Την πρώτη του απώλεια βαθμών βίωσε ο Ολυμπιακός στο Αγρίνιο, όπου για την 5η αγωνιστική της Super League έμεινε στο ισόπαλο 0-0 με τον Παναιτωλικό.

Στο συντριπτικά περισσότερο διάστημα του αγώνα οι ερυθρόλευκοι είχαν μια ανούσια υπεροχή, την οποία και δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευθούν καθώς απουσίαζε από το παιχνίδι τους η ένταση, η ενέργεια και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και η διάθεση. Σαν... ξεζουμισμένος έμοιαζε ο Ολυμπιακός στον αγωνιστικό χώρο, ιδιαίτερα στην επανάληψη.

Μετά την ήττα στην ευρωπαϊκή του πρεμιέρα στο Φάληρο, θα περίμενε κανείς τον Ολυμπιακό να αντιδράσει στο Αγρίνιο επιστρέφοντας στις καλές εμφανίσεις και τις νίκες.

Ωστόσο οι Πειραιώτες έμοιαζαν να έχουν μείνει στο ματς με την Παρί, δίνοντας συνέχεια στο "κουρασμένο" δεύτερο ημίχρονο του παιχνιδιού με τους Γάλλους. Γεγονός που βέβαια έχει την εξήγηση του.

Ανοίγω μια παρένθεση για να σημειώσω ότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, στον Ολυμπιακό η πίεση για το αποτέλεσμα είναι συνώνυμη με την ομάδα. Καλώς ή κακώς (κακώς κατά την γνώμη μου), διοίκηση - προπονητής - παίκτες, δίνουν εξετάσεις παιχνίδι με παιχνίδι.

Νομίζω πως στο ποδόσφαιρο το σωστό είναι να αφήνεις σε κάποιον ένα εύλογο χρονικό διάστημα να δείξει το έργο του και μετά να τον κρίνεις. Είτε είναι η διοίκηση, είτε ο προπονητής, είτε οι παίκτες συνολικά ή μεμονωμένα. Όσα λοιπόν θα αναλύσουμε παρακάτω, αφορούν το παιχνίδι στο Αγρίνιο και μόνο αυτό. Κλείνω την παρένθεση.

Σε ένα ποδοσφαιρικό ματς, υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να γίνει ένας προπονητής μάγκας ή δάγκας. Εκείνος είναι που παίρνει τις αποφάσεις και με αυτές πορεύεται η ομάδα του στον αγωνιστικό χώρο. Άλλες φορές οι εμπνεύσεις του είναι σωστές και άλλες φορές ατυχείς. Μια συνισταμένη που ισχύει για έναν τεχνικό ομάδας τοπικών κατηγοριών μέχρι και τον πολύ Ζοσέ Μουρίνιο.

Στο Αγρίνιο λοιπόν, κάνοντας την σούμα των επιλογών του Μίτσελ, οι εμπνεύσεις του Ισπανού τεχνικού ήταν ατυχείς. Και για να σας προλάβω, το ίδιο ακριβώς θα έλεγα ακόμη και αν ο Μπρακάλι δεν έβγαζε το φάουλ του Χολέμπας στο 95', ή ο Σαβιόλα σημάδευε δίχτυα αντί για το δοκάρι του Παναιτωλικού στο 26'. Γιατί το γεγονός πως ο Ολυμπιακός έφερε ένα "x" δεν λέει τίποτα σαν αποτέλεσμα. Χέστηκε ο Πολύδωρος που 'ναι στα πόδια γρήγορος.

Εξάλλου πολύ σωστά ο Μίτσελ είπε πως δεν θα κερδίσεις όλα τα ματς. Στο ποδόσφαιρο κανείς δεν υπογράφει συμβόλαιο με τη νίκη. Θα μου επιτρέψει ο Ισπανός τεχνικός όμως να ανησυχώ για ορισμένες επιλογές του, δίχως -επαναλαμβάνω- να με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα.

Ας μπούμε λοιπόν στο ρεζουμέ. Δεν αντιλέγω πως ο Ντομίνγκες είναι μέχρι στιγμής κατώτερος των προσδοκιών. Η ένσταση μου είναι πως χρησιμοποιείται λάθος από τον Μίτσελ. Δεν είναι 10άρι ο Αργεντίνος. Δεν έχει την δυνατότητα να καλύψει αποστάσεις πολλών μέτρων, καθότι σχετικά αργός. Ο χώρος δράσης του είναι στα πέριξ της μεγάλης περιοχής. Να κάνει ένα σουτ, να "κόψει" την άμυνα στα δύο με μια πάσα. Αλλά μέχρι εκεί. Να αγωνίζεται κοντά στην κουλούρα, να πρέπει να πάρει μπάλα, να την κουβαλήσει ή να την δώσει και να τρέξει να την ξαναπάρει, τουλάχιστον για την ώρα (και νομίζω γενικότερα) δεν μπορεί να το κάνει.

