοια στάση απαιτεί εσωτερική δύναμη. Που πρέπει να την ενεργοποιήσεις ο ίδιος και με τη βοήθεια, αρχικά των δικών σου ανθρώπων και αυτών που βρίσκονται γύρω σου. Αυτό σημαίνει ότι δεν ντρέπεσαι για ό,τι αντιμετωπίζεις, δεν ντρέπεσαι να ζητήσεις βοήθεια, δεν λυπάσαι τον εαυτό σου.

Η ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΜΠΛΑΤ ΚΑΙ Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ

Ο Μπλατ με την ανακοίνωσή του αποκαλύπτει την μεγάλη του τύχη. Το δικό του αυτοάνοσο δεν είναι θανατηφόρο αλλά δεν υπάρχει θεραπεία. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να το πολεμά καθημερινά, για να μην τον φάει από μέσα όπως το σαράκι, το ξύλο.

Ο αθλητισμός τον μπόλιασε με την πειθαρχία που χρειάζεται για να ακολουθεί ένα σχέδιο και να δεσμεύεται σε αυτό. Να μην λυγίζει από το βάρος της καθημερινής ρουτίνας του προγράμματος αγώνα.

Ομολογεί την τύχη να έχει γύρω του τους ανθρώπους του, τους συνεργάτες του, τους φίλους του, το εργασιακό του περιβάλλον, τους γιατρούς, τα μέσα που χρειάζεται για να παίζει ένα παιχνίδι μπάσκετ που πρέπει κάθε φορά να κερδίζει.

Για να ξαναρχίζει. Και να το ξανακερδίζει κι ας χάνει στο ημίχρονο κάποιες φορές ή ακόμη και δύο δεύτερα πριν ακουστεί η κόρνα της λήξης.

Ο Μπλατ με την ανακοίνωσή του αποκαλύπτει ότι όσο το μυαλό μένει ενεργό και ανήσυχο, το σωματικό πλήγμα, παλεύεται. Και μας επιτρέπει να σκεφθούμε, όσοι το μπορούμε, πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τα μέσα να αντιμετωπίσουν κάτι ανάλογο. Πως η διάθεση και η βοήθεια των δικών τους, δεν αρκεί.

Ο Μπλατ με την ανακοίνωσή του μας επιτρέπει να σκεφθούμε, όσοι το μπορούμε, πως ο τρόπος που μια κοινωνία φέρεται σε εκείνους που δεν έχουν και δεν μπορούν, είναι ο δείκτης πολιτισμού και ανθρωπιάς της.

Κόρνα λήξης.

Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, δημοσιογράφος (με αυτοάνοσο σύνδρομο arnold chiari)