Δεν είναι άθλος αυτό που πέτυχε η Ελλάδα στο Euro. Δεν είναι θαύμα όπως θέλουν να το παρουσιάζουν μερικοί κι όσοι το κάνουν υποτιμούν τη συγκεκριμένη ομάδα η οποία έχει κερδίσει το σεβασμό εντός των τεσσάρων γραμμών και δυστυχώς τον χάνει έξω από αυτές.

Η νίκη επί της Ρωσίας δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ούτε καν αναμενόμενη. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η Εθνική του Σάντος θα πρέπει να αντιμετωπίζεται συνεχώς ως ομάδα έκπληξη. Επειδή ξεχνάμε πολύ εύκολα πριν συνεχίσουμε θα πρέπει να βάλουμε ως βάση μερικά πράγματα: Θα ασχοληθούμε με την πρωταθλήτρια Ευρώπης 2004, την ομάδα που έχει 3 συνεχόμενες συμμετοχές σε Euro, μία σε Μουντιάλ και παρουσία σε ένα Confederations. Με αυτή την ομάδα θα ασχοληθώ. Όσοι την βλέπετε ως την Εθνική του Παναγούλια και του ενός σουτ τότε καλύτερα να κλείσετε τη συγκεκριμένη σελίδα

Σηφάκης και Σαμαράς έκαναν τη διαφορά

Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα είναι μία περίεργη διοργάνωση. Με μόλις 16 ομάδες να συμμετέχουν και τη διαδρομή μέχρι τον τελικό να αποτελείται από 5 αγώνες σε διάστημα λιγότερο του ένα μήνα όλα είναι πιθανά. Ειδικά για ομάδες που είναι ΟΜΑΔΕΣ. Δεν είναι εύκολο αλλά δεν είναι δύσκολο, όσο για παράδειγμα σε ένα Μουντιάλ.

Στη φετινή διοργάνωση η Ελλάδα δεν κατέβηκε για τη χαρά της διοργάνωσης. Δεν πήγε για να κάνει ένα σουτ. Δεν πέταξε στην Πολωνία για το ένα γκολ. Ούτε καν για τη μία νίκη. Όσοι είχαν βάλει στόχο το ένα τρίποντο υποτιμούν μία ομάδα που είναι σταθερά σε ρόλο πρωταγωνιστή τα τελευταία χρόνια.

Ο στόχος της Εθνικής ήταν η πρόκριση στους "8" και μετά ότι γίνει. Γιατί ευτυχώς ή δυστυχώς το EURO δεν είναι πρωτάθλημα και σε έναν αγώνα όλα γίνονται. Όπως ακριβώς έγινε με την Ρωσία. Το ρόστερ της... αρκούδας είναι καλύτερο από αυτό της Ελλάδας. Όταν πιάσει απόδοση η συγκεκριμένη ομάδα την απολαμβάνεις μέσα στο γήπεδο αλλά αυτό δεν σημαίνει πως σε ένα παιχνίδι δεν μπορεί να χάσει.

Η Εθνική πέτυχε αυτή τη μία νίκη την κατάλληλη στιγμή και πήρε την πρόκρισή που παραλίγο να χάσει από δικά της λάθη και μόνο. Γιατί ακόμα και αν κάποιος θελήσει να πει για την διαιτησία υπάρχουν και άλλα πράγματα που στοίχησαν, ίσως περισσότερο από μία σφυρίχτρα. Πάμε όμως στον... τελικό με την Ρωσία. Με τον Σηφάκη κάτω από τα δοκάρια η Ελλάδα απέκτησε μεγαλύτερη σιγουριά. Οι επεμβάσεις του Κρητικού μπορεί να μην ήταν δύσκολες αλλά σε αντίστοιχες φάσεις στους δύο πρώτους αγώνες η Εθνική... προδόθηκε και βρέθηκε πίσω στο σκορ. Κάτι τέτοιο με την Ρωσία θα ήταν ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ, απέναντι σε μία ομάδα που είναι μανούλα στις αντεπιθέσεις. Ρωτήστε και τους Τσέχους.

