Άξιοι πρωταθλητές αλλά... αλλόθρησκοι

Είναι δύσκολο για έναν ρομαντικό του ποδοσφαίρου να πανηγυρίσει τη νίκη της Τσέλσι στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Όχι γιατί οι 'Άγγλοι δεν το άξιζαν. Όχι γιατί δεν είναι η ομάδα που υποστηρίζω ή αυτή που θα ήθελα να σηκώσει το τρόπαιο.

Αλλά γιατί το ποδόσφαιρο που εγώ αγάπησα δεν εκφράζεται μέσα από τη μαζική άμυνα, τη σωστή τακτική για την καταστροφή του αντιπάλου και το ρητό "Το αποτέλεσμα μετράει". Είμαι σίγουρος (ή θέλω να είμαι σίγουρος) πως οι περισσότεροι από εσάς έχουν τα ίδια πιστεύω.

Εκτός αν η Ίντερ του Μουρίνιο και η Τσέλσι του Ντι Ματέο αξίζουν να μπουν στα ίδια αρχεία της ιστορίας (γιατί στην ιστορία θα μπουν σίγουρα) δίπλα στον Άγιαξ του απόλυτου ποδοσφαίρου, τη Μίλαν του 90', την Μάντσεστερ του 99 και την Μπαρτσελόνα της τελευταίας 3ετίας.

Άξια και δίκαιη πρωταθλήτρια με... κάκαλα

Πάμε όπως στον τελικό του Σαββάτου και την δίκαιη όσο και άξια επικράτηση της Τσέλσι. Οι Άγγλοι με ΣΩΣΤΗ τακτική που αξίζει να την αποθεώνεις και μεγάλες δόσεις τύχης (δεν χρειάστηκαν μόνο μία) κατάφεραν να κερδίσουν τη Μπάγερν μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Αυτό από μόνο του αξίζει ένα μεγάλο μπράβο από όλους. Ακόμα κι από εμένα που δεν είμαι ευχαριστημένος με την κατάκτηση του τίτλου από την Τσέλσι. Ακόμα κι από τον Λίνεκερ που αναγκάστηκε να αλλάξει τη περίφημη φράση του.

Ο Ντι Ματέο πήρε μία καλή ομάδα, με 3 ποδοσφαιριστές που έχουν τεράστια προσωπικότητα (Τσεχ, Λαμπάρντ, Ντρογκμπά) και κατάφερε με πολύ δουλειά να πάρει έναν τίτλο που κανείς δεν περίμενε. Κόντρα σε όλους και σε όλα. Με απουσίες, με τραυματισμούς, με ένα σύνολο που έβγαινε κερδισμένο από τη μάχη με τον Βίλας Μπόας. Μοναδικός σύμαχος της Τσέλσι (εκτός από την ίδια) ήταν η τύχη η οποία δεν την εγκατέλειψε ποτέ.

Στους ημιτελικούς με την Μπαρτσελόνα ήταν εκεί. Στον τελικό με την Μπάγερν ήταν εκεί. Μετά από αυτά τα τρία παιχνίδια νομίζω πως η συγκεκριμένη θεά θα έχει μέχρι και εξοχικό στο Λονδίνο. Αλλά η Τσέλσι δεν είναι τυχερή πρωταθλήτρια Ευρώπης. Δεν είναι όμως ούτε και η καλύτερη ομάδα στην γηραιά Ήπειρο.

Είναι μία εξαιρετικά σωστά δουλεμένη ομάδα που πάλεψε με τα θηρία (Μπαρτσελόνα-Μπάγερν) και με τα δικά της όπλα πήρε τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Παίζοντας το ποδόσφαιρο που μπορούσε έφτασε στον τελικό και έφυγε νικήτρια. Μη νομίζει όμως κανείς πως είναι εύκολο αυτό που έκανε η Τσέλσι. Η άμυνα κόντρα σε καλύτερο αντίπαλο δεν είναι εύκολο πράγμα.

Η Μπάγερν ήταν καλύτερη ομάδα μέσα στο γήπεδο αλλά δεν φταίει μόνο η ατυχία της για την μεγαλειώδη ήττα μέσα στο σπίτι της. Μπορεί στο δοκάρι να επικαλεστεί έλλειψη τύχης αλλά δεν μπορεί να κάνει το ίδιο στις χαμένες ευκαιρίες του Γκόμεθ, στο χαμένο πέναλτι του Ρόμπεν και στα άσχημα εκτελεσμένα πέναλτι στη... ρώσικη ρουλέτα.

