Η ήττα από τη Χιλή στον τελικό του Copa America και η απώλεια του τροπαίου, ήταν ο επίλογος της χρυσής γενιάς της Αργεντινής που εμφανίστηκε πριν από περίπου δέκα χρόνια στο ποδοσφαιρικό χάρτη για να φέρει ξανά την Αλμπισελέστε στην κορυφή. Αντί για χαρές και πανηγύρια όμως η πίκρα συνεχίστηκε. Οι δρόμοι του Μπουένος Άιρες δεν γέμισαν ποτέ για να υποδεχτούν τους πρωταθλητές, οι οποίοι επέστρεφαν πάντα με σκυμμένο το κεφάλι χωρίς να έχουν καταφέρει να πετύχουν ούτε ένα γκολ στους τρεις τελικούς που αγωνίστηκαν (Copa America 2007, 2015, World Cup2014). Η Αργεντινή στους συγκεκριμένους αγώνες είχε τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που θα μπορούσε να έχει στα 22 χρόνια ξηρασίας και στην κατάλληλη ηλικία, αλλά το τρένο πέρασε χωρίς να κάνει στάση στην επιτυχία και όλοι εμείς οι οπαδοί της, θα συνεχίσουμε να την στηρίζουμε γνωρίζοντας πως δεν θα πανηγυρίζουμε.

Αμέσως μετά το τέλος του τελικού στο Σαντιάγο της Χιλής, τα ΜΜΕ όλου του κόσμου έκανα λόγο για "Κατάρα" της Αργεντινής, με την Ole να σημειώνει πως πρόκειται για "Εφιάλτη", ενώ στην Ελλάδα οι γνώστες που βλέπουν μόνο τους τελικούς μίλησαν για loser και έναν Μέσι που δεν μπορεί να παίξει μακριά από την Μασία. Η αλήθεια είναι κάπου κρυμμένη σε όλες αυτές τις θεωρίες. Κατάρα είναι δεδομένο πως δεν υπάρχει (δεν θα ξεκινήσουμε τα ξόρκια στο 2015), ενώ δεν μπορούν να χαρακτηριστούν loser με την απόλυτη έννοια της λέξης ποδοσφαιριστές όπως ο Μέσι, ο Αγκουέρο, ο Τέβες, ο Μαστσεράνο που έχουν τίτλους για να γεμίσουν ένα δωμάτιο. Η Ole σωστά σημειώνει πως η Αργεντινή ζει έναν εφιάλτη, ενώ όσα ακούγονται στα καφενεία για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου τα τελευταία χρόνια, είναι το λιγότερο αστεία, αλλά ακόμα και αυτά έχουν μία δόση αλήθειας στην οποία όμως δεν φέρει ευθύνη ο Pulga. Πάμε να τα δούμε όλα με τη σειρά μπας και βγάλουμε συμπέρασμα τι συμβαίνει με την Αλμπισελέστε που τείνει να γίνει η αγαπημένη φιναλίστ όλου του κόσμου.

Η χρυσή γενιά με το πλούσιο ταλέντο...

Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 ο Τέβες με τον Μαστσεράνο οδηγούν την Αργεντινή στο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στην Αθήνα, υπό τις οδηγίες του Μαρσέλο Μπιέλσα. Οι 20χρονοι ποδοσφαιριστές της Μπόκα Τζούνιορς και της Ρίβερ Πλέιτ κατακτούν την κορυφή παρέα με τους Σαβιόλα, Χάιντσε, Κολοτσίνι, Ντ' Αλεσάντρο, Κίλι και Λούτσο Γκονσάλες, Αγιάλα οι οποίοι όμως ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία και δεν υπολογίζονται στο πλάνο δεκαετίας που υπάρχει στην Αργεντινή.