Ο Σηφάκης λοιπόν έδωσε σιγουριά κάτω από τα δοκάρια και ο Σαμαράς έδειξε αυτό που πολλοί πιστεύουν. Πως είναι ότι ποιοτικότερο διαθέτει η Εθνική. Κράτησε μπάλα, κέρδισε χρόνο, απείλησε και τοποθέτησε ένα μόνιμο πονοκέφαλο στην άμυνα της Ρωσίας. Από εκεί και πέρα είχαμε και τύχη. Σε ένα κακό ημίχρονο πετύχαμε το γκολ και στη συνέχεια αναγκάσαμε τους Ρώσους να προβούν σε βεβιασμένες επιθέσεις με σουτ εκτός περιοχής και πολλά νεύρα.

Η πρόκριση ήρθε δύσκολα αλλά φυσιολογικά. Μία νίκη, μία ισοπαλία και μία ήττα. Για μία ομάδα που έχει πάνω πάνω από 50% πιθανότητες να περάσει έναν όμιλο Euro. Τώρα η συνέχεια είναι ακόμα πιο δύσκολη αλλά σε 90 λεπτά ενός ποδοσφαιρικού αγώνα όλα είναι πιθανά. Αν παίζαμε διπλούς αγώνες θα ετοιμάζαμε βαλίτσες και... γάμους, αλλά σε ένα και μόνο ματς η Ελλάδα μπορεί να μείνει στο EURO και η Γερμανία (;) να γυρίσει στο Βερολίνο.

Η κριτική είναι για τους δυνατούς και τα χάδια για τους αδυνάτους

Δεν ξέρω αν η Εθνική ομάδα υποτιμάτε περισσότερο από τους δημοσιογράφους, από τους φιλάθλους της ή από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές. Οι δηλώσεις πάντως των διεθνών αμέσως μετά το τέλος του αγώνα κατάφεραν (έστω και στο ελάχιστο) να αποδυναμώσουν το τεράστιο αίσθημα χαράς και ικανοποίησης. Μετά την ισοπαλία με την Πολωνία και την ήττα από την Τσεχία η Εθνική δέχθηκε κριτική. Δεν διάβασα και δεν άκουσα ΟΛΑ όσα ειπώθηκαν αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Στα δύο πρώτα παιχνίδια η Ελλάδα έκανε λάθη και όσοι τα επεσήμαναν καλά έκαναν.

Οι φίλαθλοι αποθεώνουν για το τίποτα και έχουν το δικαίωμα να "κράζουν" γιατί στην τελική χωρίς αυτούς το ποδόσφαιρο δεν θα ήταν ο Βασιλιάς των Σπορ. Οι δημοσιογράφοι κριτικάρουν και γράφουν για τα κακώς κείμενα των παικτών γιατί αυτή είναι η δουλειά τους.

Θα πρέπει να ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙ του ποδοσφαιριστές η συγκεκριμένη κριτική από ρεπόρτερ και οπαδούς. Όσο πιο σκληρή είναι τόσο περισσότερο θα πρέπει να τους ικανοποιεί. Γιατί αυτό σημαίνει πως αντιμετωπίζονται σαν ΜΕΓΑΛΗ ομάδα, με ΣΤΟΧΟΥΣ και ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ. Αν δεν ήταν έτσι δεν θα γινόταν αυτός ο πανικός μετά τους δύο πρώτους αγώνες. Θα λέγαμε μπράβο για την προσπάθεια, μαζέψαμε εμπειρίες, συμμετείχαμε στη γιορτή και άλλες τέτοιες (συγνώμη) μπαρούφες. Αυτή η ομάδα είναι (επαναλαμβάνομαι): Πρωταθλήτρια Ευρώπης 2004, με 3 συνεχόμενες συμμετοχές σε Euro, μία σε Μουντιάλ και παρουσία σε ένα Confederations.

