Οι εμφανίσεις της Ουαλίας στα γήπεδα της Γαλλίας δεν αποτελούν έκπληξη. Οι κόκκινοι δράκοι της Μεγάλης Βρετανίας δεν είναι σε καμία περίπτωση Ισλανδία (μεγάλη λατρεία στους Ισλανδούς), καθώς πρόκειται για ένα σύνολο με ποδοσφαιριστές επιπέδου Premier League και έναν σούπερ σταρ που δίνει αυτό ακριβώς που χρειάζεται η ομάδα του.

Επιπροσθέτως, ο Ράμσεϊ στέκεται απροσδόκητα καλά δίπλα στον Μπέιλ ως το έτερο μεγάλο όνομα της 11άδας και όλοι μαζί καθοδηγούμενοι από τον Κρις Κόουλμαν, ο οποίος αποτελεί τον "προπονητή του τουρνουά", συνεχίζουν να ονειρεύονται εκμεταλλευόμενοι το καλό μονοπάτι για τον τελικό της διοργάνωσης.

Στα χαρτιά οι Κόκκινοι Δράκοι, είναι ένα εξαιρετικό σύνολο παικτών με έναν ποδοσφαιριστή τεράστιας κλάσης, 2-3 παίκτες που έχουν παραστάσεις από μεγάλες ομάδες και οι υπόλοιποι είναι ΜΑΧΗΤΕΣ. Με όλη τη σημασία της λέξης και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την ψυχοσύνθεση των Ουαλών οι οποίοι είναι εμφανώς περισσότερο πατριώτες όταν αγωνίζονται με τα χρώματα της πατρίδας τους.

Αν κάποιος προσέξει το ρόστερ του Κρις Κόουλμαν, θα παρατηρήσει πως στην μεγάλη πλειοψηφία τους οι παίκτες που είναι στα γήπεδα της Γαλλίας ανήκουν σε ομάδες που παλεύουν για παραμονή ή άνοδο, πράγμα που σημαίνει πως είναι μαθημένοι στα δύσκολα και τις ειδικές καταστάσεις.

Ξέρουν πως είναι να παίζεις με στόχο το αποτέλεσμα και με αντιπάλους μεγαλύτερης δυναμικότητας. Αν σε αυτό το μείγμα προσθέσεις έναν Μπέιλ, έναν Ράμσεϊ, έναν Τζο Άλεν, έναν Ντέιβις κι έναν εξαιρετικό τεχνικό τότε το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε στα γήπεδα της Γαλλίας.

Ένα συμπαγές σύνολο που ξέρει τι θέλει στο χορτάρι και το πετυχαίνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι Ουαλοί έχουν φτάσει στα ημιτελικά της διοργάνωσης σκοράροντας δέκα τέρματα, κάτι που σημαίνει πως έχουν ένα μέσο όρο, δύο γκολ ανά παιχνίδι. Ποσοστό που θα ήθελαν όλες οι ομάδες να έχουν αλλά αδυνατούν να το πετύχουν. Ένας μέσος όρος που σου επιτρέπει το λάθος στην άμυνα και τρομάζει τις αντίπαλες.

Τα υπόλοιπα γίνονται από την καρδιά του λιονταριού της Premier League που έχουν αποκτήσει οι παίκτες της Ουαλίας, με μόλις 4 τέρματα παθητικό σε 5 αγώνες, χωρίς μάλιστα να έχουν την κατοχή της μπάλας στα παιχνίδια που έχουν δώσει. Το αίσθημα της επιβίωσης που έχουν από τις δύσκολες χρονιές στα αγγλικά γήπεδα. Η μαχητικότητα και το πάθος παίζουν μεγάλο ρόλο όταν μιλάμε για Εθνικές ομάδες όπου τα συστήματα και οι αυτοματισμοί είναι δύσκολο να βρεθούν. Η αλληλοκάλυψη και τα τρεξίματα μειώνουν τη διαφορά ποιότητας που μπορεί να έχουν οι αντίπαλοι αν και η αλήθεια είναι πως οι κόκκινοι δράκοι είχαν την ευκαιρία να αποφύγουν τους μεγάλους και να παίξουν με αντίπαλους που τους είχαν στα χαρτιά.

Ο δρόμος για τον τελικό ήταν ανοιχτός γι αυτούς μετά τους ομίλους, αλλά κατάφεραν να τον διαβούν παίζοντας καλό ποδόσφαιρο μέσα στο γήπεδο και αυτό είναι που κάνει ακόμα πιο γλυκιά την επιτυχία. Συνεχίζουν ως Ουαλοί, συνεχίζουν ως ομάδα που ξέρει να νικάει, ως ένα σύνολο που σκοράρει και το κάνει μάλιστα με εντυπωσιακούς τρόπους.