Ο Ισπανός τεχνικός τον ξεκίνησε τύποις δεξιά για να συγκλίνει στο κέντρο. Το τρικ αλά Φουστέρ. Ποτέ των ποτών δεν μπορεί να το κάνει. Έμενε στον άξονα ο "Τσόρι" σαν επιτελικός αλλά και πάλι τζίφος, αφού δεν είναι τέτοιου στυλ παίκτης. Η δεξιά πλευρά ανήκε όλη στον Μανιάτη. Για να κάνει τι; Να ανεβοκατεβαίνει σαν τον Ντάνι Άλβες;

Ο Μανιάτης θα τρέξει, θα μαρκάρει, θα πιέσει, θα αναχαιτίσει. Όμως να τρέξει με την μπάλα στην γραμμή και να σεντράρει ή να συγκλίνει παίζοντας "ένας εναντίον ενός", δεν το έχει. Να έπαιζε εκεί ο Σαλίνο, που έχει καλά επιθετικά στοιχεία για μπακ, να το καταλάβω. Τώρα έμεινα με την απορία.

Ο Μήτρογλου έπαιξε το 5ο ματς σε διάστημα 15-20 ημερών. Φαινόταν κουρασμένος από το πρώτο μισάωρο. Ούτε κοντρόλ δεν μπορούσε να κάνει (καθαρά θέμα κόπωσης), με αποκορύφωμα την φάση του 81', που 9 στις 10 περιπτώσεις θα είχε κατεβάσει την μπάλα και θα "ζωγράφιζε" τον Μπρακάλι. Νομίζω πως ο "πιστολέρο" έπρεπε να μείνει στον πάγκο και ο Ολαϊτάν θα μπορούσε να στηρίξει τον Σαβιόλα μπροστά. Ο Νιγηριανός το λιγότερο θα έδινε περισσότερη ενέργεια, ένταση, κίνηση και πίεση στην μπάλα.

Σάμαρης και Μασάντο, κατά την γνώμη πάντα, δεν πήγαν άσχημα. Όμως είχαν τραβήξει μεγάλο λούκι με την Παρί Σεν Ζερμέν και σίγουρα δεν ήταν γεμάτοι ενέργεια. Δεν νομίζω πως ο Ολυμπιακός θα είχε κάτι να χάσει αν ξεκινούσε ο Εντιγκά ή ο Γιαταμπαρέ στην θέση ενός εκ των δύο.

Όταν ο αντίπαλος στενεύει το γήπεδο εσύ πρέπει να δώσεις πλάτος

Ο Χάβος ήξερε πως στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού θα βρίσκεται ο Χολέμπας. Πήρε λοιπόν τον Μπακάκη (ωραίο... μπακάκι) και τον τοποθέτησε στο δεξί άκρο της μεσαίας γραμμής προκειμένου να αναχαιτίσει τον αριστερό οπισθοφύλακα των Πειραιωτών. Παράλληλα, ο Θεοδωρίδης βλέποντας πως δεν υπάρχει δεξιός εξτρέμ στον Ολυμπιακό, άφηνε την γραμμή και έκλεινε στον άξονα μαζί με τους Γοδόι και Τζούνιορ δημιουργώντας συνωστισμό. Εξάλλου όταν ο Μανιάτης θα ανέβαινε θα έπεφτε πάνω στον αντίπαλο μπακ. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.

Ο Παναιτωλικός λοιπόν στένευε τον αγωνιστικό χώρο και ο Ολυμπιακός τον διευκόλυνε σε αυτό. Όταν ένας αντίπαλος "κλείνει" το γήπεδο, εσύ πρέπει να δίνεις πλάτος στην επίθεση σου. Ο Μίτσελ έκανε ακριβώς το αντίθετο με την χρησιμοποίηση του Ντομίνγκες. Βούτυρο στο ψωμί των γηπεδούχων.

Τουλάχιστον ο Ισπανός τεχνικός θα μπορούσε να κάνει το εξής απλό: αφού αποφάσισε να παίξει με αυτό τον τρόπο, να φέρει μέσα αριστερά τον "Τσόρι", προσπαθώντας να "πληγώσει" την επιλογή του Χάβου με τον Μπακάκη. Ο δεξιός μέσος του Παναιτωλικού θα αναγκαζόταν είτε να κλείσει στον άξονα πέφτοντας πάνω στον Αργεντινό και θα άφηνε ελεύθερο πεδίο δράσης στον Χολέμπας, είτε θα επέμενε στην επιτήρηση του Χοσέ προσφέροντας χώρο στον Ντομίνγκες. Ούτε αυτό συνέβη.΄