Ένα χρόνο αργότερα έρχεται διεξάγεται το Παγκόσμιο Κύπελλο των Νέων στην Ολλανδία, το οποίο είναι είναι σαφώς πολύ πιο σοβαρή διοργάνωση από τους Ολυμπιακού Αγώνες για το ποδόσφαιρο. Μέσι, Αγκουέρο, Γκαράι, Σαμπαλέτα, Μπίγλια, Γκάγκο είναι στο ρόστερ της ομάδας που μαγεύει τα πλήθη και φτάνει στην κορυφή. Η ελπίδα ξαναγεννιέται για τους Αργεντινούς, οι οποίοι βλέπουν στα πρόσωπα των 18χρονων ποδοσφαιριστών έναν τίτλο στα επερχόμενα Παγκόσμια Κύπελλα του 2010 και του 2014.

Η αποστολή της Αργεντινής στο Παγκόσμιο των Νέων το 2005: Ουστάρι, Καβράλ, Φορμίκα, Μπαρόσο, Τόρες, Παγιέτα, Μπίγλια, Σαμπαλέτα, Βίτι, Πέρες, Αρμεντέρος, Σαμπανιέ, Γκαράι, Αμπραχαμ, Αρτσούμπι, Καρντόσο, Γκάγκο, Μέσι, Αγκουέρο, Όμπερμαν, Ναβάρο.

Το 2007 ο Μαστσεράνο, ο Μεσι και ο Τέβες πλαισιώνουν την προηγούμενη γενιά στο Copa America για να προσθέσουν τη μαγεία που έλειπε. Η Αργεντινή φτάνει στον τελικό αλλά ηττάται με 3-0 από την Βραζιλία και οι τρεις προαναφερθέντες παίρνουν την πρώτη κρυάδα αγωνιζόμενοι με την πρώτη ομάδα της Αλμπισελέστε σε μεγάλη διοργάνωση.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Πεκίνο είναι μία πολύ καλή ευκαιρία για τους παλιούς (Μέσι, Αγκουέρο, Γκαράι, Σαμπαλέτα, Μπίγλια, Γκάγκο, Τέβες) να υποδεχτούν τους νέους (Λαβέτσι, Ντι Μαρία, Ρομέρο Μπανέγα) και ένα καλό τεστ για τη συνέχεια των συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών στην πρώτη ομάδα. Η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου έρχεται ξανά για την Αλμπισελέστε, αλλά το Μουντιάλ με τον Μαραντόνα στον πάγκο δεν ήταν αυτό που όλοι περίμεναν καθώς η Γερμανία ήταν ανίκητη και η Αργεντινή δεν ήταν ακόμα έτοιμη.

...που έζησε τον εφιάλτη των 356 ημερών

Το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Νότια Αφρική ήταν μία απογοήτευση αλλά όχι όσο αυτή που θα ακολουθούσε. Άλλωστε ο μεγάλος στόχος της Αργεντινής ήταν το Μουντιάλ στα γήπεδα της Βραζιλίας το 2014 καθώς η γενιά του Μέσι είχε πλέον την κατάλληλη ηλικία και τις παραστάσεις για να διεκδικήσει τον ομορφότερο τίτλο στον κόσμο. Η πορεία της μπορεί να μην εντυπωσίασε τους ουδέτερους οπαδούς αλλά η παρουσία της Αλμπισελέστε σε τελικό μετά το 1990, όταν ο Μαραντόνα με άλλους δέκα προσπάθησε να κάνει το back to back (θα διαβάσετε γι' αυτό προσεχώς και αναλυτικά από τα μαγικά χέρια του Κρεκούκια), ήταν σαφώς μία επιτυχία. Η Γερμανία ήταν καλύτερη στα χαρτιά και αφού ο Ιγκουαΐν κατάφερε να χάσει το τετ α τετ της ζωής του, τα πάντσερ πέτυχαν το χρυσό γκολ και έριξαν τον Μέσι στο Καναβάτσο. Πίκρα και απογοήτευση, αλλά σε καμία περίπτωση αποτυχία για μία Αργεντινή που ηττήθηκε από καλύτερη και ανώτερη ομάδα, χάνοντας έναν τίτλο που θα μπορούσε όμως να πάρει.

