Στα γήπεδα της Αμερικής, η Αργεντινή έβαλε ένα μεγάλο στοίχημα και το έχασε. Κατέβηκε στην διοργάνωση με όλα της τα αστέρια αλλά και με νέα πρόσωπα για να πάρει το τρόπαιο και απέτυχε. Όλοι έδωσαν μεγάλη σημασία και αξία στο Copa America Centenario, γι' αυτό το λόγο η αποτυχία θα σκάσει σαν βόμβα στην ομάδα που έχει αρχίσει να καταλαβαίνει πως δεν θα βρει ποτέ τον Μαραντόνα που θα την οδηγήσει στη Γη της επαγγελίας.

Δεν υπάρχει συζήτηση για την ποδοσφαιρική αξία του Λιονέλ Μέσι και των υπολοίπων αστεριών της. Ο pulga είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που διαθέτει το ποδόσφαιρο αυτή τη στιγμή και όταν σταματήσει να κλωτσάει το τόπι, θα γίνει σωστά η κουβέντα για τη θέση που μπορεί να πάρει στην ιστορία του αθλήματος. Οχι τώρα που "τελείωσε" από την Εθνική.

Ο Μέσι όμως, απ-έδειξε πως ο Ντιεγκίτο είχε δίκιο όταν στις αρχές Ιουνίου έλεγε πως στερείται προσωπικότητας. Η φανέλα της Αργεντινής έχει μεγάλο βάρος για να μπορέσει να τη σηκώσει. Δεν είναι ο μόνος που το παθαίνει και το ποδόσφαιρο δεν είναι άθλημα όπου ο ένας μπορεί να οδηγήσει μία ομάδα στην κορυφή (εκτός από έναν). Για τον Ιγκουαΐν επίσης η εμφάνιση με το Εθνόσημο θυμίζει πανοπλία, ενώ ούτε ο Αγκουέρο κατάφερε να βοηθήσει ουσιαστικά σε κάποιο από τα τουρνουά.

Είναι τέτοιο το βάρος που της πρόσθεσαν ο Μαραντόνα, ο Μπατιστούτα, ο Μπουρουσάγκα, ο Κανίγια και κάμποσοι ακόμα που σε συνδυασμό με την πίεση του κόσμου και την ψύχωση για μία κούπα, έκαναν τη δουλειά εξαιρετικά δύσκολη. Ειδικά, αν δεν αντέχει το στομάχι σου. Δεν είναι κακό βέβαια να μην αντέχει, δεν έχουν όλοι οι ποδοσφαιριστές την ψυχή που χρειάζεται και φυσικά δεν έχει σχέση με το ταλέντο. Γιατί από αυτό η Αργεντινή του Τάτα Μαρτίνο ξεχειλίζει, αλλά στους αντίπαλους ξεχειλίζει ο ποδοσφαιρικός τσαμπουκάς, ο εγωισμός, η πίστη - πείτε το όπως θέλετε. Η ψυχολογία όμως και όλα τα προηγούμενα δεν μαθαίνονται και δεν βελτιώνονται στην προπόνηση. Την αποκτάς μέσα από τίτλους και οι ποδοσφαιριστές που απαρτίζουν την χρυσή γενιά της Αλμπισελέστε είχαν 3 ευκαιρίες να πάρουν χρυσό και λύγισαν. Τους έπεσαν οι ώμοι...

Ο τελικός στο Metlife μπορεί να ήταν το τέλος για την Αργεντινή. Μετά από 3 νοκ-ντάουν δεν σηκώνεσαι εύκολα, ειδικά όταν είναι συνεχόμενα. Δεν είναι θέμα ποδοσφαιρικής λογικής, αλλά αν το σύννεφο του loser κάτσει πάνω από το κεφάλι σου, δεν φεύγει εύκολα. Ρωτήστε τους Ισπανούς που είναι πρόσφατο παράδειγμα και κατάφεραν με τη δική τους χρυσή γενιά να καθαρίσουν τον ουρανό και να φέρουν επιτυχίες. Όσο αυτές δεν έρχονται, η φανέλα θα βαραίνει και η ταμπέλα "Loser" θα αναβοσβήνει πιο έντονα. Κάθε φορά που ο Ιγκουαΐν θα βγαίνει τετ α τετ, κάθε φορά που ο Μέσι θα μπαίνει σε γήπεδο για να παίξει τελικό, κάθε φορά που ο Αγκουέρο θα ψάχνει να κάνει κάτι, αλλά δεν θα μπορεί. Σε κάθε πέναλτι, σε κάθε προσπάθεια.

Η επόμενη ημέρα είναι εξαιρετικά δύσκολη για την Αλμπισελέστε. Το "δεκάρι" και αρχηγός της ομάδας θα κριθεί με αυτά τα δεδομένα και χωρίς να θεωρείται Αργεντινός από τους συμπατριώτες τους. Το χαμένο πέναλτι δείχνει την κατάσταση την οποία βρίσκεται ο Λέο. Ο Ιγκουαΐν ίσως "καταστραφεί" στα μάτια των Αργενιτνών (όπως ο Τέβες) και η μπάλα μπορεί να πάρει αρκετούς ακόμα, με αυτούς που απομένουν να φαντάζουν πολύ λίγοι για να αντέξουν

Στον τελικό με την Χιλή όλα πήγαν όπως θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος. Ο "El Pipita" έχασε ακόμα ένα τετ α τετ που πιθανότατα θα αλλάζει την ιστορία αφού αποδεδειγμένα η Αργεντινή λύνεται αν της φύγει το άγχος. Η μετακίνηση του Μαστσεράνο στην άμυνα μετά την κόκκινη του Ρόχο, έκοψε την Αλμπισελέστε στη μέση και έδωσε την ευκαιρία στη Roja να έχει το ματς στα χέρια της. Ο Μαρτίνο έκανε κακό κουτσάρισμα και ο Μπίγλια ήταν το κερασάκι στην τούρτα, αν και αυτό πάλι λάθος θα το έκανε.

Αναλύσεις αξίζει να γίνουν, αλλά δεν θα γίνουν. Τα πράγματα είναι απλά για την συγκεκριμένη ομάδα: Απέτυχε! Και αν με την Χιλή στο Copa America ήταν ο πρώτος της τελικός και με την Γερμανία υπέρβαση για να μην θεωρηθούν αποτυχίες, αυτή στο Centenario, είναι. Δεν έχει σημασία που όλες τις φορές το έχασε στις λεπτομέρειες. Αυτές κάνουν τη διαφορά για να κατακτήσεις την κορυφή. Ο τελικός με τη Χιλή ήταν η ευκαιρία για μία νέα αρχή, αλλά πιθανότατα θα γίνει η αρχή του τέλους.

Υ.Γ. Το κείμενο γράφτηκε πριν την αποχώρηση του Λιονέλ Μέσι από την Εθνική. Έφυγε πριν τον φύγει ο κόσμος, γιατί όπως είπαμε πιο πάνω: "Δεν είναι ένας από αυτούς". Ποτέ δεν ήταν, ποτέ δεν έγινε. Δεν μεγάλωσε εκεί, δεν έπαιξε μπάλα στην πατρίδα του, δεν αγαπήθηκε από τους συμπατριώτες του, οι οποίοι δεν μεγάλωσαν μαζί του. Τρεις χαμένοι τελικοί δεν είναι επιτυχία για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου με μία ομάδα όπως η Αργεντινή.

ΥΓ1: Κρίμα για τον Μαστσεράνο που φεύγει χωρίς τίτλο. Τίμησε τη φανέλα όσο λίγοι.