Ο Μανωλάς έδειξε κάτι σημαντικότερο από το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ τάκλιν του 67'

Το έγραψα και στην κριτική, ο Κώστας Μανωλάς ήταν σχεδόν αλάνθαστος σε όλο το 90λεπτο, έχοντας στο ενεργητικό του μια σωτήρια επέμβαση που αν την βλέπαμε από Σέρχιο Ράμος, Τιάγκο Σίλβα ή Πικέ θα σχολιάζαμε με θαυμασμό την επέμβαση της "στοπεράρας". Στο 67' ο 22χρονος κεντρικός μπακ πήρε με μαεστρικό τρόπο την μπουκιά από το στόμα του Μπόγιοβιτς που ήταν έτοιμος να εκτελέσει εξ επαφής τον Ρομπέρτο. Και λέω "μαεστρικά" γιατί αν ο Μανωλάς έβαζε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο το πόδι του στην μπάλα, αυτή θα κατέληγε στα δίχτυα της ομάδας του. Δείτε την φάση και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Ο άσος του Ολυμπιακού με την αγωνιστική του συμπεριφορά έδειξε πολλά περισσότερα από αυτό το σωτήριο τάκλιν. Δεν είναι εύκολο να μένεις έξω από ένα παιχνίδι Champions League, να τρως την κρυάδα και μετά να πηγαίνεις με όρεξη και αποφασιστικότητα να παίξεις στο Αγρίνιο και την Super League. Επαγγελματίας είναι θα μου πείτε και αυτή είναι η υποχρέωση του. Μαζί σας 100%.

Αλλά ξέρετε πως οι ποδοσφαιριστές είτε παίζουν για την διασκέδαση τους, είτε για 10 εκ. ευρώ τον χρόνο, δεν παύουν ποτέ να είναι σαν τα μικρά παιδιά. Εγώ λοιπόν είδα έναν Μανωλά σοβαρό, συγκεντρωμένο για 90 λεπτά, δυναμικό και με πάθος να "καταπιεί" κάθε αντίπαλο του. Με λίγα λόγια είδα μια ΑΨΟΓΗ ποδοσφαιρική νοοτροπία. Γεγονός που με χαροποιεί πολύ περισσότερο από το εκπληκτικό του τάκλιν στο 67'.

Πάμε παρακάτω

Το ματς με τον Παναιτωλικό πέρασε, η ισοπαλία επί της ουσίας δεν είναι κάτι τραγικό και ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του δύο παιχνίδια στα οποία πρέπει να δείξει πως συνήλθε από την ήττα του Φαλήρου κόντρα στην Παρί. Φωκικός για το Κύπελλο και Πανιώνιος για το πρωτάθλημα, είναι τα δύο ματς που έχουν να δώσουν οι ερυθρόλευκοι πριν μεταβούν στις Βρυξέλλες για την πολύ σημαντική αναμέτρηση με την Άντερλεχτ (2/10).

Εκεί ο Μίτσελ και οι παίκτες του θα πρέπει να εμφανιστούν απόλυτα έτοιμοι και διαβασμένοι, καθώς μια ακόμη ήττα θα κάνει εξαιρετικά δύσκολο το έργο των ερυθρολεύκων ακόμη και για την 3η θέση. Μια ενδεχόμενη επικράτηση όμως μπορεί να αλλάξει για τα καλά την προσπάθεια του Ολυμπιακού στην Ευρώπη αλλά και τον τρόπο που θα κυλήσει η υπόλοιπη σεζόν για τους Πειραιώτες.

ΥΓ1: Όσο ο κόσμος, η διοίκηση και ο εκάστοτε προπονητής του Ολυμπιακού είναι εγκλωβισμένοι στο... νίκη ή θάνατος σε κάθε παιχνίδι και μάλιστα με μπαλάρα και τρίμπαλα, τόσο ο φαύλος κύκλος της κριτικής - ασανσέρ ανά 72 ώρες και ανάλογα το αποτέλεσμα, θα συνεχίζεται.

ΥΓ2: Όταν μαθαίνεις από τα στραβά αποτελέσματα, τότε αυτά λειτουργούν υπέρ σου στο μέλλον. Το πραγματικό πρόβλημα είναι όταν δεν μαθαίνεις.

ΥΓ3: Νομίζω πως για ακόμη μια φορά αποδείχθηκε πως τα συστήματα και το πόσους καθαρούς επιθετικούς χρησιμοποιείς, δεν έχουν σε καμία περίπτωση σχέση με το πόσο απειλητική μπορεί να γίνει μια ομάδα ή πόσα γκολ θα βάλει.

ΥΓ4: Πόσο εύκολο είναι να πιέσεις τον αντίπαλο με Ντομίνγκες, Σαβιόλα και Μήτρογλου στον άξονα;

Γιώργος Περπερίδης - RedPlanet.gr