Το κλίμα στο στρατόπεδο της Αλμπισελέστε άλλαξε μετά το 2014 και όλοι περίμεναν το Copa America για να πανηγυρίσουν και να κρατήσουν αναμμένη τη φλόγα. Η εύκολη πρόκριση στον τελικό, το εντυπωσιακό 6-1 επί της Παραγουάης στον ημιτελικό και η εξαιρετική κατάσταση του Λιονέλ Μέσι έδειχναν πως η "κατάρα" θα έσβηνε. 356 ημέρες μετά την ήττα από την Γερμανία, η Αργεντινή μπήκε στο γήπεδο με όλα της τα αστέρια αλλά για ακόμα ένα παιχνίδι δεν κατάφερε να βρει δίχτυα σε τελικό. Στον τρίτο σερί τελικό του Μέσι με την πρώτη ομάδα, η Αλμπισελέστε δεν κατάφερε ούτε καν να σκοράρει! Η ελπίδα έσβησε το βράδυ του Σαββάτου (4/7/2015) στο Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγο και το μέλλον δεν είναι όσο ευοίωνο έδειχνε πριν από δέκα χρόνια.

Ο Μέσι της Μπαρτσελόνα και ο Μέσι της Αργεντινής

Όσοι πιστεύουν πως ο Μέσι δεν είναι καλός με τη φανέλα της Εθνικής έχουν 100% άδικο. Ο Pulga είναι ότι καλύτερο έχει η Αλμπισελέστε τα τελευταία 20 χρόνια και το αποδεικνύει μέσα στο γήπεδο με το εθνόσημο στο μέρος της καρδιάς. Εξαιτίας του η Αργεντινή έχει παίξει δύο τελικούς σε λιγότερο από ένα χρόνο, αλλά αυτή η σχέση του Μέσι με την συνολική απόδοση της Αργεντινής είναι και η αιτία που δεν κέρδισε κανέναν από τους δύο. Στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και σε αυτόν του Copa America, ο "Κοντός" δεν ήταν κακός, απλά δεν ήταν αυτό που μας έχει συνηθίσει. Γι' αυτό όμως δεν φταίει ο ίδιος, δεν φταίει η Αργεντινή και δεν του λείπει ο Τσάβι με τον Ινιέστα. Η μεγάλη αλήθεια είναι πως η Μπαρτσελόνα και ο κάθε σύλλογος έχει την δυνατότητα να φτιάξει μία ομάδα γύρω από τον καλύτερο ποδοσφαιριστή που διαθέτει αγοράζοντας ή φτιάχνοντας κατάλληλα τους συμπαίκτες του. Στην Εθνική δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα και οι εποχές όπου ο Μαραντόνα έπαιρνε μία οποιαδήποτε ομάδα από το χέρι έχουν περάσει. Ο Μεσι εγκλωβίστηκε από τους αντίπαλους το 2014 και το 2015 και οι συμπαίκτες έπαθαν μπλακ άουτ γιατί έχουν μάθει να στηρίζονται πάνω του για να πάνε ακόμα και στην προπόνηση. Επίσης η μεγάλη ατυχία του "Λέο" είναι πως δεν είχε στο πλευρό του τον Ντι Μαρία σε κανέναν από τους δύο τελικούς. Τον μοναδικό άνθρωπο από τους αστέρες της επίθεσης που μπορεί να σηκώσει μία ομάδα στην πλάτη του αν χρειαστεί.

Η φανέλα με το Νο 9

Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως το μεγάλο πρόβλημα της Αργεντινής είναι στο ίδιο σημείο όπου εντοπίζεται και η μεγάλη της δύναμη. Η μεσοεπιθετική γραμμή με Μέσι, Αγκουέρο, Τέβες, Ντι Μαρία, Λαβέτσι, Παστόρε και Ιγκουαΐν μοιάζει ιδανική και χωρίς πρόβλημα αλλά δεν είναι έτσι. Από την εποχή του Μπατιστούτα η Αλμπισελέστε δεν έχει βγάλει ένα επιθετικό τεράστιας κλάσης και αναγκάζεται να στηρίζεται στον Αγκουέρο που δεν είναι σέντερ φορ και αδυνατεί να βοηθήσει και στον Γκονσάλο Ιγκουαΐν. Τον ποδοσφαιριστή που έχει ρήτρα 90.000.000 ευρώ γιατί είναι το μοναδικό συγκεκριμένο προϊόν της Αργεντινής από την εποχή του Κρέσπο και μετά. Αν ο επιθετικός της Νάπολι είχε τελειώσει το τετ α τετ στην Βραζιλία και είχε σπρώξει τη μπάλα στο 92ο λεπτό στην Χιλή, τότε όλα θα ήταν μαγικά και υπέροχα για τους Αργεντίνους, με τον Μέσι και τον Μαστσεράνο να έχουν ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, ένα Copa America, ένα Champions League, ένα πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο σε λιγότερο από ένα χρόνο!