Ναι Δημήτρη, δεν είσαστε η Βραζιλία για να σηκώνετε κούπες σε κάθε διοργάνωση. Αλλά δεν είσαστε ομάδα που συμπληρώνει το θεσμό. Δεν είσαι παίκτης της σειράς. Και όλοι απαιτούμε να διεκδικείτε αυτά που σας ανήκουν. " Ακούμε κριτική, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε κι εμείς κριτική γι' αυτά που ακούμε. Δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό από τον ελληνικό Τύπο. Δεν γίναμε ξαφνικά η Βραζιλία, που θα μπαίνουμε στο γήπεδο και θα σηκώνουμε τα παγκόσμια κύπελλα".

Μετά από μία μεγάλη πρόκριση η χαρά έρχεται πρώτη. Έτσι λένε στο χωριό μου. Το γεγονός πως ο Κ. Παπαδόπουλος είναι μόλις 20 χρονών δεν είναι δικαιολογία. Ο "μικρός" είναι από τους ποδοσφαιριστές που δίνουν το κάτι παραπάνω σε μία ομάδα για να κερδίσει. Το έχει αποδείξει με τις εμφανίσεις του. Με τέτοιους παίκτες απαιτούμε νίκες, προκρίσεις και επιτυχίες. Όποιες και αν είναι αυτές. Σίγουρα όμως δεν περιμένουμε τέτοιες απαντήσεις από ανθρώπους που είναι είδωλα για αρκετούς πιτσιρικάδες στη χώρα μας: " Δώσαμε απαντήσεις σε όσους μας έριξαν λάσπη. Γράφτηκαν πράγματα που μας στενοχώρησαν πολύ. Να δούμε τώρα τι θα πουν. Κάποιοι έδειξαν ότι δεν αγαπούν την Εθνική και με αυτήν την εμφάνιση βουλώσαμε στόματα". Στις νίκες, θα πούμε μπράβο, στα λάθη θα πούμε "κακώς". Αν δεν ήσασταν παίκτες άξιοι και μονάδες μία Εθνικής με βλέψεις θα γράφαμε... μπαρούφες (μπράβο για την προσπάθεια, μαζέψαμε εμπειρίες, συμμετείχαμε στη γιορτή). Αλλά δεν είσαστε...

Τις απαντήσεις δεν πρέπει να τις δίνουμε μεταξύ μας, αλλά εμείς σε όσους μας αμφισβητούν...

Υ.Γ. Σηφάκης: "Δεχόμαστε κριτική, αλλά μας αρέσει". Μπράβο ρε μάγκα. Πρώτα για την εμφάνιση, μετά για τη δύσκολη χρονιά που έβγαλες και τέλος, (στο πάτο δηλαδή) για τις δηλώσεις σου.

Υ.Γ. Μπράβο σε όλα τα παιδιά και συγκεκριμένα στον "Κάρα" για την αφιέρωση στον Αβραάμ Παπαδόπουλο.

Υ.Γ. Μπράβο σε όλους για την πρόκριση και τη νίκη με την Ρωσία. Αν δεν είχαμε βγάλει μόνοι μας τα μάτια μας στα δύο πρώτα παιχνίδια θα δοκιμάζαμε παίκτες με την Ρωσία. Αλλά δεν πειράζει, γιατί το χθεσινό είχε άλλη γλύκα. Περίεργη αλλά ωραία.

Υ.Γ. Η ΕΡΤ που μας έφερε το Τσάμπιονς Λιγκ, το Euro (ίσως και το ευρώ), το Μουντιάλ, το μπάσκετ, την κολύμβηση, την άρση βαρών και τόσα άλλα δεν βρήκε κάποιο από τα τόσα κανάλια να μας φέρει και το Γερμανία-Δανία; Γιατί ξυπνάτε μνήμες 96 στον... αδερφό μου, όταν έβλεπε σε δύο κανάλια το ίδιο πρόγραμμα (κηδεία Παπανδρέου) κι όχι τον προημιτελικό Γερμανία-Κροατία; Έλεος...