Η Τσέλσι έπαιξε σωστά το παιχνίδι σύμφωνα με τα δικά της πιστεύω και τις δικές της δυνατότητες. Το γεγονός πως στέφθηκε πρωταθλήτρια είναι εκτός από δική της μεγάλη επιτυχία και μία αποτυχία της Μπάγερν.

... αλλά δεν μπορώ να χαρώ

Κι όμως. Όσο κι αν συναρπάζει η νίκη του Δαυίδ έναντι του Γολιάθ, δεν θα μπορέσω ποτέ να χαρώ με τη νίκη μίας ομάδας που πρεσβεύει όσα η Τσέλσι στο χορτάρι. Είτε επειδή είμαι ρομαντικός, είτε επειδή είμαι ερωτευμένος με το επιθετικό ποδόσφαιρο είτε, είτε, είτε... Θα την χειροκροτήσω, αλλά μέχρι εκεί.

Για μένα η Μπάγερν και η κάθε Μπάγερν υπηρετεί ένα συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό θεό: Αυτόν που γουστάρει να βλέπει τη μπάλα να πηγαίνει γρήγορα στο χορτάρι. Αυτόν που θέλει τους δύο τερματοφύλακες να κουράζονται περισσότερο από τους υπόλοιπους παίκτες κι όχι τον έναν από τους δύο θεατή του αγώνα. Αυτόν που θέλει τη μπάλα στο πλεκτό όσο το δυνατόν περισσότερες φορές ρε αδερφέ.

Σίγουρα υπάρχει και ο... άλλος θεός: Αυτός που ευλογεί τη σωστή τακτική, την προσήλωση στην άμυνα, το μηδέν παθητικό, τους εργάτες ποδοσφαιριστές και αντί για "γκολ" θέλει να του κάνουν δεήσεις στο όνομα του αποτελέσματος. Σεβαστή η άποψή σας αλλά για μένα είστε αλλόθρησκοι.

Δεν θα απαρνηθώ ποτέ το ποδόσφαιρο για τη μπάλα. Γιατί φίλοι το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα παιχνίδι 90 λεπτών όπου στο τέλος υπάρχει ένας νικητής. Αυτό είναι η μπάλα. Το ποδόσφαιρο δημιουργήθηκε γι αυτούς που "χορεύουν" στο χορτάρι και απολαμβάνουν να πανηγυρίζουν γκολ κι όχι χαμένες ευκαιρίες του αντιπάλου.

Κι αν έχετε ενστάσεις σκεφτείτε το παρακάτω: Πως θα σας φαινόταν ένα πρωτάθλημα με όλα τα παιχνίδια 0-0, 1-0, 0-1 το οποίο θα είχε ματς με τακτικές σεμιναριακού επιπέδου, φιλότιμους παίκτες και ελάχιστες φάσεις; Δεν είναι τόσο όμορφο ε; Μάλλον δεν θα ήταν κι ο Βασιλιάς των Σπορ. Μάλλον δεν θα ήταν και το δικό σας αγαπημένο άθλημα.

Μια ευχή

Κλείνοντας θα παραδεχθώ για ακόμη μία φορά την τακτική, το πάθος, τη θέληση και τον τσαμπουκά της Τσέλσι αλλά παράλληλα θα προσευχηθώ στον δικό μου θεό να φέρει ξανά στο χορτάρι μία η Ρεάλ του Πούσκας, το απόλυτο ποδόσφαιρο του Άγιαξ , τη Μίλαν των Ολλανδών ή την Μπαρτσελόνα του Μέσι. Όταν κάποια από αυτές ξανάρθει οι πιστοί θα μπουν στην κιβωτό. Οι άλλοι...

Υ.Γ. Μεγάλος μάγκας ο Ντρογκμπά. Απλά πράγματα.

Υ.Γ. Οι μεγάλες ευθύνες φέρνουν και τεραστίων διαστάσεων γκάφες. Μία από αυτές ανήκει προσωπικά σε εμένα. Όπως ο τίτλος που βγήκε στο Sport24 για λίγα δευτερόλεπτα και έχρισε τη Μπάγερν πρωταθλήτρια Ευρώπης. Τα λάθη μπορεί να είναι ανθρώπινα αλλά όπως είπα και πριν τα κλισέ είναι για άλλους κι όχι για μένα. #epic fail

Υ.Γ. Ενστάσεις, αντιρρήσεις, και ότι άλλο θέλετε δεν είναι ευπρόσδεκτα. Είναι επιβεβλημένα... Το ποδόσφαιρο είναι πολύ μεγάλο για να έχουμε όλοι την ίδια γνώμη. Αν δεν το συζητάμε και δεν κάνουμε την πλάκα μας με αυτό θα χάσει πολύ από τη μαγεία του.