Η αποτυχία στη Χιλή μπορεί να είναι το τέλος

Η ήττα στον τελικό του Copa America του 2015 μπορεί να είναι και το τέλος της συγκεκριμένη γενιάς. Ο Μέσι το 2018 θα είναι 31 ετών και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την κατάσταση στην οποία θα βρίσκεται ένας ποδοσφαιριστής που παίζει στο 100% σχεδόν όλους τους μήνες του χρόνου εδώ και μία πενταετία. Το ίδιο θα συμβεί και με τους περισσότερους της Αργεντινής καθώς η συγκεκριμένη ομάδα έχει μέσο όρο ηλικίας τα 27 χρόνια. Η ιστορία έχει δείξει πως χρειάζονται πολλά χρόνια για να φτάσεις στην πηγή, κάτι παραπάνω από 20 και στο Μπουένος Άιρες σκέφτονται τα επόμενα χρόνια της ξηρασίας μέχρι την επόμενη χρυσή γενιά και... τρομάζουν. Το χτύπημα το βράδυ του Σαββάτου ήταν ισχυρό και σε συνδυασμό με τους 4 χαμένους τελικούς από το 1993, εκ των οποίων τους τρεις τους έχουν βιώσει και ποδοσφαιριστές που είναι στο υπάρχον ρόστερ, η Αργεντινή πολύ δύσκολα θα μπορέσει να πιστέψει ξανά στον εαυτό της και να ορθοποδήσει το άμεσο μέσλλον.

Ο αρχηγός χωρίς το περιβραχιόνιο

Ο Μαστσεράνο δεν είναι αρχηγός στην Αργεντινή γιατί υπάρχει ο Μέσι και έχει τη φανέλα με το Νο 10 στην πλάτη. Ο αμυντικός μέσος της Μπαρτσελόνα όμως είναι ο αρχηγός της ομάδας μέσα στο γήπεδο κάτι που αντιλαμβάνεται κανείς πολύ εύκολα αν δει έστω ένα παιχνίδι της Αλμπισελέστε. Στην ηλικία των 31 ο Μαστσεράνο είναι στο τέλος της καριέρας του με την Εθνική και είναι κρίμα που δεν κατάφερε να πάρει χαρές παρά μόνο λύπες από την ομάδα της καρδιάς του. Οι δηλώσεις του μετά το τέλος του τελικού με δάκρυα στα μάτια από την απογοήτευση και τον πόνο είναι χαρακτηριστικές της κατάστασης στην Αργεντινή: " Είναι το κάρμα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Θέλω να το απολαύσω μαζί με αυτή την ομάδα, όμως υποφέρω. Είναι μία μέρα που δεν θέλω να την σκέφτομαι. Παίρνω την ευθύνη. Είναι ένα βασανιστήριο αυτό που ζω και δεν μπορώ να σκεφτώ το μέλλον".

Ο Μαστεράνο είναι ο πιο σταθερός παίκτης της Αργεντινής αυτή τη δεκαετία. Δίνει και την ψυχή του στο γήπεδο, παίζει με ένα πόδι αν χρειαστεί, με πόνους, με ενέσεις και ποτέ δεν είναι αρνητικός. Αν για κάποιον πρέπει να λυπηθούν ακόμα και οι "εχθροί" της Αλμπισελέστε, αυτός είναι ο "MasCHE". Ο τελευταίος διεθνής Αργεντινός ποδοσφαιριστής, με την παραδοσιακή και ρομαντική έννοια του όρου

Vamos Argentina, Vamos a ganar